The real Africa...

Donderdag 26 maart.



Het is goed om een wekelijks thema te hebben voor wiskunde: de leerlingen hebben op deze manier een betere structuur, en we merken dat de aandacht gelijdelijk aan internser wordt. Ze beginnen onze manier van werken te kennen, en dat wordt wel geapprecieerd.
Toch blijft alles op zijn Afrikaans: nieuwe leerlingen zonder dat we het weten, anderen die verdwijnen,... Ook de discipline is echt een gebrek, maar het is zo moeilijk om dit in deze korte tijd bij te brengen. Toch werkt ons beloningssysteem beter dan verwacht!

We deden verder met breuken en procenten... Taartvorm, staafvorm, ... alles komt aan bod, met het nodige didactische materiaal! Ze vinden het altijd zo schitterend als ze iets krijgen per persoon. Dus we maakten voor ieder kind een taart-en staafvorm, die ze nadien mochten houden. Wie het kleine niet eert...

In Engels leerden we over de delen van het lichaam, wat hilarische taferelen met zich meebracht! De uitwendige delen waren behoorlijk goed gekend, en daardoor probeerden we wat te verdiepen in de inwendige: longen, hart,... Hun kennis van het menselijk lichaam is behoorlijk beperkt: dat is de conclusie!
Nu, het liedje hoof-schouders-knie-en teen was de logische instap, en viel meer dan een beetje in de smaak! Als ze maar mogen bewegen, die Afrikaanse kindjes!

We hielden daarna een stempelsessie! We hadden aardappelen mee die we in stukjes sneden, en we hadden verf aangekocht. 4/5e van de klas had nog nooit verf gezien. We lieten ze dus vooral veel experimenteren... Sommigen waren in verf van kop tot teen, maar toen we al die blije gezichtjes zagen, waren ook wij gelukkig!



In de International School maakten we met de kindjes knutselwerkjes voor onze leerlingen in België. Die nemen wij dan mee op onze stage, en met de Belgische kindjes zullen we dan hetzelfde doen. Het is jammer dat er geen gemeenschappelijke taal is, maar tekentaal spreekt boekdelen!



Vrijdag 27 maart



Liedjes hebben hier altijd succes, en vandaag leerden we 'my bonny is over the ocean...' Ik ben geen groot zangtalent, nog nooit geweest... Maar, hier heb ik geleerd me daar niets meer van aan te trekken, want het geluk straalt van de gezichtjes af... Muziek zit hier in het bloed, echt! Die Afrikaanse ritmes, wauw! De kindjes van mijn klas vroegen als ze me een Afrikaanse dans mogen aanleren, en dat aanbod sla ik niet af! Een les CTS zullen zij in handen nemen.

De laatste les wat breuken en procenten betreft. De breuken, dat valt wel nog mee... Maar procenten, daar hebben ze toch nog niet al te veel van begrepen. Het is zo moeilijk om te differentiëren als je een klas van 45 leerlingen hebt... Differentiatie in tijd en niveau voorzien, en dan nog zijn er leerlingen klaar en hebben ze niets meer te doen, of lukt het van anderen nooit om hun werkje af te krijgen... We proberen het onderste uit de kan te halen, maar perfectie is niet mogelijk, denk ik.

'S middags mochten we gaan eten bij Uli, en t werd 16u als we thuis waren. Om 18u hadden we hier een avondje georganisseerd met vrienden van ons, en we moesten nog heel wat koken... Net op tijd waren we klaar, en het werd een wondermooie avond. Mary, een student leerkracht, zorgde voor heel wat Djembé ritmes... Ze hadden Afrikaanse muziek mee, en we genoten, genoten, genoten... Met ons 6en besloten we om zondag naar de hot-springs te gaan. We hadden met Hazel geregeld dat we een auto konden gebruiken, en ook de chauffeur van hen. We moesten enkel de benzine betalen. Omdat onze Afrikaanse vrienden dit moeilijk kunnen betalen, zouden Uli, Ilse en ikzelf de benzine delen... Ze waren superblij. Je moet weten, zij raken vaak nooit verder dan Kasama, en nu kregen ze de kans om eens een uitje te doen!

T werd een Afrikaanse avond om nooit meer te vergeten!



Zaterdag 28 maart



Toen we 's morgens wat inkopen gingen doen om naar de hot-springs te gaan, kwamen we Mercy, 1 van de leerkrachten van de Chifwani School tegen. De Afrikaanse gastvrijheid werd al snel duidelijk, want we werden in de namiddag bij haar uitgenodigd. Het was, zoals de meeste Afrikaanse gezinnen, een woning met allerlei familieleden. Nichtjes en neefjes, tantes en... Vele kinderen hun ouders sterven op jonge leeftijd,en dan gaan ze bij 1 of ander familielid wonen.

We kregen Casava om te eten, wat we beiden vol overgave proefden... Niet echt ons ding, maar het was wel eetbaar! Beter dan de wormen, capenta en vliegende mieren die we hier probeerden. We speelden wat met Mercy haar kindjes, hielden een praatje met het nichtje, ...

We zagen echter geen man van Mercy, en besloten er toch naar te vragen. Een risico, maar we waren te nieuwsgierig. Gelukkig geen al te dramatische verhalen... Haar man werkt in Lusaka, en zij werkte tot vorig jaar ook in Lusaka. Hier kan je echter niet kiezen waar je werkt, de overheid plaatst je ergens. Mercy is dit jaar in Lusaka geplaatst, en zo leven ze nu dus apart.

Nogal onvoorstelbaar, als je naar ons landje kijkt,toch?



Zondag 29 maart



De hot-springs... Om 7u zou George, de chauffeur, ons komen oppikken. We zaten hier met zijn allen te wachten, en het werd Afrikaanse tijd: om 8u30 konden we eindelijk gaan. Een lange rit, 3 uur op de slechte wegen, maar door het gezelschap verschrikkelijk gezellig!

We kwamen aan, en er was net een boarderschool aan het pakken... Ze zouden gaan raften van de rivier. Als we ons haastten, mochten we mee. We lieten al ons gerief in de auto, schoten in ons badpak en weg waren we... Iets te snel, we vergaten ons fototoestel!

Het was raften... ja, overleven op het raftparcours! Zo'n wilde rivier, niet normaal... We hebben zoveel plezier gehad, we waren zo nat én zo kapot eenmaal we terug waren. Toch waren we weer een ervaring rijker. We hielden nog een late BBQ, en gingen dan eindelijk in de échte hot-springs. Dat zijn een soort warmwaterbronnen... T was misschien wel iets te heet om in dat warme water te zitten, maar toch genoten we van de rust, stilte en natuur...

Op momenten als deze, besef je wat je hier allemaal moet achterlaten. In die voorbije maanden heb je banden opgebouwd, ben je van mensen gaan houden, en zit ook Afrika in je bloed.

Terug huiswaarts keren zal best hard zijn, wetend dat je alles hier wellicht voorgoed achter je laat.

Volledig kapot kwamen we thuis, en we waren wat blij dat onze lessen voor maandag al klaar lagen... Toch moesten we nog wat energie uit ons lichaam persen, want vanaf vandaag leven we niet meer alleen in ons huisje. Karen en Vic zijn aangekomen! Dit zijn vrienden van Claire, die op lake Tanganika gaan wonen. Ze wachten hier echter op Claire haar terugkomst van Zuid-Afrika. Dus, nu zijn we hier met 4, wat meer leven in huis: ideaal!



Maandag 30 maart



We startten de dag met een test over de klok. Benieuwd hoe ze het ervan af brachten, de verbetering moeten we nog onder handen nemen. Ik liep wat rond om te kijken hoe ze het deden, en ik had toch de indruk dat de grote lijnen gekend waren. De uren en halfuren leken zeer goed te zijn, wat al een grote prestatie is als je weet dat sommige nog nooit een uurwerk hadden gezien.

We deden ook origami, wat ze minder plezier vonden dan het schilderen! De preciezige meisjes vonden het wel ok, maar de meeste jongens hadden het achter 10 minuten al gehad. Maar, ook dat is een eigenschap dat ze moeten leren: geduldig zijn en volhouden! Dus, we bleven consequent: iedereen moest origami doen!

'S middags in de International School hielden we een competitie Indiaga. Uli had indiaga's in het jeugdcentrum, en we mochten die gebruiken.
Na wat inleidende oefeningen zorgden we voor een echte competitie. We lieten ze wedstrijdjes spelen 1 tegen 1, en noteerden telkens de score. Op het einde zagen we dat onze sportieve Musonda de winnaar was. Enkele traantjes bij enkele andere competitiebeesten, maar uiteindelijk toch felicitaties voor onze winnaar! Ik geniet van zo'n dingen, wellicht omdat ikzelf ook zo graag competitie dingen doe!

Thuisgekomen nog wat kookwerk voor de boeg. We hadden voorgesteld aan Karen en Vic om voor hen te koken, zo konden zij rustig uitpakken en hadden we dan tijd om elkaar wat beter te leren kennen. We bereidden een pastamenu zonder vlees, want Karen is vegetarisch. Het werd een heel gezellige avond, en het zijn echt lieve mensen! Het doet ook deugd om te weten met wie je een huis deelt, natuurlijk!
Ik hou van die Afrikaanse avonden, buiten op ons terras... Ik hou van de zon, de cultuur, de mensen... Afrika kruipt in je bloed, dat is in ieder geval geen leugen!

Natotala,
X