Donderdag 26 maart.
Het is goed om een wekelijks thema te hebben voor wiskunde: de leerlingen hebben op deze manier een betere structuur, en we merken dat de aandacht gelijdelijk aan internser wordt. Ze beginnen onze manier van werken te kennen, en dat wordt wel geapprecieerd.
Toch blijft alles op zijn Afrikaans: nieuwe leerlingen zonder dat we het weten, anderen die verdwijnen,... Ook de discipline is echt een gebrek, maar het is zo moeilijk om dit in deze korte tijd bij te brengen. Toch werkt ons beloningssysteem beter dan verwacht!
We deden verder met breuken en procenten... Taartvorm, staafvorm, ... alles komt aan bod, met het nodige didactische materiaal! Ze vinden het altijd zo schitterend als ze iets krijgen per persoon. Dus we maakten voor ieder kind een taart-en staafvorm, die ze nadien mochten houden. Wie het kleine niet eert...
In Engels leerden we over de delen van het lichaam, wat hilarische taferelen met zich meebracht! De uitwendige delen waren behoorlijk goed gekend, en daardoor probeerden we wat te verdiepen in de inwendige: longen, hart,... Hun kennis van het menselijk lichaam is behoorlijk beperkt: dat is de conclusie!
Nu, het liedje hoof-schouders-knie-en teen was de logische instap, en viel meer dan een beetje in de smaak! Als ze maar mogen bewegen, die Afrikaanse kindjes!
We hielden daarna een stempelsessie! We hadden aardappelen mee die we in stukjes sneden, en we hadden verf aangekocht. 4/5e van de klas had nog nooit verf gezien. We lieten ze dus vooral veel experimenteren... Sommigen waren in verf van kop tot teen, maar toen we al die blije gezichtjes zagen, waren ook wij gelukkig!
In de International School maakten we met de kindjes knutselwerkjes voor onze leerlingen in België. Die nemen wij dan mee op onze stage, en met de Belgische kindjes zullen we dan hetzelfde doen. Het is jammer dat er geen gemeenschappelijke taal is, maar tekentaal spreekt boekdelen!
Vrijdag 27 maart
Liedjes hebben hier altijd succes, en vandaag leerden we 'my bonny is over the ocean...' Ik ben geen groot zangtalent, nog nooit geweest... Maar, hier heb ik geleerd me daar niets meer van aan te trekken, want het geluk straalt van de gezichtjes af... Muziek zit hier in het bloed, echt! Die Afrikaanse ritmes, wauw! De kindjes van mijn klas vroegen als ze me een Afrikaanse dans mogen aanleren, en dat aanbod sla ik niet af! Een les CTS zullen zij in handen nemen.
De laatste les wat breuken en procenten betreft. De breuken, dat valt wel nog mee... Maar procenten, daar hebben ze toch nog niet al te veel van begrepen. Het is zo moeilijk om te differentiëren als je een klas van 45 leerlingen hebt... Differentiatie in tijd en niveau voorzien, en dan nog zijn er leerlingen klaar en hebben ze niets meer te doen, of lukt het van anderen nooit om hun werkje af te krijgen... We proberen het onderste uit de kan te halen, maar perfectie is niet mogelijk, denk ik.
'S middags mochten we gaan eten bij Uli, en t werd 16u als we thuis waren. Om 18u hadden we hier een avondje georganisseerd met vrienden van ons, en we moesten nog heel wat koken... Net op tijd waren we klaar, en het werd een wondermooie avond. Mary, een student leerkracht, zorgde voor heel wat Djembé ritmes... Ze hadden Afrikaanse muziek mee, en we genoten, genoten, genoten... Met ons 6en besloten we om zondag naar de hot-springs te gaan. We hadden met Hazel geregeld dat we een auto konden gebruiken, en ook de chauffeur van hen. We moesten enkel de benzine betalen. Omdat onze Afrikaanse vrienden dit moeilijk kunnen betalen, zouden Uli, Ilse en ikzelf de benzine delen... Ze waren superblij. Je moet weten, zij raken vaak nooit verder dan Kasama, en nu kregen ze de kans om eens een uitje te doen!
T werd een Afrikaanse avond om nooit meer te vergeten!
Zaterdag 28 maart
Toen we 's morgens wat inkopen gingen doen om naar de hot-springs te gaan, kwamen we Mercy, 1 van de leerkrachten van de Chifwani School tegen. De Afrikaanse gastvrijheid werd al snel duidelijk, want we werden in de namiddag bij haar uitgenodigd. Het was, zoals de meeste Afrikaanse gezinnen, een woning met allerlei familieleden. Nichtjes en neefjes, tantes en... Vele kinderen hun ouders sterven op jonge leeftijd,en dan gaan ze bij 1 of ander familielid wonen.
We kregen Casava om te eten, wat we beiden vol overgave proefden... Niet echt ons ding, maar het was wel eetbaar! Beter dan de wormen, capenta en vliegende mieren die we hier probeerden. We speelden wat met Mercy haar kindjes, hielden een praatje met het nichtje, ...
We zagen echter geen man van Mercy, en besloten er toch naar te vragen. Een risico, maar we waren te nieuwsgierig. Gelukkig geen al te dramatische verhalen... Haar man werkt in Lusaka, en zij werkte tot vorig jaar ook in Lusaka. Hier kan je echter niet kiezen waar je werkt, de overheid plaatst je ergens. Mercy is dit jaar in Lusaka geplaatst, en zo leven ze nu dus apart.
Nogal onvoorstelbaar, als je naar ons landje kijkt,toch?
Zondag 29 maart
De hot-springs... Om 7u zou George, de chauffeur, ons komen oppikken. We zaten hier met zijn allen te wachten, en het werd Afrikaanse tijd: om 8u30 konden we eindelijk gaan. Een lange rit, 3 uur op de slechte wegen, maar door het gezelschap verschrikkelijk gezellig!
We kwamen aan, en er was net een boarderschool aan het pakken... Ze zouden gaan raften van de rivier. Als we ons haastten, mochten we mee. We lieten al ons gerief in de auto, schoten in ons badpak en weg waren we... Iets te snel, we vergaten ons fototoestel!
Het was raften... ja, overleven op het raftparcours! Zo'n wilde rivier, niet normaal... We hebben zoveel plezier gehad, we waren zo nat én zo kapot eenmaal we terug waren. Toch waren we weer een ervaring rijker. We hielden nog een late BBQ, en gingen dan eindelijk in de échte hot-springs. Dat zijn een soort warmwaterbronnen... T was misschien wel iets te heet om in dat warme water te zitten, maar toch genoten we van de rust, stilte en natuur...
Op momenten als deze, besef je wat je hier allemaal moet achterlaten. In die voorbije maanden heb je banden opgebouwd, ben je van mensen gaan houden, en zit ook Afrika in je bloed.
Terug huiswaarts keren zal best hard zijn, wetend dat je alles hier wellicht voorgoed achter je laat.
Volledig kapot kwamen we thuis, en we waren wat blij dat onze lessen voor maandag al klaar lagen... Toch moesten we nog wat energie uit ons lichaam persen, want vanaf vandaag leven we niet meer alleen in ons huisje. Karen en Vic zijn aangekomen! Dit zijn vrienden van Claire, die op lake Tanganika gaan wonen. Ze wachten hier echter op Claire haar terugkomst van Zuid-Afrika. Dus, nu zijn we hier met 4, wat meer leven in huis: ideaal!
Maandag 30 maart
We startten de dag met een test over de klok. Benieuwd hoe ze het ervan af brachten, de verbetering moeten we nog onder handen nemen. Ik liep wat rond om te kijken hoe ze het deden, en ik had toch de indruk dat de grote lijnen gekend waren. De uren en halfuren leken zeer goed te zijn, wat al een grote prestatie is als je weet dat sommige nog nooit een uurwerk hadden gezien.
We deden ook origami, wat ze minder plezier vonden dan het schilderen! De preciezige meisjes vonden het wel ok, maar de meeste jongens hadden het achter 10 minuten al gehad. Maar, ook dat is een eigenschap dat ze moeten leren: geduldig zijn en volhouden! Dus, we bleven consequent: iedereen moest origami doen!
'S middags in de International School hielden we een competitie Indiaga. Uli had indiaga's in het jeugdcentrum, en we mochten die gebruiken.
Na wat inleidende oefeningen zorgden we voor een echte competitie. We lieten ze wedstrijdjes spelen 1 tegen 1, en noteerden telkens de score. Op het einde zagen we dat onze sportieve Musonda de winnaar was. Enkele traantjes bij enkele andere competitiebeesten, maar uiteindelijk toch felicitaties voor onze winnaar! Ik geniet van zo'n dingen, wellicht omdat ikzelf ook zo graag competitie dingen doe!
Thuisgekomen nog wat kookwerk voor de boeg. We hadden voorgesteld aan Karen en Vic om voor hen te koken, zo konden zij rustig uitpakken en hadden we dan tijd om elkaar wat beter te leren kennen. We bereidden een pastamenu zonder vlees, want Karen is vegetarisch. Het werd een heel gezellige avond, en het zijn echt lieve mensen! Het doet ook deugd om te weten met wie je een huis deelt, natuurlijk!
Ik hou van die Afrikaanse avonden, buiten op ons terras... Ik hou van de zon, de cultuur, de mensen... Afrika kruipt in je bloed, dat is in ieder geval geen leugen!
Natotala,
X
dinsdag 31 maart 2009
woensdag 25 maart 2009
Vele blije gezichtjes
Zaterdag 21 maart
Geen lesdag vandaag maar toch blijven we aan onze kindjes denken.
Vandaag zijn we op zoek gegaan naar educatieve posters. We hadden hier in Kasama een winkel gezien waar ze veel bruikbare dingen verkochten.
Een kaart van Zambia, een kaart van Afrika, een wereldkaart, een poster met de verschillende driehoeken (rechthoekige driehoek, stomphoekige driehoek, …), de veelhoeken (vierhoek, vijfhoek, …), symbolen voor het weer, … Heel bruikbaar! In de Chifwani Basic School zouden ze er heel tevreden mee zijn.
Ook hebben we voor elke leerling in onze klas (80) een map gekocht. De schriftjes van de leerlingen zien er echt niet meer uit. Het zijn echte vodden. Schriftjes zonder kaft, losse blaadjes, …
We zagen de mappen in de winkel liggen. Dit kon wel eens heel bruikbaar zijn voor de leerlingen om hun schriftjes er in te steken. Dit toont veel netter en de blaadjes blijven samen.
We gebruikten hiervoor het geld van onze pannenkoekenverkoop.
We zijn benieuwd naar de gezichtjes van de kinderen…
’s Namiddags hebben we onze lessen voorbereid voor maandag. Ook dit verliep vlot.
In de wiskundeles zou het over breuken en percenten gaan. We bakten 2 cakes (rond).
Als je kinderen dingen visueel laat waarnemen, onthouden ze het vlugger.
Ook hebben we nog wat aan ons portfolio kunnen werken. We zien het groeien en dat geeft ons een goed gevoel!
Zondag 22 maart
Een zonnige dag vandaag! Het geeft je direct een goed gevoel als je zo kunt opstaan.
Vandaag zouden we naar Kasembo gaan om te zwemmen samen met de kinderen van Thorntree, Stella en Patrick, Tabea, Miriam en Alex.
Een drukte in het zwembad maar toch zo leuk!
De kinderen spelen, springen, zwemmen, … Het water doet echt deugd in zo’n weer!
Ook wij genieten en doen wat spelletjes met de kinderen.
Elke keer opnieuw amuseren ze zich rot in het water. Ze raken het nooit beu…
’s Avonds is Lies begonnen met mijn vlechtjes er uit te halen.
Ik kon het niet meer verdragen. Mijn nek deed pijn en het was zo zwaar op mijn hoofd.
Ik had er genoeg van.
Er uit halen, gaat dus veel vlugger dan je haar laten vlechten. In 1 uurtje waren al mijn vlechtjes er uit. Geen kapot haar, alleen wat bekjes maar eens het gewassen was, had ik mijn gewone haardos terug.
En het voelde zo goed!
Het was wel een leuke ervaring om te voelen hoe Afrikanen hun haar dragen!
Maandag 23 maart
Gepakt en gezakt vertrokken we naar de Chifwani School! Onze cakes, posters, mappen, …
De gezichtjes van de kinderen waren fantastisch! Iedereen was heel gelukkig…
De mappen werden onmiddellijk gebruikt.
Daarna startten we met onze wiskundeles, breuken en percenten.
De cake werd al onmiddellijk gebruikt. De kinderen wilden hem liever opeten maar dit was niet de bedoeling.
We begonnen met een kort vraagstukje: Het is Chanda haar verjaardag. Ze mag van haar mama enkele vriendjes uitnodigen. Op het feestje zijn er 8 kinderen. Mama bakt een lekkere cake. De cake wordt eerlijk verdeeld onder de 8 kinderen. Hoeveel krijgt elk kind van de cake?
De kinderen mogen de cake vooraan gebruiken om het vraagstuk op te lossen. Ze verdelen de cake in 8 gelijke stukken en elk kind krijgt van de cake.
Iedereen begreep de oefening en wist onmiddellijk waarover de les zou gaan.
We maakten nog wat gelijksoortige oefeningen samen. De vlugge leerlingen konden al vlug zelfstandig werken.
De zwakke leerlingen namen wij nog eventjes bij ons. Ze maakten samen nog wat extra oefeningen zodat ook zij de leerstof begrepen. Hiervoor maakten we gebruik van visueel materiaal (steentjes, ballonnen, potloden, …). De kinderen verdelen het materiaal op de juiste manier en kunnen zo het juiste resultaat zeggen.
Tijdens de Engelse les moesten de leerlingen de weg leren uitleggen.
We vroegen hen of ze wel eens boodschappen moesten doen voor hun mama. Welke weg moesten ze daarvoor volgen? De leerlingen vertelden!
Per 2 kregen de leerlingen een kaart met straten, gebouwen, … op. Om beurt moesten ze de weg naar een bepaalde plaats vragen. De andere legde de weg uit. Daarna werd er gewisseld. Zo kon iedereen eens vragen stellen en de uitleg geven. Alle leerlingen waren druk bezig, werkten goed samen en de les verliep heel vlot!
Daarna weer wat ontspanning. De leerlingen konden verder werken aan hun macramébandjes. Want heel wat leerlingen waren nog niet klaar. Ze zijn zo intens bezig, werken zo nauwkeurig, zijn zo geconcentreerd. Er komen al hele mooie resultaten te voorschijn.
In de namiddag in de International School hadden we een groep jonge kinderen. De spelletjes die we speelden op het verjaardagsfeestje met de kinderen was een succes. Dit wilden we dan ook uitproberen met deze groep. Dokter knobbel, de bom, dirigentje, cactus, moordenaar en detective, …
Rustige spelletjes maar toch heel leuk! De kinderen werkten heel goed mee…
’s Avonds ben ik dan gestart met het uithalen van Lies haar vlechtjes. Amai, dat was iets anders of van mij hoor… Zij had hele fijne vlechtjes waardoor het toch wel wat langer duurde vooraleer ze er uit waren. Ik ben om 16.30u gestart, om 18u zijn we gestopt om wat te eten, daarna nog wat verder gedaan tot 21u. Dan zaten we in de helft. Maar we waren het wat beu en zouden morgen verder doen. Lies zou wel een dagje een band in haar haar doen.
Dinsdag 24 maart
Vandaag zetten we onze les over breuken verder. We maken het de leerlingen iets moeilijker.
De breuken worden omgezet in %. We startten opnieuw met onze cake. De leerlingen herkennen dit. De cake is ons geheel (100%). De leerlingen moeten de cake verdelen in 2 gelijke delen, in 4 gelijke delen, …
Ze noteren eerst de breuk, dit gaat vlot bij iedereen. Maar nu moeten ze het ook in % kunnen noteren.
Als 1 geheel 100% is, hoeveel is van de cake dan?
Er worden heel wat oefeningen samen gemaakt. % is blijkbaar toch bij heel wat leerlingen moeilijker dan gedacht. Daarom beslisten we om er onze tijd voor te nemen zodat het bij alle leerlingen duidelijk is.
Nu we onze eigen ideeën mogen verwerken in de Engelse lessen, wilden we het vandaag over de maanden van het jaar hebben. De leerlingen kennen alle maanden van het jaar maar sommige leerlingen hebben problemen met het aantal dagen.
We leren hen een trucje. Het trucje met de vuist. In België heel gekend, hier dus blijkbaar niet. Maar dit vonden ze wel gemakkelijk. Zo konden de leerlingen de oefeningen vlot maken.
De laatste les dat ze aan de macramé bandjes mochten werken. Dit was ook wel voldoende. Sommige leerlingen konden er zelfs 2 maken. Maar na deze les heeft iedereen zijn werkje kunnen afwerken. Het was prachtig om al die blije gezichtjes te zien.
’s Namiddags in de International School knutselden we met de leerlingen. We vroegen de leerlingen om iets te maken voor de kinderen in België. Dan zullen wij in België samen met onze stageklas iets maken voor deze kinderen hier en opsturen.
Dit vonden ze super leuk en begonnen onmiddellijk te werken. Ze kregen papier, stof, crêpepapier, verf, …
Er zaten mooie werkjes tussen: een tekening van een typisch Zambiaans dorp, een boekje, kaartjes, …
’s Avonds heb ik verder gedaan aan Lies haar haar. Ja, ze heeft een hele dag rondgelopen met half vlechtjes half gewoon haar. Maar met de band in haar haar, viel dit minder op. Toch weer een hele avond werk gehad hoor. Wat was ik blij als ik aan het laatste vlechtje kwam…
Woensdag 25 maart
Gisteren hadden nog heel wat leerlingen problemen met percenten. We verdeelden de klas in groepjes. Elke groep kreeg verschillend materiaal: doosjes, blaadjes, stokjes, …
Ze kozen een materiaal en dat was hun geheel, 100%. Wij zeiden telkens hoe ze de voorwerpen moesten verdelen: in 2 groepen, in 4 groepen, in 3 groepen, …
De leerlingen zochten samen naar het procent. Ze overlegden met elkaar, discussieerden en kwamen samen tot de juiste oplossing. We bespraken alle oefeningen samen zodat wij een duidelijk overzicht hadden wie nu nog problemen had.
De meeste leerlingen waren er mee weg. Gelukkig!
In de Engelse les hadden we het over de delen van het lichaam. We hadden aan het bord een kind getekend. Groot en duidelijk! Alle lichaamsdelen waren zichtbaar.
De leerlingen kennen alle lichaamsdelen maar de Engelse term is niet altijd gemakkelijk.
Iedereen praat vooral Bemba. Wij noteerden de Engelse woorden aan het bord en lieten de leerlingen dit lezen.
Wij toonden een lichaamsdeel, de leerlingen toonden het. Daarna omgekeerd, wij toonden een lichaamsdeel en de kinderen gaven de Engelse term.
In CTS mochten de leerlingen het zich eventjes gemakkelijk maken. Ze moesten gemakkelijk zitten en aandachtig luisteren. Wij vertelden hen een spannend verhaal. Een man was verdwaald in het bos en moest zijn weg terug vinden. Hij hoorde vreemde geluiden. Plots stond hij oog in oog met iets.
Alle leerlingen waren muisstil en luisterden heel geconcentreerd. Nu was het hun beurt om nog wat te werken. Ze moesten zelf een vervolg verhaal schrijven. Echt creatieve kinderen. Lies en ik lazen de verhalen van elkaars klas. In Lies haar klas zat er een echte schrijver. Zo mooi en zo fantasievol. Maar alle leerlingen hadden natuurlijk wel hun best gedaan. En schrijven is nu éénmaal niet voor iedereen weggelegd…
Na het intensieve werk eventjes tijd om zich uit te leven. Tijd om te sporten.
Deze les speelden we met de leerlingen ‘tussen 2 vuren’. Dit vonden ze fantastisch!
Iedereen speelde mee, niemand werd uitgesloten. Ook de minder sportieve leerlingen kregen een kans om zich te ontplooien.
In de International School was het zwemles. Lies nam opnieuw de goede zwemmers voor haar rekening. Ze leerde hen duiken.
Ik ging met de minder goede zwemmers in het kinderbadje. Wij oefenden de beenbeweging van schoolslag.
Water vinden de kinderen hier fantastisch! Ik heb dit waarschijnlijk al eens gezegd maar het is nu éénmaal zo… In het water herleven deze kinderen gewoon…
Vandaag hebben we ook wat pech gehad. Of Lies heeft vooral dikke pech gehad. Ze had een portefeuille in haar hand waar nog een klein beetje geld in zat. Dit werd gewoon uit haar handen gepakt. We waren zo geschrokken en het ging zo vlug dat we de man niet konden tegen houden.
Gelukkig ging het niet om veel geld, 50 000 K maar het ergste was dat haar Belgische SIM kaart daar ook in zat. En nu is ze dit natuurlijk ook kwijt!
Ze was er toch even niet goed van…
Hopelijk wordt dit vlug opgelost éénmaal we terug in België zijn!
Veel liefs
Lies en Ilse
Geen lesdag vandaag maar toch blijven we aan onze kindjes denken.
Vandaag zijn we op zoek gegaan naar educatieve posters. We hadden hier in Kasama een winkel gezien waar ze veel bruikbare dingen verkochten.
Een kaart van Zambia, een kaart van Afrika, een wereldkaart, een poster met de verschillende driehoeken (rechthoekige driehoek, stomphoekige driehoek, …), de veelhoeken (vierhoek, vijfhoek, …), symbolen voor het weer, … Heel bruikbaar! In de Chifwani Basic School zouden ze er heel tevreden mee zijn.
Ook hebben we voor elke leerling in onze klas (80) een map gekocht. De schriftjes van de leerlingen zien er echt niet meer uit. Het zijn echte vodden. Schriftjes zonder kaft, losse blaadjes, …
We zagen de mappen in de winkel liggen. Dit kon wel eens heel bruikbaar zijn voor de leerlingen om hun schriftjes er in te steken. Dit toont veel netter en de blaadjes blijven samen.
We gebruikten hiervoor het geld van onze pannenkoekenverkoop.
We zijn benieuwd naar de gezichtjes van de kinderen…
’s Namiddags hebben we onze lessen voorbereid voor maandag. Ook dit verliep vlot.
In de wiskundeles zou het over breuken en percenten gaan. We bakten 2 cakes (rond).
Als je kinderen dingen visueel laat waarnemen, onthouden ze het vlugger.
Ook hebben we nog wat aan ons portfolio kunnen werken. We zien het groeien en dat geeft ons een goed gevoel!
Zondag 22 maart
Een zonnige dag vandaag! Het geeft je direct een goed gevoel als je zo kunt opstaan.
Vandaag zouden we naar Kasembo gaan om te zwemmen samen met de kinderen van Thorntree, Stella en Patrick, Tabea, Miriam en Alex.
Een drukte in het zwembad maar toch zo leuk!
De kinderen spelen, springen, zwemmen, … Het water doet echt deugd in zo’n weer!
Ook wij genieten en doen wat spelletjes met de kinderen.
Elke keer opnieuw amuseren ze zich rot in het water. Ze raken het nooit beu…
’s Avonds is Lies begonnen met mijn vlechtjes er uit te halen.
Ik kon het niet meer verdragen. Mijn nek deed pijn en het was zo zwaar op mijn hoofd.
Ik had er genoeg van.
Er uit halen, gaat dus veel vlugger dan je haar laten vlechten. In 1 uurtje waren al mijn vlechtjes er uit. Geen kapot haar, alleen wat bekjes maar eens het gewassen was, had ik mijn gewone haardos terug.
En het voelde zo goed!
Het was wel een leuke ervaring om te voelen hoe Afrikanen hun haar dragen!
Maandag 23 maart
Gepakt en gezakt vertrokken we naar de Chifwani School! Onze cakes, posters, mappen, …
De gezichtjes van de kinderen waren fantastisch! Iedereen was heel gelukkig…
De mappen werden onmiddellijk gebruikt.
Daarna startten we met onze wiskundeles, breuken en percenten.
De cake werd al onmiddellijk gebruikt. De kinderen wilden hem liever opeten maar dit was niet de bedoeling.
We begonnen met een kort vraagstukje: Het is Chanda haar verjaardag. Ze mag van haar mama enkele vriendjes uitnodigen. Op het feestje zijn er 8 kinderen. Mama bakt een lekkere cake. De cake wordt eerlijk verdeeld onder de 8 kinderen. Hoeveel krijgt elk kind van de cake?
De kinderen mogen de cake vooraan gebruiken om het vraagstuk op te lossen. Ze verdelen de cake in 8 gelijke stukken en elk kind krijgt van de cake.
Iedereen begreep de oefening en wist onmiddellijk waarover de les zou gaan.
We maakten nog wat gelijksoortige oefeningen samen. De vlugge leerlingen konden al vlug zelfstandig werken.
De zwakke leerlingen namen wij nog eventjes bij ons. Ze maakten samen nog wat extra oefeningen zodat ook zij de leerstof begrepen. Hiervoor maakten we gebruik van visueel materiaal (steentjes, ballonnen, potloden, …). De kinderen verdelen het materiaal op de juiste manier en kunnen zo het juiste resultaat zeggen.
Tijdens de Engelse les moesten de leerlingen de weg leren uitleggen.
We vroegen hen of ze wel eens boodschappen moesten doen voor hun mama. Welke weg moesten ze daarvoor volgen? De leerlingen vertelden!
Per 2 kregen de leerlingen een kaart met straten, gebouwen, … op. Om beurt moesten ze de weg naar een bepaalde plaats vragen. De andere legde de weg uit. Daarna werd er gewisseld. Zo kon iedereen eens vragen stellen en de uitleg geven. Alle leerlingen waren druk bezig, werkten goed samen en de les verliep heel vlot!
Daarna weer wat ontspanning. De leerlingen konden verder werken aan hun macramébandjes. Want heel wat leerlingen waren nog niet klaar. Ze zijn zo intens bezig, werken zo nauwkeurig, zijn zo geconcentreerd. Er komen al hele mooie resultaten te voorschijn.
In de namiddag in de International School hadden we een groep jonge kinderen. De spelletjes die we speelden op het verjaardagsfeestje met de kinderen was een succes. Dit wilden we dan ook uitproberen met deze groep. Dokter knobbel, de bom, dirigentje, cactus, moordenaar en detective, …
Rustige spelletjes maar toch heel leuk! De kinderen werkten heel goed mee…
’s Avonds ben ik dan gestart met het uithalen van Lies haar vlechtjes. Amai, dat was iets anders of van mij hoor… Zij had hele fijne vlechtjes waardoor het toch wel wat langer duurde vooraleer ze er uit waren. Ik ben om 16.30u gestart, om 18u zijn we gestopt om wat te eten, daarna nog wat verder gedaan tot 21u. Dan zaten we in de helft. Maar we waren het wat beu en zouden morgen verder doen. Lies zou wel een dagje een band in haar haar doen.
Dinsdag 24 maart
Vandaag zetten we onze les over breuken verder. We maken het de leerlingen iets moeilijker.
De breuken worden omgezet in %. We startten opnieuw met onze cake. De leerlingen herkennen dit. De cake is ons geheel (100%). De leerlingen moeten de cake verdelen in 2 gelijke delen, in 4 gelijke delen, …
Ze noteren eerst de breuk, dit gaat vlot bij iedereen. Maar nu moeten ze het ook in % kunnen noteren.
Als 1 geheel 100% is, hoeveel is van de cake dan?
Er worden heel wat oefeningen samen gemaakt. % is blijkbaar toch bij heel wat leerlingen moeilijker dan gedacht. Daarom beslisten we om er onze tijd voor te nemen zodat het bij alle leerlingen duidelijk is.
Nu we onze eigen ideeën mogen verwerken in de Engelse lessen, wilden we het vandaag over de maanden van het jaar hebben. De leerlingen kennen alle maanden van het jaar maar sommige leerlingen hebben problemen met het aantal dagen.
We leren hen een trucje. Het trucje met de vuist. In België heel gekend, hier dus blijkbaar niet. Maar dit vonden ze wel gemakkelijk. Zo konden de leerlingen de oefeningen vlot maken.
De laatste les dat ze aan de macramé bandjes mochten werken. Dit was ook wel voldoende. Sommige leerlingen konden er zelfs 2 maken. Maar na deze les heeft iedereen zijn werkje kunnen afwerken. Het was prachtig om al die blije gezichtjes te zien.
’s Namiddags in de International School knutselden we met de leerlingen. We vroegen de leerlingen om iets te maken voor de kinderen in België. Dan zullen wij in België samen met onze stageklas iets maken voor deze kinderen hier en opsturen.
Dit vonden ze super leuk en begonnen onmiddellijk te werken. Ze kregen papier, stof, crêpepapier, verf, …
Er zaten mooie werkjes tussen: een tekening van een typisch Zambiaans dorp, een boekje, kaartjes, …
’s Avonds heb ik verder gedaan aan Lies haar haar. Ja, ze heeft een hele dag rondgelopen met half vlechtjes half gewoon haar. Maar met de band in haar haar, viel dit minder op. Toch weer een hele avond werk gehad hoor. Wat was ik blij als ik aan het laatste vlechtje kwam…
Woensdag 25 maart
Gisteren hadden nog heel wat leerlingen problemen met percenten. We verdeelden de klas in groepjes. Elke groep kreeg verschillend materiaal: doosjes, blaadjes, stokjes, …
Ze kozen een materiaal en dat was hun geheel, 100%. Wij zeiden telkens hoe ze de voorwerpen moesten verdelen: in 2 groepen, in 4 groepen, in 3 groepen, …
De leerlingen zochten samen naar het procent. Ze overlegden met elkaar, discussieerden en kwamen samen tot de juiste oplossing. We bespraken alle oefeningen samen zodat wij een duidelijk overzicht hadden wie nu nog problemen had.
De meeste leerlingen waren er mee weg. Gelukkig!
In de Engelse les hadden we het over de delen van het lichaam. We hadden aan het bord een kind getekend. Groot en duidelijk! Alle lichaamsdelen waren zichtbaar.
De leerlingen kennen alle lichaamsdelen maar de Engelse term is niet altijd gemakkelijk.
Iedereen praat vooral Bemba. Wij noteerden de Engelse woorden aan het bord en lieten de leerlingen dit lezen.
Wij toonden een lichaamsdeel, de leerlingen toonden het. Daarna omgekeerd, wij toonden een lichaamsdeel en de kinderen gaven de Engelse term.
In CTS mochten de leerlingen het zich eventjes gemakkelijk maken. Ze moesten gemakkelijk zitten en aandachtig luisteren. Wij vertelden hen een spannend verhaal. Een man was verdwaald in het bos en moest zijn weg terug vinden. Hij hoorde vreemde geluiden. Plots stond hij oog in oog met iets.
Alle leerlingen waren muisstil en luisterden heel geconcentreerd. Nu was het hun beurt om nog wat te werken. Ze moesten zelf een vervolg verhaal schrijven. Echt creatieve kinderen. Lies en ik lazen de verhalen van elkaars klas. In Lies haar klas zat er een echte schrijver. Zo mooi en zo fantasievol. Maar alle leerlingen hadden natuurlijk wel hun best gedaan. En schrijven is nu éénmaal niet voor iedereen weggelegd…
Na het intensieve werk eventjes tijd om zich uit te leven. Tijd om te sporten.
Deze les speelden we met de leerlingen ‘tussen 2 vuren’. Dit vonden ze fantastisch!
Iedereen speelde mee, niemand werd uitgesloten. Ook de minder sportieve leerlingen kregen een kans om zich te ontplooien.
In de International School was het zwemles. Lies nam opnieuw de goede zwemmers voor haar rekening. Ze leerde hen duiken.
Ik ging met de minder goede zwemmers in het kinderbadje. Wij oefenden de beenbeweging van schoolslag.
Water vinden de kinderen hier fantastisch! Ik heb dit waarschijnlijk al eens gezegd maar het is nu éénmaal zo… In het water herleven deze kinderen gewoon…
Vandaag hebben we ook wat pech gehad. Of Lies heeft vooral dikke pech gehad. Ze had een portefeuille in haar hand waar nog een klein beetje geld in zat. Dit werd gewoon uit haar handen gepakt. We waren zo geschrokken en het ging zo vlug dat we de man niet konden tegen houden.
Gelukkig ging het niet om veel geld, 50 000 K maar het ergste was dat haar Belgische SIM kaart daar ook in zat. En nu is ze dit natuurlijk ook kwijt!
Ze was er toch even niet goed van…
Hopelijk wordt dit vlug opgelost éénmaal we terug in België zijn!
Veel liefs
Lies en Ilse
vrijdag 20 maart 2009
Onderwijzen... prachtig!
Woensdag 18 maart
Vroeg uit de veren, we vragen ons echt af als we nog zullen weten wat uitslapen is in België? Gisteren waren we slim geweest, we hadden alle klokjes terug opgehaald. We willen vermijden dat leerlingen de klokjes vergeten mee te brengen, dus houden we ze liever zelf in bewaring.
Vandaag besloten we te kijken wie de leerstof al goed begrepen had, en wie nog moeite had met 'het uur.' We hielden een klein testje, en verdeelden de groep in 2.
De ene groep kreeg 10 oefeningen die ze moesten maken, individueel. De andere groep kreeg nog extra uitleg. Vooral a quarter to, en a quarter past zorgt voor heel wat problemen. We zullen duidelijk ook weer met een beloningssysteem moeten werken, want deze kinderen zijn geen discipline gewoon... Morgen brengen we onze ballonnen terug boven.
We gaan ook voor een extra uitdaging: Morgen zullen we een zwakkere leerling aan een sterkere leerling koppelen. Op deze manier willen we dat de sterke oefeningen op het uur maakt met de zwakkere. Afwachten wat dit zal geven...
In de lessen Engels blijven we merken dat er echt sprake is van communicatieproblemen. Hun Engels is echt niet wat het Engels van een Grade 6 zou moeten zijn. De lessen uit de handleiding zijn ook zo droog en saai, niet te geloven. Om alles wat aangenamer te maken, gooien we er vaak een Engels liedje in. Nooit gedacht dat ik voor een klas van 40 leerlingen zou durven te zingen, maar nood breekt wet!
Morgen mogen we ook ons eeste lesje beeldopvoeding geven. We zullen onze macramé boven halen!
In de namiddag was het dan een spannend moment. We werden op de dienst emigratie verwacht, en gingen te weten komen wat er met ons, en met ons visum, zou gebeuren...
We hadden al geleerd dat een onderdanige en zéér vriendelijke houding de beste optie was, dus dat deden wij zo goed als we konden. Met succes... Hij wou zijn hele rij terug aframmelen, en toen zeiden wij wat een mooi land Zambia toch niet was, en dat het toch wel heel sterk zou zijn als hij ons kon helpen, dat we toch zo dankbaar zouden zijn, etc. Het werkte... In minder dan 10 minuten kregen we een nieuwe stempel, en zijn we binnen tot het eind van ons verblijf.
'S avonds nog heel wat voorbereidingswerk gemaakt, verder gewerkt aan ons portfolio over Zambia.
Donderdag 19 maart
Iedere morgen staren 100 gezichten ons aan langs straat. 2 blanke meiden, met zakken vol klokjes, en vandaag nog met zakken vol macramé... Ik denk dat ze ons zien als wandelende geldtonnen, als we met al dit materiaal over straat lopen.
Ook ballonnen om ons beloningssysteem op pijl te zetten mochten niet ontbreken.
Soms gebeuren hier toch echt rare dingen... Ilse had vandaag 2 nieuwe leerlingen in de klas, maar niemand die haar dat vertelde. Het is moeilijk te zien tussen al die zwarte gezichtjes, als daar 2 nieuwe tussen zitten. Bij het uitdelen van de klokjes werd al snel duidelijk dat er 2 te kort waren... Gelukkig zijn we daar ook op voorzien, en hadden we 5 klokjes extra gemaakt.
De klokjesles verliep bij beiden zeer goed! Het wordt een echt succes. Vandaag werd een sterke leerling aan een zwakke leerling gekoppeld. Maar voor we aan dit duowerk begonnen, werd het beloningssysteem uitgelegd...
Het leek te werken, hoe verbaasd we ook waren... Slechts 1 groepje had na 25 minuten géén ballon verdiend, bij Ilse 2 groepjes. Fantastisch,toch?
Ook het duowerk was een nieuwe ervaring voor hen, en ze gingen er echt in op. De ene speelde echt 'de juf/meester,' en de andere aanvaardde dat zonder veel problemen.
In de les Engels besloten we het over een andere boeg te gooien. Na opnieuw een doodsaaie les, vroegen we ons af als we niet zelf wat onderwerpen mochten uitspitten? Alles wat wij vragen, wordt goedgekeurd, dus ook dit voorstel.
Morgen nog een gewone les uit het handboek, maar daarna mogen we onze lessen zelf invullen. Samen met onze leerkrachten zullen we bespreken wat we aan bod kunnen laten komen.
De macramé... Zo mooi en leuk. In de Chifwani Basic School wordt nooit aan muzische gedaan. Normaal staat dit wel op het programma, maar aangezien de Chifwani School een gebrek aan gebouwen heeft, gaan lln maar 3 uur nr school, in plaats van de verplichte 4 uur per dag. Jullie kunnen al raden, welke vakken er wegvallen? Wij hebben het toch op touw gezet, 2 keer per week. Dit in plaats van een les Bemba en een les CTS.
We zijn echter nog totaal niet klaar met onze macramé. Tegen dat ze de knopen wat doorhadden, was de les voorbij. Ze smeekten ons om dit te volgende keer opnieuw te doen, zodat ze toch een echt bandje konden maken. Ons hart smelt bij het zien van al die lieve kindersnoetjes, en volgende week staat er dus macramé op het programma!
In de namiddag hadden we een SUPER middag. We moesten niet naar International School, want er was een verjaardagsfeestje van Myriam en Stella. Steffi had ons gevraagd dit te organiseren, en dat aanbod konden en wilden we niet afslaan. Na alles wat hun gezin voor ons gedaan had, was dat een kleine moeite.
We maakten een muzikaal pak, en als verrassing zat er voor elk kindje een JOJO in het pakje. We speelden spelletjes als 'dirigentje', 'zwaai zwaai', 'Weerwolfje', 'De bom',... Het verbaasde ons hoe enthousiast ze waren, hoe ze tot het uiterste gingen, hoe goed ze luisterden.
Ze waren zo blij met hun cadeau, niet te geloven. Wie het kleine niet eert...
19 kinderen die ons een kusje kwamen geven om ons cadeau, 19 keer zo'n lieve dankjewel. We zijn overdonderd!
Moe en uitgeput komen we thuis en bereidden we onze lessen voor. Het zijn zware weken, en dat beginnen we toch af en toe te voelen.
Vrijdag 20 maart
Wat zijn we blij, dat we weer in een klasje staan... Wat zijn we dankbaar, dat Broeder Dominique daarvoor gekeken heeft. We amusseren ons echt rot, en voelen ons deze keer wel gewaardeerd...
Onze laatste les over de klokjes. We begonnen de les opnieuw met een kleine test... In mijn klas waren er 34 leerlingen zonder fouten, bij Ilse 32! We besloten dat we ervoor zouden zorgen dat ze alle 40 naar huis zouden gaan en het uur zouden kunnen lezen (enkel het uur, halfuur en kwartier, maartoch!).
We lieten de leerlingen die de leerstof beet hadden per 2 oefeningen maken met minuten. (17 minuten over 4). We namen de andere leerlingen apart, en bespraken nog eens alle moeilijkheden. Na een half lesuur hielden we een 2e test... In beide klassen was slechts 1 leerling er nog niet mee weg. Je kan echter niet blijven stilstaan, en voor het laatste kwartier deden we moeilijkere oefeningen, om het zo uitdagend te houden.
We sloten af met dirigentje als tussendoortje, wat ze hilarisch vonden.
In Engels leerden we over Nshima (plaatselijk voedsel), wat op zich ook wel een raar idee is: de blanken die over Nshima onderwijzen. Gelukkig hebben we het al vaak gegeten, en weten we ook wat erin zit, zodat de les nog behoorlijk verliep.
'S namiddags hielden we een schoolwerkmiddag. Eerst gingen we langs bij de DEBS. Deze vrouw wist heel wat over de lerarenopleiding in Zambia, over het onderwijs in Zambia, etc, etc... Van haar kregen we een boek vol statistieken, die voor ons portfolio zeer bruikbaar is.
Tot 's avonds laat werken we door aan ons portfolio, die nu alsmaar meer vorm begint te krijgen... We zullen trots zijn als dit af is, een werkje gespaard bij onze thuiskomst.
Ook voor ons werothema zijn we langzaam aan in actie aan het schieten... Ons 5e en 6e leerjaar zal een werothema zien dat ze nog nooit zullen meegemaakt hebben. We zitten vol inspiratie, leuke ideeën en kunnen veel te veel vertellen over dit prachtige land.
Natotola en met liefs,
Lies en Ilse.
Vroeg uit de veren, we vragen ons echt af als we nog zullen weten wat uitslapen is in België? Gisteren waren we slim geweest, we hadden alle klokjes terug opgehaald. We willen vermijden dat leerlingen de klokjes vergeten mee te brengen, dus houden we ze liever zelf in bewaring.
Vandaag besloten we te kijken wie de leerstof al goed begrepen had, en wie nog moeite had met 'het uur.' We hielden een klein testje, en verdeelden de groep in 2.
De ene groep kreeg 10 oefeningen die ze moesten maken, individueel. De andere groep kreeg nog extra uitleg. Vooral a quarter to, en a quarter past zorgt voor heel wat problemen. We zullen duidelijk ook weer met een beloningssysteem moeten werken, want deze kinderen zijn geen discipline gewoon... Morgen brengen we onze ballonnen terug boven.
We gaan ook voor een extra uitdaging: Morgen zullen we een zwakkere leerling aan een sterkere leerling koppelen. Op deze manier willen we dat de sterke oefeningen op het uur maakt met de zwakkere. Afwachten wat dit zal geven...
In de lessen Engels blijven we merken dat er echt sprake is van communicatieproblemen. Hun Engels is echt niet wat het Engels van een Grade 6 zou moeten zijn. De lessen uit de handleiding zijn ook zo droog en saai, niet te geloven. Om alles wat aangenamer te maken, gooien we er vaak een Engels liedje in. Nooit gedacht dat ik voor een klas van 40 leerlingen zou durven te zingen, maar nood breekt wet!
Morgen mogen we ook ons eeste lesje beeldopvoeding geven. We zullen onze macramé boven halen!
In de namiddag was het dan een spannend moment. We werden op de dienst emigratie verwacht, en gingen te weten komen wat er met ons, en met ons visum, zou gebeuren...
We hadden al geleerd dat een onderdanige en zéér vriendelijke houding de beste optie was, dus dat deden wij zo goed als we konden. Met succes... Hij wou zijn hele rij terug aframmelen, en toen zeiden wij wat een mooi land Zambia toch niet was, en dat het toch wel heel sterk zou zijn als hij ons kon helpen, dat we toch zo dankbaar zouden zijn, etc. Het werkte... In minder dan 10 minuten kregen we een nieuwe stempel, en zijn we binnen tot het eind van ons verblijf.
'S avonds nog heel wat voorbereidingswerk gemaakt, verder gewerkt aan ons portfolio over Zambia.
Donderdag 19 maart
Iedere morgen staren 100 gezichten ons aan langs straat. 2 blanke meiden, met zakken vol klokjes, en vandaag nog met zakken vol macramé... Ik denk dat ze ons zien als wandelende geldtonnen, als we met al dit materiaal over straat lopen.
Ook ballonnen om ons beloningssysteem op pijl te zetten mochten niet ontbreken.
Soms gebeuren hier toch echt rare dingen... Ilse had vandaag 2 nieuwe leerlingen in de klas, maar niemand die haar dat vertelde. Het is moeilijk te zien tussen al die zwarte gezichtjes, als daar 2 nieuwe tussen zitten. Bij het uitdelen van de klokjes werd al snel duidelijk dat er 2 te kort waren... Gelukkig zijn we daar ook op voorzien, en hadden we 5 klokjes extra gemaakt.
De klokjesles verliep bij beiden zeer goed! Het wordt een echt succes. Vandaag werd een sterke leerling aan een zwakke leerling gekoppeld. Maar voor we aan dit duowerk begonnen, werd het beloningssysteem uitgelegd...
Het leek te werken, hoe verbaasd we ook waren... Slechts 1 groepje had na 25 minuten géén ballon verdiend, bij Ilse 2 groepjes. Fantastisch,toch?
Ook het duowerk was een nieuwe ervaring voor hen, en ze gingen er echt in op. De ene speelde echt 'de juf/meester,' en de andere aanvaardde dat zonder veel problemen.
In de les Engels besloten we het over een andere boeg te gooien. Na opnieuw een doodsaaie les, vroegen we ons af als we niet zelf wat onderwerpen mochten uitspitten? Alles wat wij vragen, wordt goedgekeurd, dus ook dit voorstel.
Morgen nog een gewone les uit het handboek, maar daarna mogen we onze lessen zelf invullen. Samen met onze leerkrachten zullen we bespreken wat we aan bod kunnen laten komen.
De macramé... Zo mooi en leuk. In de Chifwani Basic School wordt nooit aan muzische gedaan. Normaal staat dit wel op het programma, maar aangezien de Chifwani School een gebrek aan gebouwen heeft, gaan lln maar 3 uur nr school, in plaats van de verplichte 4 uur per dag. Jullie kunnen al raden, welke vakken er wegvallen? Wij hebben het toch op touw gezet, 2 keer per week. Dit in plaats van een les Bemba en een les CTS.
We zijn echter nog totaal niet klaar met onze macramé. Tegen dat ze de knopen wat doorhadden, was de les voorbij. Ze smeekten ons om dit te volgende keer opnieuw te doen, zodat ze toch een echt bandje konden maken. Ons hart smelt bij het zien van al die lieve kindersnoetjes, en volgende week staat er dus macramé op het programma!
In de namiddag hadden we een SUPER middag. We moesten niet naar International School, want er was een verjaardagsfeestje van Myriam en Stella. Steffi had ons gevraagd dit te organiseren, en dat aanbod konden en wilden we niet afslaan. Na alles wat hun gezin voor ons gedaan had, was dat een kleine moeite.
We maakten een muzikaal pak, en als verrassing zat er voor elk kindje een JOJO in het pakje. We speelden spelletjes als 'dirigentje', 'zwaai zwaai', 'Weerwolfje', 'De bom',... Het verbaasde ons hoe enthousiast ze waren, hoe ze tot het uiterste gingen, hoe goed ze luisterden.
Ze waren zo blij met hun cadeau, niet te geloven. Wie het kleine niet eert...
19 kinderen die ons een kusje kwamen geven om ons cadeau, 19 keer zo'n lieve dankjewel. We zijn overdonderd!
Moe en uitgeput komen we thuis en bereidden we onze lessen voor. Het zijn zware weken, en dat beginnen we toch af en toe te voelen.
Vrijdag 20 maart
Wat zijn we blij, dat we weer in een klasje staan... Wat zijn we dankbaar, dat Broeder Dominique daarvoor gekeken heeft. We amusseren ons echt rot, en voelen ons deze keer wel gewaardeerd...
Onze laatste les over de klokjes. We begonnen de les opnieuw met een kleine test... In mijn klas waren er 34 leerlingen zonder fouten, bij Ilse 32! We besloten dat we ervoor zouden zorgen dat ze alle 40 naar huis zouden gaan en het uur zouden kunnen lezen (enkel het uur, halfuur en kwartier, maartoch!).
We lieten de leerlingen die de leerstof beet hadden per 2 oefeningen maken met minuten. (17 minuten over 4). We namen de andere leerlingen apart, en bespraken nog eens alle moeilijkheden. Na een half lesuur hielden we een 2e test... In beide klassen was slechts 1 leerling er nog niet mee weg. Je kan echter niet blijven stilstaan, en voor het laatste kwartier deden we moeilijkere oefeningen, om het zo uitdagend te houden.
We sloten af met dirigentje als tussendoortje, wat ze hilarisch vonden.
In Engels leerden we over Nshima (plaatselijk voedsel), wat op zich ook wel een raar idee is: de blanken die over Nshima onderwijzen. Gelukkig hebben we het al vaak gegeten, en weten we ook wat erin zit, zodat de les nog behoorlijk verliep.
'S namiddags hielden we een schoolwerkmiddag. Eerst gingen we langs bij de DEBS. Deze vrouw wist heel wat over de lerarenopleiding in Zambia, over het onderwijs in Zambia, etc, etc... Van haar kregen we een boek vol statistieken, die voor ons portfolio zeer bruikbaar is.
Tot 's avonds laat werken we door aan ons portfolio, die nu alsmaar meer vorm begint te krijgen... We zullen trots zijn als dit af is, een werkje gespaard bij onze thuiskomst.
Ook voor ons werothema zijn we langzaam aan in actie aan het schieten... Ons 5e en 6e leerjaar zal een werothema zien dat ze nog nooit zullen meegemaakt hebben. We zitten vol inspiratie, leuke ideeën en kunnen veel te veel vertellen over dit prachtige land.
Natotola en met liefs,
Lies en Ilse.
woensdag 18 maart 2009
Vrijdag 13 maart
Onze laatste dag van de leesmarathon. We maakten er nog een boeiende en leuke voormiddag van met de kinderen. Ze lazen een uurtje, ze losten enkele vraagjes op over het boek, we deden enkele tussendoortjes met hen zodat ze daarna opnieuw gemotiveerd waren om verder te lezen. Met behulp van de tekening merkte je dat ze op die manier beter over het boek konden vertellen. In een week tijd is hun Engels toch wel verbeterd.
Sommige leerlingen durven al eens een moeilijker boek proberen. En voor ons is dit leuk om te zien. Het geeft ons een goed gevoel om te zien hoe de leerlingen evolueren.
Deze namiddag vertrokken we opnieuw naar Mbala, naar Lynn en Grant. Om 14u hadden we een bus, dachten we. Om 13u stonden we aan de bushalte want ze hadden ons gezegd om goed op tijd te zijn zodat we een goede plaats hadden.
Daar aangekomen, bleek dat er geen bus was. En nu???
Een andere mogelijkheid was de minibus nemen of de nachtbus. We kozen voor de minibus.
Uli vertelde ons dat we lang zouden moeten wachten, het zou zeker 16u zijn voor we vertrokken. Dit konden wij moeilijk geloven, 3u wachten…
Miriam, de dochter van Steffi en Marco, ging ook met ons mee. Om 14u gingen we in het busje zitten. We moesten wachten tot de bus vol zat. Het werd 15u, nog geen aanstalten om te vertrekken… Hoewel wij vonden dat hij wel vol zat!
Uli kreeg gelijk, het werd 16u en dan vertrokken we eindelijk. En als je spreekt van een volle bus… die zat ook wel vol. Met 24 mensen in een busje waar er normaal 15 in zitten. 3 mannen in de koffer, 4 of 5 mensen op een zetel, dan nog enkele die half recht stonden. Als haringen in een ton reden we naar Mbala. Het duurde nog 2,5u vooraleer we daar aankwamen.
Rond 19u zijn we dan eindelijk aangekomen. Voor Miriam was het een lange, vermoeiende rit maar ook voor ons…
Iedereen was super blij om ons terug te zien, ‘The girls from Belgium’!
Zaterdag 14 maart
Lynn had vandaag een afspraak gemaakt met de kapster. We wilden ons haar in vlechtjes.
We keken er echt naar uit. Spannend!!!
Om 8u was er afgesproken maar we zitten hier in Afrika… Alles gebeurt hier op het gemak.
Ze begonnen rond 9u met Lies haar haar. Het was echt tof om te zien dat de kapster blonde extensions had gevonden om in het haar te vlechten. Voor Uli en ik waren er bruine extensions.
Lies wou hele fijne vlechtjes, Uli en ik iets dikker. We konden alleen maar zitten en wachten. Lorna bleef bij ons als mentale coach. Dat vonden we heel lief.
Een hele dag heeft het in beslag genomen. Om 18u waren ze klaar met mijn haar.
Bij Lies duurde het natuurlijk nog wat langer. Het was na 21u, meer dan 12u werk. Rond de middag werkten ze met 2. En tegen de avond waren ze met 4 bezig aan het vlechten.
Lang, vermoeiend, pijnlijk en zwaar op het hoofd. Maar toch blij dat we het gedaan hadden. Het is leuk om te weten hoe Afrikanen hun haar dragen… Comfortabel is iets anders!
Het was een lange nacht want we konden moeilijk in slaap geraken door de pijn.
Zondag 15 maart
Vandaag was het Monada. In Mbala is er dan een grote markt met kledij, tassen, schoenen, …
Je kunt er op het gemak rondwandelen en kopen. Je kunt er ook iets drinken en eten.
We gingen in de voormiddag een kijkje nemen want Lorna vertelde ons dat de meeste mensen in de namiddag dronken zijn. En dan is er niets leuk meer aan.
Rond 10u vertrokken we naar de kerk. We waren heel benieuwd hoe dit hier in Afrika zou zijn.
Mannen en vrouwen gaan elk aan een kant zitten. Vooraan zit er een koor. Zij zingen heel veel. Er wordt veel gebeden en er wordt ook een preek gehouden. De kerkdienst duurde ongeveer 1,5u. Een duidelijk verschil met België.
Wanneer de dienst voorbij is, gaan eerst de mannen naar buiten. Rij per rij. Daarna volgen de vrouwen. Buiten wordt er een lange rij gevormd en iedereen begroet elkaar. Men geeft elkaar een hand. Ook dit was nieuw voor ons.
Een hele ervaring!!!
’s Namiddags bracht Grant ons met de auto naar huis. Niet wachten op de bus, geen vertraging, …
We hebben een leuk weekend achter de rug met nieuwe ervaringen!
Maandag 16 maart
Om 7.30u waren we aanwezig op school. Broeder Dominique was heel blij ons te zien. Hij toonde ons de klas waar we de volgende weken les zouden geven. Elk een grade 6 klas met ongeveer 40 leerlingen.
Deze voormiddag moesten we observeren. Vanaf morgen mogen we er dan zelf invliegen. We zien het wel zitten. Deze leerlingen zijn ouder en luisteren. Ze begrijpen ook al veel beter Engels. Wat de communicatie tussen ons ook vergemakkelijkt.
Ook in deze klassen wordt er op dezelfde manier les gegeven. De leerlingen kopiëren de oefeningen van het bord en lossen ze op. Elke les opnieuw…
Wij willen hier toch, voor zo ver het mogelijk is, wat verandering in brengen. Materiaal maken met de leerlingen, in groep werken, vanuit de leerlingen werken, …
We zien het volledig zitten!
Deze namiddag in de International School was het sport en spel namiddag. We verdeelden de kinderen in 3 groepen om estafette-oefeningen te doen. Bal op / onder doorgeven, lopen, stok doorgeven en lopen, vooruit springen, lopen met de bal tussen de benen, …
Alle kinderen leefden zich helemaal in en er was competitie tussen de groepen. Echt leuk om hen bezig te zien. Elke groep wou winnen, dit zag je. Voor de winnende groep hadden we een medaille gemaakt. Hier waren de kinderen heel blij mee.
We voelen er ons al heel goed thuis!
’s Avonds zaten we samen om onze lessen voor te bereiden voor morgen. We zouden ‘de klok’ geven. Voor alle kinderen wilden we graag klokjes maken. 80 klokjes… We waren een tijdje zoet.
Dinsdag 17 maart
Onze laatste dag van de leesmarathon. We maakten er nog een boeiende en leuke voormiddag van met de kinderen. Ze lazen een uurtje, ze losten enkele vraagjes op over het boek, we deden enkele tussendoortjes met hen zodat ze daarna opnieuw gemotiveerd waren om verder te lezen. Met behulp van de tekening merkte je dat ze op die manier beter over het boek konden vertellen. In een week tijd is hun Engels toch wel verbeterd.
Sommige leerlingen durven al eens een moeilijker boek proberen. En voor ons is dit leuk om te zien. Het geeft ons een goed gevoel om te zien hoe de leerlingen evolueren.
Deze namiddag vertrokken we opnieuw naar Mbala, naar Lynn en Grant. Om 14u hadden we een bus, dachten we. Om 13u stonden we aan de bushalte want ze hadden ons gezegd om goed op tijd te zijn zodat we een goede plaats hadden.
Daar aangekomen, bleek dat er geen bus was. En nu???
Een andere mogelijkheid was de minibus nemen of de nachtbus. We kozen voor de minibus.
Uli vertelde ons dat we lang zouden moeten wachten, het zou zeker 16u zijn voor we vertrokken. Dit konden wij moeilijk geloven, 3u wachten…
Miriam, de dochter van Steffi en Marco, ging ook met ons mee. Om 14u gingen we in het busje zitten. We moesten wachten tot de bus vol zat. Het werd 15u, nog geen aanstalten om te vertrekken… Hoewel wij vonden dat hij wel vol zat!
Uli kreeg gelijk, het werd 16u en dan vertrokken we eindelijk. En als je spreekt van een volle bus… die zat ook wel vol. Met 24 mensen in een busje waar er normaal 15 in zitten. 3 mannen in de koffer, 4 of 5 mensen op een zetel, dan nog enkele die half recht stonden. Als haringen in een ton reden we naar Mbala. Het duurde nog 2,5u vooraleer we daar aankwamen.
Rond 19u zijn we dan eindelijk aangekomen. Voor Miriam was het een lange, vermoeiende rit maar ook voor ons…
Iedereen was super blij om ons terug te zien, ‘The girls from Belgium’!
Zaterdag 14 maart
Lynn had vandaag een afspraak gemaakt met de kapster. We wilden ons haar in vlechtjes.
We keken er echt naar uit. Spannend!!!
Om 8u was er afgesproken maar we zitten hier in Afrika… Alles gebeurt hier op het gemak.
Ze begonnen rond 9u met Lies haar haar. Het was echt tof om te zien dat de kapster blonde extensions had gevonden om in het haar te vlechten. Voor Uli en ik waren er bruine extensions.
Lies wou hele fijne vlechtjes, Uli en ik iets dikker. We konden alleen maar zitten en wachten. Lorna bleef bij ons als mentale coach. Dat vonden we heel lief.
Een hele dag heeft het in beslag genomen. Om 18u waren ze klaar met mijn haar.
Bij Lies duurde het natuurlijk nog wat langer. Het was na 21u, meer dan 12u werk. Rond de middag werkten ze met 2. En tegen de avond waren ze met 4 bezig aan het vlechten.
Lang, vermoeiend, pijnlijk en zwaar op het hoofd. Maar toch blij dat we het gedaan hadden. Het is leuk om te weten hoe Afrikanen hun haar dragen… Comfortabel is iets anders!
Het was een lange nacht want we konden moeilijk in slaap geraken door de pijn.
Zondag 15 maart
Vandaag was het Monada. In Mbala is er dan een grote markt met kledij, tassen, schoenen, …
Je kunt er op het gemak rondwandelen en kopen. Je kunt er ook iets drinken en eten.
We gingen in de voormiddag een kijkje nemen want Lorna vertelde ons dat de meeste mensen in de namiddag dronken zijn. En dan is er niets leuk meer aan.
Rond 10u vertrokken we naar de kerk. We waren heel benieuwd hoe dit hier in Afrika zou zijn.
Mannen en vrouwen gaan elk aan een kant zitten. Vooraan zit er een koor. Zij zingen heel veel. Er wordt veel gebeden en er wordt ook een preek gehouden. De kerkdienst duurde ongeveer 1,5u. Een duidelijk verschil met België.
Wanneer de dienst voorbij is, gaan eerst de mannen naar buiten. Rij per rij. Daarna volgen de vrouwen. Buiten wordt er een lange rij gevormd en iedereen begroet elkaar. Men geeft elkaar een hand. Ook dit was nieuw voor ons.
Een hele ervaring!!!
’s Namiddags bracht Grant ons met de auto naar huis. Niet wachten op de bus, geen vertraging, …
We hebben een leuk weekend achter de rug met nieuwe ervaringen!
Maandag 16 maart
Om 7.30u waren we aanwezig op school. Broeder Dominique was heel blij ons te zien. Hij toonde ons de klas waar we de volgende weken les zouden geven. Elk een grade 6 klas met ongeveer 40 leerlingen.
Deze voormiddag moesten we observeren. Vanaf morgen mogen we er dan zelf invliegen. We zien het wel zitten. Deze leerlingen zijn ouder en luisteren. Ze begrijpen ook al veel beter Engels. Wat de communicatie tussen ons ook vergemakkelijkt.
Ook in deze klassen wordt er op dezelfde manier les gegeven. De leerlingen kopiëren de oefeningen van het bord en lossen ze op. Elke les opnieuw…
Wij willen hier toch, voor zo ver het mogelijk is, wat verandering in brengen. Materiaal maken met de leerlingen, in groep werken, vanuit de leerlingen werken, …
We zien het volledig zitten!
Deze namiddag in de International School was het sport en spel namiddag. We verdeelden de kinderen in 3 groepen om estafette-oefeningen te doen. Bal op / onder doorgeven, lopen, stok doorgeven en lopen, vooruit springen, lopen met de bal tussen de benen, …
Alle kinderen leefden zich helemaal in en er was competitie tussen de groepen. Echt leuk om hen bezig te zien. Elke groep wou winnen, dit zag je. Voor de winnende groep hadden we een medaille gemaakt. Hier waren de kinderen heel blij mee.
We voelen er ons al heel goed thuis!
’s Avonds zaten we samen om onze lessen voor te bereiden voor morgen. We zouden ‘de klok’ geven. Voor alle kinderen wilden we graag klokjes maken. 80 klokjes… We waren een tijdje zoet.
Dinsdag 17 maart
Onze eerste lesdag terug in de klas. Het was een aangename voormiddag. Gepakt en gezakt met de klokjes kwamen we aan in de klas. De leerlingen en ook de leerkrachten waren nieuwsgierig wat we bijhadden. Alle leerlingen waren heel blij met hun klokje.
We vertrokken met de leerlingen vanuit de realiteit: wanneer sta je op, hoe laat start school, hoe laat heb je lunch, ... Iedereen werkte mee en was enthousiast. Dit lukte ook bij de meeste leerlingen vlotjes. Daarna kregen ze elk een klokje. Met behulp van het klokje konden ze de oefeningen maken. 'Het is half 3' (de leerlingen zetten de wijzers van de klok juist), 'het is kwart voor 5', ... Alle leerlingen waren zo enthousiast en waren zo blij met hun klokjes. Dit gaf ons onmiddellijk een positief gevoel om op deze manier verder te doen.
's Namiddags kregen we de opdracht van Hazel om een groepje leerlingen bij te werken op 'multiplication' en een groepje leerlingen bij te werken op 'de klok'. Lies nam 'de klok' voor haar rekening. De les in de Chifwani Basic School kwam ook hier van pas. Ik nam de leerlingen die problemen hadden met 'multiplication'. Na een namiddagje intens oefenen, zagen we al een goede vooruitgang bij de meeste leerlingen. Blij om dit te zien.
's Avonds is Uli komen eten en hebben we samen naar een film gekeken. Een gezellige avond.
Veel liefs
Lies en Ilse
donderdag 12 maart 2009
Geen water...
Dinsdag 10 maart.
Vermoeid doen we onze ogen open... Het weekend was zo adembenemend, maar even vermoeiend! Het werd ook een korte nacht, we hadden nog veel voorbereidingswerk.
We ontdekten dat deze groep van de leesmarathon het best moeilijk had om de Engelse boeken te begrijpen. Omdat wij nog niet alle boeken hadden gelezen, moesten we dit dus zeker nog doen, zodat we hen op de juiste manier konden begeleiden. Het werd dus een avond/nacht vol met Engelse boeken... Toen we ons daardoorheen geworsteld hadden, maakten we voor alle boeken richtvragen voor de leerlingen. Ze hebben het moeilijk om zomaar over een boek te vertellen, en die vragen moeten hen daarbij helpen.
Deze morgen probeerden we deze werkvorm effectief uit. Het was een echt succes! Vorige week hadden we de indruk dat ze de boeken niet echt lazen, maar nu werd duidelijk dat het echt het vertellen over het boek was dat het probleem vormde.
Ze konden telkens antwoorden op onze richtvragen, en ze bloeiden echt open. De bedoeling is echt om hun Engels te oefenen, en nu hadden we het gevoel op de juiste weg te zitten.
Na onze lessessie gingen we per uitzondering niet naar de International School. We hadden namelijk een afspraak met André Irabishohoje. Hij werkt voor de VVOB, en kwam voor 2 dagen naar Kasama om er een bespreking te hebben met de PEO van hier.
We ontmoetten hem in het Provencial Education Office. Hij bracht ons in contact met Mr. Chanda, die verantwoordelijk is voor het ondewijs in de Northern Province.
Het was een man die wist waarover hij praatte, heel vriendelijk en behulpzaam. Wij moeten na onze stage hier een portfolio maken over het onderwijssysteem, onze ervaringen hier,... Hij heeft ons daarbij zeer goed op weg geholpen.
Het was echter wel op zijn Afrika's! We wachtten eerst 30 minuten op André, daarna 1 uur op Mr. Chanda, en nadien vroegen we als hij ons nog iets kon geven van formulier, en daarop moesten we toch weer zo'n 45 minuten wachten!
We blijven geduldig, vriendelijk én begripvol :)
'S avonds heb ik de honden nog wat getraind... Ze beginnen echt te luisteren, en dat is tof. Wanneer ze iets fout doen neem ik altijd een boek in mijn handen om hen een tikje te geven. Het zijn 2 puppy's, dus ze hebben nog wat opvoeding nodig. Ondertussen zijn ze echt gehoorzaam... Als ik zeg 'out', gaan ze ook effectief naar buiten, en dan voel ik me altijd een beetje trots. Het weglopen uit de poort is echter nog steeds niet afgelopen. Ze blijven niet graag alleen achter!
Ook met Mevrouw De Poes ben ik goede vriend geworden. Als ik 's avonds een boekje lees in de zetel, komt ze zich altijd op mijn schootje nestelen... Vandaar wellicht, dat ik zoveel last heb van mijn allergie :)
Ilse bekijkt het allemaal van op een afstandje, en we hebben best veel plezier met die dieren! Ik had het idee dat we Peanuts misschien aan een leiband konden meenemen als we ergens op bezoek gingen... Ilse kwam met een nog beter voorstel: we konden Mevrouw De Poes ook meenemen aan een leiband, want haar zien we toch nog het liefst!
Nuja, we hebben wijselijk besloten dat onze ideeën niet altijd even superieur zijn.
Toch nog even dit: we zijn nu zo gewoon aan al die dieren, dat het thuis écht stil zal zijn. Misschien kunnen we onze kippen binnen laten?
Woensdag 11 maart
We zetten dapper verder met onze leesmarathon! Het is nogal een praatgroep, en daarom doen we een veelvoud aan tussendoortjes. Ik begrijp het ook wel: een hele voormiddag lezen is best lang! We hadden nog even een gesprek met Broeder Dominique, over de leesmarathon. Hij stelde voor om ons na deze week terug les te laten geven. Hij heeft met de headteacher gesproken, en samen hebben ze 2 goede klassen uitgekozen. Beiden zullen we vanaf volgende week 's morgens dus terug lesgeven in een grade 6 klas. We zijn wel blij! De leesmarathon was een leuke ervaring, maar we zijn wel weer aan iets anders toe.
Maandag dus even observeren, en dinsdag vliegen we erin! Benieuwd wat het zal worden...
'S middags terug naar International School, blij iedereen terug te zien. Cornelius is 5 en 1 van de weeskinderen die bij Hazel logeren. Toen we in school aankwamen liep hij zo snel hij kon in onze armen, en vroeg ons waar we geweest waren, dat hij ons gemist had! Hij is zo lief en koddig, wauw!
Nu, we gaven er zwemles, wat weer een nieuw avontuur was! Sommigen kunnen echt héél goed zwemmen, van anderen is het meer een soort 'hondjesslag' stijl. We hebben nu groepjes gemaakt, en Ilse zal de zwakkere groep nemen in het kleine badje, ikzelf zal de zwemlessen van de 'gevorderde zwemmers' op me nemen. Vanaf nu is het elke woensdag zwemlessen geblazen!
Daarna gingen we nog op bezoek bij Christine... De duitse vrouw die zaterdag terug naar Duitsland vertrekt. We dachten vlug even binnen te springen, maar er zat megaveel volk! Lorna was er nog steeds, en ook Lynn, Grand en de kinderen waren op bezoek. Lud en haar kindjes waren er, Stef en Hazel, alle weeskinderen, Uli en haar gastgezin, etc...
Een tuin vol mensen, maar dat deert niet: we kennen ze nu ondertussen allemaal. We zaten gezellig wat te praten, toen we Tabya en Myriam kwamen vragen aan Lynn en Grand als ze dit weekend naar Mbala mochten komen om met de kindjes te spelen.
Voor alle ouders was het wel goed, alleen was het vervoer een probleem. Het is zo'n 3 uur rijden naar Mbala (dat is waar wij dit weekend logeerden, bij Lynn en Grand)... Nu, wij hadden een idee! Als wij hen nu meenamen op de bus, en zondag terug mee naar huis namen op de bus, dan konden de kindjes er een weekend spelen. Wijzelf konden er ons haar laten vlechten! Lynn kent iemand die het al meerdere malen gedaan heeft van 'blank haar', en ze verzekert ons dat ze het goed doen. Iedereen was tevreden met dit voorstel, en bij deze trekken wij er vrijdag weer een weekendje op uit!
Donderdag 12 maart.
Een dag waar bitter weinig over te schrijven valt. Het is hier public Holiday, en dus zijn we een dagje thuis. We hebben de dag besteed aan schoolwerk, schoolwerk, schoolwerk! Ideeën voor ons wero-thema verzamelen, portfolio beginnen maken, lessen voor International School uittypen, oefeningen voor zwemmen zoeken, nog wat laatste ideeën voor de leesmarathon verzamelen,...
En... Ons ergeren omdat we al sinds dinsdagmorgen geen water hebben! Nu pas beseffen wij hoeveel water je per dag gebruikt! We kunnen niet koken, ons niet wassen, het toilet niet doorspoelen, etc... Als we naar het groot toilet moeten, gaan we dus sinds dinsdag naar buiten. Het is enkel ons huis die zonder water zit, er is iets kapot. Al sinds dinsdagmorgen proberen we het probleem op te lossen, maar het is Afrika! Ze zeggen dat ze zullen komen, en dan zien we uiteindelijk niemand. Vandaag is een feestdag, dus we moeten ook al niemand meer verwachten.
Veel liefs,
Stinky Ilse en Lies.
Vermoeid doen we onze ogen open... Het weekend was zo adembenemend, maar even vermoeiend! Het werd ook een korte nacht, we hadden nog veel voorbereidingswerk.
We ontdekten dat deze groep van de leesmarathon het best moeilijk had om de Engelse boeken te begrijpen. Omdat wij nog niet alle boeken hadden gelezen, moesten we dit dus zeker nog doen, zodat we hen op de juiste manier konden begeleiden. Het werd dus een avond/nacht vol met Engelse boeken... Toen we ons daardoorheen geworsteld hadden, maakten we voor alle boeken richtvragen voor de leerlingen. Ze hebben het moeilijk om zomaar over een boek te vertellen, en die vragen moeten hen daarbij helpen.
Deze morgen probeerden we deze werkvorm effectief uit. Het was een echt succes! Vorige week hadden we de indruk dat ze de boeken niet echt lazen, maar nu werd duidelijk dat het echt het vertellen over het boek was dat het probleem vormde.
Ze konden telkens antwoorden op onze richtvragen, en ze bloeiden echt open. De bedoeling is echt om hun Engels te oefenen, en nu hadden we het gevoel op de juiste weg te zitten.
Na onze lessessie gingen we per uitzondering niet naar de International School. We hadden namelijk een afspraak met André Irabishohoje. Hij werkt voor de VVOB, en kwam voor 2 dagen naar Kasama om er een bespreking te hebben met de PEO van hier.
We ontmoetten hem in het Provencial Education Office. Hij bracht ons in contact met Mr. Chanda, die verantwoordelijk is voor het ondewijs in de Northern Province.
Het was een man die wist waarover hij praatte, heel vriendelijk en behulpzaam. Wij moeten na onze stage hier een portfolio maken over het onderwijssysteem, onze ervaringen hier,... Hij heeft ons daarbij zeer goed op weg geholpen.
Het was echter wel op zijn Afrika's! We wachtten eerst 30 minuten op André, daarna 1 uur op Mr. Chanda, en nadien vroegen we als hij ons nog iets kon geven van formulier, en daarop moesten we toch weer zo'n 45 minuten wachten!
We blijven geduldig, vriendelijk én begripvol :)
'S avonds heb ik de honden nog wat getraind... Ze beginnen echt te luisteren, en dat is tof. Wanneer ze iets fout doen neem ik altijd een boek in mijn handen om hen een tikje te geven. Het zijn 2 puppy's, dus ze hebben nog wat opvoeding nodig. Ondertussen zijn ze echt gehoorzaam... Als ik zeg 'out', gaan ze ook effectief naar buiten, en dan voel ik me altijd een beetje trots. Het weglopen uit de poort is echter nog steeds niet afgelopen. Ze blijven niet graag alleen achter!
Ook met Mevrouw De Poes ben ik goede vriend geworden. Als ik 's avonds een boekje lees in de zetel, komt ze zich altijd op mijn schootje nestelen... Vandaar wellicht, dat ik zoveel last heb van mijn allergie :)
Ilse bekijkt het allemaal van op een afstandje, en we hebben best veel plezier met die dieren! Ik had het idee dat we Peanuts misschien aan een leiband konden meenemen als we ergens op bezoek gingen... Ilse kwam met een nog beter voorstel: we konden Mevrouw De Poes ook meenemen aan een leiband, want haar zien we toch nog het liefst!
Nuja, we hebben wijselijk besloten dat onze ideeën niet altijd even superieur zijn.
Toch nog even dit: we zijn nu zo gewoon aan al die dieren, dat het thuis écht stil zal zijn. Misschien kunnen we onze kippen binnen laten?
Woensdag 11 maart
We zetten dapper verder met onze leesmarathon! Het is nogal een praatgroep, en daarom doen we een veelvoud aan tussendoortjes. Ik begrijp het ook wel: een hele voormiddag lezen is best lang! We hadden nog even een gesprek met Broeder Dominique, over de leesmarathon. Hij stelde voor om ons na deze week terug les te laten geven. Hij heeft met de headteacher gesproken, en samen hebben ze 2 goede klassen uitgekozen. Beiden zullen we vanaf volgende week 's morgens dus terug lesgeven in een grade 6 klas. We zijn wel blij! De leesmarathon was een leuke ervaring, maar we zijn wel weer aan iets anders toe.
Maandag dus even observeren, en dinsdag vliegen we erin! Benieuwd wat het zal worden...
'S middags terug naar International School, blij iedereen terug te zien. Cornelius is 5 en 1 van de weeskinderen die bij Hazel logeren. Toen we in school aankwamen liep hij zo snel hij kon in onze armen, en vroeg ons waar we geweest waren, dat hij ons gemist had! Hij is zo lief en koddig, wauw!
Nu, we gaven er zwemles, wat weer een nieuw avontuur was! Sommigen kunnen echt héél goed zwemmen, van anderen is het meer een soort 'hondjesslag' stijl. We hebben nu groepjes gemaakt, en Ilse zal de zwakkere groep nemen in het kleine badje, ikzelf zal de zwemlessen van de 'gevorderde zwemmers' op me nemen. Vanaf nu is het elke woensdag zwemlessen geblazen!
Daarna gingen we nog op bezoek bij Christine... De duitse vrouw die zaterdag terug naar Duitsland vertrekt. We dachten vlug even binnen te springen, maar er zat megaveel volk! Lorna was er nog steeds, en ook Lynn, Grand en de kinderen waren op bezoek. Lud en haar kindjes waren er, Stef en Hazel, alle weeskinderen, Uli en haar gastgezin, etc...
Een tuin vol mensen, maar dat deert niet: we kennen ze nu ondertussen allemaal. We zaten gezellig wat te praten, toen we Tabya en Myriam kwamen vragen aan Lynn en Grand als ze dit weekend naar Mbala mochten komen om met de kindjes te spelen.
Voor alle ouders was het wel goed, alleen was het vervoer een probleem. Het is zo'n 3 uur rijden naar Mbala (dat is waar wij dit weekend logeerden, bij Lynn en Grand)... Nu, wij hadden een idee! Als wij hen nu meenamen op de bus, en zondag terug mee naar huis namen op de bus, dan konden de kindjes er een weekend spelen. Wijzelf konden er ons haar laten vlechten! Lynn kent iemand die het al meerdere malen gedaan heeft van 'blank haar', en ze verzekert ons dat ze het goed doen. Iedereen was tevreden met dit voorstel, en bij deze trekken wij er vrijdag weer een weekendje op uit!
Donderdag 12 maart.
Een dag waar bitter weinig over te schrijven valt. Het is hier public Holiday, en dus zijn we een dagje thuis. We hebben de dag besteed aan schoolwerk, schoolwerk, schoolwerk! Ideeën voor ons wero-thema verzamelen, portfolio beginnen maken, lessen voor International School uittypen, oefeningen voor zwemmen zoeken, nog wat laatste ideeën voor de leesmarathon verzamelen,...
En... Ons ergeren omdat we al sinds dinsdagmorgen geen water hebben! Nu pas beseffen wij hoeveel water je per dag gebruikt! We kunnen niet koken, ons niet wassen, het toilet niet doorspoelen, etc... Als we naar het groot toilet moeten, gaan we dus sinds dinsdag naar buiten. Het is enkel ons huis die zonder water zit, er is iets kapot. Al sinds dinsdagmorgen proberen we het probleem op te lossen, maar het is Afrika! Ze zeggen dat ze zullen komen, en dan zien we uiteindelijk niemand. Vandaag is een feestdag, dus we moeten ook al niemand meer verwachten.
Veel liefs,
Stinky Ilse en Lies.
dinsdag 10 maart 2009
Foto's van ons weekend.
Dit bord staat in het midden van de jungle! Hilarisch, niet?
Onze rugjes na een dagje strand.
isanga Bay, Ons paradijs!
Het gele bootje... daar moesten wij met 14 in!
Er kan altijd nog eentje bij...
Vrijdag 6 maart 2009
We begonnen wat nerveus aan de dag… Onze valiezen waren nog niet klaar, we hadden nog geen cadeautje voor de jarige. Tot 12u moesten we lesgeven, om 12u30 moesten we bij Uli zijn om op weekend te vertrekken.
Gelukkig is dit Afrika, en weten we al dat haasten voor niets nodig is. Rond 13u15 kwamen we bij Uli aan… Ook Christine was er, die ons naar Lake Tanganika zou vergezellen, en beter nog: ons er ook naartoe zou brengen!
Tasje koffie, gezellige babbel en om 15u30 konden we vertrekken… Dit is Afrika, en wij zijn al gewoon aan deze manier van doen.. We jagen ons niet meer op, we nemen vertrektijden al met een korreltje zout!
Goed, gepakt en gezakt konden we vertrekken… Hoe zou Lake Tanganika zijn? Wat gaan we voor de rest nog doen dit weekend? Hoe zal de familie waar we logeren meevallen? Zullen we er veilig geraken met Christines ‘karreke’?
Ik zou jullie de wegen willen beschrijven, maar kan het niet… Ik zou jullie foto’s willen tonen over hoe krankzinnig rijden hier is, maar ook dat zou jullie geen duidelijk beeld kunnen geven. Sommige dingen moet je met eigen ogen kunnen zien, voor je je er iets kan bij voorstellen. Putten over de hele weg, vol met water door het regenseizoen. Auto’s raken vastgereden… Putten, over de hele breedte, zodat je ‘de weg’ moet verlaten om nog verder te kunnen rijden. Stofwolken van auto’s voor je, dat je zelfs je eigen voorruit niet meer ziet. Officieel rijden ze hier links, maar eigenlijk rijd je gewoon waar geen putten zijn, als dat nu rechts of links is: It doesn’t matter.
3 uur moesten we rijden, voor we er aankwamen… In Afrika tel je niet in kilometers, maar in aantal uren rijden. Als je weet dat we in die 3 uur een kleine 100 kilometer hebben afgelegd, moet ik niet veel meer uitleg geven, denk ik?
Eenmaal aangekomen werden we zeer welkom onthaald. Ik blijf verbaasd door de gastvriendelijkheid, de vrijheid en openheid van de mensen hier. We kregen een hapje te eten (brood en… kip voor de verandering), een slokje te drinken en leerden iedereen wat kennen. Lynn en Grand waren de ouders, beiden van Zuid-Afrika. Dan had je nog Lorna, de zus van Lynn. Zij geeft onderwijs aan de kindjes, en woont daar in. Dat is in Afrika de normaalste zaak van de wereld. Inwonende broers en zussen, neefjes en nichtjes die worden opgevangen omdat de ouders dood zijn (meestal door aids),…Dan had je nog de 5 kindjes: Hope, Charlie, Olivia, Luke en Joel. Ieder op hun eigen manier zo fantastisch kinds.
Het huis was… adembenemend. Niet in de zin van schoonheid, grootte of architectuur. Wel in de zin van zelfstandigheid, praktisch en zo ongelooflijk kindvriendelijk. Ze wonen op een boerderij, en hebben eigenlijk een samenleving op zichzelf opgebouwd. Ze kweken hun groentjes en fruit, melken de koeien, maken boter, slachtten dieren om op te eten, maken drinken van de vruchten,… Echt, in Afrika heb je de ruimte om iets op te bouwen.
Weet je, in België zijn er zo’n 10 miljoen inwoners? Vergelijk maar even de grootte tussen België en Zambia, en hou dan in je achterhoofd dat er in Zambia 11 miljoen inwoners zijn!
Na een lange babbel, gingen we – veel te laat- gaan slapen.
Zaterdag 7 maart 2009
Om 5u30 liep de wekker af… Veel te vroeg, ook al zijn we het gewoon om vroeg uit de veren te zijn. Nu, de spanning en nieuwsgierigheid won het van de moeheid, en al gauw waren we klaar om te vertrekken. Nog vlug een boterham naar binnen, en om 6u15 waren we onderweg naar lake Tanganika himself. Eerst een uurtje op de o-zo-goede wegen van Mbala richting Mpulungu. Daar moesten we een hele tijd wachten op onze boot (Wachten… dat is één van onze specialiteiten geworden!). We wisten dat we zo’n uurtje op de boot moesten zitten, om in Isanga Bay aan te komen (een strand aan het Lake). Wij dachten echter een echte boot te zien, want we waren in totaal met 14 mensen. In Mpulungu hadden we met een ander gezin afgesproken, die ons zouden vergezellen naar Isanga Bay. De boot was echter… een groot uitgevallen kano. Ik lach plat van het lachen toen ik het zag, ik dacht echt dat ze een grapje maakten. Ik zag het niet voor me, met 14 op die boot, met alle bagage! Maar, ik had beter moeten weten. Hier is altijd nog plaats voor ééntje meer! Wij dus met 14 op die boot, FANTASTISCH… echt, die rust, die schoonheid van bergen rondom het meer… Zon op je snoet, gezellige mensen rondom je. Even waande ik me in een paradijs.
Goed, een uurtje op de boot, met heel wat belevenissen. De boot die stilviel, een speedboot die dat onderweg even kwam repareren, de benzine die op was en moest bijgevuld worden,… Het is leuk om te zien hoe wij ons aangepast hebben. De eerste weken gingen we in paniek schieten door al die problemen, gingen we boos worden van de slechte organisatie, gingen we ons opjagen omdat het maar niet vooruit ging.Nu ondergaan we, lachen we, en denken we ‘Wat zou het volgende zijn?’ Ik kan niet onder woorden brengen, hoe erg ik heb genoten.
Eenmaal aangekomen volgde een stranddagje. Met 13 mensen om je heen is het nooit echt rust, maar toch… Dat water, die natuur, wauw! We zijn een toertje gaan doen met een kano, hebben gesnorkeld en vissen gezien, ik heb een hele afstand gezwommen, en ook wat in de zon gezeten met zware gevolgen… Een verbrandde rug. Nu, de mijne is niets in vergelijking met Ilse… Je hebt rood en knalrood, en bij haar is het nog net iets erger dan het knalrood! Foto’s van ons als kreeftjes volgen nog!
De terugtocht met de boot verliep wat minder… Er was behoorlijk wat wind opgekomen, en we waren met een heleboel echt zeeziek. Toch was ook de zonsondergang op de boot iets wat in ons geheugen gegrift staat.Rond 19u waren we aangekomen met de boot, en dan gingen we eerst nog langs bij het andere gezin voor een kopje thee.
Daar hielden we een heuse ‘zonnebril’ party. Zij hadden 4 dozen vol met zonnebrillen. We hebben heel wat afgelachen, en elk van ons kreeg een zonnebril mee naar huis. Thuisgekomen nog een klein hapje gegeten, en weer een lange praatavond gehad.
Zondag 8 maart 2009
Deze morgen mochten we wat langer slapen. Door de vele dieren waren we echter al vroeg wakker, en hielpen we een handje mee bij het maken van het ontbijt.We zorgden wat voor kleine Luke (1jaar), en ik had een reuze ochtend met Lorna. Grappig, ze is wel 40 jaar, maar toch klikte dat goed met haar. Ze is zo grappig, zo open-minded, zo zorgzaam…
Dan vertrokken, in Lorna’s woorden: ‘the girls’ naar de Kalembo falls. Dit zijn de hoogste uit Afrika. Ze zijn wel smal, en niet zo héél spectaculair. De Victoria Falls in Livingstone zijn dan de spectaculairste…
Goed, we vertrokken met een auto vol meiden. Wat wordt gezegd over vrouwen en oriëntatie? Ok, we hebben het gezegde bewezen. We reden en reden maar, en normaal moest het zo’n 40 kilometer zijn. Na een 50-tal kilometer konden we plots niet meer verder… Er was een slagboom (of wat je een slagboom kan noemen). Er kwam onmiddellijk een man naar de auto, om te zeggen dat we de grens niet over mochten omdat het zondag was… Ik lach gewoonweg plat! We stonden op de grens van Tanzania, kun je dat geloven? Ik kwam echt niet meer bij, en Christine begreep maar half wat er aan de hand was. Nadat ze bekomen was van de schok dat we zo fout zaten, kon ook zij het grappige ervan inzien.Goed, terugkeren dus… We hadden een afslag gemist, maar eenmaal we de afslag gevonden hadden door veel te vragen, zagen we het probleem: ze hadden het bordje gestolen, dusja. Je kan hier een afslag niet zomaar onthouden: alle baantjes zien er hetzelfde uit!
Om 8u waren we vertrokken, om 13u waren we in de Kalembo Falls… Bezoekje brengen, en dan terugkeren. We hadden nog gepland om naar het moto-moto museum te gaan. Er volgde een kleine discussie, het was al na 14u30 en hadden nog niets gegeten. Nuja, we stopten en kochten voor elk een banaan, en gingen nog naar het museum. Schitterend! Over de historic van Zambia, best interessant. Christine en Lorna waren zeer goede gidsen. Dat museum, dat ligt echt in de middel of nowhere… Hoe kunnen ze ooit bezoekers hebben? De terugweg met de auto was zo machtig. We reden in de auto, op de slechte wegen, met alle ramen open. Kinderen zwaaien hier voortdurend naar ons, en ze roepen voortdurend ‘Money, give me money!’ 1 keer is grappig, 10 keer kan je het nog hebben, maar 50 keer dan heb je het wel gehad. We bleven echter het grappige van de situatie zien, en begonnen zeer overtuigd terug te zwaaien. Je voelt je echt een koningin die door de dorpen rijdt… Mijn hand was moe van wuiven, maar we hebben héél wat afgelachen! Ik ben the Queen, en Christine is ‘Mother Queen’. Lorna werd gedoopt als ‘Princess’.
Goed, tegen 18u kwamen we thuis aan, nogal uitgehongerd… Toen volgde een avond vol interessante gesprekken. Grand en Lynn zijn Zuid-Afrikaanse, maar blank. Wij hadden er nooit bij stilgestaan dat zij Afrika nog nooit verlaten hebben, en eigenlijk echt Afrikaans zijn. Doordat ze blank zijn blijf je denken, onbewust, dat ze Europees zijn. Toen Grand vroeg waar wij woonden, in een dorp of stad, moesten we allebei antwoorden dat we in een dorpje woonden. Toen volgde echt een grappige conversatie. Hij zag een dorp zoals een Afrikaans dorp: geen elektriciteit, geen TV,computer,internet… Geen winkels, niets!Toen probeerden we uit te leggen dat je een stad van hier kan vergelijken met een dorp van bij ons… Maar, sommige dingen zijn gewoon niet uit te leggen…Nu, na een uur leken ze het wel te begrijpen. Lynn en Grand zijn rijke Afrikanen. Ze hebben computers en internet, ze hebben elektriciteit en al wat hun hartje belangt. Zij zijn nog in staat om zich iets anders dan een dorpje voor te stellen. Andere inwoners uit het dorp kunnen dat jammergenoeg niet. Vaak hebben ze hun dorp nog nooit verlaten.
Maandag 9 maart 2009
Vandaag bezochten we een marktje met alle girls. Heel wat stofjes gekocht om kleren uit te maken, souvenirs gevonden en gewoon gezellig wat gewandeld. Het was een rustige markt, en het deed echt deugd om eens niet aangeklampt te worden. Enkel in de vismarkt kregen we het lastig met alle aandacht, dus daar hebben we snel doorgewandeld.
Na de markt nog wat gebabbeld, geholpen met de voorbereiding van de lunch en… Lorna overtuigd om mee te komen naar Kasama. Morgen zouden ze sowieso naar Kasama komen, om inkopen te doen en ze moesten nog wat bezoeken doen. Lorna kon gerust nu al meekomen om hier wat rond te hangen! Flexibiliteit, een andere factor die we hier zullen geleerd hebben…Nu zijn we terug thuis, moe maar voldaan. Voldaan is niet het juiste woord… Ik kreeg een energiestoot van deze trip. Het was echt vakantie, genieten, gezellig samenzijn. Het wordt moeilijk om van alle mensen afscheid te nemen, het wordt hard om te beseffen dat je hen wellicht nooit meer terug ziet. Echt, iedereen doet zo zijn best voor ons, ze zijn zo fantastisch! Ik heb een superweekend achter de rug, en nu is het ‘back to reality’. Schoolwerk voor morgen voorbereiden, spullen uitpakken en dan naar bed!
We genieten, snuiven alles op en proberen het ook vast te houden… We leren bij, leren nieuwe mensen kennen en zien al het rijke in deze arme wereld. Alles komt op zijn pootjes terecht, als je het de tijd geeft om je aan te passen. De vele veranderingen zijn nu ook voor ons gewone dingen. We houden van Afrika, met ons hele hart…
Met heel veel liefs na dit mooie weekend,
Ilse en Lies.
We begonnen wat nerveus aan de dag… Onze valiezen waren nog niet klaar, we hadden nog geen cadeautje voor de jarige. Tot 12u moesten we lesgeven, om 12u30 moesten we bij Uli zijn om op weekend te vertrekken.
Gelukkig is dit Afrika, en weten we al dat haasten voor niets nodig is. Rond 13u15 kwamen we bij Uli aan… Ook Christine was er, die ons naar Lake Tanganika zou vergezellen, en beter nog: ons er ook naartoe zou brengen!
Tasje koffie, gezellige babbel en om 15u30 konden we vertrekken… Dit is Afrika, en wij zijn al gewoon aan deze manier van doen.. We jagen ons niet meer op, we nemen vertrektijden al met een korreltje zout!
Goed, gepakt en gezakt konden we vertrekken… Hoe zou Lake Tanganika zijn? Wat gaan we voor de rest nog doen dit weekend? Hoe zal de familie waar we logeren meevallen? Zullen we er veilig geraken met Christines ‘karreke’?
Ik zou jullie de wegen willen beschrijven, maar kan het niet… Ik zou jullie foto’s willen tonen over hoe krankzinnig rijden hier is, maar ook dat zou jullie geen duidelijk beeld kunnen geven. Sommige dingen moet je met eigen ogen kunnen zien, voor je je er iets kan bij voorstellen. Putten over de hele weg, vol met water door het regenseizoen. Auto’s raken vastgereden… Putten, over de hele breedte, zodat je ‘de weg’ moet verlaten om nog verder te kunnen rijden. Stofwolken van auto’s voor je, dat je zelfs je eigen voorruit niet meer ziet. Officieel rijden ze hier links, maar eigenlijk rijd je gewoon waar geen putten zijn, als dat nu rechts of links is: It doesn’t matter.
3 uur moesten we rijden, voor we er aankwamen… In Afrika tel je niet in kilometers, maar in aantal uren rijden. Als je weet dat we in die 3 uur een kleine 100 kilometer hebben afgelegd, moet ik niet veel meer uitleg geven, denk ik?
Eenmaal aangekomen werden we zeer welkom onthaald. Ik blijf verbaasd door de gastvriendelijkheid, de vrijheid en openheid van de mensen hier. We kregen een hapje te eten (brood en… kip voor de verandering), een slokje te drinken en leerden iedereen wat kennen. Lynn en Grand waren de ouders, beiden van Zuid-Afrika. Dan had je nog Lorna, de zus van Lynn. Zij geeft onderwijs aan de kindjes, en woont daar in. Dat is in Afrika de normaalste zaak van de wereld. Inwonende broers en zussen, neefjes en nichtjes die worden opgevangen omdat de ouders dood zijn (meestal door aids),…Dan had je nog de 5 kindjes: Hope, Charlie, Olivia, Luke en Joel. Ieder op hun eigen manier zo fantastisch kinds.
Het huis was… adembenemend. Niet in de zin van schoonheid, grootte of architectuur. Wel in de zin van zelfstandigheid, praktisch en zo ongelooflijk kindvriendelijk. Ze wonen op een boerderij, en hebben eigenlijk een samenleving op zichzelf opgebouwd. Ze kweken hun groentjes en fruit, melken de koeien, maken boter, slachtten dieren om op te eten, maken drinken van de vruchten,… Echt, in Afrika heb je de ruimte om iets op te bouwen.
Weet je, in België zijn er zo’n 10 miljoen inwoners? Vergelijk maar even de grootte tussen België en Zambia, en hou dan in je achterhoofd dat er in Zambia 11 miljoen inwoners zijn!
Na een lange babbel, gingen we – veel te laat- gaan slapen.
Zaterdag 7 maart 2009
Om 5u30 liep de wekker af… Veel te vroeg, ook al zijn we het gewoon om vroeg uit de veren te zijn. Nu, de spanning en nieuwsgierigheid won het van de moeheid, en al gauw waren we klaar om te vertrekken. Nog vlug een boterham naar binnen, en om 6u15 waren we onderweg naar lake Tanganika himself. Eerst een uurtje op de o-zo-goede wegen van Mbala richting Mpulungu. Daar moesten we een hele tijd wachten op onze boot (Wachten… dat is één van onze specialiteiten geworden!). We wisten dat we zo’n uurtje op de boot moesten zitten, om in Isanga Bay aan te komen (een strand aan het Lake). Wij dachten echter een echte boot te zien, want we waren in totaal met 14 mensen. In Mpulungu hadden we met een ander gezin afgesproken, die ons zouden vergezellen naar Isanga Bay. De boot was echter… een groot uitgevallen kano. Ik lach plat van het lachen toen ik het zag, ik dacht echt dat ze een grapje maakten. Ik zag het niet voor me, met 14 op die boot, met alle bagage! Maar, ik had beter moeten weten. Hier is altijd nog plaats voor ééntje meer! Wij dus met 14 op die boot, FANTASTISCH… echt, die rust, die schoonheid van bergen rondom het meer… Zon op je snoet, gezellige mensen rondom je. Even waande ik me in een paradijs.
Goed, een uurtje op de boot, met heel wat belevenissen. De boot die stilviel, een speedboot die dat onderweg even kwam repareren, de benzine die op was en moest bijgevuld worden,… Het is leuk om te zien hoe wij ons aangepast hebben. De eerste weken gingen we in paniek schieten door al die problemen, gingen we boos worden van de slechte organisatie, gingen we ons opjagen omdat het maar niet vooruit ging.Nu ondergaan we, lachen we, en denken we ‘Wat zou het volgende zijn?’ Ik kan niet onder woorden brengen, hoe erg ik heb genoten.
Eenmaal aangekomen volgde een stranddagje. Met 13 mensen om je heen is het nooit echt rust, maar toch… Dat water, die natuur, wauw! We zijn een toertje gaan doen met een kano, hebben gesnorkeld en vissen gezien, ik heb een hele afstand gezwommen, en ook wat in de zon gezeten met zware gevolgen… Een verbrandde rug. Nu, de mijne is niets in vergelijking met Ilse… Je hebt rood en knalrood, en bij haar is het nog net iets erger dan het knalrood! Foto’s van ons als kreeftjes volgen nog!
De terugtocht met de boot verliep wat minder… Er was behoorlijk wat wind opgekomen, en we waren met een heleboel echt zeeziek. Toch was ook de zonsondergang op de boot iets wat in ons geheugen gegrift staat.Rond 19u waren we aangekomen met de boot, en dan gingen we eerst nog langs bij het andere gezin voor een kopje thee.
Daar hielden we een heuse ‘zonnebril’ party. Zij hadden 4 dozen vol met zonnebrillen. We hebben heel wat afgelachen, en elk van ons kreeg een zonnebril mee naar huis. Thuisgekomen nog een klein hapje gegeten, en weer een lange praatavond gehad.
Zondag 8 maart 2009
Deze morgen mochten we wat langer slapen. Door de vele dieren waren we echter al vroeg wakker, en hielpen we een handje mee bij het maken van het ontbijt.We zorgden wat voor kleine Luke (1jaar), en ik had een reuze ochtend met Lorna. Grappig, ze is wel 40 jaar, maar toch klikte dat goed met haar. Ze is zo grappig, zo open-minded, zo zorgzaam…
Dan vertrokken, in Lorna’s woorden: ‘the girls’ naar de Kalembo falls. Dit zijn de hoogste uit Afrika. Ze zijn wel smal, en niet zo héél spectaculair. De Victoria Falls in Livingstone zijn dan de spectaculairste…
Goed, we vertrokken met een auto vol meiden. Wat wordt gezegd over vrouwen en oriëntatie? Ok, we hebben het gezegde bewezen. We reden en reden maar, en normaal moest het zo’n 40 kilometer zijn. Na een 50-tal kilometer konden we plots niet meer verder… Er was een slagboom (of wat je een slagboom kan noemen). Er kwam onmiddellijk een man naar de auto, om te zeggen dat we de grens niet over mochten omdat het zondag was… Ik lach gewoonweg plat! We stonden op de grens van Tanzania, kun je dat geloven? Ik kwam echt niet meer bij, en Christine begreep maar half wat er aan de hand was. Nadat ze bekomen was van de schok dat we zo fout zaten, kon ook zij het grappige ervan inzien.Goed, terugkeren dus… We hadden een afslag gemist, maar eenmaal we de afslag gevonden hadden door veel te vragen, zagen we het probleem: ze hadden het bordje gestolen, dusja. Je kan hier een afslag niet zomaar onthouden: alle baantjes zien er hetzelfde uit!
Om 8u waren we vertrokken, om 13u waren we in de Kalembo Falls… Bezoekje brengen, en dan terugkeren. We hadden nog gepland om naar het moto-moto museum te gaan. Er volgde een kleine discussie, het was al na 14u30 en hadden nog niets gegeten. Nuja, we stopten en kochten voor elk een banaan, en gingen nog naar het museum. Schitterend! Over de historic van Zambia, best interessant. Christine en Lorna waren zeer goede gidsen. Dat museum, dat ligt echt in de middel of nowhere… Hoe kunnen ze ooit bezoekers hebben? De terugweg met de auto was zo machtig. We reden in de auto, op de slechte wegen, met alle ramen open. Kinderen zwaaien hier voortdurend naar ons, en ze roepen voortdurend ‘Money, give me money!’ 1 keer is grappig, 10 keer kan je het nog hebben, maar 50 keer dan heb je het wel gehad. We bleven echter het grappige van de situatie zien, en begonnen zeer overtuigd terug te zwaaien. Je voelt je echt een koningin die door de dorpen rijdt… Mijn hand was moe van wuiven, maar we hebben héél wat afgelachen! Ik ben the Queen, en Christine is ‘Mother Queen’. Lorna werd gedoopt als ‘Princess’.
Goed, tegen 18u kwamen we thuis aan, nogal uitgehongerd… Toen volgde een avond vol interessante gesprekken. Grand en Lynn zijn Zuid-Afrikaanse, maar blank. Wij hadden er nooit bij stilgestaan dat zij Afrika nog nooit verlaten hebben, en eigenlijk echt Afrikaans zijn. Doordat ze blank zijn blijf je denken, onbewust, dat ze Europees zijn. Toen Grand vroeg waar wij woonden, in een dorp of stad, moesten we allebei antwoorden dat we in een dorpje woonden. Toen volgde echt een grappige conversatie. Hij zag een dorp zoals een Afrikaans dorp: geen elektriciteit, geen TV,computer,internet… Geen winkels, niets!Toen probeerden we uit te leggen dat je een stad van hier kan vergelijken met een dorp van bij ons… Maar, sommige dingen zijn gewoon niet uit te leggen…Nu, na een uur leken ze het wel te begrijpen. Lynn en Grand zijn rijke Afrikanen. Ze hebben computers en internet, ze hebben elektriciteit en al wat hun hartje belangt. Zij zijn nog in staat om zich iets anders dan een dorpje voor te stellen. Andere inwoners uit het dorp kunnen dat jammergenoeg niet. Vaak hebben ze hun dorp nog nooit verlaten.
Maandag 9 maart 2009
Vandaag bezochten we een marktje met alle girls. Heel wat stofjes gekocht om kleren uit te maken, souvenirs gevonden en gewoon gezellig wat gewandeld. Het was een rustige markt, en het deed echt deugd om eens niet aangeklampt te worden. Enkel in de vismarkt kregen we het lastig met alle aandacht, dus daar hebben we snel doorgewandeld.
Na de markt nog wat gebabbeld, geholpen met de voorbereiding van de lunch en… Lorna overtuigd om mee te komen naar Kasama. Morgen zouden ze sowieso naar Kasama komen, om inkopen te doen en ze moesten nog wat bezoeken doen. Lorna kon gerust nu al meekomen om hier wat rond te hangen! Flexibiliteit, een andere factor die we hier zullen geleerd hebben…Nu zijn we terug thuis, moe maar voldaan. Voldaan is niet het juiste woord… Ik kreeg een energiestoot van deze trip. Het was echt vakantie, genieten, gezellig samenzijn. Het wordt moeilijk om van alle mensen afscheid te nemen, het wordt hard om te beseffen dat je hen wellicht nooit meer terug ziet. Echt, iedereen doet zo zijn best voor ons, ze zijn zo fantastisch! Ik heb een superweekend achter de rug, en nu is het ‘back to reality’. Schoolwerk voor morgen voorbereiden, spullen uitpakken en dan naar bed!
We genieten, snuiven alles op en proberen het ook vast te houden… We leren bij, leren nieuwe mensen kennen en zien al het rijke in deze arme wereld. Alles komt op zijn pootjes terecht, als je het de tijd geeft om je aan te passen. De vele veranderingen zijn nu ook voor ons gewone dingen. We houden van Afrika, met ons hele hart…
Met heel veel liefs na dit mooie weekend,
Ilse en Lies.
maandag 2 maart 2009
Enkele sfeerfoto's
De Chishimba Falls....
Myriam, Alex en Tabia. De 3 Duitse kindjes van Steffi en Marco (Uli haar gastgezin)
Onze lezertjes, met Fie haar potloodjes!
Ze vonden de kleurpotloodjes van Fie schitterend! Bedankt, Elke!
Ons haar vinden de kinderen écht fascinerend...
Lies en Memory...
In Afrika, You never know...
Donderdag 26 februari.
Dagen lopen hier nooit zoals gepland, dat weten we ondertussen al. Toch blijft het ons verbazen, hoeveel rare wendingen er per dag plaatsvinden.
Eerst en vooral spraken we Broeder Dominique aan over de leesmarathon. Het duurt echt te lang, de leerlingen zijn na een tijdje niet meer geboeid.Gelukkig staat hij altijd open voor tips en suggesties. We besloten er een groepsgesprek met de kinderen van te maken, om te zien wat zij vonden. Ze waren duidelijk niet gewoon dat hun mening werd gevraagd, en durfden eerst niet eerlijk te zijn. Nadat wij hen op hun gemak stelden, dat we enkel het beste met hen wilden, gaven ze toe dat het toch wel te lang duurde…Wij stelden voor om het wat te mixen: leesmarathon afgewisseld met spelletjes, en ook af en toe onderbroken met een taalspelletje zoals ‘ik ga op reis en ik neem mee…’
Broeder Dominique vond dat een goed idee, en liet de invulling aan ons over. We hebben, nu we de mogelijkheid zagen, ook een gesprek gehad met hem over onze eerste weken in de Chifwani School. Hij gaf toe dat ze ons in de slechtste klassen hadden gestoken, omdat die leerlingen nooit geen leerkracht zien. Hij zij dat hij te weinig energie in onze stage had gestoken, en dat er nu voor ons geen goede begeleiding klaar stond. We waren op veel voorbereid, maar ik denk dat ik mijn leerkracht misschien 3 of 4 keer gezien heb? Dat is toch een beetje van het goede teveel.
In de namiddag gingen we langs om ons visum te verlengen. We hebben in Lusaka een visum gekregen voor 1 maand, en moesten dit hier laten verlengen. Niet zo makkelijk als gedacht… We hebben een business visum, maar dat klopt niet, aangezien we hier geen geld verdienen. Nu wilden ze dat dus niet verlengen, zonder dat ze de papieren zien waarop staat dat wij hier komen als vrijwilliger om onze stage te doen. Woensdag moeten we teruggaan.’S avonds waren we uitgenodigd bij Uli en haar gastgezin. Het is leuk dat zij nu naast de deur wonen, dat breekt onze eenzaamheid hier wat. Eenzaam, in de zin dat wij geen gastgezin hebben en dus altijd op onszelf zijn aangewezen.
’T was lekker, en gezellig! We zijn uitgenodigd om zaterdag mee te gaan naar de Chishimba Falls, de 2e grootse watervallen uit Afrika!
Vrijdag 27 februari
Onze laatste dag van de leesmarathon. Aangezien er veel minder kinderen waren dan in de klassen, hebben we gedurende deze week echt een band opgebouwd met ieder van hen. Afscheid nemen viel ons zwaarder dan verwacht. Het waren echt lievekes! Nu, met een potlooddoosje van Fie en een sleutelhanger waren ze super gelukkig.Voor ons hadden ze op hun beurt een boekje gemaakt, waar ze elk iets in tekenden en schreven. Super!!
Zoals iedere middag aten we bij Nan. Opnieuw kip… Ik eet supergraag kip, maar het kan ook van het goede teveel zijn. Ik moet de eerste maanden geen kip meer hebben!Toen we bij Nan waren kregen we een sms van Uli. We konden deze middag mee met haar en haar gastgezin, en Lud en de kinderen om te zwemmen! Haastig naar huis gekeerd, badpak genomen, en floep, weer een namiddag gevuld zonder dat het gepland was. Hier wordt nooit iets op voorhand gepland, en daar raken wij nu stilletjes aan gewoon aan.Zwemmen was fantastisch, de kindjes zijn de max, en met Uli hebben we altijd leuke conversaties. Ze is zo anders, dat het weer interessant wordt! De middag eindigde echter in een, je raadt het nooit, regenbui! En een hevige regenbui… Ik had net mijn kleren aangetrokken, en in 3 seconden waren die weer doornat!
Zaterdag 28 februari.
Om 6u30 opstaan… Ook al is het weekend, uitslapen lijkt hier gewoon niet mogelijk. Het is hier zo klaar, zo lawaaierig. Opstaan is de laatste dagen niet zo prettig: de poes doet haar behoefte vrij in huis… De dag start telkens met het opkuisen van kattepoep. Dan eerst naar de winkel, en dan eten bij Nan.
Daarna hadden we met Uli afgesproken. Zij doet de boekhouding van een jeugdcenter, en er was een filmvertoning. Wij samen met haar ernaar toe… Maar, t was op zijn Afrika’s! Normaal ging de film om 14u starten. Wij mooi op tijd… We speelden eerst wat volleybal en Indiaga. Ilse sloeg haar voet over, het leek eerst ernstig te zijn. Gelukkig zagen we al gauw dat het vooral geschaafd was, en dat het inwendig wel ok was.
Het was 16u30 tegen dat de film begon. ’T was een Christelijke film, daar waren we op voorbereid. Maar best mooi en de moeite… over s
Samson, en de kracht in zijn haar. Misschien kennen sommigen onder jullie hem?Na de film zei Uli dat we gerust bij hen mochten eten. We vroegen toch nog eens aan Steffi en Marco als dat geen probleem was, maar ze zeiden dat ze genoten van ons bezoek. We hebben wel een mega grote berg afwas verzet, en daar was Steffi heel dankbaar voor! En toen begon het te… regenen! Onweren is in dit geval een beter woord, denk ik. En zelfs dat is te zacht uitgedrukt. Regen, bliksem, donder…. Je kan/mag niet buitenkomen in dat weer… Gelukkig deden we dat niet, en bleven we bij Uli tot het weer wat kalmer werd, en tot de elektriciteit terug was. Zaterdag waren er 4 doden in Kasama, wegens de bliksem. Je mag jezelf daar geen vragen bij stellen, maar wij blijven toch binnen als het nog maar eens begint te onweren.We speelden met Steffi en Uli heel wat gezelschapsspelletjes. We voelen ons daar echt thuis en welkom!
Zondag 1 maart
Vandaag gingen we naar de Chishimba Falls… Wondermooi! We plaatsen hier wat foto’s, dat jullie mee kunnen genieten. Alleen, sommige dingen kan je niet in woorden omschrijven, kan je niet op foto’s vastleggen. Natuur is daar vaak 1 van.
We praatten wat met Uli en met Christine (Duitse vrouw, werkt hier als verpleegster en gaat binnen maand terug naar Dutisland)… Wij waren al van plan volgend weekend naar Lake Tanganika te gaan, samen met Uli. Het is hier maandag public Holiday… Nu stelde Christine voor om mee te gaan, en dan konden we met de auto in plaats van met de bus! Vrijdagmiddag vertrekken we voor een weekendje uit!
We raken ook gewoon aan de Afrikaanse manier van picknicken. Je brengt niet je eigen lunch mee, maar je brengt genoeg mee voor iedereen. Dan deel je dat lekker uit, en eet je van elk een beetje! Wij maakten pistolets met kaas (Dit was de eerste keer dat er kaas in de winkel was!), en fruitsla als dessert.
Alleen de thuiskomst was minder prettig. Bij het openen van de deur roken we al onraad… Kattepoep! In het toilet deze keer… Wanneer we alles hadden opgeruimd, wilde ik mijn handen wassen in de badkamer… Lag het daar ook niet vol met poep. Heel mijn handdoek ondergepoept, jekkie! Wij kennen niets van katten, maar het is echt veel en slap. Zou ze ziek zijn? We waren boos, en hebben ze buiten gezet… Er lopen hier echter wel 4 kittens van haar rond.
Maandag 2 maart
Wat een dag… Na veel getwijfel en gepraat, besloten we het over een andere boeg te gooien. We wisten via Lud dat de Ngole Urban School zo mogelijk nog erger was dan de Chifwani School. Beslissingen maak je echter niet over 1 nacht ijs, maar nu waren we er wel uit. We zouden eerst Broeder Dominique verder helpen met zijn leesmarathon. Wij zullen een programma uitwerken om het voor de kinderen aangenaam en leerrijk te houden. We zullen naast die leesmarathon ook leerlingen bijwerken in wiskunde. Hoe alles precies ingevuld raakt zullen we morgen bespreken met Broeder Dominque, vandaag had hij een bespreking. In ieder geval willen wij onze energie hierin steken, willen we iets uitdokteren die de moeite waard is voor de leerlingen. In de namiddagen blijven we in de International School les geven. Misschien doen we de laatste 2-3 weken wel volledig in de International School, om zo ook eens te zien hoe de voormiddagen daar ingevuld raken. De verschillen zijn zo groot!
We waren blij dat we de draad in de International School terug konden oppikken. Na hun weekje vakantie waren de leerlingen dolbij ons terug te zien, en wij ook om hen terug te zien. T zijn echte schatjes daar!
Er is hier één klein probleempje: we zien moeder kat niet meer terug. Katten komen altijd terug, dat is wat wij weten? Maar die kleine poesjes hebben wel honger!!Nu we over dieren bezig zijn, is het misschien ook het moment om enkele anekdotes te vertellen. Het is hier een echte dierentuin. Iedere morgen opnieuw een gevecht aangaan met de honden. Als we de poort opendoen, dan rennen ze naar buiten. We hebben al verschillende technieken en tactieken geprobeerd, maar zonder resultaat. Dan moeten we beginnen met over straat te lopen en te roepen ‘Peanuts, Buttenut! Come Here… Mmmm, food!’ En dan zie je al die Afrikanen lachen met die blanke meiden…
We moeten er ook voor zorgen dat de honden NIET binnen raken, want ze bijten de kittens dood. Daarnaast is 1 van de 2 honden echt stinky! Zo’n geur, je ruikt hem vanop 10m afstand.We hebben ook kippen en een haan, die hier los rondlopen. Gisteren zat er opnieuw een kip binnen, maar het grappigste van al was: ik zet me aan tafel met een drankje bij het thuiskomen. Ik plofte neer, en t duurde even voor ik beseft dat daar een dode kip voor me lag! Dan kwam Eda naar buiten, nam de kip en begon ze te pluimen. Nu ligt die vacht gewoon in onze tuin! Ik was wat aan het spelen met 1 van de kittens, en Ilse zei dat ik nog als dierenvriend naar huis zal gaan. Wat Afrika niet allemaal met een mens kan doen!
*Met liefs*
Ilse en Lies.
Dagen lopen hier nooit zoals gepland, dat weten we ondertussen al. Toch blijft het ons verbazen, hoeveel rare wendingen er per dag plaatsvinden.
Eerst en vooral spraken we Broeder Dominique aan over de leesmarathon. Het duurt echt te lang, de leerlingen zijn na een tijdje niet meer geboeid.Gelukkig staat hij altijd open voor tips en suggesties. We besloten er een groepsgesprek met de kinderen van te maken, om te zien wat zij vonden. Ze waren duidelijk niet gewoon dat hun mening werd gevraagd, en durfden eerst niet eerlijk te zijn. Nadat wij hen op hun gemak stelden, dat we enkel het beste met hen wilden, gaven ze toe dat het toch wel te lang duurde…Wij stelden voor om het wat te mixen: leesmarathon afgewisseld met spelletjes, en ook af en toe onderbroken met een taalspelletje zoals ‘ik ga op reis en ik neem mee…’
Broeder Dominique vond dat een goed idee, en liet de invulling aan ons over. We hebben, nu we de mogelijkheid zagen, ook een gesprek gehad met hem over onze eerste weken in de Chifwani School. Hij gaf toe dat ze ons in de slechtste klassen hadden gestoken, omdat die leerlingen nooit geen leerkracht zien. Hij zij dat hij te weinig energie in onze stage had gestoken, en dat er nu voor ons geen goede begeleiding klaar stond. We waren op veel voorbereid, maar ik denk dat ik mijn leerkracht misschien 3 of 4 keer gezien heb? Dat is toch een beetje van het goede teveel.
In de namiddag gingen we langs om ons visum te verlengen. We hebben in Lusaka een visum gekregen voor 1 maand, en moesten dit hier laten verlengen. Niet zo makkelijk als gedacht… We hebben een business visum, maar dat klopt niet, aangezien we hier geen geld verdienen. Nu wilden ze dat dus niet verlengen, zonder dat ze de papieren zien waarop staat dat wij hier komen als vrijwilliger om onze stage te doen. Woensdag moeten we teruggaan.’S avonds waren we uitgenodigd bij Uli en haar gastgezin. Het is leuk dat zij nu naast de deur wonen, dat breekt onze eenzaamheid hier wat. Eenzaam, in de zin dat wij geen gastgezin hebben en dus altijd op onszelf zijn aangewezen.
’T was lekker, en gezellig! We zijn uitgenodigd om zaterdag mee te gaan naar de Chishimba Falls, de 2e grootse watervallen uit Afrika!
Vrijdag 27 februari
Onze laatste dag van de leesmarathon. Aangezien er veel minder kinderen waren dan in de klassen, hebben we gedurende deze week echt een band opgebouwd met ieder van hen. Afscheid nemen viel ons zwaarder dan verwacht. Het waren echt lievekes! Nu, met een potlooddoosje van Fie en een sleutelhanger waren ze super gelukkig.Voor ons hadden ze op hun beurt een boekje gemaakt, waar ze elk iets in tekenden en schreven. Super!!
Zoals iedere middag aten we bij Nan. Opnieuw kip… Ik eet supergraag kip, maar het kan ook van het goede teveel zijn. Ik moet de eerste maanden geen kip meer hebben!Toen we bij Nan waren kregen we een sms van Uli. We konden deze middag mee met haar en haar gastgezin, en Lud en de kinderen om te zwemmen! Haastig naar huis gekeerd, badpak genomen, en floep, weer een namiddag gevuld zonder dat het gepland was. Hier wordt nooit iets op voorhand gepland, en daar raken wij nu stilletjes aan gewoon aan.Zwemmen was fantastisch, de kindjes zijn de max, en met Uli hebben we altijd leuke conversaties. Ze is zo anders, dat het weer interessant wordt! De middag eindigde echter in een, je raadt het nooit, regenbui! En een hevige regenbui… Ik had net mijn kleren aangetrokken, en in 3 seconden waren die weer doornat!
Zaterdag 28 februari.
Om 6u30 opstaan… Ook al is het weekend, uitslapen lijkt hier gewoon niet mogelijk. Het is hier zo klaar, zo lawaaierig. Opstaan is de laatste dagen niet zo prettig: de poes doet haar behoefte vrij in huis… De dag start telkens met het opkuisen van kattepoep. Dan eerst naar de winkel, en dan eten bij Nan.
Daarna hadden we met Uli afgesproken. Zij doet de boekhouding van een jeugdcenter, en er was een filmvertoning. Wij samen met haar ernaar toe… Maar, t was op zijn Afrika’s! Normaal ging de film om 14u starten. Wij mooi op tijd… We speelden eerst wat volleybal en Indiaga. Ilse sloeg haar voet over, het leek eerst ernstig te zijn. Gelukkig zagen we al gauw dat het vooral geschaafd was, en dat het inwendig wel ok was.
Het was 16u30 tegen dat de film begon. ’T was een Christelijke film, daar waren we op voorbereid. Maar best mooi en de moeite… over s
Samson, en de kracht in zijn haar. Misschien kennen sommigen onder jullie hem?Na de film zei Uli dat we gerust bij hen mochten eten. We vroegen toch nog eens aan Steffi en Marco als dat geen probleem was, maar ze zeiden dat ze genoten van ons bezoek. We hebben wel een mega grote berg afwas verzet, en daar was Steffi heel dankbaar voor! En toen begon het te… regenen! Onweren is in dit geval een beter woord, denk ik. En zelfs dat is te zacht uitgedrukt. Regen, bliksem, donder…. Je kan/mag niet buitenkomen in dat weer… Gelukkig deden we dat niet, en bleven we bij Uli tot het weer wat kalmer werd, en tot de elektriciteit terug was. Zaterdag waren er 4 doden in Kasama, wegens de bliksem. Je mag jezelf daar geen vragen bij stellen, maar wij blijven toch binnen als het nog maar eens begint te onweren.We speelden met Steffi en Uli heel wat gezelschapsspelletjes. We voelen ons daar echt thuis en welkom!
Zondag 1 maart
Vandaag gingen we naar de Chishimba Falls… Wondermooi! We plaatsen hier wat foto’s, dat jullie mee kunnen genieten. Alleen, sommige dingen kan je niet in woorden omschrijven, kan je niet op foto’s vastleggen. Natuur is daar vaak 1 van.
We praatten wat met Uli en met Christine (Duitse vrouw, werkt hier als verpleegster en gaat binnen maand terug naar Dutisland)… Wij waren al van plan volgend weekend naar Lake Tanganika te gaan, samen met Uli. Het is hier maandag public Holiday… Nu stelde Christine voor om mee te gaan, en dan konden we met de auto in plaats van met de bus! Vrijdagmiddag vertrekken we voor een weekendje uit!
We raken ook gewoon aan de Afrikaanse manier van picknicken. Je brengt niet je eigen lunch mee, maar je brengt genoeg mee voor iedereen. Dan deel je dat lekker uit, en eet je van elk een beetje! Wij maakten pistolets met kaas (Dit was de eerste keer dat er kaas in de winkel was!), en fruitsla als dessert.
Alleen de thuiskomst was minder prettig. Bij het openen van de deur roken we al onraad… Kattepoep! In het toilet deze keer… Wanneer we alles hadden opgeruimd, wilde ik mijn handen wassen in de badkamer… Lag het daar ook niet vol met poep. Heel mijn handdoek ondergepoept, jekkie! Wij kennen niets van katten, maar het is echt veel en slap. Zou ze ziek zijn? We waren boos, en hebben ze buiten gezet… Er lopen hier echter wel 4 kittens van haar rond.
Maandag 2 maart
Wat een dag… Na veel getwijfel en gepraat, besloten we het over een andere boeg te gooien. We wisten via Lud dat de Ngole Urban School zo mogelijk nog erger was dan de Chifwani School. Beslissingen maak je echter niet over 1 nacht ijs, maar nu waren we er wel uit. We zouden eerst Broeder Dominique verder helpen met zijn leesmarathon. Wij zullen een programma uitwerken om het voor de kinderen aangenaam en leerrijk te houden. We zullen naast die leesmarathon ook leerlingen bijwerken in wiskunde. Hoe alles precies ingevuld raakt zullen we morgen bespreken met Broeder Dominque, vandaag had hij een bespreking. In ieder geval willen wij onze energie hierin steken, willen we iets uitdokteren die de moeite waard is voor de leerlingen. In de namiddagen blijven we in de International School les geven. Misschien doen we de laatste 2-3 weken wel volledig in de International School, om zo ook eens te zien hoe de voormiddagen daar ingevuld raken. De verschillen zijn zo groot!
We waren blij dat we de draad in de International School terug konden oppikken. Na hun weekje vakantie waren de leerlingen dolbij ons terug te zien, en wij ook om hen terug te zien. T zijn echte schatjes daar!
Er is hier één klein probleempje: we zien moeder kat niet meer terug. Katten komen altijd terug, dat is wat wij weten? Maar die kleine poesjes hebben wel honger!!Nu we over dieren bezig zijn, is het misschien ook het moment om enkele anekdotes te vertellen. Het is hier een echte dierentuin. Iedere morgen opnieuw een gevecht aangaan met de honden. Als we de poort opendoen, dan rennen ze naar buiten. We hebben al verschillende technieken en tactieken geprobeerd, maar zonder resultaat. Dan moeten we beginnen met over straat te lopen en te roepen ‘Peanuts, Buttenut! Come Here… Mmmm, food!’ En dan zie je al die Afrikanen lachen met die blanke meiden…
We moeten er ook voor zorgen dat de honden NIET binnen raken, want ze bijten de kittens dood. Daarnaast is 1 van de 2 honden echt stinky! Zo’n geur, je ruikt hem vanop 10m afstand.We hebben ook kippen en een haan, die hier los rondlopen. Gisteren zat er opnieuw een kip binnen, maar het grappigste van al was: ik zet me aan tafel met een drankje bij het thuiskomen. Ik plofte neer, en t duurde even voor ik beseft dat daar een dode kip voor me lag! Dan kwam Eda naar buiten, nam de kip en begon ze te pluimen. Nu ligt die vacht gewoon in onze tuin! Ik was wat aan het spelen met 1 van de kittens, en Ilse zei dat ik nog als dierenvriend naar huis zal gaan. Wat Afrika niet allemaal met een mens kan doen!
*Met liefs*
Ilse en Lies.
Abonneren op:
Posts (Atom)
