Dinsdag 24 februari 2009
Onze 2de dag op de leesmarathon. Lies was weer helemaal de oude en kon er weer volop voor gaan.
Ook vandaag waren de kinderen stil en werkten goed mee. Maar 4u lezen, kan soms van het goede te veel zijn. Daarom zorgden we voor wat variatie en leuke momenten.
We smeten er wat tussendoortjes in (woesch, ik ga op reis en ik neem mee, …). Dit zorgde even voor een break en stimuleerde de kinderen om daarna weer met volle moed verder te lezen.
’s Middags zijn we dan samen bij Nanny gaan eten. Lies nog wat voorzichtig want hier weet je natuurlijk nooit. Want weer ziek worden…
Nog even naar de winkel geweest, bezoekje van Christine en onze buurman. Onze buurman heet Chipi en gaf ons zijn telefoonnummer. Je weet maar nooit in noodgevallen…
Woensdag 25 februari 2009
Deze ochtend kwam broeder Dominiek onze klas in. Om de kinderen warm te maken voor het lezen, vertelde hij hen eerst zelf een verhaal. Hij kan echt heel mooi vertellen. Alle kinderen hingen aan zijn lippen. Ook wij waren gefascineerd.
Vandaag lieten we de kinderen na het lezen van hun boek een tekening maken. Ze moesten een fragment uit het boek kiezen die hen het meeste aansprak. En deze passage probeerden ze te tekenen. Dit was voor de kinderen leuk maar ook voor ons. Op die manier zagen we wat het kind belangrijk vond in het boek.
Bij Nanny was het weer lekker. Kip met groentjes en puree. Soms is het wat moeilijk om te praten met haar want ze is doof. Maar zij vertelt veel en wij luisteren naar haar.
Ze is wel blij met wat gezelschap. En wij natuurlijk ook.
Veel liefs
Lies en Ilse
donderdag 26 februari 2009
maandag 23 februari 2009
Hidido!
Donderdag 19 februari.
’S morgens in de Chifwani School probeerden we het cijferen verder uit te werken in niveaugroepen… Best een spannende belevenis.
Het loopt echter niet altijd zoals gehoopt. Er is bitter weinig discipline in de school, en de leerlingen luisteren bij deze héél moeilijk. Wij hadden net het tegenovergestelde verwacht: een ijzeren discipline, gekweekt door wat je toch wel lijfstraffen kan noemen. Het deert de leerlingen echter niet dat ze slaag krijgen. Ze hebben ook geen respect voor de leerkrachten. Nu, wat wil je als ze maar 3 uurtjes naar school moeten per dag, en als er dan nog de helft van de tijd geen leerkracht aanwezig is?
Nu, volle moed begonnen we eraan… We besloten ballonnen mee te nemen als beloningssysteem. Wie in stilte kon werken, kreeg een ballon. Dat was een goed idee! We waren ook ‘hard’, en gaven sommige leerlingen geen ballon. Daar waren ze erg verdrietig om, maar morgen krijgen ze een nieuwe kans.Als je 60 leerlingen in de klas hebt, is stilte krijgen al een hele uitdaging! Alle kleine beetjes helpen. Het niveauwerken lukt goed. Nog enkele leerlingen in een andere groep gestoken na evaluatie van de vorige dag. Nu zou iedereen toch ongeveer in zijn eigen niveaugroep moeten zitten. Met de zwakke groep werkten we gewoon verder aan de optellingen met cijferen… Zij hebben nog heel wat begeleiding nodig, maar via onze zelfgebouwde abacus met steentjes, begint het bij de meesten te vlotten. De middelste groep moest eerst nog 5 cijferoefeningen van plus maken, en daarna konden zij beginnen aan de cijferoefeningen van min.
De sterkte groep begon onmiddellijk aan die cijferoefeningen van min. We hadden goed uitgedokterd wanneer we aan welk groepje uitleg moesten geven, en tot onze eigen verbazing bleek onze timing goed te kloppen.We haalden echt voldoening uit deze voormiddag, al blijft lesgeven in de Chifwani School bitter hard. Het is lastig om niet gerespecteerd te worden, zelfs niet als blanke leerkracht. Zolang deze kinderen het naar school gaan niet gewoon worden, zolang ze maar 3 uurtjes per dag moeten komen, zolang er meer geen dan wel een leerkracht in de klas is, zal deze situatie niet verbeteren…
In de International School moesten volume aanbrengen en inoefenen. We startten met een groepje van 14 leerlingen, en stuurden zo stelselmatig iedereen terug die de leerstof beet had. We eindigden met 3 leerlingen die nog wat extra uitleg zullen nodig hebben in 1 van de volgende weken. Het was moeilijk om alles duidelijk te maken, we zaten wat met een taalprobleem… We konden het maar op 1, misschien 2 manieren uitleggen, en voor sommige leerlingen was dat niet voldoende. Ons Engels beperkte zich ook in de wiskundige termen. Wanneer ze het mochten uitproberen en doen: dan zagen ze dat er 1000 ml in een l zat… Wanneer je die vraag stelde zonder concreet materiaal, was dat bij velen een probleem. Dat zijn echter dingen die je ook in België ziet.Hazel gaf ons een woordenboekje met Wiskundige termen in het Engels! Daar zijn we reuze blij mee.
’S avonds mochten we bij Stef gaan eten (Stef is de schoondochter van Hazel, en dus ook de schoonzus van Claire)… We waren daar met zo’n 20 volwassenen en nog meer kinderen. Ze vierden dat Luc, Stef haar man, terug was uit Tanzania voor een weekje. Hij had vuurwerk mee, en dat was prachtig, om daar met zo’n grote groep gezellig naar dat spectaculaire vuurwerk te kijken. In hoeverre dat veilig was, dat laten we even in het midden.
Vrijdag 20 februari
Vandaag weer gewerkt met ons beloningssysteem, maar deze keer hadden we potloden bij! De leerlingen waren echt gemotiveerd, maar ze blijven het heel moeilijk hebben om in stilte te werken. Ze zijn dat niet gewoon… Aangezien er nooit een leerkracht is, is er ook nooit iemand die zegt dat ze moeten zwijgen…Maar, je merkt wel ze gemotiveerd worden door het feit dat ze een beloning kunnen verdienen! Het was onze laatste dag in ons klasje… Volgende week begeleiden we in deze school wel nog een leesmarathon, en de week erop vertrekken we naar de Urban Ngole School.
In de namiddag geen les in de International School, op vrijdagmiddag mogen alle leerlingen huiswaarts keren. Ook de 8 weeskinderen van Hazel werden opgehaald door familie… De International School houdt een week vakantie (Zoals in België, de andere scholen houden geen vakantie!)De 8 weeskinderen moesten naar familie voor deze week, omdat Hazel en haar man naar Zuid-Afrika moeten op controle naar het ziekenhuis.
Eigenlijk een rustige middag gehad: naar de bank, naar de winkel, afscheid genomen van Uli die voor een weekje naar Livinsgtone trekt.We hadden gepland om naar een film te kijken op onze laptop, maar… Geen elektriciteit, voor de verandering. Dan maar vroeg in bed gekropen..
Zaterdag 21 februari.
’S morgens zijn we met Claire naar de markt geweest. We waren al eens naar daar geweest, maar moesten toen snel terugkeren. We werden overladen door voornamelijk mannelijke aandacht. Claire is hier echter opgegroeid,en spreekt Bemba, dus we voelden ons veel sterker. Het was leuk, gezellig… Claire hield de mensen van ons af. We zagen echter alleen maar het gedeelte van de markt met kinderkleertjes voor Bambo. Dus, we moeten zeker nog eens terug, maar ook nu zagen we weer dat het alleen niet haalbaar is. We hebben een zwarte bodygard nodig!Daarna stopten we bij Hazel, Claire haar moeder… Kopje thee, gezellige babbel…En toen stond Lud daar plots! Als we mee wilden gaan zwemmen. Samen met de kindjes van Stef en Luc. Tuurlijk! Vlug een hapje eten halen, zwempak meeritsen, en weg waren we.Lud nam de 3 kinderen van Stef en Luc mee, omdat zij moesten inpakken. Luc moet terug naar Tanzania voor zijn werk, maar het gezin gaat mee om daar nog een weekje te reizen (Aangezien het toch vakantie is in de International School)…Het was gezellig, en warm!Toen we hier terug thuis kwamen, was er barbecue… Wij wisten van niets, maar dat deert hier allemaal niet! Claire wou nog afscheid nemen, voor ze zondag voor 2 maanden naar Zuid-Afrika trekt. Het was allemaal vis, dus voor mij een tegenvaller… Maar Ilse verzekert me dat het zeer lekker was, in vistermen.
Zoals je hoort, zitten we vanaf morgen een weekje alleen…. Uli is in Livingstone, Hazel, haar man, Claire en Bambo trekken naar Zuid-Afrika. (Hazel en haar man komen wel binnen 1 week terug!). Stef en Luc in Tanzania, en dat alles zorgt dus voor een lege week. Maar: ’s middags mogen we wel naar Thorn Three (guesthouse waar Hazel en haar man de eigenaar van zijn) gaan eten, samen met Nanny. Nanny is de mama van Hazel (een oud dametje dus), maar die houdt van wat gezelschap. Nu het huis daar echter leeg is zonder de weeskinderen, zonder Hazel,zonder Claire, vroeg ze als wij haar ’s middags niet willen vergezellen. Wij slaan zo’n aanbod niet gauw af!
Zondag 22 februari.
Rustige dag gehad, onze was gedaan, afscheid genomen van Claire, ons daarna echt geïnstalleerd in dit huis, en dan … ja, je gelooft het echt niet… wat schoolwerk gemaakt!We zijn voor ons wero thema van onze ingroeistage een heus Zambia-spel aan het maken…
Maandag 23 februari.
De leesmarathon ging van start. Hevige diarree zorgde ervoor dat ik een dag thuis moest blijven… Saaaaai! Ilse was dus de hele morgen in school.. Ze vertelde me dat het wel nog leuk was. De slimste kinderen uit grade 5 en 6 moeten boeken lezen, en dan moeten wij hen aanmoedigen om daar in het Engels over te vertellen. Ze waren met 9, heel enthousiast en super stil! Ik verlang dus al om erbij te zijn. Hopelijk is de diarree morgen van de baan…’S middags ging Ilse dan naar Nanny om te eten. Kip met frietjes (Afrikaanse frietjes) en tomaat. De dessert vond ze maar niets: Jelly. Daarna ging ze nog iets gaan installeren op onze computers, zodat we ook nu Claire weg is, thuis op de computer kunnen. Rond 17u30 was ze thuis, en ik was wat blij dat ik iemand zag! Ik las een heel boek uit, en bekeek een film…Lud kwam nog even op bezoek, om te kijken als ik wel in orde was! Niets aan de hand, veel drinken en zout eten is haar tip. (Ze is verpleegster, dus dat volg ik mooi op!)Maar, ik voel me al stukken beter, en zal morgen wel weer van de partij zijn!
Veel liefs,Risa en Ierse. (Zo spreken ze onze namen hier uit)
’S morgens in de Chifwani School probeerden we het cijferen verder uit te werken in niveaugroepen… Best een spannende belevenis.
Het loopt echter niet altijd zoals gehoopt. Er is bitter weinig discipline in de school, en de leerlingen luisteren bij deze héél moeilijk. Wij hadden net het tegenovergestelde verwacht: een ijzeren discipline, gekweekt door wat je toch wel lijfstraffen kan noemen. Het deert de leerlingen echter niet dat ze slaag krijgen. Ze hebben ook geen respect voor de leerkrachten. Nu, wat wil je als ze maar 3 uurtjes naar school moeten per dag, en als er dan nog de helft van de tijd geen leerkracht aanwezig is?
Nu, volle moed begonnen we eraan… We besloten ballonnen mee te nemen als beloningssysteem. Wie in stilte kon werken, kreeg een ballon. Dat was een goed idee! We waren ook ‘hard’, en gaven sommige leerlingen geen ballon. Daar waren ze erg verdrietig om, maar morgen krijgen ze een nieuwe kans.Als je 60 leerlingen in de klas hebt, is stilte krijgen al een hele uitdaging! Alle kleine beetjes helpen. Het niveauwerken lukt goed. Nog enkele leerlingen in een andere groep gestoken na evaluatie van de vorige dag. Nu zou iedereen toch ongeveer in zijn eigen niveaugroep moeten zitten. Met de zwakke groep werkten we gewoon verder aan de optellingen met cijferen… Zij hebben nog heel wat begeleiding nodig, maar via onze zelfgebouwde abacus met steentjes, begint het bij de meesten te vlotten. De middelste groep moest eerst nog 5 cijferoefeningen van plus maken, en daarna konden zij beginnen aan de cijferoefeningen van min.
De sterkte groep begon onmiddellijk aan die cijferoefeningen van min. We hadden goed uitgedokterd wanneer we aan welk groepje uitleg moesten geven, en tot onze eigen verbazing bleek onze timing goed te kloppen.We haalden echt voldoening uit deze voormiddag, al blijft lesgeven in de Chifwani School bitter hard. Het is lastig om niet gerespecteerd te worden, zelfs niet als blanke leerkracht. Zolang deze kinderen het naar school gaan niet gewoon worden, zolang ze maar 3 uurtjes per dag moeten komen, zolang er meer geen dan wel een leerkracht in de klas is, zal deze situatie niet verbeteren…
In de International School moesten volume aanbrengen en inoefenen. We startten met een groepje van 14 leerlingen, en stuurden zo stelselmatig iedereen terug die de leerstof beet had. We eindigden met 3 leerlingen die nog wat extra uitleg zullen nodig hebben in 1 van de volgende weken. Het was moeilijk om alles duidelijk te maken, we zaten wat met een taalprobleem… We konden het maar op 1, misschien 2 manieren uitleggen, en voor sommige leerlingen was dat niet voldoende. Ons Engels beperkte zich ook in de wiskundige termen. Wanneer ze het mochten uitproberen en doen: dan zagen ze dat er 1000 ml in een l zat… Wanneer je die vraag stelde zonder concreet materiaal, was dat bij velen een probleem. Dat zijn echter dingen die je ook in België ziet.Hazel gaf ons een woordenboekje met Wiskundige termen in het Engels! Daar zijn we reuze blij mee.
’S avonds mochten we bij Stef gaan eten (Stef is de schoondochter van Hazel, en dus ook de schoonzus van Claire)… We waren daar met zo’n 20 volwassenen en nog meer kinderen. Ze vierden dat Luc, Stef haar man, terug was uit Tanzania voor een weekje. Hij had vuurwerk mee, en dat was prachtig, om daar met zo’n grote groep gezellig naar dat spectaculaire vuurwerk te kijken. In hoeverre dat veilig was, dat laten we even in het midden.
Vrijdag 20 februari
Vandaag weer gewerkt met ons beloningssysteem, maar deze keer hadden we potloden bij! De leerlingen waren echt gemotiveerd, maar ze blijven het heel moeilijk hebben om in stilte te werken. Ze zijn dat niet gewoon… Aangezien er nooit een leerkracht is, is er ook nooit iemand die zegt dat ze moeten zwijgen…Maar, je merkt wel ze gemotiveerd worden door het feit dat ze een beloning kunnen verdienen! Het was onze laatste dag in ons klasje… Volgende week begeleiden we in deze school wel nog een leesmarathon, en de week erop vertrekken we naar de Urban Ngole School.
In de namiddag geen les in de International School, op vrijdagmiddag mogen alle leerlingen huiswaarts keren. Ook de 8 weeskinderen van Hazel werden opgehaald door familie… De International School houdt een week vakantie (Zoals in België, de andere scholen houden geen vakantie!)De 8 weeskinderen moesten naar familie voor deze week, omdat Hazel en haar man naar Zuid-Afrika moeten op controle naar het ziekenhuis.
Eigenlijk een rustige middag gehad: naar de bank, naar de winkel, afscheid genomen van Uli die voor een weekje naar Livinsgtone trekt.We hadden gepland om naar een film te kijken op onze laptop, maar… Geen elektriciteit, voor de verandering. Dan maar vroeg in bed gekropen..
Zaterdag 21 februari.
’S morgens zijn we met Claire naar de markt geweest. We waren al eens naar daar geweest, maar moesten toen snel terugkeren. We werden overladen door voornamelijk mannelijke aandacht. Claire is hier echter opgegroeid,en spreekt Bemba, dus we voelden ons veel sterker. Het was leuk, gezellig… Claire hield de mensen van ons af. We zagen echter alleen maar het gedeelte van de markt met kinderkleertjes voor Bambo. Dus, we moeten zeker nog eens terug, maar ook nu zagen we weer dat het alleen niet haalbaar is. We hebben een zwarte bodygard nodig!Daarna stopten we bij Hazel, Claire haar moeder… Kopje thee, gezellige babbel…En toen stond Lud daar plots! Als we mee wilden gaan zwemmen. Samen met de kindjes van Stef en Luc. Tuurlijk! Vlug een hapje eten halen, zwempak meeritsen, en weg waren we.Lud nam de 3 kinderen van Stef en Luc mee, omdat zij moesten inpakken. Luc moet terug naar Tanzania voor zijn werk, maar het gezin gaat mee om daar nog een weekje te reizen (Aangezien het toch vakantie is in de International School)…Het was gezellig, en warm!Toen we hier terug thuis kwamen, was er barbecue… Wij wisten van niets, maar dat deert hier allemaal niet! Claire wou nog afscheid nemen, voor ze zondag voor 2 maanden naar Zuid-Afrika trekt. Het was allemaal vis, dus voor mij een tegenvaller… Maar Ilse verzekert me dat het zeer lekker was, in vistermen.
Zoals je hoort, zitten we vanaf morgen een weekje alleen…. Uli is in Livingstone, Hazel, haar man, Claire en Bambo trekken naar Zuid-Afrika. (Hazel en haar man komen wel binnen 1 week terug!). Stef en Luc in Tanzania, en dat alles zorgt dus voor een lege week. Maar: ’s middags mogen we wel naar Thorn Three (guesthouse waar Hazel en haar man de eigenaar van zijn) gaan eten, samen met Nanny. Nanny is de mama van Hazel (een oud dametje dus), maar die houdt van wat gezelschap. Nu het huis daar echter leeg is zonder de weeskinderen, zonder Hazel,zonder Claire, vroeg ze als wij haar ’s middags niet willen vergezellen. Wij slaan zo’n aanbod niet gauw af!
Zondag 22 februari.
Rustige dag gehad, onze was gedaan, afscheid genomen van Claire, ons daarna echt geïnstalleerd in dit huis, en dan … ja, je gelooft het echt niet… wat schoolwerk gemaakt!We zijn voor ons wero thema van onze ingroeistage een heus Zambia-spel aan het maken…
Maandag 23 februari.
De leesmarathon ging van start. Hevige diarree zorgde ervoor dat ik een dag thuis moest blijven… Saaaaai! Ilse was dus de hele morgen in school.. Ze vertelde me dat het wel nog leuk was. De slimste kinderen uit grade 5 en 6 moeten boeken lezen, en dan moeten wij hen aanmoedigen om daar in het Engels over te vertellen. Ze waren met 9, heel enthousiast en super stil! Ik verlang dus al om erbij te zijn. Hopelijk is de diarree morgen van de baan…’S middags ging Ilse dan naar Nanny om te eten. Kip met frietjes (Afrikaanse frietjes) en tomaat. De dessert vond ze maar niets: Jelly. Daarna ging ze nog iets gaan installeren op onze computers, zodat we ook nu Claire weg is, thuis op de computer kunnen. Rond 17u30 was ze thuis, en ik was wat blij dat ik iemand zag! Ik las een heel boek uit, en bekeek een film…Lud kwam nog even op bezoek, om te kijken als ik wel in orde was! Niets aan de hand, veel drinken en zout eten is haar tip. (Ze is verpleegster, dus dat volg ik mooi op!)Maar, ik voel me al stukken beter, en zal morgen wel weer van de partij zijn!
Veel liefs,Risa en Ierse. (Zo spreken ze onze namen hier uit)
woensdag 18 februari 2009
We durven al iets meer uitproberen!
Gisteren startte de dag, zoals elke morgen, heel vroeg.
We begonnen met onze was. Want dit is iets dat we altijd maar uitstelden en onze onderbroeken voorraad raakte uitgeput.
Wassen met de hand, een heel karwei. Water heen en weer brengen, kleren spoelen, uithangen, en hopen dat ze voor de regen terug binnengehaald worden.
Gelukkig was het weer een stralende dag en was alles vlug droog (al sinds zaterdag geen regen meer!!!)
Dan richting school. Zowel bij Lies en ikzelf was er geen leerkracht aanwezig.
We waren het beu. Iedere morgen hetzelfde liedje. Alleen in een klas met 50 leerlingen.
Dus gingen we naar de zuster.
Ze zei: ‘It shouldn’t be, but you can handel it?’
We stonden aan de grond genageld. Als de hoofdzuster er al geen probleem van maakt dat de leerkrachten niet komen…
Nu, we hebben al geleerd om ons uit de slag te slaan. En we probeerden ook wat Belgisch onderwijs te integreren. Gisteren moesten we beiden ‘cijferen’ geven.
We besloten de beginsituatie te checken. We gaven hen 10 oefeningen en deelden de groep in, in 3 niveau’s. Dit was wel een toffe ervaring.
Vandaag werkten we dan verder in deze groepen. Dit maakte het voor ons gemakkelijker en hadden we een beter overzicht over de leerlingen. De beste groep maakte 10 oefeningen en mocht als beloning een sudoku oplossen. De middelste groep maakte 7 oefeningen en indien ze het foutloos deden, konden ook zij een sudoku oplossen.
Degenen die foutjes maakten, kregen steentjes waar we een abacus van maakten om zo de oefeningen uit te leggen. Met de zwakke groep startten we onmiddellijk met de steentjes.
Schitterend! Na anderhalve week de Afrikaanse manier van lesgeven te volgen, durfden we nu zelf eens iets uit te proberen.
Ook in de International school overtroefden we ons zelf! We werkten verder met de leerlingen aan ‘measering’. Nu wisten we op voorhand dat dit ons onderwerp was. We konden ons ook beter voorbereiden.
Lies en ik splitsten ons op in 2 groepjes. Zo konden we beter individueel werken.
Ze moesten hun arm, voet en hand verven en op papier drukken. Zo konden ze hun Span, Feet and Cube meten. Ze vonden het fantastisch om te doen.
Daarna deden we allerlei meetoefeningen zodat iedereen ook dit onder de knie had.
Echt leuk om de kinderen telkens zo enthousiast te zien. Niets wordt hen teveel!
Op onze terugweg van school werden we lastig gevallen door een dronken man. Hij wou ons geld geven en bleef ons maar achtervolgen.
Hij probeerde de winkeltas af te pakken, raakte ons voortdurend aan. Hij wandelde mee tot we bijna thuis waren. Wat we ook probeerden, we raakten hem niet kwijt.
Het werd ons echt teveel! Hij stonk naar bier en we wilden dat hij ons met rust liet!
Gelukkig kwamen we 2 mannen tegen op een fiets. Zij zeiden ons om naar de politie te stappen. De man verstond geen Engels maar toen hij het woord ‘police’ hoorde, verdween hij snel. Toen we het verhaal aan Claire vertelden, zei ze dat we de volgende keer gewoon luid moeten beginnen schreeuwen. Dat is hier de tactiek die wel werkt! Niet beleefd blijven maar kordaat!!! Ze vond het wel grappig. Wij, de brave, beleefde Belgjes! We moeten nog wat werken aan onze assertiviteit.
’s Avonds werden we uitgenodigd bij de buren (Uli en haar gastgezin). Voor de verandering rijst met kip en sla. Maar je hoort ons niet klagen. Het was echt lekker en gezellig. Marco (de man) bleef maar praten…
Nu we buren zijn van Uli en kennis gemaakt hebben met haar gastgezin, zullen we wel vaker eens heen en weer lopen!
Vandaag dus eerst de lesdag over ‘cijferen’.
In de International school nam Lies de groep om sportactiviteiten te doen, terwijl ik nog met een 4-tal leerlingen de laatste ‘measering-oefeningen’ deed.
Fantastisch om te zien dat ook zij nu weten dat in 1m, 100 cm zitten. Dankbaar om te zien dat wij alle leerlingen die problemen hadden met measering, er boven op hielpen. Ook Hazel was super tevreden!
Morgen mogen we de leerlingen bijwerken die problemen hebben met volume. We kijken er al naar uit want het zijn echt fantastische dagen in de International School!
Veel liefs
Lies en Ilse
We begonnen met onze was. Want dit is iets dat we altijd maar uitstelden en onze onderbroeken voorraad raakte uitgeput.
Wassen met de hand, een heel karwei. Water heen en weer brengen, kleren spoelen, uithangen, en hopen dat ze voor de regen terug binnengehaald worden.
Gelukkig was het weer een stralende dag en was alles vlug droog (al sinds zaterdag geen regen meer!!!)
Dan richting school. Zowel bij Lies en ikzelf was er geen leerkracht aanwezig.
We waren het beu. Iedere morgen hetzelfde liedje. Alleen in een klas met 50 leerlingen.
Dus gingen we naar de zuster.
Ze zei: ‘It shouldn’t be, but you can handel it?’
We stonden aan de grond genageld. Als de hoofdzuster er al geen probleem van maakt dat de leerkrachten niet komen…
Nu, we hebben al geleerd om ons uit de slag te slaan. En we probeerden ook wat Belgisch onderwijs te integreren. Gisteren moesten we beiden ‘cijferen’ geven.
We besloten de beginsituatie te checken. We gaven hen 10 oefeningen en deelden de groep in, in 3 niveau’s. Dit was wel een toffe ervaring.
Vandaag werkten we dan verder in deze groepen. Dit maakte het voor ons gemakkelijker en hadden we een beter overzicht over de leerlingen. De beste groep maakte 10 oefeningen en mocht als beloning een sudoku oplossen. De middelste groep maakte 7 oefeningen en indien ze het foutloos deden, konden ook zij een sudoku oplossen.
Degenen die foutjes maakten, kregen steentjes waar we een abacus van maakten om zo de oefeningen uit te leggen. Met de zwakke groep startten we onmiddellijk met de steentjes.
Schitterend! Na anderhalve week de Afrikaanse manier van lesgeven te volgen, durfden we nu zelf eens iets uit te proberen.
Ook in de International school overtroefden we ons zelf! We werkten verder met de leerlingen aan ‘measering’. Nu wisten we op voorhand dat dit ons onderwerp was. We konden ons ook beter voorbereiden.
Lies en ik splitsten ons op in 2 groepjes. Zo konden we beter individueel werken.
Ze moesten hun arm, voet en hand verven en op papier drukken. Zo konden ze hun Span, Feet and Cube meten. Ze vonden het fantastisch om te doen.
Daarna deden we allerlei meetoefeningen zodat iedereen ook dit onder de knie had.
Echt leuk om de kinderen telkens zo enthousiast te zien. Niets wordt hen teveel!
Op onze terugweg van school werden we lastig gevallen door een dronken man. Hij wou ons geld geven en bleef ons maar achtervolgen.
Hij probeerde de winkeltas af te pakken, raakte ons voortdurend aan. Hij wandelde mee tot we bijna thuis waren. Wat we ook probeerden, we raakten hem niet kwijt.
Het werd ons echt teveel! Hij stonk naar bier en we wilden dat hij ons met rust liet!
Gelukkig kwamen we 2 mannen tegen op een fiets. Zij zeiden ons om naar de politie te stappen. De man verstond geen Engels maar toen hij het woord ‘police’ hoorde, verdween hij snel. Toen we het verhaal aan Claire vertelden, zei ze dat we de volgende keer gewoon luid moeten beginnen schreeuwen. Dat is hier de tactiek die wel werkt! Niet beleefd blijven maar kordaat!!! Ze vond het wel grappig. Wij, de brave, beleefde Belgjes! We moeten nog wat werken aan onze assertiviteit.
’s Avonds werden we uitgenodigd bij de buren (Uli en haar gastgezin). Voor de verandering rijst met kip en sla. Maar je hoort ons niet klagen. Het was echt lekker en gezellig. Marco (de man) bleef maar praten…
Nu we buren zijn van Uli en kennis gemaakt hebben met haar gastgezin, zullen we wel vaker eens heen en weer lopen!
Vandaag dus eerst de lesdag over ‘cijferen’.
In de International school nam Lies de groep om sportactiviteiten te doen, terwijl ik nog met een 4-tal leerlingen de laatste ‘measering-oefeningen’ deed.
Fantastisch om te zien dat ook zij nu weten dat in 1m, 100 cm zitten. Dankbaar om te zien dat wij alle leerlingen die problemen hadden met measering, er boven op hielpen. Ook Hazel was super tevreden!
Morgen mogen we de leerlingen bijwerken die problemen hebben met volume. We kijken er al naar uit want het zijn echt fantastische dagen in de International School!
Veel liefs
Lies en Ilse
maandag 16 februari 2009
Veel belevenissen!
Lange tijd geleden sinds de laatste post! Boordevol verhalen, opnieuw… Eigenlijk is het wonderlijk hoeveel dingen je hier tegenkomt op 1 dag tijd!
Donderdagavond gingen we dus eten bij Hazel en de kindjes. We waren er uitgenodigd om Ilse haar verjaardag te vieren. Rijst met kip en lekkere groentjes: de typische maaltijd hier in Zambia! Maar o zo lekker klaargemaakt, njammie! Het werd ook echt gezellig… Praatje maken met Hazel haar man, Stef die wilde verhalen heeft verteld. Er valt bij de Powels altijd iets te beleven!
Vrijdag was dan, zoals we nu al gewoon zijn, een heel bizarre lesdag! We kwamen daar toe, ruim op tijd… Kregen we niet te horen dat er geen les was. Nu, eerst begrepen we het fout… We dachten dat er workshops waren voor de kinderen. Wij al heel verwonderd: wauw, iets extra’s die georganiseerd wordt voor de kinderen: fantastisch! We vonden het wel vreemd dat wij niet ingeschakeld werden als hulp, maar ook dat zijn we al een beetje gewoon. In de Chifwani school staan ze niet echt 100 procent open voor onze hulp. We stonden daar dus wat te draaien, te bekijken wat we konden doen. Toen vertelde de zuster ons dat de ‘workshops’ voor de leerkrachten waren…
Hoe vreemd: alle leerlingen waren wel op school.Je kan het vergelijken met een pedagogische studiedag van bij ons… Nu, ’t is wat je vergelijken kan noemen, uiteraard.We moesten dus in een lokaaltje met al die leerkrachten (of wie er aanwezig was, ruwe schatting: de helft?) Er werd uitleg gegeven over het puntensysteem… We begrepen er de helft niet van, en het was héél erg saai ;) Nuja… Ondergaan zeker?
En die kdn… Welja, die liepen maar gewoon wat buiten, of gingen terug naar huis. Niemand die wist dat er geen les zou gegeven worden. Stel je voor, dat de kdn en ouders niet weten dat er geen les wordt gegeven, en dat ze toch op school aanwezig zouden zijn: Dat zou nogal stuiven! Hier is dat doodnormaal!
Na de lesdag terug naar huis. Wat een schok! Heel het huis was leeg… Maar met leeg bedoelen we dan ook echt léég! Geen talels, stoelen, zetels… Geen messen,vorken, borden… Geen potten en pannen, geen kookfornuis, NIETS. Enkel onze 2 bedden waren achter gebleven.We wisten uiteraard dat Claire ging verhuizen. Maar dat ze op 1 morgen haar hele huis kon leeghalen: dat hadden we niet meegerekend. We waren beiden behoorlijk ‘in paniek.’
We belden Claire op, en die zei dat ze wel nog bestek ging brengen van Thorn Three, het guest house dat haar moeder open houdt. Maar, dat stelde ons niet echt gerust… Moesten wij echt nog meer dan een maand in dat lege huis blijven? Hoe moesten wij koken zonder fornuis? Hoe moesten wij leven zonder tafels, stoelen of banken? Véél hebben we niet nodig, en zeker geen luxe, maar toch iéts?! Ook waren we geschrokken van de eenzaamheid. Op 1 middag voelden we al hoe leeg het huis zou zijn. Wij met ons tweetjes, in dat huis… Eenzaam! Geen bezoekers, geen huilende Bambo, geen werkende Claire. Er moest een oplossing komen, want op die manier kon het niet verder.Als Claire ’s avonds over huis kwam met bestek, legden we de situatie uit. We hadden al enkele keren gezegd dat we er wat tegenop zagen om daar alleen achter te blijven, maar toen lachte ze dat altijd weg… Nu zag ze echter dat we het serieus meenden, en ze zag ook hoe leeg en stil het huis was. Ze stelde voor, gelukkig, om mee te verhuizen naar haar nieuwe huis. We waren erg opgelucht, en dachten ‘joepie, probleem van de baan.’
Zaterdag verhuisden we dan onze spullen. Bedden afbreken, valiezen pakken, etc… Als we klaar waren gaf Claire ons de sleutels van de auto. We konden ons gerief zelf brengen! Aangezien Ilse haar rijbewijs niet meehad, moest (of mocht) ik rijden! Je moet weten, men rijdt hier links, en Claire heeft een grote jeep. Ik zie al de bezorgde blik van mijn ouders… ‘We hadden nog zo gezegd geen gevaarlijke dingen te doen’. Wees gerust, het was niet echt gevaarlijk! Ten eerste zijn hier weinig wegen, dus je kan al niet goed verdwalen. Zoveel auto’s rijden er niet, dus je kan al moeilijk een accident hebben. Alleen doen de voetgangers en fietsers zeer gevaarlijk: maar ook dat liep goed af, ik raakte niemand!
Het was echt leuk, rijden met die jeep… T was niet ver, 10 minuutjes door en 10 minuutjes terug, maar ’t was tof. Links rijden is niet zo raar, alleen vond ik de pinkers niet! Dan zonder hé!
T nieuwe huis is echt de moeite. Mooi groot, alles wat we nodig hebben! Maar, ons ‘wauw’ gevoel verdween ook wel een beetje. Eind deze week vertrekt Claire samen met Bambo naar Zuid-Afrika. Ze komt maar in de loop van april terug… Het probleem van ‘eenzaam zijn’ is dus nog niet helemaal van de baan. Met 2 wonen in dit huis zorgt voor wat isolement. Je nodigt niet zomaar mensen uit in je huis hé? Nu, hopelijk vangt Hazel ons wat op… We willen echt veel nieuwe mensen leren kennen, maar dat gaat ook niet allemaal vanzelf.
Zondag dan… Bezoek aan ‘de village’. We bezochten het dorp waar Dixon (man van Lud) geboren is. Geloof ons, wat wij zagen, dat kan je niet in woorden omschrijven, noch op foto weergeven. Het was zo intens, zo verschillend, en als we het woord armoedig mogen gebruiken, dan is het hier wel op zijn plaats…
Die hutjes in het dorp, dat zijn de hutjes die je ziet in de boekjes… Maar, als je dan de 5 kinderen en 2 volwassenen ook echt ontmoet die er in leven, dan besef je pas dat er echt geen plaats is! Wij hadden vooral veel vragen over de eenzaamheid, het isolement, de samenleving… De veerpond is nu gesloten tot in mei, dus al die tijd kan niemand uit het dorp, of in het dorp. Ook onderling in het dorp is geen sprake van samenleving. Die hutjes staan telkens op 2-3 km van elkaar. Ieder leeft in zijn eigen gezinnetje, en dat is het. Hebben zij dan geen nood aan sociaal contact? Aan een babbeltje met de buren, aan een praatje met de winkelier? Ze hebben geen buren, ze hebben geen winkels… Ze leven van wat ze planten en oogsten… Als je ooit naar Afrika gaat, dan moet je zo’n dorp bezocht hebben. Dan pas besef je in welke luxueuze wereld wij leven! Niet alleen materieel, maar ook emotioneel!
Lud vertelde onderweg van hut naar hut ook over de mensen die er leefden. Zij kende ze persoonlijk, omdat het vaak familie was van Dixon… HIV positief, bijna alle inwoners. Verkrachtingen en incest, kinderverwaarlozing en mishandeling van de vrouw… Die verhalen waren verschrikkelijk. De vrouw is, zeker in de dorpen, ook nog erg onderdrukt door de man. Als hij van het land komt, en er is geen eten, dan wordt de vrouw geslagen. En zo gingen die verhalen maar door… Iedere persoon die in dat dorp leefde, had zijn/haar eigen verhaal. En, meisjes van onze leeftijd zijn daar vrouwen, die al een hele weg aflegden, vol miserie en dergelijke… We zagen een moeder van 5 kinderen, en ze was 25, even oud als Ilse… Dat doet je denken!
Vandaag een gewone lesdag. De kinderen waren iets rustiger dan vorige week. Misschien omdat ze net weekend hadden? In ieder geval, hun goede voornemens verdwenen na een groot uur, en de chaos was terug compleet! Nuja, ’t was een begin hé!
Vanmiddag zijn we terug naar de International School geweest. Zalige middag gehad. We mochten sport en spel geven… We worden daar echt gewaardeerd, en dat doet heel veel deugd. We beginnen ook de namen van de kinderen onder de knie te krijgen, en dat appreciëren ze heel erg. We halen echt energie uit die middagen, zeker omdat we niet zo welkom zijn in de Chifwani school. Nu, nog 2 weken en ’t is al voorbij. Dan starten we in de Ngole Urban school. Benieuwd wat dat zal worden!
Vanavond gaan we pizza eten! 1 van de 8 weesjes van Hazel is jarig, en we gaan lekker eten! Hazel is echt een attente vrouw. Ze vraagt ons altijd mee, en is heel dankbaar om wat we voor haar schooltje doen. Dat heeft ons een goed gevoel!
Héél veel liefs,
Ilse en Lies!
Donderdagavond gingen we dus eten bij Hazel en de kindjes. We waren er uitgenodigd om Ilse haar verjaardag te vieren. Rijst met kip en lekkere groentjes: de typische maaltijd hier in Zambia! Maar o zo lekker klaargemaakt, njammie! Het werd ook echt gezellig… Praatje maken met Hazel haar man, Stef die wilde verhalen heeft verteld. Er valt bij de Powels altijd iets te beleven!
Vrijdag was dan, zoals we nu al gewoon zijn, een heel bizarre lesdag! We kwamen daar toe, ruim op tijd… Kregen we niet te horen dat er geen les was. Nu, eerst begrepen we het fout… We dachten dat er workshops waren voor de kinderen. Wij al heel verwonderd: wauw, iets extra’s die georganiseerd wordt voor de kinderen: fantastisch! We vonden het wel vreemd dat wij niet ingeschakeld werden als hulp, maar ook dat zijn we al een beetje gewoon. In de Chifwani school staan ze niet echt 100 procent open voor onze hulp. We stonden daar dus wat te draaien, te bekijken wat we konden doen. Toen vertelde de zuster ons dat de ‘workshops’ voor de leerkrachten waren…
Hoe vreemd: alle leerlingen waren wel op school.Je kan het vergelijken met een pedagogische studiedag van bij ons… Nu, ’t is wat je vergelijken kan noemen, uiteraard.We moesten dus in een lokaaltje met al die leerkrachten (of wie er aanwezig was, ruwe schatting: de helft?) Er werd uitleg gegeven over het puntensysteem… We begrepen er de helft niet van, en het was héél erg saai ;) Nuja… Ondergaan zeker?
En die kdn… Welja, die liepen maar gewoon wat buiten, of gingen terug naar huis. Niemand die wist dat er geen les zou gegeven worden. Stel je voor, dat de kdn en ouders niet weten dat er geen les wordt gegeven, en dat ze toch op school aanwezig zouden zijn: Dat zou nogal stuiven! Hier is dat doodnormaal!
Na de lesdag terug naar huis. Wat een schok! Heel het huis was leeg… Maar met leeg bedoelen we dan ook echt léég! Geen talels, stoelen, zetels… Geen messen,vorken, borden… Geen potten en pannen, geen kookfornuis, NIETS. Enkel onze 2 bedden waren achter gebleven.We wisten uiteraard dat Claire ging verhuizen. Maar dat ze op 1 morgen haar hele huis kon leeghalen: dat hadden we niet meegerekend. We waren beiden behoorlijk ‘in paniek.’
We belden Claire op, en die zei dat ze wel nog bestek ging brengen van Thorn Three, het guest house dat haar moeder open houdt. Maar, dat stelde ons niet echt gerust… Moesten wij echt nog meer dan een maand in dat lege huis blijven? Hoe moesten wij koken zonder fornuis? Hoe moesten wij leven zonder tafels, stoelen of banken? Véél hebben we niet nodig, en zeker geen luxe, maar toch iéts?! Ook waren we geschrokken van de eenzaamheid. Op 1 middag voelden we al hoe leeg het huis zou zijn. Wij met ons tweetjes, in dat huis… Eenzaam! Geen bezoekers, geen huilende Bambo, geen werkende Claire. Er moest een oplossing komen, want op die manier kon het niet verder.Als Claire ’s avonds over huis kwam met bestek, legden we de situatie uit. We hadden al enkele keren gezegd dat we er wat tegenop zagen om daar alleen achter te blijven, maar toen lachte ze dat altijd weg… Nu zag ze echter dat we het serieus meenden, en ze zag ook hoe leeg en stil het huis was. Ze stelde voor, gelukkig, om mee te verhuizen naar haar nieuwe huis. We waren erg opgelucht, en dachten ‘joepie, probleem van de baan.’
Zaterdag verhuisden we dan onze spullen. Bedden afbreken, valiezen pakken, etc… Als we klaar waren gaf Claire ons de sleutels van de auto. We konden ons gerief zelf brengen! Aangezien Ilse haar rijbewijs niet meehad, moest (of mocht) ik rijden! Je moet weten, men rijdt hier links, en Claire heeft een grote jeep. Ik zie al de bezorgde blik van mijn ouders… ‘We hadden nog zo gezegd geen gevaarlijke dingen te doen’. Wees gerust, het was niet echt gevaarlijk! Ten eerste zijn hier weinig wegen, dus je kan al niet goed verdwalen. Zoveel auto’s rijden er niet, dus je kan al moeilijk een accident hebben. Alleen doen de voetgangers en fietsers zeer gevaarlijk: maar ook dat liep goed af, ik raakte niemand!
Het was echt leuk, rijden met die jeep… T was niet ver, 10 minuutjes door en 10 minuutjes terug, maar ’t was tof. Links rijden is niet zo raar, alleen vond ik de pinkers niet! Dan zonder hé!
T nieuwe huis is echt de moeite. Mooi groot, alles wat we nodig hebben! Maar, ons ‘wauw’ gevoel verdween ook wel een beetje. Eind deze week vertrekt Claire samen met Bambo naar Zuid-Afrika. Ze komt maar in de loop van april terug… Het probleem van ‘eenzaam zijn’ is dus nog niet helemaal van de baan. Met 2 wonen in dit huis zorgt voor wat isolement. Je nodigt niet zomaar mensen uit in je huis hé? Nu, hopelijk vangt Hazel ons wat op… We willen echt veel nieuwe mensen leren kennen, maar dat gaat ook niet allemaal vanzelf.
Zondag dan… Bezoek aan ‘de village’. We bezochten het dorp waar Dixon (man van Lud) geboren is. Geloof ons, wat wij zagen, dat kan je niet in woorden omschrijven, noch op foto weergeven. Het was zo intens, zo verschillend, en als we het woord armoedig mogen gebruiken, dan is het hier wel op zijn plaats…
Die hutjes in het dorp, dat zijn de hutjes die je ziet in de boekjes… Maar, als je dan de 5 kinderen en 2 volwassenen ook echt ontmoet die er in leven, dan besef je pas dat er echt geen plaats is! Wij hadden vooral veel vragen over de eenzaamheid, het isolement, de samenleving… De veerpond is nu gesloten tot in mei, dus al die tijd kan niemand uit het dorp, of in het dorp. Ook onderling in het dorp is geen sprake van samenleving. Die hutjes staan telkens op 2-3 km van elkaar. Ieder leeft in zijn eigen gezinnetje, en dat is het. Hebben zij dan geen nood aan sociaal contact? Aan een babbeltje met de buren, aan een praatje met de winkelier? Ze hebben geen buren, ze hebben geen winkels… Ze leven van wat ze planten en oogsten… Als je ooit naar Afrika gaat, dan moet je zo’n dorp bezocht hebben. Dan pas besef je in welke luxueuze wereld wij leven! Niet alleen materieel, maar ook emotioneel!
Lud vertelde onderweg van hut naar hut ook over de mensen die er leefden. Zij kende ze persoonlijk, omdat het vaak familie was van Dixon… HIV positief, bijna alle inwoners. Verkrachtingen en incest, kinderverwaarlozing en mishandeling van de vrouw… Die verhalen waren verschrikkelijk. De vrouw is, zeker in de dorpen, ook nog erg onderdrukt door de man. Als hij van het land komt, en er is geen eten, dan wordt de vrouw geslagen. En zo gingen die verhalen maar door… Iedere persoon die in dat dorp leefde, had zijn/haar eigen verhaal. En, meisjes van onze leeftijd zijn daar vrouwen, die al een hele weg aflegden, vol miserie en dergelijke… We zagen een moeder van 5 kinderen, en ze was 25, even oud als Ilse… Dat doet je denken!
Vandaag een gewone lesdag. De kinderen waren iets rustiger dan vorige week. Misschien omdat ze net weekend hadden? In ieder geval, hun goede voornemens verdwenen na een groot uur, en de chaos was terug compleet! Nuja, ’t was een begin hé!
Vanmiddag zijn we terug naar de International School geweest. Zalige middag gehad. We mochten sport en spel geven… We worden daar echt gewaardeerd, en dat doet heel veel deugd. We beginnen ook de namen van de kinderen onder de knie te krijgen, en dat appreciëren ze heel erg. We halen echt energie uit die middagen, zeker omdat we niet zo welkom zijn in de Chifwani school. Nu, nog 2 weken en ’t is al voorbij. Dan starten we in de Ngole Urban school. Benieuwd wat dat zal worden!
Vanavond gaan we pizza eten! 1 van de 8 weesjes van Hazel is jarig, en we gaan lekker eten! Hazel is echt een attente vrouw. Ze vraagt ons altijd mee, en is heel dankbaar om wat we voor haar schooltje doen. Dat heeft ons een goed gevoel!
Héél veel liefs,
Ilse en Lies!
donderdag 12 februari 2009
Er is er ééntje jarig!
Een speciale dag vandaag, mijn verjaardag.
Lies zorgde ervoor dat de dag goed begon. Ze zorgde voor een lekker ontbijt.
Lesgeven in de Chifwanischool is toch een grote aanpassing en uitdaging hoor. Alleen al om hen stil te krijgen, vraagt dit heel wat energie.
Vandaag de krak… BOEM methode geïntroduceerd. Ook dat werkte niet, eerst wel maar daarna al niet meer.
En er komen ook steeds meer kinderen bij. Begin deze week waren er in de 40 leerlingen, nu eind te 50. Waar ze vandaan komen… ???
In de klas van Lies kwam de leerkracht pas om 12u aan. Hij is vaak niet in de klas aanwezig maar loopt dan toch ergens op school rond. Nu was hij helemaal niet te bespeuren.
Dus stond Lies er vandaag alleen voor.
Niet evident als je geen enkele naam kent en ze voortdurend praten!
Er is in de volledige school echt geen DISCIPLINE aanwezig!
Gelukkig mochten we ’s namiddags naar de International School.
Daar werden we heel vriendelijk ontvangen. Er werd ons gevraagd om 8 kinderen wat bijles te geven in Metend rekenen.
We deden dit op een speelse manier. De kinderen mochten alles zelf doen.
Hun hand (the span), arm (the cube) en hun voeten (the feet) tekenen of verven. Als de kinderen het zelf tekenen, dan onthouden ze het ook beter.
Dit vonden ze heel leuk. Echt leuk om iedereen zo blij te zien.
We haalden er veel voldoening uit!
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Hazel (de mama van Claire). Ze hoorde dat het mijn verjaardag was en vond dat we op zo een avond niet alleen thuis mochten zitten.
We hadden al een filmavond gepland, maar wijzigen met plezier onze plannen!
We genieten nog verder van deze mooie zonnige dag…
Met liefs
Lies en Ilse
Lies zorgde ervoor dat de dag goed begon. Ze zorgde voor een lekker ontbijt.
Lesgeven in de Chifwanischool is toch een grote aanpassing en uitdaging hoor. Alleen al om hen stil te krijgen, vraagt dit heel wat energie.
Vandaag de krak… BOEM methode geïntroduceerd. Ook dat werkte niet, eerst wel maar daarna al niet meer.
En er komen ook steeds meer kinderen bij. Begin deze week waren er in de 40 leerlingen, nu eind te 50. Waar ze vandaan komen… ???
In de klas van Lies kwam de leerkracht pas om 12u aan. Hij is vaak niet in de klas aanwezig maar loopt dan toch ergens op school rond. Nu was hij helemaal niet te bespeuren.
Dus stond Lies er vandaag alleen voor.
Niet evident als je geen enkele naam kent en ze voortdurend praten!
Er is in de volledige school echt geen DISCIPLINE aanwezig!
Gelukkig mochten we ’s namiddags naar de International School.
Daar werden we heel vriendelijk ontvangen. Er werd ons gevraagd om 8 kinderen wat bijles te geven in Metend rekenen.
We deden dit op een speelse manier. De kinderen mochten alles zelf doen.
Hun hand (the span), arm (the cube) en hun voeten (the feet) tekenen of verven. Als de kinderen het zelf tekenen, dan onthouden ze het ook beter.
Dit vonden ze heel leuk. Echt leuk om iedereen zo blij te zien.
We haalden er veel voldoening uit!
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Hazel (de mama van Claire). Ze hoorde dat het mijn verjaardag was en vond dat we op zo een avond niet alleen thuis mochten zitten.
We hadden al een filmavond gepland, maar wijzigen met plezier onze plannen!
We genieten nog verder van deze mooie zonnige dag…
Met liefs
Lies en Ilse
woensdag 11 februari 2009
Geduld is een schone deugd!
Hallo daar!
De dag ziet er hier nooit uit zoals je zelf verwacht, dat weten we ondertussen al!
Gisternmorgen terug lesgeven… Spannend!
Ilse moest opnieuw naar haar Grade 4, met de super katholieke meester. Hij is echt niet te schatten!!! Hij vraagt voortdurend wanneer ze zal trouwen, dat ze dat zeker moet doen maar dat ze goed moet nadenken… Hij wil ons meenemen naar de kerk, en zou eigenlijk liever geen les geven. Hij zou graag de hele dag bidden!!! Ja, we menen het, dat zei hij echt! ‘I will pray de whole day!’
Hij heeft lange tijd in Zuid-Afrika gewoond, en nu hij hoorde dat die taal wat strookt met het Nederlands, wil hij perse naar België komen. Niet om te trouwen, maar om de kloosters te bezoeken!
Wij willen zeker eens mee naar een kerk, lijkt ons leuk om te zien! Maar, hij is behoorlijk freaky!
Nu, we moeten wel toegeven dat hij zeer hulpvaardig is. Hij toont Ilse mooi wat ze moet voorbereiden en welke lessen ze moet geven.
Bij mij daarentegen… Hulpvaardig, ja, misschien wel. Alleen niet op school gebied. Hij wil ons voortdurend drankjes aanbieden. Zo brengt hij dan een Fanta midden de lesdag. Die kindjes hebben nog nooit een Fanta gezien, en dan moet je dat daar uitdrinken met al die ogen op ons gericht… hatelijk!
Hij is ook meer niet dan wel in de klas. Als ik begin les te geven verdwijnt hij zomaar. Maar ook als hij de Bemba les geeft, laat hij de klas achter. Hij geeft de oefeningen, en gaat dan weg. Maar, als ze klaar zijn, ontstaat zoveel rumoer! Dan moet ik het hef in handen nemen, en entertain ik hen met wat spelletjes.
Alleen… Ze zijn hier geen spelletjes gewoon! Ze zijn niets gewoon, alles is zo anders. Je merkt dat ze in de war zijn. Bij mij mogen ze ook foutjes maken, maar ze moeten wel zelf denken. Ook dat is iets nieuws ‘zelf denken’.
Gistern zag ik voor het eerst een jongetje die slaag kreeg. Ze kregen een nieuw schriftje, en hij ging nog een 2e keer bij de meester. De meester had dat echter door, en was héél boos. Hij sloeg met zijn 2 handen op elke kaak. En die kleine, die verpinkte niet…
We hebben echter wel het gevoel dat het de goede richting uit gaat. Langzaam aan zullen ze gewoon worden aan onze manier van doen. We mogen niet verwachten dat vanaf dag 1 alles goed zal lopen… We moeten onszelf en de kinderen tijd geven om te wennen.
Normaal gingen we in de namiddag de Borderschool bezoeken. Claire ging ons brengen, en al is ze niet zwart, ze heeft toch typisch Afrikaanse trekken in zich. Ze nodigde de 8 weeskinderen uit om hier te komen spelen. Dus, we hadden onze handen vol aan het entertainen van deze kids! Claire moest inpakken, ze begint morgen te verhuizen, remember?
Dus, we speelden woesh, dikke berta, zakdoekje leggen, en schilderden wat! Fantastische middag!
Vandaag gaan we in de Internationale School helpen. Er zijn enkele nieuwe kindjes, en die moeten bijgewerkt worden.
Hopelijk gaan we dan vrijdag naar de Borderschool!
Heel veel liefs!
Ilse en Lies.
De dag ziet er hier nooit uit zoals je zelf verwacht, dat weten we ondertussen al!
Gisternmorgen terug lesgeven… Spannend!
Ilse moest opnieuw naar haar Grade 4, met de super katholieke meester. Hij is echt niet te schatten!!! Hij vraagt voortdurend wanneer ze zal trouwen, dat ze dat zeker moet doen maar dat ze goed moet nadenken… Hij wil ons meenemen naar de kerk, en zou eigenlijk liever geen les geven. Hij zou graag de hele dag bidden!!! Ja, we menen het, dat zei hij echt! ‘I will pray de whole day!’
Hij heeft lange tijd in Zuid-Afrika gewoond, en nu hij hoorde dat die taal wat strookt met het Nederlands, wil hij perse naar België komen. Niet om te trouwen, maar om de kloosters te bezoeken!
Wij willen zeker eens mee naar een kerk, lijkt ons leuk om te zien! Maar, hij is behoorlijk freaky!
Nu, we moeten wel toegeven dat hij zeer hulpvaardig is. Hij toont Ilse mooi wat ze moet voorbereiden en welke lessen ze moet geven.
Bij mij daarentegen… Hulpvaardig, ja, misschien wel. Alleen niet op school gebied. Hij wil ons voortdurend drankjes aanbieden. Zo brengt hij dan een Fanta midden de lesdag. Die kindjes hebben nog nooit een Fanta gezien, en dan moet je dat daar uitdrinken met al die ogen op ons gericht… hatelijk!
Hij is ook meer niet dan wel in de klas. Als ik begin les te geven verdwijnt hij zomaar. Maar ook als hij de Bemba les geeft, laat hij de klas achter. Hij geeft de oefeningen, en gaat dan weg. Maar, als ze klaar zijn, ontstaat zoveel rumoer! Dan moet ik het hef in handen nemen, en entertain ik hen met wat spelletjes.
Alleen… Ze zijn hier geen spelletjes gewoon! Ze zijn niets gewoon, alles is zo anders. Je merkt dat ze in de war zijn. Bij mij mogen ze ook foutjes maken, maar ze moeten wel zelf denken. Ook dat is iets nieuws ‘zelf denken’.
Gistern zag ik voor het eerst een jongetje die slaag kreeg. Ze kregen een nieuw schriftje, en hij ging nog een 2e keer bij de meester. De meester had dat echter door, en was héél boos. Hij sloeg met zijn 2 handen op elke kaak. En die kleine, die verpinkte niet…
We hebben echter wel het gevoel dat het de goede richting uit gaat. Langzaam aan zullen ze gewoon worden aan onze manier van doen. We mogen niet verwachten dat vanaf dag 1 alles goed zal lopen… We moeten onszelf en de kinderen tijd geven om te wennen.
Normaal gingen we in de namiddag de Borderschool bezoeken. Claire ging ons brengen, en al is ze niet zwart, ze heeft toch typisch Afrikaanse trekken in zich. Ze nodigde de 8 weeskinderen uit om hier te komen spelen. Dus, we hadden onze handen vol aan het entertainen van deze kids! Claire moest inpakken, ze begint morgen te verhuizen, remember?
Dus, we speelden woesh, dikke berta, zakdoekje leggen, en schilderden wat! Fantastische middag!
Vandaag gaan we in de Internationale School helpen. Er zijn enkele nieuwe kindjes, en die moeten bijgewerkt worden.
Hopelijk gaan we dan vrijdag naar de Borderschool!
Heel veel liefs!
Ilse en Lies.
dinsdag 10 februari 2009
When the sun is shining! (Joepi)
Vandaag startte de eerste echte, echte lesdag.
Het was echt een aangename dag. Opnieuw werden we als koningen (in ons geval koninginnen) onthaald. Handjes schudden, mensen groeten, …
Het is wel niet slecht bedoeld maar we voelen er ons niet altijd even goed bij.
Want tijdens de break werden we ook meegevraagd om thee te drinken met een koek.
Ze brachten ons naar een kantoortje waar de administratie zit. Hoewel we liever tussen de andere leerkrachten zouden zitten.
Niemand krijgt thee of een koekje behalve wij, de blanke teachers.
Het lesgeven viel goed mee. De kinderen zijn hier echt heel lief.
Maar de grote klassen maken het wel wat moeilijk. Dit is echt eventjes wennen hoor.
Lies zal lesgeven in grade 3 en ik in grade 4.
De namen van de leerlingen zijn onmogelijk te onthouden, maar we doen wat we kunnen.
Anderzijds is onze Belgische manier van lesgeven zeer verschillend.
Zij zijn bijvoorbeeld niet gewoon dat ze vragen moeten beantwoorden. Geen enkel vingertje ging in de lucht na het stellen van een vraag. Zij moeten altijd herhalen wat de leerkracht zegt.
De dreunstijl is hier nog helemaal IN!
We lazen op de blog van Ella en Jolien hoe men de leerkrachten moet begroeten. Best grappig, bij ons is dit helemaal hetzelfde.
‘Good morning teacher!’
‘Good morning, children! How are you?’
‘We are fine, thank you! And how are you?’
‘I’m fine, thank you! Have a seet.’
‘Thank you, teacher!’
Onze lessessies eindigen om 13u.
’s Namiddags werden we verwacht bij de youth organisation. We hadden om 14.50u afgesproken met Uli.
Mooi op tijd ontmoetten we elkaar. Uli vroeg ons waar de youth organisation was. Toen ze hoorde waar het was, wist ze ons geschrokken te vertellen dat het om een sekte ging, Scientology!
Ze vroeg ons als we nog steeds wilden gaan. Tuurlijk niet!!!
We brachten dan de middag hier bij ons door.
We hadden geluk, want het was de eerste dag dat er opnieuw zon was.
Zaaaaaaaaaaaaaaalig om nog eens buiten te zitten tetteren en genieten!!!
Uli is best oké. Ze is van Oostenrijk dus we konden nog veel vertellen aan elkaar.
Gezellig!!!
Morgen weer een nieuwe lesdag. In de namiddag gaan we naar de borderschool waar de kinderen met een beperking leven.
Lud waarschuwde ons dat het heel schokkend kan zijn. Maar we hebben het er voor over. We zijn erg benieuwd en Claire vertelde ons dat we daar veel kunnen meehelpen. Claire zal ons ook vergezellen wat ons wel deugd doet.
Ik heb de indruk dat we er beiden erg naar uitkijken!
Donderdag gaan we dan een handje helpen in de International school. Zo hebben we onze handen meer dan vol: van 7u-13u lesgeven, daarna telkens een handje toesteken in de International School of Borderschool. Lud klaagt al dat we geen gaatje meer vinden om Stella Nederlandse lessen te geven.
Ook dat komt wel in orde! Vrijdag zullen we in ieder geval weer een Nederlandse les geven.
Zoals je ziet zijn onze dagen goed gevuld!
*Met liefs*
Het was echt een aangename dag. Opnieuw werden we als koningen (in ons geval koninginnen) onthaald. Handjes schudden, mensen groeten, …
Het is wel niet slecht bedoeld maar we voelen er ons niet altijd even goed bij.
Want tijdens de break werden we ook meegevraagd om thee te drinken met een koek.
Ze brachten ons naar een kantoortje waar de administratie zit. Hoewel we liever tussen de andere leerkrachten zouden zitten.
Niemand krijgt thee of een koekje behalve wij, de blanke teachers.
Het lesgeven viel goed mee. De kinderen zijn hier echt heel lief.
Maar de grote klassen maken het wel wat moeilijk. Dit is echt eventjes wennen hoor.
Lies zal lesgeven in grade 3 en ik in grade 4.
De namen van de leerlingen zijn onmogelijk te onthouden, maar we doen wat we kunnen.
Anderzijds is onze Belgische manier van lesgeven zeer verschillend.
Zij zijn bijvoorbeeld niet gewoon dat ze vragen moeten beantwoorden. Geen enkel vingertje ging in de lucht na het stellen van een vraag. Zij moeten altijd herhalen wat de leerkracht zegt.
De dreunstijl is hier nog helemaal IN!
We lazen op de blog van Ella en Jolien hoe men de leerkrachten moet begroeten. Best grappig, bij ons is dit helemaal hetzelfde.
‘Good morning teacher!’
‘Good morning, children! How are you?’
‘We are fine, thank you! And how are you?’
‘I’m fine, thank you! Have a seet.’
‘Thank you, teacher!’
Onze lessessies eindigen om 13u.
’s Namiddags werden we verwacht bij de youth organisation. We hadden om 14.50u afgesproken met Uli.
Mooi op tijd ontmoetten we elkaar. Uli vroeg ons waar de youth organisation was. Toen ze hoorde waar het was, wist ze ons geschrokken te vertellen dat het om een sekte ging, Scientology!
Ze vroeg ons als we nog steeds wilden gaan. Tuurlijk niet!!!
We brachten dan de middag hier bij ons door.
We hadden geluk, want het was de eerste dag dat er opnieuw zon was.
Zaaaaaaaaaaaaaaalig om nog eens buiten te zitten tetteren en genieten!!!
Uli is best oké. Ze is van Oostenrijk dus we konden nog veel vertellen aan elkaar.
Gezellig!!!
Morgen weer een nieuwe lesdag. In de namiddag gaan we naar de borderschool waar de kinderen met een beperking leven.
Lud waarschuwde ons dat het heel schokkend kan zijn. Maar we hebben het er voor over. We zijn erg benieuwd en Claire vertelde ons dat we daar veel kunnen meehelpen. Claire zal ons ook vergezellen wat ons wel deugd doet.
Ik heb de indruk dat we er beiden erg naar uitkijken!
Donderdag gaan we dan een handje helpen in de International school. Zo hebben we onze handen meer dan vol: van 7u-13u lesgeven, daarna telkens een handje toesteken in de International School of Borderschool. Lud klaagt al dat we geen gaatje meer vinden om Stella Nederlandse lessen te geven.
Ook dat komt wel in orde! Vrijdag zullen we in ieder geval weer een Nederlandse les geven.
Zoals je ziet zijn onze dagen goed gevuld!
*Met liefs*
maandag 9 februari 2009
When the rains fall...
Mulishani,
Zoals we gisterenmorgen aankondigden, zijn we in de namiddag gaan zwemmen samen met Claire en Bambo (waar we logeren), en Hazel met de 8 weeskindjes.
Eerst aten we een lekkere picknick, zalig! Zonnetje op het gezicht, rustig genieten. Daarna speelden we met de kindjes in het zwembad. Echt lachen! We leerden ze duiken, een bommetje maken,… Het was mooi om te zien dat ze een zalige middag hadden. We spraken af met Hazel dat we nog zouden meegaan naar het zwembad, zo had zij even wat minder werk. Ook ’s avonds zullen we eens langsgaan, om bij de 8 kindjes een verhaal voor te lezen, spelletjes te spelen,…
De middag eindigde echter in ‘mineur’… Plots waren de grijze wolken er, en nog geen 10 minuten later kwam het water met bakken uit de lucht!
Vluchten dus, en zo waren we rond 15u alweer thuis.
’S avonds waren we uitgenodigd bij Christine, een Duitse vrouw. We kwamen samen om het afscheid van Suzanne te vieren. (Ook een Duitse, die terug naar Duitsland trekt.)
Iedereen maakte een hapje klaar die typisch was voor zijn land. Wij maakten chips, njammie!
Het was héél lekker, maar het moet toch niet zo goed bevallen zijn… Diarree was deze morgen van de partij.
We hebben echt een gezellige avond gehad. We waren wat bang dat we daar tussen die Engelsen en Duitsers de gesprekken moeilijk gingen kunnen volgen, maar het viel goed mee! Uli, van Oostenrijkse afkomst, was er ook. Zij blijft een jaar in Zambia om hier als vrijwilliger te werken. Ze liet uitstralen dat ze hier vaak eenzaam is, wat wij ons best kunnen voorstellen, als je zo helemaal alleen bent! Bij deze hebben we al afgesproken om af en toe iets samen te doen.
’T werd behoorlijk laat gisteren, zeker als je weet dat we vanmorgen om 5u30 op moesten voor onze eerste schooldag. Om 12u waren we thuis, maar de hond was niet zo blij met onze thuiskomst, zodat hij nog een hele tijd bleef blaffen… Die dieren hier, dat is één puinhoop. 4 honden, 2 katten, gigantisch veel kippen!
Deze morgen trokken we dus vroeg naar school, gelukkig was de bui net over!
Bij aankomst werden we in het ‘lerarenlokaal’ geplaatst, en moesten we wachten. (Wat we vandaag wel uren hebben gedaan).
Wanneer het 7u was, en de lessen normaal beginnen, riep de directeur alle leerkrachten samen. Hij gaf een speech van welgeteld 1 uur! We konden niet alles volgen, maar dit waren zaken die aan bod kwamen: Leerkrachten moeten vanaf nu op tijd komen, leerkrachten moeten toestemming vragen als ze hun klas verlaten en naar de bank gaan (nu lopen ze écht gewoon weg uit de klas!), men mag niet openlijk in klas over HIV praten, leerlingen die langer dan 10 dagen niet op school waren moeten zich eerst aanmelden bij de directie, men moet toch proberen een overzicht te houden over welke leerlingen er wel/ niet waren…
Als men dit niet naleefde, dreigde de directeur met een overplaatsing naar een andere school.Het was best beangstigend. Hij noemde geen namen, maar keek vaak duidelijk in de richting van bepaalde leerkrachten. En, wat wij dan al helemaal raar vonden, terwijl hij eigenlijk ‘van zijn voeten’ maakte, gingen er GSM’s af tijdens die vergadering, en de leerkrachten namen gewoon op en stapten naar buiten. Als hun telefoontje klaar was, kwamen ze doodnormaal weer binnen, wat praten met de buur over dat telefoontje,… Geen schaamte, geen discipline…
En ‘geen discipline’ is toepasselijk voor de hele school. Na de speech was er de ochtendparade. Alle leerlingen in een rij, samen biddend en zingend.
Wij werden voor die hele groep leerlingen voorgesteld, we moesten op een podium staan en dan klapten alle leerlingen voor ons. We voelden ons iemand in een hoge functie…
Daarna zei de directeur dat we moesten wachten tot iemand ons kwam halen en die ging dan zeggen in welke graad we moesten lesgeven. Dus wij braafjes op een stoeltje… 15 minuten, een half uur, een uur, anderhalf uur, 2 uur…. Eindelijk, de zuster kwam en bracht ons naar een klas. Alleen, er waren zoveel tegenstrijdigheden. De zuster zei dat we in grade 4 moesten lesgeven, maar de directeur had ons al verteld dat we wellicht grade 3 gingen onderwijzen. Nu, wij observeren daar een beetje, en vanaf het moment dat we de kans kregen, vroegen we de leerkracht uit… We begrepen er niets meer van.
De directeur zei dat we moesten lesgeven van 7u-13u. Nu kregen we echter te horen dat de leerlingen SLECHTS 3 UUR per dag naar school moeten. Ook de leerkrachten moeten maar 3 uur per dag werken. Er zijn groepen van 7u-10u, groepen van 10u-13u, en groepen van 13u-16u. Toen we dit hoorden besloten we dat we zelf zouden moeten vragen hoe het nu zat, want met 3 uurtjes les per dag vullen wij onze dagen hier niet.
Dus wij naar de zuster, met al onze vragen. Zij bevestigde dat de leerkrachten hier 3 uur werken, en dat 1 van ons in grade 3 zou staan, de andere in grade 4. Wij probeerden, met handen en voeten, uit te leggen dat we méér les wilden geven. Dat hadden ze nog nooit gehoord! We zeiden dat wij in België ook lesgeven van 8u30-16u. Dus nu geven we elke dag 2 keer 3 uur les. Elk aan een grade 3 en grade 4 klas, zodat we samen kunnen voorbereiden.
We hebben in ieder geval geleerd dat we alles zelf zullen moeten vragen, en dat we onze stoute schoenen moeten durven aantrekken. Anders komen we hier niets te weten!
Na de schooltijd waren we op weg naar huis als we werden aangesproken. We worden hier iedere dag wel 50 keer aangesproken, dus we waren eigenlijk al aan het doorwandelen, tot we zagen dat het te maken had met een of andere organisatie. We hielden halt en luisterden wat hij te vertellen had. Het was ‘de president’ of een organisatie voor kinderen waar de thuissituatie financieel moeilijker loopt. Hij wou ons uitnodigen om op 14 februari op bezoek te gaan, het is er dan ‘opendeurdag’. We kunnen samen met de kinderen volleybal spelen! Dus, ik zal toch nog even mijn favoriete sport kunnen beoefenen!Omdat we zeiden dat we graag een handje willen toesteken, mogen we morgen om 15u langsgaan om alles eens te bekijken, en wat wij kunnen doen. We hebben hier toch vaak wat tijd over, dus willen we graag wat extra hulp bieden.
We belden Uli, de Oostenrijkse, om te vragen als ze ook met ons meekomt, en ze zal er ook zijn! Benieuwd wat het precies allemaal zal zijn.
We zullen ook enkele dagen in de week ’s avonds of ’s middags naar een borderschool gaan waar kinderen met een handicap verblijven. Zij hebben geen geld om daar leerkrachten aan te nemen, dus er wordt daar niet onderwezen. Omdat wij dit via Claire hoorden ,vroegen we of wij iets konden doen. We zullen starten met ’s avonds een verhaal voorlezen, en zien dan verder. We gaan woensdag met Claire naar die school, zodat ze ons kan ‘introduceren’.
Nu, dat is louter vrijblijvend en als we tijd hebben! Momenteel hebben we die tijd, dus willen we er ook voor gaan. Claire vertelt ons dat die kinderen al blij zijn met een gewoon gesprek, omdat ze hier in dit land echt worden verstoten om hun lichamelijke beperking.
Zoals je ziet, raken de dagen goed ingevuld. Alhoewel er de 1e week wat lege momenten waren, lijkt alles nu op zijn pootjes te vallen. Veel werk, drukke dagen, maar ZALIG om te doen, zo willen we het!
Veel regenachtige groeten uit het warme Zambia.
Zoals we gisterenmorgen aankondigden, zijn we in de namiddag gaan zwemmen samen met Claire en Bambo (waar we logeren), en Hazel met de 8 weeskindjes.
Eerst aten we een lekkere picknick, zalig! Zonnetje op het gezicht, rustig genieten. Daarna speelden we met de kindjes in het zwembad. Echt lachen! We leerden ze duiken, een bommetje maken,… Het was mooi om te zien dat ze een zalige middag hadden. We spraken af met Hazel dat we nog zouden meegaan naar het zwembad, zo had zij even wat minder werk. Ook ’s avonds zullen we eens langsgaan, om bij de 8 kindjes een verhaal voor te lezen, spelletjes te spelen,…
De middag eindigde echter in ‘mineur’… Plots waren de grijze wolken er, en nog geen 10 minuten later kwam het water met bakken uit de lucht!
Vluchten dus, en zo waren we rond 15u alweer thuis.
’S avonds waren we uitgenodigd bij Christine, een Duitse vrouw. We kwamen samen om het afscheid van Suzanne te vieren. (Ook een Duitse, die terug naar Duitsland trekt.)
Iedereen maakte een hapje klaar die typisch was voor zijn land. Wij maakten chips, njammie!
Het was héél lekker, maar het moet toch niet zo goed bevallen zijn… Diarree was deze morgen van de partij.
We hebben echt een gezellige avond gehad. We waren wat bang dat we daar tussen die Engelsen en Duitsers de gesprekken moeilijk gingen kunnen volgen, maar het viel goed mee! Uli, van Oostenrijkse afkomst, was er ook. Zij blijft een jaar in Zambia om hier als vrijwilliger te werken. Ze liet uitstralen dat ze hier vaak eenzaam is, wat wij ons best kunnen voorstellen, als je zo helemaal alleen bent! Bij deze hebben we al afgesproken om af en toe iets samen te doen.
’T werd behoorlijk laat gisteren, zeker als je weet dat we vanmorgen om 5u30 op moesten voor onze eerste schooldag. Om 12u waren we thuis, maar de hond was niet zo blij met onze thuiskomst, zodat hij nog een hele tijd bleef blaffen… Die dieren hier, dat is één puinhoop. 4 honden, 2 katten, gigantisch veel kippen!
Deze morgen trokken we dus vroeg naar school, gelukkig was de bui net over!
Bij aankomst werden we in het ‘lerarenlokaal’ geplaatst, en moesten we wachten. (Wat we vandaag wel uren hebben gedaan).
Wanneer het 7u was, en de lessen normaal beginnen, riep de directeur alle leerkrachten samen. Hij gaf een speech van welgeteld 1 uur! We konden niet alles volgen, maar dit waren zaken die aan bod kwamen: Leerkrachten moeten vanaf nu op tijd komen, leerkrachten moeten toestemming vragen als ze hun klas verlaten en naar de bank gaan (nu lopen ze écht gewoon weg uit de klas!), men mag niet openlijk in klas over HIV praten, leerlingen die langer dan 10 dagen niet op school waren moeten zich eerst aanmelden bij de directie, men moet toch proberen een overzicht te houden over welke leerlingen er wel/ niet waren…
Als men dit niet naleefde, dreigde de directeur met een overplaatsing naar een andere school.Het was best beangstigend. Hij noemde geen namen, maar keek vaak duidelijk in de richting van bepaalde leerkrachten. En, wat wij dan al helemaal raar vonden, terwijl hij eigenlijk ‘van zijn voeten’ maakte, gingen er GSM’s af tijdens die vergadering, en de leerkrachten namen gewoon op en stapten naar buiten. Als hun telefoontje klaar was, kwamen ze doodnormaal weer binnen, wat praten met de buur over dat telefoontje,… Geen schaamte, geen discipline…
En ‘geen discipline’ is toepasselijk voor de hele school. Na de speech was er de ochtendparade. Alle leerlingen in een rij, samen biddend en zingend.
Wij werden voor die hele groep leerlingen voorgesteld, we moesten op een podium staan en dan klapten alle leerlingen voor ons. We voelden ons iemand in een hoge functie…
Daarna zei de directeur dat we moesten wachten tot iemand ons kwam halen en die ging dan zeggen in welke graad we moesten lesgeven. Dus wij braafjes op een stoeltje… 15 minuten, een half uur, een uur, anderhalf uur, 2 uur…. Eindelijk, de zuster kwam en bracht ons naar een klas. Alleen, er waren zoveel tegenstrijdigheden. De zuster zei dat we in grade 4 moesten lesgeven, maar de directeur had ons al verteld dat we wellicht grade 3 gingen onderwijzen. Nu, wij observeren daar een beetje, en vanaf het moment dat we de kans kregen, vroegen we de leerkracht uit… We begrepen er niets meer van.
De directeur zei dat we moesten lesgeven van 7u-13u. Nu kregen we echter te horen dat de leerlingen SLECHTS 3 UUR per dag naar school moeten. Ook de leerkrachten moeten maar 3 uur per dag werken. Er zijn groepen van 7u-10u, groepen van 10u-13u, en groepen van 13u-16u. Toen we dit hoorden besloten we dat we zelf zouden moeten vragen hoe het nu zat, want met 3 uurtjes les per dag vullen wij onze dagen hier niet.
Dus wij naar de zuster, met al onze vragen. Zij bevestigde dat de leerkrachten hier 3 uur werken, en dat 1 van ons in grade 3 zou staan, de andere in grade 4. Wij probeerden, met handen en voeten, uit te leggen dat we méér les wilden geven. Dat hadden ze nog nooit gehoord! We zeiden dat wij in België ook lesgeven van 8u30-16u. Dus nu geven we elke dag 2 keer 3 uur les. Elk aan een grade 3 en grade 4 klas, zodat we samen kunnen voorbereiden.
We hebben in ieder geval geleerd dat we alles zelf zullen moeten vragen, en dat we onze stoute schoenen moeten durven aantrekken. Anders komen we hier niets te weten!
Na de schooltijd waren we op weg naar huis als we werden aangesproken. We worden hier iedere dag wel 50 keer aangesproken, dus we waren eigenlijk al aan het doorwandelen, tot we zagen dat het te maken had met een of andere organisatie. We hielden halt en luisterden wat hij te vertellen had. Het was ‘de president’ of een organisatie voor kinderen waar de thuissituatie financieel moeilijker loopt. Hij wou ons uitnodigen om op 14 februari op bezoek te gaan, het is er dan ‘opendeurdag’. We kunnen samen met de kinderen volleybal spelen! Dus, ik zal toch nog even mijn favoriete sport kunnen beoefenen!Omdat we zeiden dat we graag een handje willen toesteken, mogen we morgen om 15u langsgaan om alles eens te bekijken, en wat wij kunnen doen. We hebben hier toch vaak wat tijd over, dus willen we graag wat extra hulp bieden.
We belden Uli, de Oostenrijkse, om te vragen als ze ook met ons meekomt, en ze zal er ook zijn! Benieuwd wat het precies allemaal zal zijn.
We zullen ook enkele dagen in de week ’s avonds of ’s middags naar een borderschool gaan waar kinderen met een handicap verblijven. Zij hebben geen geld om daar leerkrachten aan te nemen, dus er wordt daar niet onderwezen. Omdat wij dit via Claire hoorden ,vroegen we of wij iets konden doen. We zullen starten met ’s avonds een verhaal voorlezen, en zien dan verder. We gaan woensdag met Claire naar die school, zodat ze ons kan ‘introduceren’.
Nu, dat is louter vrijblijvend en als we tijd hebben! Momenteel hebben we die tijd, dus willen we er ook voor gaan. Claire vertelt ons dat die kinderen al blij zijn met een gewoon gesprek, omdat ze hier in dit land echt worden verstoten om hun lichamelijke beperking.
Zoals je ziet, raken de dagen goed ingevuld. Alhoewel er de 1e week wat lege momenten waren, lijkt alles nu op zijn pootjes te vallen. Veel werk, drukke dagen, maar ZALIG om te doen, zo willen we het!
Veel regenachtige groeten uit het warme Zambia.
zaterdag 7 februari 2009
Mulishani!
We zijn al weer een hele tijd verder, wegens héél wat internetproblemen. Er is hier het merendeel van de tijd geen elektriciteit, wat betekent dat er ook geen internet is!
Omdat dit toch wel wat frustrerend werd, hebben we een manier gevonden om via onze SIM-kaart van onze Afrikaanse GSM op t internet te kunnen via onze laptop!
Veel snellere werking, en je hebt niet persé elektriciteit nodig. Nu kunnen we dus regelmatiger een berichtje posten!
Sinds de vorige post is Claire, onze Britse gastvrouw, terug thuis gekomen. Ze vertelde ons dat zij hier maar blijft tot 12 februari. Ze verhuist dan, en neemt ook alle spulletjes mee. Daarna kunnen wij nog blijven tot 10 maart, maar vanaf dan hebben we voor t moment nog geen logement. Best spannend allemaal, maar ’t raakt wel opgelost! In uiterste nood is hier een guesthouse voor de deur.
Claire heeft een zoontje, Bambo! Hij is HILARISCH. Hij zegt op alles ‘no’.
Er is hier ook een nanny, en die zorgt eigenlijk de hele dag voor Bambo. Wij vinden dat heel bizar, zoveel personeel… Een dienstmeisje, een nanny, een driver, een tuinman, een…
We hebben ook onze 2 eerste stagescholen bezocht. In de maand februari geven we les in de Chifwani school. Klassen van 60 leerlingen, spannend! Een gigantisch grote school, er zijn telkens 3 keer ‘grade 1’, 3 klassen ‘grade 2’, …
Ook als we naar de Ngole Urban School gingen, waar we de maand maart stage lopen, zagen we die grote klassen! Een echte uitdaging. Je merkte trouwens al aan de houding van de leerkrachten dat ze liever niet werken… ‘Och, white teachers, you come in my class?’
Andere vroegen dan weer gewoon wat we hadden meegebracht van materiaal voor de school.
Zo zie je maar, ze hebben daar écht niets!
Maandag mogen we starten, eindelijk… Engels, Wiskunde, Sport, aangevuld met andere vakken. Het leuke bij de schoolbezoeken was het zien van de kindjes. Ze wilden allemaal een handje komen geven aan die ‘white women’… En wij maar handjes schudden, net als de koning!
Ondertussen bezochten we hier ook een plaatselijke markt. Dat was… schrikken! Iedereen klampte ons aan, letterlijk! De gesprekken vielen stil, en iederéén keek naar ons. Ze vroegen geld, kleren, mijn bril,… We zijn daar welgeteld 10 minuten geweest, om dan de terugtocht aan te vatten. Het was niet te doen, als blanken alleen. We willen zeker nog terug, het leek ons echt de moeite, maar we zullen iemand van hier moeten meehebben!
Op donderdagmiddag zijn we ook naar de Mwela Rocks geweest. Dat is zo’n 10 km fietsen, en echt de moeite! We moesten een hele hoop rotsen beklimmen, en zagen heel wat rotsschilderijen van de ‘boesjesmensen’ geweest… Onze gids gaf heel wat uitleg, al was haar Engels heel moeilijk te begrijpen, zoals dat van alle Afrikanen. Zij praten allemaal zo binnensmonds!
Nu, tijdens de afdaling hebben we heel wat afgelachen. Het had de nacht ervoor heel wat geregend, dus de rotsen lagen best gladdig… Ilse ging vol overmoed naar beneden, en hups.. daar lag ze, midden in een grote plas! Helemaal nat moesten we verder, maar daar had de gids iets op gevonden! Ilse mocht een typisch Afrikaanse rok aan, maar wist niet hoe ze die moest knopen. Toen dat eindelijk gelukt was, leek ze wel een eend terwijl ze wandelde… Ze kon helemaal geen grote passen meer nemen!
Dat was echt een geslaagde middag! Er valt hier gelukkig nog wel t één en t ander te bezoeken, al zullen we onze jonge benen moeten bovenhalen: vaak 10-20 km fietsen.
Gisteren gaven we onze eerste Nederlandse les aan Stella, de dochter van Lud. Zij komen in de paasvakantie naar België, en Stella moet dus haar Nederlands weer opfrissen.
Het zit verder dan we hadden gedacht, maar des te leuker! Met spelletjes, oefeningen, … leren we nieuwe woordenschat, frissen we oude woordenschat weer op…En als beloning, omdat ze goed werkte, mocht zij ons nog wat Engels leren! Het is een echt juffrouwtje in spe!
Vandaag wordt de dag waar we al heel de week op zitten te wachten. Normaal gingen we donderdag gaan zwemmen, maar toen stelde Claire voor om met hen mee te gaan, op zaterdag. Vandaar bezochten we dan de Mwela Rocks. Zaterdag regende het echter de hele dag: geen zwemmen…
Maar: vandaag schijnt de zon, en gaan we met zijn allen zwemmen. Claire en Bambo, Hazel (de mama van Claire), en 8 weeskindjes die in het guesthouse verblijven. Ook Lud, Stella en Patrick zullen er zijn. We beginnen met een picknick op de boerderij, en dan zwemmen in het zwembad! Als afsluit van de dag gaan alle vrouwen naar Hazel, om er lekker te eten. Iedereen brengt zelf eten en drank mee, en moet in een feestjurk gekleed zijn. Wij hebben dat echter niet mee, maar ze verzekerden ons dat dat niet deerde. We zijn benieuwd hoe de dag zal meevallen!
Hier volgen nog wat foto’s, om jullie een beter beeld te geven van alles!
* Met liefs*
Omdat dit toch wel wat frustrerend werd, hebben we een manier gevonden om via onze SIM-kaart van onze Afrikaanse GSM op t internet te kunnen via onze laptop!
Veel snellere werking, en je hebt niet persé elektriciteit nodig. Nu kunnen we dus regelmatiger een berichtje posten!
Sinds de vorige post is Claire, onze Britse gastvrouw, terug thuis gekomen. Ze vertelde ons dat zij hier maar blijft tot 12 februari. Ze verhuist dan, en neemt ook alle spulletjes mee. Daarna kunnen wij nog blijven tot 10 maart, maar vanaf dan hebben we voor t moment nog geen logement. Best spannend allemaal, maar ’t raakt wel opgelost! In uiterste nood is hier een guesthouse voor de deur.
Claire heeft een zoontje, Bambo! Hij is HILARISCH. Hij zegt op alles ‘no’.
Er is hier ook een nanny, en die zorgt eigenlijk de hele dag voor Bambo. Wij vinden dat heel bizar, zoveel personeel… Een dienstmeisje, een nanny, een driver, een tuinman, een…
We hebben ook onze 2 eerste stagescholen bezocht. In de maand februari geven we les in de Chifwani school. Klassen van 60 leerlingen, spannend! Een gigantisch grote school, er zijn telkens 3 keer ‘grade 1’, 3 klassen ‘grade 2’, …
Ook als we naar de Ngole Urban School gingen, waar we de maand maart stage lopen, zagen we die grote klassen! Een echte uitdaging. Je merkte trouwens al aan de houding van de leerkrachten dat ze liever niet werken… ‘Och, white teachers, you come in my class?’
Andere vroegen dan weer gewoon wat we hadden meegebracht van materiaal voor de school.
Zo zie je maar, ze hebben daar écht niets!
Maandag mogen we starten, eindelijk… Engels, Wiskunde, Sport, aangevuld met andere vakken. Het leuke bij de schoolbezoeken was het zien van de kindjes. Ze wilden allemaal een handje komen geven aan die ‘white women’… En wij maar handjes schudden, net als de koning!
Ondertussen bezochten we hier ook een plaatselijke markt. Dat was… schrikken! Iedereen klampte ons aan, letterlijk! De gesprekken vielen stil, en iederéén keek naar ons. Ze vroegen geld, kleren, mijn bril,… We zijn daar welgeteld 10 minuten geweest, om dan de terugtocht aan te vatten. Het was niet te doen, als blanken alleen. We willen zeker nog terug, het leek ons echt de moeite, maar we zullen iemand van hier moeten meehebben!
Op donderdagmiddag zijn we ook naar de Mwela Rocks geweest. Dat is zo’n 10 km fietsen, en echt de moeite! We moesten een hele hoop rotsen beklimmen, en zagen heel wat rotsschilderijen van de ‘boesjesmensen’ geweest… Onze gids gaf heel wat uitleg, al was haar Engels heel moeilijk te begrijpen, zoals dat van alle Afrikanen. Zij praten allemaal zo binnensmonds!
Nu, tijdens de afdaling hebben we heel wat afgelachen. Het had de nacht ervoor heel wat geregend, dus de rotsen lagen best gladdig… Ilse ging vol overmoed naar beneden, en hups.. daar lag ze, midden in een grote plas! Helemaal nat moesten we verder, maar daar had de gids iets op gevonden! Ilse mocht een typisch Afrikaanse rok aan, maar wist niet hoe ze die moest knopen. Toen dat eindelijk gelukt was, leek ze wel een eend terwijl ze wandelde… Ze kon helemaal geen grote passen meer nemen!
Dat was echt een geslaagde middag! Er valt hier gelukkig nog wel t één en t ander te bezoeken, al zullen we onze jonge benen moeten bovenhalen: vaak 10-20 km fietsen.
Gisteren gaven we onze eerste Nederlandse les aan Stella, de dochter van Lud. Zij komen in de paasvakantie naar België, en Stella moet dus haar Nederlands weer opfrissen.
Het zit verder dan we hadden gedacht, maar des te leuker! Met spelletjes, oefeningen, … leren we nieuwe woordenschat, frissen we oude woordenschat weer op…En als beloning, omdat ze goed werkte, mocht zij ons nog wat Engels leren! Het is een echt juffrouwtje in spe!
Vandaag wordt de dag waar we al heel de week op zitten te wachten. Normaal gingen we donderdag gaan zwemmen, maar toen stelde Claire voor om met hen mee te gaan, op zaterdag. Vandaar bezochten we dan de Mwela Rocks. Zaterdag regende het echter de hele dag: geen zwemmen…
Maar: vandaag schijnt de zon, en gaan we met zijn allen zwemmen. Claire en Bambo, Hazel (de mama van Claire), en 8 weeskindjes die in het guesthouse verblijven. Ook Lud, Stella en Patrick zullen er zijn. We beginnen met een picknick op de boerderij, en dan zwemmen in het zwembad! Als afsluit van de dag gaan alle vrouwen naar Hazel, om er lekker te eten. Iedereen brengt zelf eten en drank mee, en moet in een feestjurk gekleed zijn. Wij hebben dat echter niet mee, maar ze verzekerden ons dat dat niet deerde. We zijn benieuwd hoe de dag zal meevallen!
Hier volgen nog wat foto’s, om jullie een beter beeld te geven van alles!
Ons huis langs de buitenkant.
Een stukje van de binnenkant van ons huis.
Een stukje van de binnenkant van ons huis.
Onze tuin.
Mwela Rocks, met onze gids.
Lies tussen de rocks…
Ilse tussen de rocks…
Ilse na haar val! Gelukkig had ze nergens pijn.
Er volgen er nog hoor. Maar het internet é...
Er volgen er nog hoor. Maar het internet é...
* Met liefs*
donderdag 5 februari 2009
hallo mzungu's
Mwashibukeni,
We slagen erin om eindelijk een eerste berichtje te posten vanuit het verre Zambia!
2 dagen ver, en al boordevol verhalen! Slecht internet zorgt voor heel wat vertraging.
Laat ons beginnen met de start in Zaventem…
Gepakt en gezakt willen we ons inchecken, ruimschoots op tijd zoals het hoort. Elk 3 valiezen, nietsvermoedend… We kregen te horen dat je slechts 2 valiezen per persoon mag meenemen. Nergens iemand die ons dit vertelde. Niet op het reisbureau, zelfs niet als we nog eens belden om te checken!
Nu, nog geen zorgen, we konden onze valiezen in plastiek draaien zodat er 2 valiezen aan elkaar waren. Daarmee was probleem 1 al van de baan.
We konden echt vertrekken… Opstijgen en landen, opstijgen en landen… Wel 4 keer na elkaar (we maakten een tussenlanding in Parijs, Adis- Abeba en Malawi).
De 4e keer was er teveel aan. We werden beiden misselijk, wellicht ook van de vele turbulentie boven het Afrikaanse continent!
Aangekomen in Lusaka stond Chalwe, een Zambiaanse vriendin van Lud, ons op te wachten. Een korte autorit bracht ons eerst naar een bank om onze euro’s in te wisselen naar Kwacha. Wauw, 1 miljoen Kwacha, best veel, niet?
Daarna voerde Chalwe ons naar het station van Lusaka. We moesten in de auto blijven zitten terwijl zij alles regelde. Ze sloot alle deuren, wat wel nodig was… Iedereen klampte ons aan, niet te geloven! Het was echte snikheet… Net voor een regenbui lopen de temperaturen gauw op tot 30-35 graden, en het is zo’n drukkende warmte. We waren blij dat Chalwe ons kwam verlossen, en ons naar de bus loodste. (Ja, we konden diezelfde avond nog de bus nemen, in plaats van een overnachting in de hoofdstad Lusaka!)
Veel indrukken en gevoelens door elkaar. Wauw, het Afrika zoals we verwachtten… Iedereen wil ons helpen. Maar: iedereen wil ook geld van ons, probeert ons aan te klampen.
Eenmaal op de bus kregen we toch een dipje. We zaten op de op 1 na laatste rij! We wisten dat je veel beter vooraan op de bus zit, maar de tickets waren al gereserveerd, dus er was geen ontkomen aan! We zaten omringd door allemaal zwarte mannen, iedereen keek voortdurend naar ons. We geven eerlijk toe dat we ons die busrit echt ongemakkelijk voelden! Daarnaast was ik (Lies) nog heel de busrit ziek. Wagenziek wellicht?
Toch maakten we ook op de bus leuke dingen mee… We zagen voor het eerst een Zambiaanse regenbui. We zagen hoe snel het hier donker wordt (op een halfuur tijd is het PIKdonker, want straatlichten kennen ze hier niet!)…
Dinsdag 04.30u: aankomst in het stationnetje van Kasama! Lud stond ons op te wachten. Jipie, eindelijk weer eens een blank gezicht! Bagage uit de bus slepen, taxi’s weigeren, en hop, weg waren we.
Onderweg vertelde Lud ons dat we niet bij haar konden overnachten. Haar verbouwingen zijn nog niet achter de rug, en in het kleine huisje konden we niet logeren wegens plaatsgebrek. (Na het zien van het huisje kunnen wij bevestigen: daar kunnen geen 2 mensen meer bij!)
Dus, Lud zorgde voor een alternatief! We kunnen slapen bij Claire. Claire is een Britse, die safari’s organiseert. Momenteel is ze echter niet thuis, ze is in de hoofdstad Lusaka voor haar werk. Donderdag komt ze terug,tot 12 februari. Daarna verhuist ze.
We zijn hier echter (gelukkig) niet alleen. Het dienstmeisje Edna blijft iedere dag komen, ook als Claire er niet is. Zij spreekt echter geen woord Engels, dus de communicatie is erg miniem.
Dan heb je nog Gertrude, zij slaapt hier wanneer Claire niet aanwezig is. Blijkbaar is het nodig dat hier altijd iemand in huis is. Zij waakt zo’n beetje over het huis, en over het dienstmeisje. Gertrude kan wel wat Engels, dus via haar kunnen we wel terecht met vragen. Al hebben we ook handen en voeten nodig om haar iets duidelijk te maken.
Dan heb je nog de mannen, maar die slapen hier niet… George De driver, waarover we later meer vertellen, die heeft iets te maken met het vervoer van de Safari’s, als we het goed begrepen. En dan is er Clément, die werkt in het guesthouse hier tegenover (de mama van Claire houdt dit open!). Hij doet hier ook de tuin en dergelijke.
Gisteren na aankomst zijn we eerst naar Lud thuis geweest. We maakten kennis met Stella en Patrick, haar kindjes. Aan hen zullen wij Nederlandse bijles geven, na onze uren.
Ook Dixon kwam ons goedemorgen wensen. Een leuk onthaal!
Rond 8u bracht Lud ons naar Claire haar huis. Daar konden we even ‘douchen’. Stel jullie er niet al te veel bij voor: behelpen met een emmer water! Maar ’t is meer dan voldoende hoor. Best grappig, om na te denken over de juiste volgorde van wassen, het sparen van water om je haar te spoelen, etc… Water is water, als dat nu uit een kraan of emmer komt, dat maakt niet uit. Voor de bezorgde ouders: we hebben hier een gewoon toilet!
Na de douche nam Lud ons terug mee naar haar huis, waar we 2 fietsen konden huren. Ideaal, maar na 2 uur was er al 1 band kapot. Nu is die ‘in de vermaak’. Je ziet die mensen ook kijken ‘gekke blanken’. Ilse heeft een fiets die veel te klein is, ik heb een fiets die een ooooorverdovend lawaai maakt wanneer je remt! Daarop 2 blanken die met een zelfgetekend plannetje de weg proberen te vinden, ik kan me wel voorstellen dat ze niet weten wat ze zien!
Wetend dat hier maar 4 blanken zijn op 95 000 inwoners, zijn we sowieso al een attractie.
We hebben daarna onze plan getrokken… Zelfstandige verkenning, zoals dat ook wel heet. Met de fiets om een Zambiaanse SIM-kaart, sloten voor de fietsen kopen, supermarkt raadplegen om wat voedsel en drank te kopen.
95000 inwoners, best veel, niet? Maar Kasama is écht niet groot, en zeker niet te vergelijken met een stad! ’t is een beetje als Moorslede en Leke qua grootte. Kasama is de stad, maar bevat ook de kleinere dorpjes in de buurt. Wij logeren ook niet in ‘Kasama Kasama’, maar eerder in een straatje wat verder weg… maar ook dat verder weg is relatief. Fietsend raken we overal!
Om de verkenning af te sluiten wilden we internet nog even checken, om een bericht te posten op de blog. Maar dat was buiten de Afrikaanse internetverbinding gerekend! Traag, maar traag… Niet te doen! We besloten dus eerst op de computer thuis te typen en daarna via een USB stick het berichtje te posten. Zo verliezen we minder tijd!
Te voet (want dan was de fiets al kapot!) zijn we dan bij Lud en Dixon gaan eten. We waren daar uitgenodigd. Lud maakte een eenvoudig maal van rijst, boontjes, kip en een lekker sausje. Als dessert kregen we fruitsla met ALLEMAAL fruit uit hun tuin! Zalig!
We verbaasden ons wel over wat Afrikaanse gewoontes: zo moet je wanneer de man binnenkomt en er geen plaats meer is, rechtstaan. Voor het eten wordt er in het Engels gebeden. Praten aan tafel mag niet. (Al werd er gisteren wel een uitzondering gemaakt),…
We kijken hier onze ogen uit. Iedereen loopt hier voortdurend op straat, en wij vragen ons af ‘moeten zij niet werken?’
Vroeg in bed zorgde ervoor dat we vanmorgen fit waren om onze 1e stageschool te bezoeken. We werden heel warm onthaald. Man, zo’n grote school, niet te geloven. Maandag mogen we beginnen met Engels, Wiskunde en Sport. Daarna zien we verder. Er zitten zo een 50 a 60 leerlingen in een klas!
Morgen maken we kennis met onze 2e stageschool voor de maand maart. En dan kunnen we er vrijdag aan beginnen…
We moeten onze lesvoorbereidingen gaan tonen aan de hoofdleerkracht (een zuster).
Benieuwd hoe alles zal lopen!
Als afsluit van deze lange post: alles gaat goed, zeer goed! Leuke sfeer, gezellig huis, warm weer, … Alles is hier naar wens, en we houden nu al van het Zambiaanse land!
Bij deze, er volgen later zeker nog foto’s, als we gevonden hebben hoe alles hier werkt!
Met heel veel liefs,
Ilse en Lies!
We slagen erin om eindelijk een eerste berichtje te posten vanuit het verre Zambia!
2 dagen ver, en al boordevol verhalen! Slecht internet zorgt voor heel wat vertraging.
Laat ons beginnen met de start in Zaventem…
Gepakt en gezakt willen we ons inchecken, ruimschoots op tijd zoals het hoort. Elk 3 valiezen, nietsvermoedend… We kregen te horen dat je slechts 2 valiezen per persoon mag meenemen. Nergens iemand die ons dit vertelde. Niet op het reisbureau, zelfs niet als we nog eens belden om te checken!
Nu, nog geen zorgen, we konden onze valiezen in plastiek draaien zodat er 2 valiezen aan elkaar waren. Daarmee was probleem 1 al van de baan.
We konden echt vertrekken… Opstijgen en landen, opstijgen en landen… Wel 4 keer na elkaar (we maakten een tussenlanding in Parijs, Adis- Abeba en Malawi).
De 4e keer was er teveel aan. We werden beiden misselijk, wellicht ook van de vele turbulentie boven het Afrikaanse continent!
Aangekomen in Lusaka stond Chalwe, een Zambiaanse vriendin van Lud, ons op te wachten. Een korte autorit bracht ons eerst naar een bank om onze euro’s in te wisselen naar Kwacha. Wauw, 1 miljoen Kwacha, best veel, niet?
Daarna voerde Chalwe ons naar het station van Lusaka. We moesten in de auto blijven zitten terwijl zij alles regelde. Ze sloot alle deuren, wat wel nodig was… Iedereen klampte ons aan, niet te geloven! Het was echte snikheet… Net voor een regenbui lopen de temperaturen gauw op tot 30-35 graden, en het is zo’n drukkende warmte. We waren blij dat Chalwe ons kwam verlossen, en ons naar de bus loodste. (Ja, we konden diezelfde avond nog de bus nemen, in plaats van een overnachting in de hoofdstad Lusaka!)
Veel indrukken en gevoelens door elkaar. Wauw, het Afrika zoals we verwachtten… Iedereen wil ons helpen. Maar: iedereen wil ook geld van ons, probeert ons aan te klampen.
Eenmaal op de bus kregen we toch een dipje. We zaten op de op 1 na laatste rij! We wisten dat je veel beter vooraan op de bus zit, maar de tickets waren al gereserveerd, dus er was geen ontkomen aan! We zaten omringd door allemaal zwarte mannen, iedereen keek voortdurend naar ons. We geven eerlijk toe dat we ons die busrit echt ongemakkelijk voelden! Daarnaast was ik (Lies) nog heel de busrit ziek. Wagenziek wellicht?
Toch maakten we ook op de bus leuke dingen mee… We zagen voor het eerst een Zambiaanse regenbui. We zagen hoe snel het hier donker wordt (op een halfuur tijd is het PIKdonker, want straatlichten kennen ze hier niet!)…
Dinsdag 04.30u: aankomst in het stationnetje van Kasama! Lud stond ons op te wachten. Jipie, eindelijk weer eens een blank gezicht! Bagage uit de bus slepen, taxi’s weigeren, en hop, weg waren we.
Onderweg vertelde Lud ons dat we niet bij haar konden overnachten. Haar verbouwingen zijn nog niet achter de rug, en in het kleine huisje konden we niet logeren wegens plaatsgebrek. (Na het zien van het huisje kunnen wij bevestigen: daar kunnen geen 2 mensen meer bij!)
Dus, Lud zorgde voor een alternatief! We kunnen slapen bij Claire. Claire is een Britse, die safari’s organiseert. Momenteel is ze echter niet thuis, ze is in de hoofdstad Lusaka voor haar werk. Donderdag komt ze terug,tot 12 februari. Daarna verhuist ze.
We zijn hier echter (gelukkig) niet alleen. Het dienstmeisje Edna blijft iedere dag komen, ook als Claire er niet is. Zij spreekt echter geen woord Engels, dus de communicatie is erg miniem.
Dan heb je nog Gertrude, zij slaapt hier wanneer Claire niet aanwezig is. Blijkbaar is het nodig dat hier altijd iemand in huis is. Zij waakt zo’n beetje over het huis, en over het dienstmeisje. Gertrude kan wel wat Engels, dus via haar kunnen we wel terecht met vragen. Al hebben we ook handen en voeten nodig om haar iets duidelijk te maken.
Dan heb je nog de mannen, maar die slapen hier niet… George De driver, waarover we later meer vertellen, die heeft iets te maken met het vervoer van de Safari’s, als we het goed begrepen. En dan is er Clément, die werkt in het guesthouse hier tegenover (de mama van Claire houdt dit open!). Hij doet hier ook de tuin en dergelijke.
Gisteren na aankomst zijn we eerst naar Lud thuis geweest. We maakten kennis met Stella en Patrick, haar kindjes. Aan hen zullen wij Nederlandse bijles geven, na onze uren.
Ook Dixon kwam ons goedemorgen wensen. Een leuk onthaal!
Rond 8u bracht Lud ons naar Claire haar huis. Daar konden we even ‘douchen’. Stel jullie er niet al te veel bij voor: behelpen met een emmer water! Maar ’t is meer dan voldoende hoor. Best grappig, om na te denken over de juiste volgorde van wassen, het sparen van water om je haar te spoelen, etc… Water is water, als dat nu uit een kraan of emmer komt, dat maakt niet uit. Voor de bezorgde ouders: we hebben hier een gewoon toilet!
Na de douche nam Lud ons terug mee naar haar huis, waar we 2 fietsen konden huren. Ideaal, maar na 2 uur was er al 1 band kapot. Nu is die ‘in de vermaak’. Je ziet die mensen ook kijken ‘gekke blanken’. Ilse heeft een fiets die veel te klein is, ik heb een fiets die een ooooorverdovend lawaai maakt wanneer je remt! Daarop 2 blanken die met een zelfgetekend plannetje de weg proberen te vinden, ik kan me wel voorstellen dat ze niet weten wat ze zien!
Wetend dat hier maar 4 blanken zijn op 95 000 inwoners, zijn we sowieso al een attractie.
We hebben daarna onze plan getrokken… Zelfstandige verkenning, zoals dat ook wel heet. Met de fiets om een Zambiaanse SIM-kaart, sloten voor de fietsen kopen, supermarkt raadplegen om wat voedsel en drank te kopen.
95000 inwoners, best veel, niet? Maar Kasama is écht niet groot, en zeker niet te vergelijken met een stad! ’t is een beetje als Moorslede en Leke qua grootte. Kasama is de stad, maar bevat ook de kleinere dorpjes in de buurt. Wij logeren ook niet in ‘Kasama Kasama’, maar eerder in een straatje wat verder weg… maar ook dat verder weg is relatief. Fietsend raken we overal!
Om de verkenning af te sluiten wilden we internet nog even checken, om een bericht te posten op de blog. Maar dat was buiten de Afrikaanse internetverbinding gerekend! Traag, maar traag… Niet te doen! We besloten dus eerst op de computer thuis te typen en daarna via een USB stick het berichtje te posten. Zo verliezen we minder tijd!
Te voet (want dan was de fiets al kapot!) zijn we dan bij Lud en Dixon gaan eten. We waren daar uitgenodigd. Lud maakte een eenvoudig maal van rijst, boontjes, kip en een lekker sausje. Als dessert kregen we fruitsla met ALLEMAAL fruit uit hun tuin! Zalig!
We verbaasden ons wel over wat Afrikaanse gewoontes: zo moet je wanneer de man binnenkomt en er geen plaats meer is, rechtstaan. Voor het eten wordt er in het Engels gebeden. Praten aan tafel mag niet. (Al werd er gisteren wel een uitzondering gemaakt),…
We kijken hier onze ogen uit. Iedereen loopt hier voortdurend op straat, en wij vragen ons af ‘moeten zij niet werken?’
Vroeg in bed zorgde ervoor dat we vanmorgen fit waren om onze 1e stageschool te bezoeken. We werden heel warm onthaald. Man, zo’n grote school, niet te geloven. Maandag mogen we beginnen met Engels, Wiskunde en Sport. Daarna zien we verder. Er zitten zo een 50 a 60 leerlingen in een klas!
Morgen maken we kennis met onze 2e stageschool voor de maand maart. En dan kunnen we er vrijdag aan beginnen…
We moeten onze lesvoorbereidingen gaan tonen aan de hoofdleerkracht (een zuster).
Benieuwd hoe alles zal lopen!
Als afsluit van deze lange post: alles gaat goed, zeer goed! Leuke sfeer, gezellig huis, warm weer, … Alles is hier naar wens, en we houden nu al van het Zambiaanse land!
Bij deze, er volgen later zeker nog foto’s, als we gevonden hebben hoe alles hier werkt!
Met heel veel liefs,
Ilse en Lies!
Abonneren op:
Posts (Atom)
