Hallo iedereen,
Na een lange tijd wordt dit berichtje vanuit België gepost... We hebben Zambia achter ons gelaten, en na een lange bus en vliegrit zijn we veilig aangekomen!
Na onze laatste post hebben we een week in een school voor kinderen met een beperking gewerkt, wat een hele ervaring was... De middelen zijn er zo beperkt, dat het erg schrijnend om zien was! Daar hebben we echter heel wat kunnen verwezenlijken op materieel gebied... Tandenborstels voor alle kinderen, enkele nieuwe matrassen, dekens, etc! Alle sponsorgeld die we nog niet besteed hadden in ons klasje, hebben we gebruikt om ook deze kinderen een stukje vooruit te helpen. We hadden geluk dat de zusters die in het weeshuis werkten van goede wil waren! We kunnen erop vertrouwen dat ons materiaal daar in goede handen is!
Ook hebben we nog wat de toerist gaan uithangen in Livingstone... Het museum, de Victoria Falls langs alle kanten en de zon zorgden voor een onvergetelijke ervaring.
Afscheid nemen in Kasama viel me heel zwaar... De busrit richting Livingstone is met heel wat traantjes gepaard gegaan...Na al die weken bouw je een band op, leer je mensen appreciëren en waarderen. Heel wat adressen en telefoonnummers werden uitgewisseld, maar toch blijft de vraag 'zie ik hen ooit nog terug?' in mijn hoofd ronddwalen...
Het was een fantastische tijd hier, een hele ervaring... Ik hou van die Afrikaanse cultuur, van de zon, het optimisme, het niet-stressen...
Mensen vragen me nu ik hier in België terug ben 'en wil je nog terug?'... Het antwoord is daarop overduidelijk 'JA!'
Het is allemaal zo apart, zo mooi, zo eenvoudig ingewikkeld... Afrika laat je niet koud, en zoals de cliché het zegt 't kruipt in je bloed'...
Nu we terug thuis zijn wordt het aanpassen geblazen. Weer wennen aan het Belgische ritme, de routine, de stress... Zambia zie ik echter niet als afgesloten hoofdstuk, ik hoop dat ik vele kleine beetjes kan meenemen in het dagelijkse leven hier!
Bij deze wordt het ook tijd om eventjes merci te zeggen.... Bedankt aan alle berichtjes op onze blog, aan de kaartjes, telefoontjes, sms-jes, mails, briefjes,...
Bedankt om ons verhaal te volgen, bedankt aan alle sponsoring... Foto's van de blije zwarte gezichtjes me al het materiaal spreekt boekdelen!
Bedankt aan de mama's en papa's voor de financiële en emotionele steun!
Gewoon... merci!
maandag 20 april 2009
vrijdag 3 april 2009
Afscheid nemen van onze klas!
Woensdag 1 april
In Afrika kennen ze heel wat verschillende dieren. Leeuwen, giraffen, krokodillen,
slangen, … Ze lopen hier soms in het wild rond.
Wij wilden wel eens zien hoe goed de kinderen deze dieren kenden en wat ze er over konden vertellen. In de Engelse les brachten we foto’s mee.
Bij Claire thuis lagen er heel wat boekjes waar foto’s van dieren in stonden. Dit mochten we gebruiken tijdens onze les. Voor de kinderen is het altijd leuk als ze het visueel kunnen waarnemen.
Iedereen wist veel te vertellen. En ook wij pikten hier en daar iets nieuws op.
We besloten om tijdens de CTS les verder te werken rond de dieren. Elke leerling koos een foto. En hier maakten ze een collage van. Er was papier, lijm, scharen, … Iedereen ging aan het werk. Ze moesten wel goed doorwerken om klaar te geraken.
Lies toonde mij enkele werkjes uit haar klas. Echte kunstenaars…
Na heel wat concentratie was het tijd voor wat ontspanning. In de sportles leerden we de leerlingen volleybal. Lies had mij thuis wat extra uitleg gegeven over de spelregels, de balvaardigheid, … Zij speelt volleybal in België dus weet zij hier alles van.
En ik wou natuurlijk geen verkeerde dingen aan de leerlingen leren.
Eerst werden er wat individuele oefeningen met de bal gegeven. Daarna werd er een match gespeeld.
Onze laatste namiddag in de International School. Sport en spel namiddag. Alle leerlingen speelden mee, ongeveer 50. We speelden tikkertje, kat en muis, …
Ook deden we wat oefeningen met de parachute. Dit was nieuw voor de leerlingen.
Iedereen was super enthousiast… En we hebben heel wat gelachen!
Omdat het onze laatste namiddag was, hadden de leerlingen en de leerkrachten nog een verrassing voor ons…
Ze hadden 2 grote chocoladetaarten gebakken. Die zagen er lekker uit… En waren ook wel lekker! De klas van Hazel en Stef hadden ook een kaartje gemaakt.
Een moeilijk moment…
Donderdag 2 april
Om te controleren of ze goed opgelet hadden tijdens de Engelse les, hadden we een test voorzien. Over de verschillende dieren en dingen in huis.
De vraagjes werden vooraf samen overlopen. Zo kregen de leerlingen de kans als ze iets niet begrepen om dit nu te vragen. Eenmaal ze bezig waren, moest het muisstil zijn.
Benieuwd hoe ze het er van af zullen brengen…
Maar ook vandaag mochten de lln zich eventjes ontspannen en uitleven. In CTS deden we ‘clownerie’. De lln stapten op grappige manieren, deden verschillende oefeningen alleen of met 2. Op het einde van de les mochten ze dan in kleine groepjes een grappig stukje voorbereiden en tonen aan elkaar. Het belangrijkste was dat ze het publiek in dit stuk betrokken, oogcontact houden…
’s Avonds hadden Karen en Vic gekookt voor ons. Het was wel lekker en opnieuw konden we genieten van een gezellige avond…
Vrijdag 3 april
Onze laatste dag in de Shifwani Basic School. Vanaf volgende week kunnen we een handje helpen in een school voor kinderen met een beperking.
Het zal niet altijd even gemakkelijk zijn: dove kinderen, fysieke beperking, mentale achterstand, … We zien het wel zitten en hopen dat we deze kinderen toch wat kunnen bijleren.
We gaan ook naar Livingstone. We weten niet in hoeverre we nog op het internet kunnen.
Dus als je een tijdje niets van ons hoort, geen paniek…
Op school maakten we samen met de leerlingen knutselwerkjes om mee te nemen naar België.
Dit zullen we in onze stageklas geven. Natuurlijk maken we ook iets voor hen en sturen dit terug.
De Afrikaanse kinderen zijn hier heel vindingrijk. We nemen mooie werkjes met ons mee.
Ook van hen moesten we afscheid nemen. Dit viel ons zwaar.
Alle kinderen zouden ons zo missen en wij hen.
Afscheid nemen is altijd moeilijk… De traantjes waren rijkelijk aanwezig...
Veel liefs
Lies en Ilse
In Afrika kennen ze heel wat verschillende dieren. Leeuwen, giraffen, krokodillen,
slangen, … Ze lopen hier soms in het wild rond.
Wij wilden wel eens zien hoe goed de kinderen deze dieren kenden en wat ze er over konden vertellen. In de Engelse les brachten we foto’s mee.
Bij Claire thuis lagen er heel wat boekjes waar foto’s van dieren in stonden. Dit mochten we gebruiken tijdens onze les. Voor de kinderen is het altijd leuk als ze het visueel kunnen waarnemen.
Iedereen wist veel te vertellen. En ook wij pikten hier en daar iets nieuws op.
We besloten om tijdens de CTS les verder te werken rond de dieren. Elke leerling koos een foto. En hier maakten ze een collage van. Er was papier, lijm, scharen, … Iedereen ging aan het werk. Ze moesten wel goed doorwerken om klaar te geraken.
Lies toonde mij enkele werkjes uit haar klas. Echte kunstenaars…
Na heel wat concentratie was het tijd voor wat ontspanning. In de sportles leerden we de leerlingen volleybal. Lies had mij thuis wat extra uitleg gegeven over de spelregels, de balvaardigheid, … Zij speelt volleybal in België dus weet zij hier alles van.
En ik wou natuurlijk geen verkeerde dingen aan de leerlingen leren.
Eerst werden er wat individuele oefeningen met de bal gegeven. Daarna werd er een match gespeeld.
Onze laatste namiddag in de International School. Sport en spel namiddag. Alle leerlingen speelden mee, ongeveer 50. We speelden tikkertje, kat en muis, …
Ook deden we wat oefeningen met de parachute. Dit was nieuw voor de leerlingen.
Iedereen was super enthousiast… En we hebben heel wat gelachen!
Omdat het onze laatste namiddag was, hadden de leerlingen en de leerkrachten nog een verrassing voor ons…
Ze hadden 2 grote chocoladetaarten gebakken. Die zagen er lekker uit… En waren ook wel lekker! De klas van Hazel en Stef hadden ook een kaartje gemaakt.
Een moeilijk moment…
Donderdag 2 april
Om te controleren of ze goed opgelet hadden tijdens de Engelse les, hadden we een test voorzien. Over de verschillende dieren en dingen in huis.
De vraagjes werden vooraf samen overlopen. Zo kregen de leerlingen de kans als ze iets niet begrepen om dit nu te vragen. Eenmaal ze bezig waren, moest het muisstil zijn.
Benieuwd hoe ze het er van af zullen brengen…
Maar ook vandaag mochten de lln zich eventjes ontspannen en uitleven. In CTS deden we ‘clownerie’. De lln stapten op grappige manieren, deden verschillende oefeningen alleen of met 2. Op het einde van de les mochten ze dan in kleine groepjes een grappig stukje voorbereiden en tonen aan elkaar. Het belangrijkste was dat ze het publiek in dit stuk betrokken, oogcontact houden…
’s Avonds hadden Karen en Vic gekookt voor ons. Het was wel lekker en opnieuw konden we genieten van een gezellige avond…
Vrijdag 3 april
Onze laatste dag in de Shifwani Basic School. Vanaf volgende week kunnen we een handje helpen in een school voor kinderen met een beperking.
Het zal niet altijd even gemakkelijk zijn: dove kinderen, fysieke beperking, mentale achterstand, … We zien het wel zitten en hopen dat we deze kinderen toch wat kunnen bijleren.
We gaan ook naar Livingstone. We weten niet in hoeverre we nog op het internet kunnen.
Dus als je een tijdje niets van ons hoort, geen paniek…
Op school maakten we samen met de leerlingen knutselwerkjes om mee te nemen naar België.
Dit zullen we in onze stageklas geven. Natuurlijk maken we ook iets voor hen en sturen dit terug.
De Afrikaanse kinderen zijn hier heel vindingrijk. We nemen mooie werkjes met ons mee.
Ook van hen moesten we afscheid nemen. Dit viel ons zwaar.
Alle kinderen zouden ons zo missen en wij hen.
Afscheid nemen is altijd moeilijk… De traantjes waren rijkelijk aanwezig...
Veel liefs
Lies en Ilse
dinsdag 31 maart 2009
The real Africa...
Donderdag 26 maart.
Het is goed om een wekelijks thema te hebben voor wiskunde: de leerlingen hebben op deze manier een betere structuur, en we merken dat de aandacht gelijdelijk aan internser wordt. Ze beginnen onze manier van werken te kennen, en dat wordt wel geapprecieerd.
Toch blijft alles op zijn Afrikaans: nieuwe leerlingen zonder dat we het weten, anderen die verdwijnen,... Ook de discipline is echt een gebrek, maar het is zo moeilijk om dit in deze korte tijd bij te brengen. Toch werkt ons beloningssysteem beter dan verwacht!
We deden verder met breuken en procenten... Taartvorm, staafvorm, ... alles komt aan bod, met het nodige didactische materiaal! Ze vinden het altijd zo schitterend als ze iets krijgen per persoon. Dus we maakten voor ieder kind een taart-en staafvorm, die ze nadien mochten houden. Wie het kleine niet eert...
In Engels leerden we over de delen van het lichaam, wat hilarische taferelen met zich meebracht! De uitwendige delen waren behoorlijk goed gekend, en daardoor probeerden we wat te verdiepen in de inwendige: longen, hart,... Hun kennis van het menselijk lichaam is behoorlijk beperkt: dat is de conclusie!
Nu, het liedje hoof-schouders-knie-en teen was de logische instap, en viel meer dan een beetje in de smaak! Als ze maar mogen bewegen, die Afrikaanse kindjes!
We hielden daarna een stempelsessie! We hadden aardappelen mee die we in stukjes sneden, en we hadden verf aangekocht. 4/5e van de klas had nog nooit verf gezien. We lieten ze dus vooral veel experimenteren... Sommigen waren in verf van kop tot teen, maar toen we al die blije gezichtjes zagen, waren ook wij gelukkig!
In de International School maakten we met de kindjes knutselwerkjes voor onze leerlingen in België. Die nemen wij dan mee op onze stage, en met de Belgische kindjes zullen we dan hetzelfde doen. Het is jammer dat er geen gemeenschappelijke taal is, maar tekentaal spreekt boekdelen!
Vrijdag 27 maart
Liedjes hebben hier altijd succes, en vandaag leerden we 'my bonny is over the ocean...' Ik ben geen groot zangtalent, nog nooit geweest... Maar, hier heb ik geleerd me daar niets meer van aan te trekken, want het geluk straalt van de gezichtjes af... Muziek zit hier in het bloed, echt! Die Afrikaanse ritmes, wauw! De kindjes van mijn klas vroegen als ze me een Afrikaanse dans mogen aanleren, en dat aanbod sla ik niet af! Een les CTS zullen zij in handen nemen.
De laatste les wat breuken en procenten betreft. De breuken, dat valt wel nog mee... Maar procenten, daar hebben ze toch nog niet al te veel van begrepen. Het is zo moeilijk om te differentiëren als je een klas van 45 leerlingen hebt... Differentiatie in tijd en niveau voorzien, en dan nog zijn er leerlingen klaar en hebben ze niets meer te doen, of lukt het van anderen nooit om hun werkje af te krijgen... We proberen het onderste uit de kan te halen, maar perfectie is niet mogelijk, denk ik.
'S middags mochten we gaan eten bij Uli, en t werd 16u als we thuis waren. Om 18u hadden we hier een avondje georganisseerd met vrienden van ons, en we moesten nog heel wat koken... Net op tijd waren we klaar, en het werd een wondermooie avond. Mary, een student leerkracht, zorgde voor heel wat Djembé ritmes... Ze hadden Afrikaanse muziek mee, en we genoten, genoten, genoten... Met ons 6en besloten we om zondag naar de hot-springs te gaan. We hadden met Hazel geregeld dat we een auto konden gebruiken, en ook de chauffeur van hen. We moesten enkel de benzine betalen. Omdat onze Afrikaanse vrienden dit moeilijk kunnen betalen, zouden Uli, Ilse en ikzelf de benzine delen... Ze waren superblij. Je moet weten, zij raken vaak nooit verder dan Kasama, en nu kregen ze de kans om eens een uitje te doen!
T werd een Afrikaanse avond om nooit meer te vergeten!
Zaterdag 28 maart
Toen we 's morgens wat inkopen gingen doen om naar de hot-springs te gaan, kwamen we Mercy, 1 van de leerkrachten van de Chifwani School tegen. De Afrikaanse gastvrijheid werd al snel duidelijk, want we werden in de namiddag bij haar uitgenodigd. Het was, zoals de meeste Afrikaanse gezinnen, een woning met allerlei familieleden. Nichtjes en neefjes, tantes en... Vele kinderen hun ouders sterven op jonge leeftijd,en dan gaan ze bij 1 of ander familielid wonen.
We kregen Casava om te eten, wat we beiden vol overgave proefden... Niet echt ons ding, maar het was wel eetbaar! Beter dan de wormen, capenta en vliegende mieren die we hier probeerden. We speelden wat met Mercy haar kindjes, hielden een praatje met het nichtje, ...
We zagen echter geen man van Mercy, en besloten er toch naar te vragen. Een risico, maar we waren te nieuwsgierig. Gelukkig geen al te dramatische verhalen... Haar man werkt in Lusaka, en zij werkte tot vorig jaar ook in Lusaka. Hier kan je echter niet kiezen waar je werkt, de overheid plaatst je ergens. Mercy is dit jaar in Lusaka geplaatst, en zo leven ze nu dus apart.
Nogal onvoorstelbaar, als je naar ons landje kijkt,toch?
Zondag 29 maart
De hot-springs... Om 7u zou George, de chauffeur, ons komen oppikken. We zaten hier met zijn allen te wachten, en het werd Afrikaanse tijd: om 8u30 konden we eindelijk gaan. Een lange rit, 3 uur op de slechte wegen, maar door het gezelschap verschrikkelijk gezellig!
We kwamen aan, en er was net een boarderschool aan het pakken... Ze zouden gaan raften van de rivier. Als we ons haastten, mochten we mee. We lieten al ons gerief in de auto, schoten in ons badpak en weg waren we... Iets te snel, we vergaten ons fototoestel!
Het was raften... ja, overleven op het raftparcours! Zo'n wilde rivier, niet normaal... We hebben zoveel plezier gehad, we waren zo nat én zo kapot eenmaal we terug waren. Toch waren we weer een ervaring rijker. We hielden nog een late BBQ, en gingen dan eindelijk in de échte hot-springs. Dat zijn een soort warmwaterbronnen... T was misschien wel iets te heet om in dat warme water te zitten, maar toch genoten we van de rust, stilte en natuur...
Op momenten als deze, besef je wat je hier allemaal moet achterlaten. In die voorbije maanden heb je banden opgebouwd, ben je van mensen gaan houden, en zit ook Afrika in je bloed.
Terug huiswaarts keren zal best hard zijn, wetend dat je alles hier wellicht voorgoed achter je laat.
Volledig kapot kwamen we thuis, en we waren wat blij dat onze lessen voor maandag al klaar lagen... Toch moesten we nog wat energie uit ons lichaam persen, want vanaf vandaag leven we niet meer alleen in ons huisje. Karen en Vic zijn aangekomen! Dit zijn vrienden van Claire, die op lake Tanganika gaan wonen. Ze wachten hier echter op Claire haar terugkomst van Zuid-Afrika. Dus, nu zijn we hier met 4, wat meer leven in huis: ideaal!
Maandag 30 maart
We startten de dag met een test over de klok. Benieuwd hoe ze het ervan af brachten, de verbetering moeten we nog onder handen nemen. Ik liep wat rond om te kijken hoe ze het deden, en ik had toch de indruk dat de grote lijnen gekend waren. De uren en halfuren leken zeer goed te zijn, wat al een grote prestatie is als je weet dat sommige nog nooit een uurwerk hadden gezien.
We deden ook origami, wat ze minder plezier vonden dan het schilderen! De preciezige meisjes vonden het wel ok, maar de meeste jongens hadden het achter 10 minuten al gehad. Maar, ook dat is een eigenschap dat ze moeten leren: geduldig zijn en volhouden! Dus, we bleven consequent: iedereen moest origami doen!
'S middags in de International School hielden we een competitie Indiaga. Uli had indiaga's in het jeugdcentrum, en we mochten die gebruiken.
Na wat inleidende oefeningen zorgden we voor een echte competitie. We lieten ze wedstrijdjes spelen 1 tegen 1, en noteerden telkens de score. Op het einde zagen we dat onze sportieve Musonda de winnaar was. Enkele traantjes bij enkele andere competitiebeesten, maar uiteindelijk toch felicitaties voor onze winnaar! Ik geniet van zo'n dingen, wellicht omdat ikzelf ook zo graag competitie dingen doe!
Thuisgekomen nog wat kookwerk voor de boeg. We hadden voorgesteld aan Karen en Vic om voor hen te koken, zo konden zij rustig uitpakken en hadden we dan tijd om elkaar wat beter te leren kennen. We bereidden een pastamenu zonder vlees, want Karen is vegetarisch. Het werd een heel gezellige avond, en het zijn echt lieve mensen! Het doet ook deugd om te weten met wie je een huis deelt, natuurlijk!
Ik hou van die Afrikaanse avonden, buiten op ons terras... Ik hou van de zon, de cultuur, de mensen... Afrika kruipt in je bloed, dat is in ieder geval geen leugen!
Natotala,
X
Het is goed om een wekelijks thema te hebben voor wiskunde: de leerlingen hebben op deze manier een betere structuur, en we merken dat de aandacht gelijdelijk aan internser wordt. Ze beginnen onze manier van werken te kennen, en dat wordt wel geapprecieerd.
Toch blijft alles op zijn Afrikaans: nieuwe leerlingen zonder dat we het weten, anderen die verdwijnen,... Ook de discipline is echt een gebrek, maar het is zo moeilijk om dit in deze korte tijd bij te brengen. Toch werkt ons beloningssysteem beter dan verwacht!
We deden verder met breuken en procenten... Taartvorm, staafvorm, ... alles komt aan bod, met het nodige didactische materiaal! Ze vinden het altijd zo schitterend als ze iets krijgen per persoon. Dus we maakten voor ieder kind een taart-en staafvorm, die ze nadien mochten houden. Wie het kleine niet eert...
In Engels leerden we over de delen van het lichaam, wat hilarische taferelen met zich meebracht! De uitwendige delen waren behoorlijk goed gekend, en daardoor probeerden we wat te verdiepen in de inwendige: longen, hart,... Hun kennis van het menselijk lichaam is behoorlijk beperkt: dat is de conclusie!
Nu, het liedje hoof-schouders-knie-en teen was de logische instap, en viel meer dan een beetje in de smaak! Als ze maar mogen bewegen, die Afrikaanse kindjes!
We hielden daarna een stempelsessie! We hadden aardappelen mee die we in stukjes sneden, en we hadden verf aangekocht. 4/5e van de klas had nog nooit verf gezien. We lieten ze dus vooral veel experimenteren... Sommigen waren in verf van kop tot teen, maar toen we al die blije gezichtjes zagen, waren ook wij gelukkig!
In de International School maakten we met de kindjes knutselwerkjes voor onze leerlingen in België. Die nemen wij dan mee op onze stage, en met de Belgische kindjes zullen we dan hetzelfde doen. Het is jammer dat er geen gemeenschappelijke taal is, maar tekentaal spreekt boekdelen!
Vrijdag 27 maart
Liedjes hebben hier altijd succes, en vandaag leerden we 'my bonny is over the ocean...' Ik ben geen groot zangtalent, nog nooit geweest... Maar, hier heb ik geleerd me daar niets meer van aan te trekken, want het geluk straalt van de gezichtjes af... Muziek zit hier in het bloed, echt! Die Afrikaanse ritmes, wauw! De kindjes van mijn klas vroegen als ze me een Afrikaanse dans mogen aanleren, en dat aanbod sla ik niet af! Een les CTS zullen zij in handen nemen.
De laatste les wat breuken en procenten betreft. De breuken, dat valt wel nog mee... Maar procenten, daar hebben ze toch nog niet al te veel van begrepen. Het is zo moeilijk om te differentiëren als je een klas van 45 leerlingen hebt... Differentiatie in tijd en niveau voorzien, en dan nog zijn er leerlingen klaar en hebben ze niets meer te doen, of lukt het van anderen nooit om hun werkje af te krijgen... We proberen het onderste uit de kan te halen, maar perfectie is niet mogelijk, denk ik.
'S middags mochten we gaan eten bij Uli, en t werd 16u als we thuis waren. Om 18u hadden we hier een avondje georganisseerd met vrienden van ons, en we moesten nog heel wat koken... Net op tijd waren we klaar, en het werd een wondermooie avond. Mary, een student leerkracht, zorgde voor heel wat Djembé ritmes... Ze hadden Afrikaanse muziek mee, en we genoten, genoten, genoten... Met ons 6en besloten we om zondag naar de hot-springs te gaan. We hadden met Hazel geregeld dat we een auto konden gebruiken, en ook de chauffeur van hen. We moesten enkel de benzine betalen. Omdat onze Afrikaanse vrienden dit moeilijk kunnen betalen, zouden Uli, Ilse en ikzelf de benzine delen... Ze waren superblij. Je moet weten, zij raken vaak nooit verder dan Kasama, en nu kregen ze de kans om eens een uitje te doen!
T werd een Afrikaanse avond om nooit meer te vergeten!
Zaterdag 28 maart
Toen we 's morgens wat inkopen gingen doen om naar de hot-springs te gaan, kwamen we Mercy, 1 van de leerkrachten van de Chifwani School tegen. De Afrikaanse gastvrijheid werd al snel duidelijk, want we werden in de namiddag bij haar uitgenodigd. Het was, zoals de meeste Afrikaanse gezinnen, een woning met allerlei familieleden. Nichtjes en neefjes, tantes en... Vele kinderen hun ouders sterven op jonge leeftijd,en dan gaan ze bij 1 of ander familielid wonen.
We kregen Casava om te eten, wat we beiden vol overgave proefden... Niet echt ons ding, maar het was wel eetbaar! Beter dan de wormen, capenta en vliegende mieren die we hier probeerden. We speelden wat met Mercy haar kindjes, hielden een praatje met het nichtje, ...
We zagen echter geen man van Mercy, en besloten er toch naar te vragen. Een risico, maar we waren te nieuwsgierig. Gelukkig geen al te dramatische verhalen... Haar man werkt in Lusaka, en zij werkte tot vorig jaar ook in Lusaka. Hier kan je echter niet kiezen waar je werkt, de overheid plaatst je ergens. Mercy is dit jaar in Lusaka geplaatst, en zo leven ze nu dus apart.
Nogal onvoorstelbaar, als je naar ons landje kijkt,toch?
Zondag 29 maart
De hot-springs... Om 7u zou George, de chauffeur, ons komen oppikken. We zaten hier met zijn allen te wachten, en het werd Afrikaanse tijd: om 8u30 konden we eindelijk gaan. Een lange rit, 3 uur op de slechte wegen, maar door het gezelschap verschrikkelijk gezellig!
We kwamen aan, en er was net een boarderschool aan het pakken... Ze zouden gaan raften van de rivier. Als we ons haastten, mochten we mee. We lieten al ons gerief in de auto, schoten in ons badpak en weg waren we... Iets te snel, we vergaten ons fototoestel!
Het was raften... ja, overleven op het raftparcours! Zo'n wilde rivier, niet normaal... We hebben zoveel plezier gehad, we waren zo nat én zo kapot eenmaal we terug waren. Toch waren we weer een ervaring rijker. We hielden nog een late BBQ, en gingen dan eindelijk in de échte hot-springs. Dat zijn een soort warmwaterbronnen... T was misschien wel iets te heet om in dat warme water te zitten, maar toch genoten we van de rust, stilte en natuur...
Op momenten als deze, besef je wat je hier allemaal moet achterlaten. In die voorbije maanden heb je banden opgebouwd, ben je van mensen gaan houden, en zit ook Afrika in je bloed.
Terug huiswaarts keren zal best hard zijn, wetend dat je alles hier wellicht voorgoed achter je laat.
Volledig kapot kwamen we thuis, en we waren wat blij dat onze lessen voor maandag al klaar lagen... Toch moesten we nog wat energie uit ons lichaam persen, want vanaf vandaag leven we niet meer alleen in ons huisje. Karen en Vic zijn aangekomen! Dit zijn vrienden van Claire, die op lake Tanganika gaan wonen. Ze wachten hier echter op Claire haar terugkomst van Zuid-Afrika. Dus, nu zijn we hier met 4, wat meer leven in huis: ideaal!
Maandag 30 maart
We startten de dag met een test over de klok. Benieuwd hoe ze het ervan af brachten, de verbetering moeten we nog onder handen nemen. Ik liep wat rond om te kijken hoe ze het deden, en ik had toch de indruk dat de grote lijnen gekend waren. De uren en halfuren leken zeer goed te zijn, wat al een grote prestatie is als je weet dat sommige nog nooit een uurwerk hadden gezien.
We deden ook origami, wat ze minder plezier vonden dan het schilderen! De preciezige meisjes vonden het wel ok, maar de meeste jongens hadden het achter 10 minuten al gehad. Maar, ook dat is een eigenschap dat ze moeten leren: geduldig zijn en volhouden! Dus, we bleven consequent: iedereen moest origami doen!
'S middags in de International School hielden we een competitie Indiaga. Uli had indiaga's in het jeugdcentrum, en we mochten die gebruiken.
Na wat inleidende oefeningen zorgden we voor een echte competitie. We lieten ze wedstrijdjes spelen 1 tegen 1, en noteerden telkens de score. Op het einde zagen we dat onze sportieve Musonda de winnaar was. Enkele traantjes bij enkele andere competitiebeesten, maar uiteindelijk toch felicitaties voor onze winnaar! Ik geniet van zo'n dingen, wellicht omdat ikzelf ook zo graag competitie dingen doe!
Thuisgekomen nog wat kookwerk voor de boeg. We hadden voorgesteld aan Karen en Vic om voor hen te koken, zo konden zij rustig uitpakken en hadden we dan tijd om elkaar wat beter te leren kennen. We bereidden een pastamenu zonder vlees, want Karen is vegetarisch. Het werd een heel gezellige avond, en het zijn echt lieve mensen! Het doet ook deugd om te weten met wie je een huis deelt, natuurlijk!
Ik hou van die Afrikaanse avonden, buiten op ons terras... Ik hou van de zon, de cultuur, de mensen... Afrika kruipt in je bloed, dat is in ieder geval geen leugen!
Natotala,
X
woensdag 25 maart 2009
Vele blije gezichtjes
Zaterdag 21 maart
Geen lesdag vandaag maar toch blijven we aan onze kindjes denken.
Vandaag zijn we op zoek gegaan naar educatieve posters. We hadden hier in Kasama een winkel gezien waar ze veel bruikbare dingen verkochten.
Een kaart van Zambia, een kaart van Afrika, een wereldkaart, een poster met de verschillende driehoeken (rechthoekige driehoek, stomphoekige driehoek, …), de veelhoeken (vierhoek, vijfhoek, …), symbolen voor het weer, … Heel bruikbaar! In de Chifwani Basic School zouden ze er heel tevreden mee zijn.
Ook hebben we voor elke leerling in onze klas (80) een map gekocht. De schriftjes van de leerlingen zien er echt niet meer uit. Het zijn echte vodden. Schriftjes zonder kaft, losse blaadjes, …
We zagen de mappen in de winkel liggen. Dit kon wel eens heel bruikbaar zijn voor de leerlingen om hun schriftjes er in te steken. Dit toont veel netter en de blaadjes blijven samen.
We gebruikten hiervoor het geld van onze pannenkoekenverkoop.
We zijn benieuwd naar de gezichtjes van de kinderen…
’s Namiddags hebben we onze lessen voorbereid voor maandag. Ook dit verliep vlot.
In de wiskundeles zou het over breuken en percenten gaan. We bakten 2 cakes (rond).
Als je kinderen dingen visueel laat waarnemen, onthouden ze het vlugger.
Ook hebben we nog wat aan ons portfolio kunnen werken. We zien het groeien en dat geeft ons een goed gevoel!
Zondag 22 maart
Een zonnige dag vandaag! Het geeft je direct een goed gevoel als je zo kunt opstaan.
Vandaag zouden we naar Kasembo gaan om te zwemmen samen met de kinderen van Thorntree, Stella en Patrick, Tabea, Miriam en Alex.
Een drukte in het zwembad maar toch zo leuk!
De kinderen spelen, springen, zwemmen, … Het water doet echt deugd in zo’n weer!
Ook wij genieten en doen wat spelletjes met de kinderen.
Elke keer opnieuw amuseren ze zich rot in het water. Ze raken het nooit beu…
’s Avonds is Lies begonnen met mijn vlechtjes er uit te halen.
Ik kon het niet meer verdragen. Mijn nek deed pijn en het was zo zwaar op mijn hoofd.
Ik had er genoeg van.
Er uit halen, gaat dus veel vlugger dan je haar laten vlechten. In 1 uurtje waren al mijn vlechtjes er uit. Geen kapot haar, alleen wat bekjes maar eens het gewassen was, had ik mijn gewone haardos terug.
En het voelde zo goed!
Het was wel een leuke ervaring om te voelen hoe Afrikanen hun haar dragen!
Maandag 23 maart
Gepakt en gezakt vertrokken we naar de Chifwani School! Onze cakes, posters, mappen, …
De gezichtjes van de kinderen waren fantastisch! Iedereen was heel gelukkig…
De mappen werden onmiddellijk gebruikt.
Daarna startten we met onze wiskundeles, breuken en percenten.
De cake werd al onmiddellijk gebruikt. De kinderen wilden hem liever opeten maar dit was niet de bedoeling.
We begonnen met een kort vraagstukje: Het is Chanda haar verjaardag. Ze mag van haar mama enkele vriendjes uitnodigen. Op het feestje zijn er 8 kinderen. Mama bakt een lekkere cake. De cake wordt eerlijk verdeeld onder de 8 kinderen. Hoeveel krijgt elk kind van de cake?
De kinderen mogen de cake vooraan gebruiken om het vraagstuk op te lossen. Ze verdelen de cake in 8 gelijke stukken en elk kind krijgt van de cake.
Iedereen begreep de oefening en wist onmiddellijk waarover de les zou gaan.
We maakten nog wat gelijksoortige oefeningen samen. De vlugge leerlingen konden al vlug zelfstandig werken.
De zwakke leerlingen namen wij nog eventjes bij ons. Ze maakten samen nog wat extra oefeningen zodat ook zij de leerstof begrepen. Hiervoor maakten we gebruik van visueel materiaal (steentjes, ballonnen, potloden, …). De kinderen verdelen het materiaal op de juiste manier en kunnen zo het juiste resultaat zeggen.
Tijdens de Engelse les moesten de leerlingen de weg leren uitleggen.
We vroegen hen of ze wel eens boodschappen moesten doen voor hun mama. Welke weg moesten ze daarvoor volgen? De leerlingen vertelden!
Per 2 kregen de leerlingen een kaart met straten, gebouwen, … op. Om beurt moesten ze de weg naar een bepaalde plaats vragen. De andere legde de weg uit. Daarna werd er gewisseld. Zo kon iedereen eens vragen stellen en de uitleg geven. Alle leerlingen waren druk bezig, werkten goed samen en de les verliep heel vlot!
Daarna weer wat ontspanning. De leerlingen konden verder werken aan hun macramébandjes. Want heel wat leerlingen waren nog niet klaar. Ze zijn zo intens bezig, werken zo nauwkeurig, zijn zo geconcentreerd. Er komen al hele mooie resultaten te voorschijn.
In de namiddag in de International School hadden we een groep jonge kinderen. De spelletjes die we speelden op het verjaardagsfeestje met de kinderen was een succes. Dit wilden we dan ook uitproberen met deze groep. Dokter knobbel, de bom, dirigentje, cactus, moordenaar en detective, …
Rustige spelletjes maar toch heel leuk! De kinderen werkten heel goed mee…
’s Avonds ben ik dan gestart met het uithalen van Lies haar vlechtjes. Amai, dat was iets anders of van mij hoor… Zij had hele fijne vlechtjes waardoor het toch wel wat langer duurde vooraleer ze er uit waren. Ik ben om 16.30u gestart, om 18u zijn we gestopt om wat te eten, daarna nog wat verder gedaan tot 21u. Dan zaten we in de helft. Maar we waren het wat beu en zouden morgen verder doen. Lies zou wel een dagje een band in haar haar doen.
Dinsdag 24 maart
Vandaag zetten we onze les over breuken verder. We maken het de leerlingen iets moeilijker.
De breuken worden omgezet in %. We startten opnieuw met onze cake. De leerlingen herkennen dit. De cake is ons geheel (100%). De leerlingen moeten de cake verdelen in 2 gelijke delen, in 4 gelijke delen, …
Ze noteren eerst de breuk, dit gaat vlot bij iedereen. Maar nu moeten ze het ook in % kunnen noteren.
Als 1 geheel 100% is, hoeveel is van de cake dan?
Er worden heel wat oefeningen samen gemaakt. % is blijkbaar toch bij heel wat leerlingen moeilijker dan gedacht. Daarom beslisten we om er onze tijd voor te nemen zodat het bij alle leerlingen duidelijk is.
Nu we onze eigen ideeën mogen verwerken in de Engelse lessen, wilden we het vandaag over de maanden van het jaar hebben. De leerlingen kennen alle maanden van het jaar maar sommige leerlingen hebben problemen met het aantal dagen.
We leren hen een trucje. Het trucje met de vuist. In België heel gekend, hier dus blijkbaar niet. Maar dit vonden ze wel gemakkelijk. Zo konden de leerlingen de oefeningen vlot maken.
De laatste les dat ze aan de macramé bandjes mochten werken. Dit was ook wel voldoende. Sommige leerlingen konden er zelfs 2 maken. Maar na deze les heeft iedereen zijn werkje kunnen afwerken. Het was prachtig om al die blije gezichtjes te zien.
’s Namiddags in de International School knutselden we met de leerlingen. We vroegen de leerlingen om iets te maken voor de kinderen in België. Dan zullen wij in België samen met onze stageklas iets maken voor deze kinderen hier en opsturen.
Dit vonden ze super leuk en begonnen onmiddellijk te werken. Ze kregen papier, stof, crêpepapier, verf, …
Er zaten mooie werkjes tussen: een tekening van een typisch Zambiaans dorp, een boekje, kaartjes, …
’s Avonds heb ik verder gedaan aan Lies haar haar. Ja, ze heeft een hele dag rondgelopen met half vlechtjes half gewoon haar. Maar met de band in haar haar, viel dit minder op. Toch weer een hele avond werk gehad hoor. Wat was ik blij als ik aan het laatste vlechtje kwam…
Woensdag 25 maart
Gisteren hadden nog heel wat leerlingen problemen met percenten. We verdeelden de klas in groepjes. Elke groep kreeg verschillend materiaal: doosjes, blaadjes, stokjes, …
Ze kozen een materiaal en dat was hun geheel, 100%. Wij zeiden telkens hoe ze de voorwerpen moesten verdelen: in 2 groepen, in 4 groepen, in 3 groepen, …
De leerlingen zochten samen naar het procent. Ze overlegden met elkaar, discussieerden en kwamen samen tot de juiste oplossing. We bespraken alle oefeningen samen zodat wij een duidelijk overzicht hadden wie nu nog problemen had.
De meeste leerlingen waren er mee weg. Gelukkig!
In de Engelse les hadden we het over de delen van het lichaam. We hadden aan het bord een kind getekend. Groot en duidelijk! Alle lichaamsdelen waren zichtbaar.
De leerlingen kennen alle lichaamsdelen maar de Engelse term is niet altijd gemakkelijk.
Iedereen praat vooral Bemba. Wij noteerden de Engelse woorden aan het bord en lieten de leerlingen dit lezen.
Wij toonden een lichaamsdeel, de leerlingen toonden het. Daarna omgekeerd, wij toonden een lichaamsdeel en de kinderen gaven de Engelse term.
In CTS mochten de leerlingen het zich eventjes gemakkelijk maken. Ze moesten gemakkelijk zitten en aandachtig luisteren. Wij vertelden hen een spannend verhaal. Een man was verdwaald in het bos en moest zijn weg terug vinden. Hij hoorde vreemde geluiden. Plots stond hij oog in oog met iets.
Alle leerlingen waren muisstil en luisterden heel geconcentreerd. Nu was het hun beurt om nog wat te werken. Ze moesten zelf een vervolg verhaal schrijven. Echt creatieve kinderen. Lies en ik lazen de verhalen van elkaars klas. In Lies haar klas zat er een echte schrijver. Zo mooi en zo fantasievol. Maar alle leerlingen hadden natuurlijk wel hun best gedaan. En schrijven is nu éénmaal niet voor iedereen weggelegd…
Na het intensieve werk eventjes tijd om zich uit te leven. Tijd om te sporten.
Deze les speelden we met de leerlingen ‘tussen 2 vuren’. Dit vonden ze fantastisch!
Iedereen speelde mee, niemand werd uitgesloten. Ook de minder sportieve leerlingen kregen een kans om zich te ontplooien.
In de International School was het zwemles. Lies nam opnieuw de goede zwemmers voor haar rekening. Ze leerde hen duiken.
Ik ging met de minder goede zwemmers in het kinderbadje. Wij oefenden de beenbeweging van schoolslag.
Water vinden de kinderen hier fantastisch! Ik heb dit waarschijnlijk al eens gezegd maar het is nu éénmaal zo… In het water herleven deze kinderen gewoon…
Vandaag hebben we ook wat pech gehad. Of Lies heeft vooral dikke pech gehad. Ze had een portefeuille in haar hand waar nog een klein beetje geld in zat. Dit werd gewoon uit haar handen gepakt. We waren zo geschrokken en het ging zo vlug dat we de man niet konden tegen houden.
Gelukkig ging het niet om veel geld, 50 000 K maar het ergste was dat haar Belgische SIM kaart daar ook in zat. En nu is ze dit natuurlijk ook kwijt!
Ze was er toch even niet goed van…
Hopelijk wordt dit vlug opgelost éénmaal we terug in België zijn!
Veel liefs
Lies en Ilse
Geen lesdag vandaag maar toch blijven we aan onze kindjes denken.
Vandaag zijn we op zoek gegaan naar educatieve posters. We hadden hier in Kasama een winkel gezien waar ze veel bruikbare dingen verkochten.
Een kaart van Zambia, een kaart van Afrika, een wereldkaart, een poster met de verschillende driehoeken (rechthoekige driehoek, stomphoekige driehoek, …), de veelhoeken (vierhoek, vijfhoek, …), symbolen voor het weer, … Heel bruikbaar! In de Chifwani Basic School zouden ze er heel tevreden mee zijn.
Ook hebben we voor elke leerling in onze klas (80) een map gekocht. De schriftjes van de leerlingen zien er echt niet meer uit. Het zijn echte vodden. Schriftjes zonder kaft, losse blaadjes, …
We zagen de mappen in de winkel liggen. Dit kon wel eens heel bruikbaar zijn voor de leerlingen om hun schriftjes er in te steken. Dit toont veel netter en de blaadjes blijven samen.
We gebruikten hiervoor het geld van onze pannenkoekenverkoop.
We zijn benieuwd naar de gezichtjes van de kinderen…
’s Namiddags hebben we onze lessen voorbereid voor maandag. Ook dit verliep vlot.
In de wiskundeles zou het over breuken en percenten gaan. We bakten 2 cakes (rond).
Als je kinderen dingen visueel laat waarnemen, onthouden ze het vlugger.
Ook hebben we nog wat aan ons portfolio kunnen werken. We zien het groeien en dat geeft ons een goed gevoel!
Zondag 22 maart
Een zonnige dag vandaag! Het geeft je direct een goed gevoel als je zo kunt opstaan.
Vandaag zouden we naar Kasembo gaan om te zwemmen samen met de kinderen van Thorntree, Stella en Patrick, Tabea, Miriam en Alex.
Een drukte in het zwembad maar toch zo leuk!
De kinderen spelen, springen, zwemmen, … Het water doet echt deugd in zo’n weer!
Ook wij genieten en doen wat spelletjes met de kinderen.
Elke keer opnieuw amuseren ze zich rot in het water. Ze raken het nooit beu…
’s Avonds is Lies begonnen met mijn vlechtjes er uit te halen.
Ik kon het niet meer verdragen. Mijn nek deed pijn en het was zo zwaar op mijn hoofd.
Ik had er genoeg van.
Er uit halen, gaat dus veel vlugger dan je haar laten vlechten. In 1 uurtje waren al mijn vlechtjes er uit. Geen kapot haar, alleen wat bekjes maar eens het gewassen was, had ik mijn gewone haardos terug.
En het voelde zo goed!
Het was wel een leuke ervaring om te voelen hoe Afrikanen hun haar dragen!
Maandag 23 maart
Gepakt en gezakt vertrokken we naar de Chifwani School! Onze cakes, posters, mappen, …
De gezichtjes van de kinderen waren fantastisch! Iedereen was heel gelukkig…
De mappen werden onmiddellijk gebruikt.
Daarna startten we met onze wiskundeles, breuken en percenten.
De cake werd al onmiddellijk gebruikt. De kinderen wilden hem liever opeten maar dit was niet de bedoeling.
We begonnen met een kort vraagstukje: Het is Chanda haar verjaardag. Ze mag van haar mama enkele vriendjes uitnodigen. Op het feestje zijn er 8 kinderen. Mama bakt een lekkere cake. De cake wordt eerlijk verdeeld onder de 8 kinderen. Hoeveel krijgt elk kind van de cake?
De kinderen mogen de cake vooraan gebruiken om het vraagstuk op te lossen. Ze verdelen de cake in 8 gelijke stukken en elk kind krijgt van de cake.
Iedereen begreep de oefening en wist onmiddellijk waarover de les zou gaan.
We maakten nog wat gelijksoortige oefeningen samen. De vlugge leerlingen konden al vlug zelfstandig werken.
De zwakke leerlingen namen wij nog eventjes bij ons. Ze maakten samen nog wat extra oefeningen zodat ook zij de leerstof begrepen. Hiervoor maakten we gebruik van visueel materiaal (steentjes, ballonnen, potloden, …). De kinderen verdelen het materiaal op de juiste manier en kunnen zo het juiste resultaat zeggen.
Tijdens de Engelse les moesten de leerlingen de weg leren uitleggen.
We vroegen hen of ze wel eens boodschappen moesten doen voor hun mama. Welke weg moesten ze daarvoor volgen? De leerlingen vertelden!
Per 2 kregen de leerlingen een kaart met straten, gebouwen, … op. Om beurt moesten ze de weg naar een bepaalde plaats vragen. De andere legde de weg uit. Daarna werd er gewisseld. Zo kon iedereen eens vragen stellen en de uitleg geven. Alle leerlingen waren druk bezig, werkten goed samen en de les verliep heel vlot!
Daarna weer wat ontspanning. De leerlingen konden verder werken aan hun macramébandjes. Want heel wat leerlingen waren nog niet klaar. Ze zijn zo intens bezig, werken zo nauwkeurig, zijn zo geconcentreerd. Er komen al hele mooie resultaten te voorschijn.
In de namiddag in de International School hadden we een groep jonge kinderen. De spelletjes die we speelden op het verjaardagsfeestje met de kinderen was een succes. Dit wilden we dan ook uitproberen met deze groep. Dokter knobbel, de bom, dirigentje, cactus, moordenaar en detective, …
Rustige spelletjes maar toch heel leuk! De kinderen werkten heel goed mee…
’s Avonds ben ik dan gestart met het uithalen van Lies haar vlechtjes. Amai, dat was iets anders of van mij hoor… Zij had hele fijne vlechtjes waardoor het toch wel wat langer duurde vooraleer ze er uit waren. Ik ben om 16.30u gestart, om 18u zijn we gestopt om wat te eten, daarna nog wat verder gedaan tot 21u. Dan zaten we in de helft. Maar we waren het wat beu en zouden morgen verder doen. Lies zou wel een dagje een band in haar haar doen.
Dinsdag 24 maart
Vandaag zetten we onze les over breuken verder. We maken het de leerlingen iets moeilijker.
De breuken worden omgezet in %. We startten opnieuw met onze cake. De leerlingen herkennen dit. De cake is ons geheel (100%). De leerlingen moeten de cake verdelen in 2 gelijke delen, in 4 gelijke delen, …
Ze noteren eerst de breuk, dit gaat vlot bij iedereen. Maar nu moeten ze het ook in % kunnen noteren.
Als 1 geheel 100% is, hoeveel is van de cake dan?
Er worden heel wat oefeningen samen gemaakt. % is blijkbaar toch bij heel wat leerlingen moeilijker dan gedacht. Daarom beslisten we om er onze tijd voor te nemen zodat het bij alle leerlingen duidelijk is.
Nu we onze eigen ideeën mogen verwerken in de Engelse lessen, wilden we het vandaag over de maanden van het jaar hebben. De leerlingen kennen alle maanden van het jaar maar sommige leerlingen hebben problemen met het aantal dagen.
We leren hen een trucje. Het trucje met de vuist. In België heel gekend, hier dus blijkbaar niet. Maar dit vonden ze wel gemakkelijk. Zo konden de leerlingen de oefeningen vlot maken.
De laatste les dat ze aan de macramé bandjes mochten werken. Dit was ook wel voldoende. Sommige leerlingen konden er zelfs 2 maken. Maar na deze les heeft iedereen zijn werkje kunnen afwerken. Het was prachtig om al die blije gezichtjes te zien.
’s Namiddags in de International School knutselden we met de leerlingen. We vroegen de leerlingen om iets te maken voor de kinderen in België. Dan zullen wij in België samen met onze stageklas iets maken voor deze kinderen hier en opsturen.
Dit vonden ze super leuk en begonnen onmiddellijk te werken. Ze kregen papier, stof, crêpepapier, verf, …
Er zaten mooie werkjes tussen: een tekening van een typisch Zambiaans dorp, een boekje, kaartjes, …
’s Avonds heb ik verder gedaan aan Lies haar haar. Ja, ze heeft een hele dag rondgelopen met half vlechtjes half gewoon haar. Maar met de band in haar haar, viel dit minder op. Toch weer een hele avond werk gehad hoor. Wat was ik blij als ik aan het laatste vlechtje kwam…
Woensdag 25 maart
Gisteren hadden nog heel wat leerlingen problemen met percenten. We verdeelden de klas in groepjes. Elke groep kreeg verschillend materiaal: doosjes, blaadjes, stokjes, …
Ze kozen een materiaal en dat was hun geheel, 100%. Wij zeiden telkens hoe ze de voorwerpen moesten verdelen: in 2 groepen, in 4 groepen, in 3 groepen, …
De leerlingen zochten samen naar het procent. Ze overlegden met elkaar, discussieerden en kwamen samen tot de juiste oplossing. We bespraken alle oefeningen samen zodat wij een duidelijk overzicht hadden wie nu nog problemen had.
De meeste leerlingen waren er mee weg. Gelukkig!
In de Engelse les hadden we het over de delen van het lichaam. We hadden aan het bord een kind getekend. Groot en duidelijk! Alle lichaamsdelen waren zichtbaar.
De leerlingen kennen alle lichaamsdelen maar de Engelse term is niet altijd gemakkelijk.
Iedereen praat vooral Bemba. Wij noteerden de Engelse woorden aan het bord en lieten de leerlingen dit lezen.
Wij toonden een lichaamsdeel, de leerlingen toonden het. Daarna omgekeerd, wij toonden een lichaamsdeel en de kinderen gaven de Engelse term.
In CTS mochten de leerlingen het zich eventjes gemakkelijk maken. Ze moesten gemakkelijk zitten en aandachtig luisteren. Wij vertelden hen een spannend verhaal. Een man was verdwaald in het bos en moest zijn weg terug vinden. Hij hoorde vreemde geluiden. Plots stond hij oog in oog met iets.
Alle leerlingen waren muisstil en luisterden heel geconcentreerd. Nu was het hun beurt om nog wat te werken. Ze moesten zelf een vervolg verhaal schrijven. Echt creatieve kinderen. Lies en ik lazen de verhalen van elkaars klas. In Lies haar klas zat er een echte schrijver. Zo mooi en zo fantasievol. Maar alle leerlingen hadden natuurlijk wel hun best gedaan. En schrijven is nu éénmaal niet voor iedereen weggelegd…
Na het intensieve werk eventjes tijd om zich uit te leven. Tijd om te sporten.
Deze les speelden we met de leerlingen ‘tussen 2 vuren’. Dit vonden ze fantastisch!
Iedereen speelde mee, niemand werd uitgesloten. Ook de minder sportieve leerlingen kregen een kans om zich te ontplooien.
In de International School was het zwemles. Lies nam opnieuw de goede zwemmers voor haar rekening. Ze leerde hen duiken.
Ik ging met de minder goede zwemmers in het kinderbadje. Wij oefenden de beenbeweging van schoolslag.
Water vinden de kinderen hier fantastisch! Ik heb dit waarschijnlijk al eens gezegd maar het is nu éénmaal zo… In het water herleven deze kinderen gewoon…
Vandaag hebben we ook wat pech gehad. Of Lies heeft vooral dikke pech gehad. Ze had een portefeuille in haar hand waar nog een klein beetje geld in zat. Dit werd gewoon uit haar handen gepakt. We waren zo geschrokken en het ging zo vlug dat we de man niet konden tegen houden.
Gelukkig ging het niet om veel geld, 50 000 K maar het ergste was dat haar Belgische SIM kaart daar ook in zat. En nu is ze dit natuurlijk ook kwijt!
Ze was er toch even niet goed van…
Hopelijk wordt dit vlug opgelost éénmaal we terug in België zijn!
Veel liefs
Lies en Ilse
vrijdag 20 maart 2009
Onderwijzen... prachtig!
Woensdag 18 maart
Vroeg uit de veren, we vragen ons echt af als we nog zullen weten wat uitslapen is in België? Gisteren waren we slim geweest, we hadden alle klokjes terug opgehaald. We willen vermijden dat leerlingen de klokjes vergeten mee te brengen, dus houden we ze liever zelf in bewaring.
Vandaag besloten we te kijken wie de leerstof al goed begrepen had, en wie nog moeite had met 'het uur.' We hielden een klein testje, en verdeelden de groep in 2.
De ene groep kreeg 10 oefeningen die ze moesten maken, individueel. De andere groep kreeg nog extra uitleg. Vooral a quarter to, en a quarter past zorgt voor heel wat problemen. We zullen duidelijk ook weer met een beloningssysteem moeten werken, want deze kinderen zijn geen discipline gewoon... Morgen brengen we onze ballonnen terug boven.
We gaan ook voor een extra uitdaging: Morgen zullen we een zwakkere leerling aan een sterkere leerling koppelen. Op deze manier willen we dat de sterke oefeningen op het uur maakt met de zwakkere. Afwachten wat dit zal geven...
In de lessen Engels blijven we merken dat er echt sprake is van communicatieproblemen. Hun Engels is echt niet wat het Engels van een Grade 6 zou moeten zijn. De lessen uit de handleiding zijn ook zo droog en saai, niet te geloven. Om alles wat aangenamer te maken, gooien we er vaak een Engels liedje in. Nooit gedacht dat ik voor een klas van 40 leerlingen zou durven te zingen, maar nood breekt wet!
Morgen mogen we ook ons eeste lesje beeldopvoeding geven. We zullen onze macramé boven halen!
In de namiddag was het dan een spannend moment. We werden op de dienst emigratie verwacht, en gingen te weten komen wat er met ons, en met ons visum, zou gebeuren...
We hadden al geleerd dat een onderdanige en zéér vriendelijke houding de beste optie was, dus dat deden wij zo goed als we konden. Met succes... Hij wou zijn hele rij terug aframmelen, en toen zeiden wij wat een mooi land Zambia toch niet was, en dat het toch wel heel sterk zou zijn als hij ons kon helpen, dat we toch zo dankbaar zouden zijn, etc. Het werkte... In minder dan 10 minuten kregen we een nieuwe stempel, en zijn we binnen tot het eind van ons verblijf.
'S avonds nog heel wat voorbereidingswerk gemaakt, verder gewerkt aan ons portfolio over Zambia.
Donderdag 19 maart
Iedere morgen staren 100 gezichten ons aan langs straat. 2 blanke meiden, met zakken vol klokjes, en vandaag nog met zakken vol macramé... Ik denk dat ze ons zien als wandelende geldtonnen, als we met al dit materiaal over straat lopen.
Ook ballonnen om ons beloningssysteem op pijl te zetten mochten niet ontbreken.
Soms gebeuren hier toch echt rare dingen... Ilse had vandaag 2 nieuwe leerlingen in de klas, maar niemand die haar dat vertelde. Het is moeilijk te zien tussen al die zwarte gezichtjes, als daar 2 nieuwe tussen zitten. Bij het uitdelen van de klokjes werd al snel duidelijk dat er 2 te kort waren... Gelukkig zijn we daar ook op voorzien, en hadden we 5 klokjes extra gemaakt.
De klokjesles verliep bij beiden zeer goed! Het wordt een echt succes. Vandaag werd een sterke leerling aan een zwakke leerling gekoppeld. Maar voor we aan dit duowerk begonnen, werd het beloningssysteem uitgelegd...
Het leek te werken, hoe verbaasd we ook waren... Slechts 1 groepje had na 25 minuten géén ballon verdiend, bij Ilse 2 groepjes. Fantastisch,toch?
Ook het duowerk was een nieuwe ervaring voor hen, en ze gingen er echt in op. De ene speelde echt 'de juf/meester,' en de andere aanvaardde dat zonder veel problemen.
In de les Engels besloten we het over een andere boeg te gooien. Na opnieuw een doodsaaie les, vroegen we ons af als we niet zelf wat onderwerpen mochten uitspitten? Alles wat wij vragen, wordt goedgekeurd, dus ook dit voorstel.
Morgen nog een gewone les uit het handboek, maar daarna mogen we onze lessen zelf invullen. Samen met onze leerkrachten zullen we bespreken wat we aan bod kunnen laten komen.
De macramé... Zo mooi en leuk. In de Chifwani Basic School wordt nooit aan muzische gedaan. Normaal staat dit wel op het programma, maar aangezien de Chifwani School een gebrek aan gebouwen heeft, gaan lln maar 3 uur nr school, in plaats van de verplichte 4 uur per dag. Jullie kunnen al raden, welke vakken er wegvallen? Wij hebben het toch op touw gezet, 2 keer per week. Dit in plaats van een les Bemba en een les CTS.
We zijn echter nog totaal niet klaar met onze macramé. Tegen dat ze de knopen wat doorhadden, was de les voorbij. Ze smeekten ons om dit te volgende keer opnieuw te doen, zodat ze toch een echt bandje konden maken. Ons hart smelt bij het zien van al die lieve kindersnoetjes, en volgende week staat er dus macramé op het programma!
In de namiddag hadden we een SUPER middag. We moesten niet naar International School, want er was een verjaardagsfeestje van Myriam en Stella. Steffi had ons gevraagd dit te organiseren, en dat aanbod konden en wilden we niet afslaan. Na alles wat hun gezin voor ons gedaan had, was dat een kleine moeite.
We maakten een muzikaal pak, en als verrassing zat er voor elk kindje een JOJO in het pakje. We speelden spelletjes als 'dirigentje', 'zwaai zwaai', 'Weerwolfje', 'De bom',... Het verbaasde ons hoe enthousiast ze waren, hoe ze tot het uiterste gingen, hoe goed ze luisterden.
Ze waren zo blij met hun cadeau, niet te geloven. Wie het kleine niet eert...
19 kinderen die ons een kusje kwamen geven om ons cadeau, 19 keer zo'n lieve dankjewel. We zijn overdonderd!
Moe en uitgeput komen we thuis en bereidden we onze lessen voor. Het zijn zware weken, en dat beginnen we toch af en toe te voelen.
Vrijdag 20 maart
Wat zijn we blij, dat we weer in een klasje staan... Wat zijn we dankbaar, dat Broeder Dominique daarvoor gekeken heeft. We amusseren ons echt rot, en voelen ons deze keer wel gewaardeerd...
Onze laatste les over de klokjes. We begonnen de les opnieuw met een kleine test... In mijn klas waren er 34 leerlingen zonder fouten, bij Ilse 32! We besloten dat we ervoor zouden zorgen dat ze alle 40 naar huis zouden gaan en het uur zouden kunnen lezen (enkel het uur, halfuur en kwartier, maartoch!).
We lieten de leerlingen die de leerstof beet hadden per 2 oefeningen maken met minuten. (17 minuten over 4). We namen de andere leerlingen apart, en bespraken nog eens alle moeilijkheden. Na een half lesuur hielden we een 2e test... In beide klassen was slechts 1 leerling er nog niet mee weg. Je kan echter niet blijven stilstaan, en voor het laatste kwartier deden we moeilijkere oefeningen, om het zo uitdagend te houden.
We sloten af met dirigentje als tussendoortje, wat ze hilarisch vonden.
In Engels leerden we over Nshima (plaatselijk voedsel), wat op zich ook wel een raar idee is: de blanken die over Nshima onderwijzen. Gelukkig hebben we het al vaak gegeten, en weten we ook wat erin zit, zodat de les nog behoorlijk verliep.
'S namiddags hielden we een schoolwerkmiddag. Eerst gingen we langs bij de DEBS. Deze vrouw wist heel wat over de lerarenopleiding in Zambia, over het onderwijs in Zambia, etc, etc... Van haar kregen we een boek vol statistieken, die voor ons portfolio zeer bruikbaar is.
Tot 's avonds laat werken we door aan ons portfolio, die nu alsmaar meer vorm begint te krijgen... We zullen trots zijn als dit af is, een werkje gespaard bij onze thuiskomst.
Ook voor ons werothema zijn we langzaam aan in actie aan het schieten... Ons 5e en 6e leerjaar zal een werothema zien dat ze nog nooit zullen meegemaakt hebben. We zitten vol inspiratie, leuke ideeën en kunnen veel te veel vertellen over dit prachtige land.
Natotola en met liefs,
Lies en Ilse.
Vroeg uit de veren, we vragen ons echt af als we nog zullen weten wat uitslapen is in België? Gisteren waren we slim geweest, we hadden alle klokjes terug opgehaald. We willen vermijden dat leerlingen de klokjes vergeten mee te brengen, dus houden we ze liever zelf in bewaring.
Vandaag besloten we te kijken wie de leerstof al goed begrepen had, en wie nog moeite had met 'het uur.' We hielden een klein testje, en verdeelden de groep in 2.
De ene groep kreeg 10 oefeningen die ze moesten maken, individueel. De andere groep kreeg nog extra uitleg. Vooral a quarter to, en a quarter past zorgt voor heel wat problemen. We zullen duidelijk ook weer met een beloningssysteem moeten werken, want deze kinderen zijn geen discipline gewoon... Morgen brengen we onze ballonnen terug boven.
We gaan ook voor een extra uitdaging: Morgen zullen we een zwakkere leerling aan een sterkere leerling koppelen. Op deze manier willen we dat de sterke oefeningen op het uur maakt met de zwakkere. Afwachten wat dit zal geven...
In de lessen Engels blijven we merken dat er echt sprake is van communicatieproblemen. Hun Engels is echt niet wat het Engels van een Grade 6 zou moeten zijn. De lessen uit de handleiding zijn ook zo droog en saai, niet te geloven. Om alles wat aangenamer te maken, gooien we er vaak een Engels liedje in. Nooit gedacht dat ik voor een klas van 40 leerlingen zou durven te zingen, maar nood breekt wet!
Morgen mogen we ook ons eeste lesje beeldopvoeding geven. We zullen onze macramé boven halen!
In de namiddag was het dan een spannend moment. We werden op de dienst emigratie verwacht, en gingen te weten komen wat er met ons, en met ons visum, zou gebeuren...
We hadden al geleerd dat een onderdanige en zéér vriendelijke houding de beste optie was, dus dat deden wij zo goed als we konden. Met succes... Hij wou zijn hele rij terug aframmelen, en toen zeiden wij wat een mooi land Zambia toch niet was, en dat het toch wel heel sterk zou zijn als hij ons kon helpen, dat we toch zo dankbaar zouden zijn, etc. Het werkte... In minder dan 10 minuten kregen we een nieuwe stempel, en zijn we binnen tot het eind van ons verblijf.
'S avonds nog heel wat voorbereidingswerk gemaakt, verder gewerkt aan ons portfolio over Zambia.
Donderdag 19 maart
Iedere morgen staren 100 gezichten ons aan langs straat. 2 blanke meiden, met zakken vol klokjes, en vandaag nog met zakken vol macramé... Ik denk dat ze ons zien als wandelende geldtonnen, als we met al dit materiaal over straat lopen.
Ook ballonnen om ons beloningssysteem op pijl te zetten mochten niet ontbreken.
Soms gebeuren hier toch echt rare dingen... Ilse had vandaag 2 nieuwe leerlingen in de klas, maar niemand die haar dat vertelde. Het is moeilijk te zien tussen al die zwarte gezichtjes, als daar 2 nieuwe tussen zitten. Bij het uitdelen van de klokjes werd al snel duidelijk dat er 2 te kort waren... Gelukkig zijn we daar ook op voorzien, en hadden we 5 klokjes extra gemaakt.
De klokjesles verliep bij beiden zeer goed! Het wordt een echt succes. Vandaag werd een sterke leerling aan een zwakke leerling gekoppeld. Maar voor we aan dit duowerk begonnen, werd het beloningssysteem uitgelegd...
Het leek te werken, hoe verbaasd we ook waren... Slechts 1 groepje had na 25 minuten géén ballon verdiend, bij Ilse 2 groepjes. Fantastisch,toch?
Ook het duowerk was een nieuwe ervaring voor hen, en ze gingen er echt in op. De ene speelde echt 'de juf/meester,' en de andere aanvaardde dat zonder veel problemen.
In de les Engels besloten we het over een andere boeg te gooien. Na opnieuw een doodsaaie les, vroegen we ons af als we niet zelf wat onderwerpen mochten uitspitten? Alles wat wij vragen, wordt goedgekeurd, dus ook dit voorstel.
Morgen nog een gewone les uit het handboek, maar daarna mogen we onze lessen zelf invullen. Samen met onze leerkrachten zullen we bespreken wat we aan bod kunnen laten komen.
De macramé... Zo mooi en leuk. In de Chifwani Basic School wordt nooit aan muzische gedaan. Normaal staat dit wel op het programma, maar aangezien de Chifwani School een gebrek aan gebouwen heeft, gaan lln maar 3 uur nr school, in plaats van de verplichte 4 uur per dag. Jullie kunnen al raden, welke vakken er wegvallen? Wij hebben het toch op touw gezet, 2 keer per week. Dit in plaats van een les Bemba en een les CTS.
We zijn echter nog totaal niet klaar met onze macramé. Tegen dat ze de knopen wat doorhadden, was de les voorbij. Ze smeekten ons om dit te volgende keer opnieuw te doen, zodat ze toch een echt bandje konden maken. Ons hart smelt bij het zien van al die lieve kindersnoetjes, en volgende week staat er dus macramé op het programma!
In de namiddag hadden we een SUPER middag. We moesten niet naar International School, want er was een verjaardagsfeestje van Myriam en Stella. Steffi had ons gevraagd dit te organiseren, en dat aanbod konden en wilden we niet afslaan. Na alles wat hun gezin voor ons gedaan had, was dat een kleine moeite.
We maakten een muzikaal pak, en als verrassing zat er voor elk kindje een JOJO in het pakje. We speelden spelletjes als 'dirigentje', 'zwaai zwaai', 'Weerwolfje', 'De bom',... Het verbaasde ons hoe enthousiast ze waren, hoe ze tot het uiterste gingen, hoe goed ze luisterden.
Ze waren zo blij met hun cadeau, niet te geloven. Wie het kleine niet eert...
19 kinderen die ons een kusje kwamen geven om ons cadeau, 19 keer zo'n lieve dankjewel. We zijn overdonderd!
Moe en uitgeput komen we thuis en bereidden we onze lessen voor. Het zijn zware weken, en dat beginnen we toch af en toe te voelen.
Vrijdag 20 maart
Wat zijn we blij, dat we weer in een klasje staan... Wat zijn we dankbaar, dat Broeder Dominique daarvoor gekeken heeft. We amusseren ons echt rot, en voelen ons deze keer wel gewaardeerd...
Onze laatste les over de klokjes. We begonnen de les opnieuw met een kleine test... In mijn klas waren er 34 leerlingen zonder fouten, bij Ilse 32! We besloten dat we ervoor zouden zorgen dat ze alle 40 naar huis zouden gaan en het uur zouden kunnen lezen (enkel het uur, halfuur en kwartier, maartoch!).
We lieten de leerlingen die de leerstof beet hadden per 2 oefeningen maken met minuten. (17 minuten over 4). We namen de andere leerlingen apart, en bespraken nog eens alle moeilijkheden. Na een half lesuur hielden we een 2e test... In beide klassen was slechts 1 leerling er nog niet mee weg. Je kan echter niet blijven stilstaan, en voor het laatste kwartier deden we moeilijkere oefeningen, om het zo uitdagend te houden.
We sloten af met dirigentje als tussendoortje, wat ze hilarisch vonden.
In Engels leerden we over Nshima (plaatselijk voedsel), wat op zich ook wel een raar idee is: de blanken die over Nshima onderwijzen. Gelukkig hebben we het al vaak gegeten, en weten we ook wat erin zit, zodat de les nog behoorlijk verliep.
'S namiddags hielden we een schoolwerkmiddag. Eerst gingen we langs bij de DEBS. Deze vrouw wist heel wat over de lerarenopleiding in Zambia, over het onderwijs in Zambia, etc, etc... Van haar kregen we een boek vol statistieken, die voor ons portfolio zeer bruikbaar is.
Tot 's avonds laat werken we door aan ons portfolio, die nu alsmaar meer vorm begint te krijgen... We zullen trots zijn als dit af is, een werkje gespaard bij onze thuiskomst.
Ook voor ons werothema zijn we langzaam aan in actie aan het schieten... Ons 5e en 6e leerjaar zal een werothema zien dat ze nog nooit zullen meegemaakt hebben. We zitten vol inspiratie, leuke ideeën en kunnen veel te veel vertellen over dit prachtige land.
Natotola en met liefs,
Lies en Ilse.
woensdag 18 maart 2009
Vrijdag 13 maart
Onze laatste dag van de leesmarathon. We maakten er nog een boeiende en leuke voormiddag van met de kinderen. Ze lazen een uurtje, ze losten enkele vraagjes op over het boek, we deden enkele tussendoortjes met hen zodat ze daarna opnieuw gemotiveerd waren om verder te lezen. Met behulp van de tekening merkte je dat ze op die manier beter over het boek konden vertellen. In een week tijd is hun Engels toch wel verbeterd.
Sommige leerlingen durven al eens een moeilijker boek proberen. En voor ons is dit leuk om te zien. Het geeft ons een goed gevoel om te zien hoe de leerlingen evolueren.
Deze namiddag vertrokken we opnieuw naar Mbala, naar Lynn en Grant. Om 14u hadden we een bus, dachten we. Om 13u stonden we aan de bushalte want ze hadden ons gezegd om goed op tijd te zijn zodat we een goede plaats hadden.
Daar aangekomen, bleek dat er geen bus was. En nu???
Een andere mogelijkheid was de minibus nemen of de nachtbus. We kozen voor de minibus.
Uli vertelde ons dat we lang zouden moeten wachten, het zou zeker 16u zijn voor we vertrokken. Dit konden wij moeilijk geloven, 3u wachten…
Miriam, de dochter van Steffi en Marco, ging ook met ons mee. Om 14u gingen we in het busje zitten. We moesten wachten tot de bus vol zat. Het werd 15u, nog geen aanstalten om te vertrekken… Hoewel wij vonden dat hij wel vol zat!
Uli kreeg gelijk, het werd 16u en dan vertrokken we eindelijk. En als je spreekt van een volle bus… die zat ook wel vol. Met 24 mensen in een busje waar er normaal 15 in zitten. 3 mannen in de koffer, 4 of 5 mensen op een zetel, dan nog enkele die half recht stonden. Als haringen in een ton reden we naar Mbala. Het duurde nog 2,5u vooraleer we daar aankwamen.
Rond 19u zijn we dan eindelijk aangekomen. Voor Miriam was het een lange, vermoeiende rit maar ook voor ons…
Iedereen was super blij om ons terug te zien, ‘The girls from Belgium’!
Zaterdag 14 maart
Lynn had vandaag een afspraak gemaakt met de kapster. We wilden ons haar in vlechtjes.
We keken er echt naar uit. Spannend!!!
Om 8u was er afgesproken maar we zitten hier in Afrika… Alles gebeurt hier op het gemak.
Ze begonnen rond 9u met Lies haar haar. Het was echt tof om te zien dat de kapster blonde extensions had gevonden om in het haar te vlechten. Voor Uli en ik waren er bruine extensions.
Lies wou hele fijne vlechtjes, Uli en ik iets dikker. We konden alleen maar zitten en wachten. Lorna bleef bij ons als mentale coach. Dat vonden we heel lief.
Een hele dag heeft het in beslag genomen. Om 18u waren ze klaar met mijn haar.
Bij Lies duurde het natuurlijk nog wat langer. Het was na 21u, meer dan 12u werk. Rond de middag werkten ze met 2. En tegen de avond waren ze met 4 bezig aan het vlechten.
Lang, vermoeiend, pijnlijk en zwaar op het hoofd. Maar toch blij dat we het gedaan hadden. Het is leuk om te weten hoe Afrikanen hun haar dragen… Comfortabel is iets anders!
Het was een lange nacht want we konden moeilijk in slaap geraken door de pijn.
Zondag 15 maart
Vandaag was het Monada. In Mbala is er dan een grote markt met kledij, tassen, schoenen, …
Je kunt er op het gemak rondwandelen en kopen. Je kunt er ook iets drinken en eten.
We gingen in de voormiddag een kijkje nemen want Lorna vertelde ons dat de meeste mensen in de namiddag dronken zijn. En dan is er niets leuk meer aan.
Rond 10u vertrokken we naar de kerk. We waren heel benieuwd hoe dit hier in Afrika zou zijn.
Mannen en vrouwen gaan elk aan een kant zitten. Vooraan zit er een koor. Zij zingen heel veel. Er wordt veel gebeden en er wordt ook een preek gehouden. De kerkdienst duurde ongeveer 1,5u. Een duidelijk verschil met België.
Wanneer de dienst voorbij is, gaan eerst de mannen naar buiten. Rij per rij. Daarna volgen de vrouwen. Buiten wordt er een lange rij gevormd en iedereen begroet elkaar. Men geeft elkaar een hand. Ook dit was nieuw voor ons.
Een hele ervaring!!!
’s Namiddags bracht Grant ons met de auto naar huis. Niet wachten op de bus, geen vertraging, …
We hebben een leuk weekend achter de rug met nieuwe ervaringen!
Maandag 16 maart
Om 7.30u waren we aanwezig op school. Broeder Dominique was heel blij ons te zien. Hij toonde ons de klas waar we de volgende weken les zouden geven. Elk een grade 6 klas met ongeveer 40 leerlingen.
Deze voormiddag moesten we observeren. Vanaf morgen mogen we er dan zelf invliegen. We zien het wel zitten. Deze leerlingen zijn ouder en luisteren. Ze begrijpen ook al veel beter Engels. Wat de communicatie tussen ons ook vergemakkelijkt.
Ook in deze klassen wordt er op dezelfde manier les gegeven. De leerlingen kopiëren de oefeningen van het bord en lossen ze op. Elke les opnieuw…
Wij willen hier toch, voor zo ver het mogelijk is, wat verandering in brengen. Materiaal maken met de leerlingen, in groep werken, vanuit de leerlingen werken, …
We zien het volledig zitten!
Deze namiddag in de International School was het sport en spel namiddag. We verdeelden de kinderen in 3 groepen om estafette-oefeningen te doen. Bal op / onder doorgeven, lopen, stok doorgeven en lopen, vooruit springen, lopen met de bal tussen de benen, …
Alle kinderen leefden zich helemaal in en er was competitie tussen de groepen. Echt leuk om hen bezig te zien. Elke groep wou winnen, dit zag je. Voor de winnende groep hadden we een medaille gemaakt. Hier waren de kinderen heel blij mee.
We voelen er ons al heel goed thuis!
’s Avonds zaten we samen om onze lessen voor te bereiden voor morgen. We zouden ‘de klok’ geven. Voor alle kinderen wilden we graag klokjes maken. 80 klokjes… We waren een tijdje zoet.
Dinsdag 17 maart
Onze laatste dag van de leesmarathon. We maakten er nog een boeiende en leuke voormiddag van met de kinderen. Ze lazen een uurtje, ze losten enkele vraagjes op over het boek, we deden enkele tussendoortjes met hen zodat ze daarna opnieuw gemotiveerd waren om verder te lezen. Met behulp van de tekening merkte je dat ze op die manier beter over het boek konden vertellen. In een week tijd is hun Engels toch wel verbeterd.
Sommige leerlingen durven al eens een moeilijker boek proberen. En voor ons is dit leuk om te zien. Het geeft ons een goed gevoel om te zien hoe de leerlingen evolueren.
Deze namiddag vertrokken we opnieuw naar Mbala, naar Lynn en Grant. Om 14u hadden we een bus, dachten we. Om 13u stonden we aan de bushalte want ze hadden ons gezegd om goed op tijd te zijn zodat we een goede plaats hadden.
Daar aangekomen, bleek dat er geen bus was. En nu???
Een andere mogelijkheid was de minibus nemen of de nachtbus. We kozen voor de minibus.
Uli vertelde ons dat we lang zouden moeten wachten, het zou zeker 16u zijn voor we vertrokken. Dit konden wij moeilijk geloven, 3u wachten…
Miriam, de dochter van Steffi en Marco, ging ook met ons mee. Om 14u gingen we in het busje zitten. We moesten wachten tot de bus vol zat. Het werd 15u, nog geen aanstalten om te vertrekken… Hoewel wij vonden dat hij wel vol zat!
Uli kreeg gelijk, het werd 16u en dan vertrokken we eindelijk. En als je spreekt van een volle bus… die zat ook wel vol. Met 24 mensen in een busje waar er normaal 15 in zitten. 3 mannen in de koffer, 4 of 5 mensen op een zetel, dan nog enkele die half recht stonden. Als haringen in een ton reden we naar Mbala. Het duurde nog 2,5u vooraleer we daar aankwamen.
Rond 19u zijn we dan eindelijk aangekomen. Voor Miriam was het een lange, vermoeiende rit maar ook voor ons…
Iedereen was super blij om ons terug te zien, ‘The girls from Belgium’!
Zaterdag 14 maart
Lynn had vandaag een afspraak gemaakt met de kapster. We wilden ons haar in vlechtjes.
We keken er echt naar uit. Spannend!!!
Om 8u was er afgesproken maar we zitten hier in Afrika… Alles gebeurt hier op het gemak.
Ze begonnen rond 9u met Lies haar haar. Het was echt tof om te zien dat de kapster blonde extensions had gevonden om in het haar te vlechten. Voor Uli en ik waren er bruine extensions.
Lies wou hele fijne vlechtjes, Uli en ik iets dikker. We konden alleen maar zitten en wachten. Lorna bleef bij ons als mentale coach. Dat vonden we heel lief.
Een hele dag heeft het in beslag genomen. Om 18u waren ze klaar met mijn haar.
Bij Lies duurde het natuurlijk nog wat langer. Het was na 21u, meer dan 12u werk. Rond de middag werkten ze met 2. En tegen de avond waren ze met 4 bezig aan het vlechten.
Lang, vermoeiend, pijnlijk en zwaar op het hoofd. Maar toch blij dat we het gedaan hadden. Het is leuk om te weten hoe Afrikanen hun haar dragen… Comfortabel is iets anders!
Het was een lange nacht want we konden moeilijk in slaap geraken door de pijn.
Zondag 15 maart
Vandaag was het Monada. In Mbala is er dan een grote markt met kledij, tassen, schoenen, …
Je kunt er op het gemak rondwandelen en kopen. Je kunt er ook iets drinken en eten.
We gingen in de voormiddag een kijkje nemen want Lorna vertelde ons dat de meeste mensen in de namiddag dronken zijn. En dan is er niets leuk meer aan.
Rond 10u vertrokken we naar de kerk. We waren heel benieuwd hoe dit hier in Afrika zou zijn.
Mannen en vrouwen gaan elk aan een kant zitten. Vooraan zit er een koor. Zij zingen heel veel. Er wordt veel gebeden en er wordt ook een preek gehouden. De kerkdienst duurde ongeveer 1,5u. Een duidelijk verschil met België.
Wanneer de dienst voorbij is, gaan eerst de mannen naar buiten. Rij per rij. Daarna volgen de vrouwen. Buiten wordt er een lange rij gevormd en iedereen begroet elkaar. Men geeft elkaar een hand. Ook dit was nieuw voor ons.
Een hele ervaring!!!
’s Namiddags bracht Grant ons met de auto naar huis. Niet wachten op de bus, geen vertraging, …
We hebben een leuk weekend achter de rug met nieuwe ervaringen!
Maandag 16 maart
Om 7.30u waren we aanwezig op school. Broeder Dominique was heel blij ons te zien. Hij toonde ons de klas waar we de volgende weken les zouden geven. Elk een grade 6 klas met ongeveer 40 leerlingen.
Deze voormiddag moesten we observeren. Vanaf morgen mogen we er dan zelf invliegen. We zien het wel zitten. Deze leerlingen zijn ouder en luisteren. Ze begrijpen ook al veel beter Engels. Wat de communicatie tussen ons ook vergemakkelijkt.
Ook in deze klassen wordt er op dezelfde manier les gegeven. De leerlingen kopiëren de oefeningen van het bord en lossen ze op. Elke les opnieuw…
Wij willen hier toch, voor zo ver het mogelijk is, wat verandering in brengen. Materiaal maken met de leerlingen, in groep werken, vanuit de leerlingen werken, …
We zien het volledig zitten!
Deze namiddag in de International School was het sport en spel namiddag. We verdeelden de kinderen in 3 groepen om estafette-oefeningen te doen. Bal op / onder doorgeven, lopen, stok doorgeven en lopen, vooruit springen, lopen met de bal tussen de benen, …
Alle kinderen leefden zich helemaal in en er was competitie tussen de groepen. Echt leuk om hen bezig te zien. Elke groep wou winnen, dit zag je. Voor de winnende groep hadden we een medaille gemaakt. Hier waren de kinderen heel blij mee.
We voelen er ons al heel goed thuis!
’s Avonds zaten we samen om onze lessen voor te bereiden voor morgen. We zouden ‘de klok’ geven. Voor alle kinderen wilden we graag klokjes maken. 80 klokjes… We waren een tijdje zoet.
Dinsdag 17 maart
Onze eerste lesdag terug in de klas. Het was een aangename voormiddag. Gepakt en gezakt met de klokjes kwamen we aan in de klas. De leerlingen en ook de leerkrachten waren nieuwsgierig wat we bijhadden. Alle leerlingen waren heel blij met hun klokje.
We vertrokken met de leerlingen vanuit de realiteit: wanneer sta je op, hoe laat start school, hoe laat heb je lunch, ... Iedereen werkte mee en was enthousiast. Dit lukte ook bij de meeste leerlingen vlotjes. Daarna kregen ze elk een klokje. Met behulp van het klokje konden ze de oefeningen maken. 'Het is half 3' (de leerlingen zetten de wijzers van de klok juist), 'het is kwart voor 5', ... Alle leerlingen waren zo enthousiast en waren zo blij met hun klokjes. Dit gaf ons onmiddellijk een positief gevoel om op deze manier verder te doen.
's Namiddags kregen we de opdracht van Hazel om een groepje leerlingen bij te werken op 'multiplication' en een groepje leerlingen bij te werken op 'de klok'. Lies nam 'de klok' voor haar rekening. De les in de Chifwani Basic School kwam ook hier van pas. Ik nam de leerlingen die problemen hadden met 'multiplication'. Na een namiddagje intens oefenen, zagen we al een goede vooruitgang bij de meeste leerlingen. Blij om dit te zien.
's Avonds is Uli komen eten en hebben we samen naar een film gekeken. Een gezellige avond.
Veel liefs
Lies en Ilse
donderdag 12 maart 2009
Geen water...
Dinsdag 10 maart.
Vermoeid doen we onze ogen open... Het weekend was zo adembenemend, maar even vermoeiend! Het werd ook een korte nacht, we hadden nog veel voorbereidingswerk.
We ontdekten dat deze groep van de leesmarathon het best moeilijk had om de Engelse boeken te begrijpen. Omdat wij nog niet alle boeken hadden gelezen, moesten we dit dus zeker nog doen, zodat we hen op de juiste manier konden begeleiden. Het werd dus een avond/nacht vol met Engelse boeken... Toen we ons daardoorheen geworsteld hadden, maakten we voor alle boeken richtvragen voor de leerlingen. Ze hebben het moeilijk om zomaar over een boek te vertellen, en die vragen moeten hen daarbij helpen.
Deze morgen probeerden we deze werkvorm effectief uit. Het was een echt succes! Vorige week hadden we de indruk dat ze de boeken niet echt lazen, maar nu werd duidelijk dat het echt het vertellen over het boek was dat het probleem vormde.
Ze konden telkens antwoorden op onze richtvragen, en ze bloeiden echt open. De bedoeling is echt om hun Engels te oefenen, en nu hadden we het gevoel op de juiste weg te zitten.
Na onze lessessie gingen we per uitzondering niet naar de International School. We hadden namelijk een afspraak met André Irabishohoje. Hij werkt voor de VVOB, en kwam voor 2 dagen naar Kasama om er een bespreking te hebben met de PEO van hier.
We ontmoetten hem in het Provencial Education Office. Hij bracht ons in contact met Mr. Chanda, die verantwoordelijk is voor het ondewijs in de Northern Province.
Het was een man die wist waarover hij praatte, heel vriendelijk en behulpzaam. Wij moeten na onze stage hier een portfolio maken over het onderwijssysteem, onze ervaringen hier,... Hij heeft ons daarbij zeer goed op weg geholpen.
Het was echter wel op zijn Afrika's! We wachtten eerst 30 minuten op André, daarna 1 uur op Mr. Chanda, en nadien vroegen we als hij ons nog iets kon geven van formulier, en daarop moesten we toch weer zo'n 45 minuten wachten!
We blijven geduldig, vriendelijk én begripvol :)
'S avonds heb ik de honden nog wat getraind... Ze beginnen echt te luisteren, en dat is tof. Wanneer ze iets fout doen neem ik altijd een boek in mijn handen om hen een tikje te geven. Het zijn 2 puppy's, dus ze hebben nog wat opvoeding nodig. Ondertussen zijn ze echt gehoorzaam... Als ik zeg 'out', gaan ze ook effectief naar buiten, en dan voel ik me altijd een beetje trots. Het weglopen uit de poort is echter nog steeds niet afgelopen. Ze blijven niet graag alleen achter!
Ook met Mevrouw De Poes ben ik goede vriend geworden. Als ik 's avonds een boekje lees in de zetel, komt ze zich altijd op mijn schootje nestelen... Vandaar wellicht, dat ik zoveel last heb van mijn allergie :)
Ilse bekijkt het allemaal van op een afstandje, en we hebben best veel plezier met die dieren! Ik had het idee dat we Peanuts misschien aan een leiband konden meenemen als we ergens op bezoek gingen... Ilse kwam met een nog beter voorstel: we konden Mevrouw De Poes ook meenemen aan een leiband, want haar zien we toch nog het liefst!
Nuja, we hebben wijselijk besloten dat onze ideeën niet altijd even superieur zijn.
Toch nog even dit: we zijn nu zo gewoon aan al die dieren, dat het thuis écht stil zal zijn. Misschien kunnen we onze kippen binnen laten?
Woensdag 11 maart
We zetten dapper verder met onze leesmarathon! Het is nogal een praatgroep, en daarom doen we een veelvoud aan tussendoortjes. Ik begrijp het ook wel: een hele voormiddag lezen is best lang! We hadden nog even een gesprek met Broeder Dominique, over de leesmarathon. Hij stelde voor om ons na deze week terug les te laten geven. Hij heeft met de headteacher gesproken, en samen hebben ze 2 goede klassen uitgekozen. Beiden zullen we vanaf volgende week 's morgens dus terug lesgeven in een grade 6 klas. We zijn wel blij! De leesmarathon was een leuke ervaring, maar we zijn wel weer aan iets anders toe.
Maandag dus even observeren, en dinsdag vliegen we erin! Benieuwd wat het zal worden...
'S middags terug naar International School, blij iedereen terug te zien. Cornelius is 5 en 1 van de weeskinderen die bij Hazel logeren. Toen we in school aankwamen liep hij zo snel hij kon in onze armen, en vroeg ons waar we geweest waren, dat hij ons gemist had! Hij is zo lief en koddig, wauw!
Nu, we gaven er zwemles, wat weer een nieuw avontuur was! Sommigen kunnen echt héél goed zwemmen, van anderen is het meer een soort 'hondjesslag' stijl. We hebben nu groepjes gemaakt, en Ilse zal de zwakkere groep nemen in het kleine badje, ikzelf zal de zwemlessen van de 'gevorderde zwemmers' op me nemen. Vanaf nu is het elke woensdag zwemlessen geblazen!
Daarna gingen we nog op bezoek bij Christine... De duitse vrouw die zaterdag terug naar Duitsland vertrekt. We dachten vlug even binnen te springen, maar er zat megaveel volk! Lorna was er nog steeds, en ook Lynn, Grand en de kinderen waren op bezoek. Lud en haar kindjes waren er, Stef en Hazel, alle weeskinderen, Uli en haar gastgezin, etc...
Een tuin vol mensen, maar dat deert niet: we kennen ze nu ondertussen allemaal. We zaten gezellig wat te praten, toen we Tabya en Myriam kwamen vragen aan Lynn en Grand als ze dit weekend naar Mbala mochten komen om met de kindjes te spelen.
Voor alle ouders was het wel goed, alleen was het vervoer een probleem. Het is zo'n 3 uur rijden naar Mbala (dat is waar wij dit weekend logeerden, bij Lynn en Grand)... Nu, wij hadden een idee! Als wij hen nu meenamen op de bus, en zondag terug mee naar huis namen op de bus, dan konden de kindjes er een weekend spelen. Wijzelf konden er ons haar laten vlechten! Lynn kent iemand die het al meerdere malen gedaan heeft van 'blank haar', en ze verzekert ons dat ze het goed doen. Iedereen was tevreden met dit voorstel, en bij deze trekken wij er vrijdag weer een weekendje op uit!
Donderdag 12 maart.
Een dag waar bitter weinig over te schrijven valt. Het is hier public Holiday, en dus zijn we een dagje thuis. We hebben de dag besteed aan schoolwerk, schoolwerk, schoolwerk! Ideeën voor ons wero-thema verzamelen, portfolio beginnen maken, lessen voor International School uittypen, oefeningen voor zwemmen zoeken, nog wat laatste ideeën voor de leesmarathon verzamelen,...
En... Ons ergeren omdat we al sinds dinsdagmorgen geen water hebben! Nu pas beseffen wij hoeveel water je per dag gebruikt! We kunnen niet koken, ons niet wassen, het toilet niet doorspoelen, etc... Als we naar het groot toilet moeten, gaan we dus sinds dinsdag naar buiten. Het is enkel ons huis die zonder water zit, er is iets kapot. Al sinds dinsdagmorgen proberen we het probleem op te lossen, maar het is Afrika! Ze zeggen dat ze zullen komen, en dan zien we uiteindelijk niemand. Vandaag is een feestdag, dus we moeten ook al niemand meer verwachten.
Veel liefs,
Stinky Ilse en Lies.
Vermoeid doen we onze ogen open... Het weekend was zo adembenemend, maar even vermoeiend! Het werd ook een korte nacht, we hadden nog veel voorbereidingswerk.
We ontdekten dat deze groep van de leesmarathon het best moeilijk had om de Engelse boeken te begrijpen. Omdat wij nog niet alle boeken hadden gelezen, moesten we dit dus zeker nog doen, zodat we hen op de juiste manier konden begeleiden. Het werd dus een avond/nacht vol met Engelse boeken... Toen we ons daardoorheen geworsteld hadden, maakten we voor alle boeken richtvragen voor de leerlingen. Ze hebben het moeilijk om zomaar over een boek te vertellen, en die vragen moeten hen daarbij helpen.
Deze morgen probeerden we deze werkvorm effectief uit. Het was een echt succes! Vorige week hadden we de indruk dat ze de boeken niet echt lazen, maar nu werd duidelijk dat het echt het vertellen over het boek was dat het probleem vormde.
Ze konden telkens antwoorden op onze richtvragen, en ze bloeiden echt open. De bedoeling is echt om hun Engels te oefenen, en nu hadden we het gevoel op de juiste weg te zitten.
Na onze lessessie gingen we per uitzondering niet naar de International School. We hadden namelijk een afspraak met André Irabishohoje. Hij werkt voor de VVOB, en kwam voor 2 dagen naar Kasama om er een bespreking te hebben met de PEO van hier.
We ontmoetten hem in het Provencial Education Office. Hij bracht ons in contact met Mr. Chanda, die verantwoordelijk is voor het ondewijs in de Northern Province.
Het was een man die wist waarover hij praatte, heel vriendelijk en behulpzaam. Wij moeten na onze stage hier een portfolio maken over het onderwijssysteem, onze ervaringen hier,... Hij heeft ons daarbij zeer goed op weg geholpen.
Het was echter wel op zijn Afrika's! We wachtten eerst 30 minuten op André, daarna 1 uur op Mr. Chanda, en nadien vroegen we als hij ons nog iets kon geven van formulier, en daarop moesten we toch weer zo'n 45 minuten wachten!
We blijven geduldig, vriendelijk én begripvol :)
'S avonds heb ik de honden nog wat getraind... Ze beginnen echt te luisteren, en dat is tof. Wanneer ze iets fout doen neem ik altijd een boek in mijn handen om hen een tikje te geven. Het zijn 2 puppy's, dus ze hebben nog wat opvoeding nodig. Ondertussen zijn ze echt gehoorzaam... Als ik zeg 'out', gaan ze ook effectief naar buiten, en dan voel ik me altijd een beetje trots. Het weglopen uit de poort is echter nog steeds niet afgelopen. Ze blijven niet graag alleen achter!
Ook met Mevrouw De Poes ben ik goede vriend geworden. Als ik 's avonds een boekje lees in de zetel, komt ze zich altijd op mijn schootje nestelen... Vandaar wellicht, dat ik zoveel last heb van mijn allergie :)
Ilse bekijkt het allemaal van op een afstandje, en we hebben best veel plezier met die dieren! Ik had het idee dat we Peanuts misschien aan een leiband konden meenemen als we ergens op bezoek gingen... Ilse kwam met een nog beter voorstel: we konden Mevrouw De Poes ook meenemen aan een leiband, want haar zien we toch nog het liefst!
Nuja, we hebben wijselijk besloten dat onze ideeën niet altijd even superieur zijn.
Toch nog even dit: we zijn nu zo gewoon aan al die dieren, dat het thuis écht stil zal zijn. Misschien kunnen we onze kippen binnen laten?
Woensdag 11 maart
We zetten dapper verder met onze leesmarathon! Het is nogal een praatgroep, en daarom doen we een veelvoud aan tussendoortjes. Ik begrijp het ook wel: een hele voormiddag lezen is best lang! We hadden nog even een gesprek met Broeder Dominique, over de leesmarathon. Hij stelde voor om ons na deze week terug les te laten geven. Hij heeft met de headteacher gesproken, en samen hebben ze 2 goede klassen uitgekozen. Beiden zullen we vanaf volgende week 's morgens dus terug lesgeven in een grade 6 klas. We zijn wel blij! De leesmarathon was een leuke ervaring, maar we zijn wel weer aan iets anders toe.
Maandag dus even observeren, en dinsdag vliegen we erin! Benieuwd wat het zal worden...
'S middags terug naar International School, blij iedereen terug te zien. Cornelius is 5 en 1 van de weeskinderen die bij Hazel logeren. Toen we in school aankwamen liep hij zo snel hij kon in onze armen, en vroeg ons waar we geweest waren, dat hij ons gemist had! Hij is zo lief en koddig, wauw!
Nu, we gaven er zwemles, wat weer een nieuw avontuur was! Sommigen kunnen echt héél goed zwemmen, van anderen is het meer een soort 'hondjesslag' stijl. We hebben nu groepjes gemaakt, en Ilse zal de zwakkere groep nemen in het kleine badje, ikzelf zal de zwemlessen van de 'gevorderde zwemmers' op me nemen. Vanaf nu is het elke woensdag zwemlessen geblazen!
Daarna gingen we nog op bezoek bij Christine... De duitse vrouw die zaterdag terug naar Duitsland vertrekt. We dachten vlug even binnen te springen, maar er zat megaveel volk! Lorna was er nog steeds, en ook Lynn, Grand en de kinderen waren op bezoek. Lud en haar kindjes waren er, Stef en Hazel, alle weeskinderen, Uli en haar gastgezin, etc...
Een tuin vol mensen, maar dat deert niet: we kennen ze nu ondertussen allemaal. We zaten gezellig wat te praten, toen we Tabya en Myriam kwamen vragen aan Lynn en Grand als ze dit weekend naar Mbala mochten komen om met de kindjes te spelen.
Voor alle ouders was het wel goed, alleen was het vervoer een probleem. Het is zo'n 3 uur rijden naar Mbala (dat is waar wij dit weekend logeerden, bij Lynn en Grand)... Nu, wij hadden een idee! Als wij hen nu meenamen op de bus, en zondag terug mee naar huis namen op de bus, dan konden de kindjes er een weekend spelen. Wijzelf konden er ons haar laten vlechten! Lynn kent iemand die het al meerdere malen gedaan heeft van 'blank haar', en ze verzekert ons dat ze het goed doen. Iedereen was tevreden met dit voorstel, en bij deze trekken wij er vrijdag weer een weekendje op uit!
Donderdag 12 maart.
Een dag waar bitter weinig over te schrijven valt. Het is hier public Holiday, en dus zijn we een dagje thuis. We hebben de dag besteed aan schoolwerk, schoolwerk, schoolwerk! Ideeën voor ons wero-thema verzamelen, portfolio beginnen maken, lessen voor International School uittypen, oefeningen voor zwemmen zoeken, nog wat laatste ideeën voor de leesmarathon verzamelen,...
En... Ons ergeren omdat we al sinds dinsdagmorgen geen water hebben! Nu pas beseffen wij hoeveel water je per dag gebruikt! We kunnen niet koken, ons niet wassen, het toilet niet doorspoelen, etc... Als we naar het groot toilet moeten, gaan we dus sinds dinsdag naar buiten. Het is enkel ons huis die zonder water zit, er is iets kapot. Al sinds dinsdagmorgen proberen we het probleem op te lossen, maar het is Afrika! Ze zeggen dat ze zullen komen, en dan zien we uiteindelijk niemand. Vandaag is een feestdag, dus we moeten ook al niemand meer verwachten.
Veel liefs,
Stinky Ilse en Lies.
dinsdag 10 maart 2009
Foto's van ons weekend.
Dit bord staat in het midden van de jungle! Hilarisch, niet?
Onze rugjes na een dagje strand.
isanga Bay, Ons paradijs!
Het gele bootje... daar moesten wij met 14 in!
Er kan altijd nog eentje bij...
Vrijdag 6 maart 2009
We begonnen wat nerveus aan de dag… Onze valiezen waren nog niet klaar, we hadden nog geen cadeautje voor de jarige. Tot 12u moesten we lesgeven, om 12u30 moesten we bij Uli zijn om op weekend te vertrekken.
Gelukkig is dit Afrika, en weten we al dat haasten voor niets nodig is. Rond 13u15 kwamen we bij Uli aan… Ook Christine was er, die ons naar Lake Tanganika zou vergezellen, en beter nog: ons er ook naartoe zou brengen!
Tasje koffie, gezellige babbel en om 15u30 konden we vertrekken… Dit is Afrika, en wij zijn al gewoon aan deze manier van doen.. We jagen ons niet meer op, we nemen vertrektijden al met een korreltje zout!
Goed, gepakt en gezakt konden we vertrekken… Hoe zou Lake Tanganika zijn? Wat gaan we voor de rest nog doen dit weekend? Hoe zal de familie waar we logeren meevallen? Zullen we er veilig geraken met Christines ‘karreke’?
Ik zou jullie de wegen willen beschrijven, maar kan het niet… Ik zou jullie foto’s willen tonen over hoe krankzinnig rijden hier is, maar ook dat zou jullie geen duidelijk beeld kunnen geven. Sommige dingen moet je met eigen ogen kunnen zien, voor je je er iets kan bij voorstellen. Putten over de hele weg, vol met water door het regenseizoen. Auto’s raken vastgereden… Putten, over de hele breedte, zodat je ‘de weg’ moet verlaten om nog verder te kunnen rijden. Stofwolken van auto’s voor je, dat je zelfs je eigen voorruit niet meer ziet. Officieel rijden ze hier links, maar eigenlijk rijd je gewoon waar geen putten zijn, als dat nu rechts of links is: It doesn’t matter.
3 uur moesten we rijden, voor we er aankwamen… In Afrika tel je niet in kilometers, maar in aantal uren rijden. Als je weet dat we in die 3 uur een kleine 100 kilometer hebben afgelegd, moet ik niet veel meer uitleg geven, denk ik?
Eenmaal aangekomen werden we zeer welkom onthaald. Ik blijf verbaasd door de gastvriendelijkheid, de vrijheid en openheid van de mensen hier. We kregen een hapje te eten (brood en… kip voor de verandering), een slokje te drinken en leerden iedereen wat kennen. Lynn en Grand waren de ouders, beiden van Zuid-Afrika. Dan had je nog Lorna, de zus van Lynn. Zij geeft onderwijs aan de kindjes, en woont daar in. Dat is in Afrika de normaalste zaak van de wereld. Inwonende broers en zussen, neefjes en nichtjes die worden opgevangen omdat de ouders dood zijn (meestal door aids),…Dan had je nog de 5 kindjes: Hope, Charlie, Olivia, Luke en Joel. Ieder op hun eigen manier zo fantastisch kinds.
Het huis was… adembenemend. Niet in de zin van schoonheid, grootte of architectuur. Wel in de zin van zelfstandigheid, praktisch en zo ongelooflijk kindvriendelijk. Ze wonen op een boerderij, en hebben eigenlijk een samenleving op zichzelf opgebouwd. Ze kweken hun groentjes en fruit, melken de koeien, maken boter, slachtten dieren om op te eten, maken drinken van de vruchten,… Echt, in Afrika heb je de ruimte om iets op te bouwen.
Weet je, in België zijn er zo’n 10 miljoen inwoners? Vergelijk maar even de grootte tussen België en Zambia, en hou dan in je achterhoofd dat er in Zambia 11 miljoen inwoners zijn!
Na een lange babbel, gingen we – veel te laat- gaan slapen.
Zaterdag 7 maart 2009
Om 5u30 liep de wekker af… Veel te vroeg, ook al zijn we het gewoon om vroeg uit de veren te zijn. Nu, de spanning en nieuwsgierigheid won het van de moeheid, en al gauw waren we klaar om te vertrekken. Nog vlug een boterham naar binnen, en om 6u15 waren we onderweg naar lake Tanganika himself. Eerst een uurtje op de o-zo-goede wegen van Mbala richting Mpulungu. Daar moesten we een hele tijd wachten op onze boot (Wachten… dat is één van onze specialiteiten geworden!). We wisten dat we zo’n uurtje op de boot moesten zitten, om in Isanga Bay aan te komen (een strand aan het Lake). Wij dachten echter een echte boot te zien, want we waren in totaal met 14 mensen. In Mpulungu hadden we met een ander gezin afgesproken, die ons zouden vergezellen naar Isanga Bay. De boot was echter… een groot uitgevallen kano. Ik lach plat van het lachen toen ik het zag, ik dacht echt dat ze een grapje maakten. Ik zag het niet voor me, met 14 op die boot, met alle bagage! Maar, ik had beter moeten weten. Hier is altijd nog plaats voor ééntje meer! Wij dus met 14 op die boot, FANTASTISCH… echt, die rust, die schoonheid van bergen rondom het meer… Zon op je snoet, gezellige mensen rondom je. Even waande ik me in een paradijs.
Goed, een uurtje op de boot, met heel wat belevenissen. De boot die stilviel, een speedboot die dat onderweg even kwam repareren, de benzine die op was en moest bijgevuld worden,… Het is leuk om te zien hoe wij ons aangepast hebben. De eerste weken gingen we in paniek schieten door al die problemen, gingen we boos worden van de slechte organisatie, gingen we ons opjagen omdat het maar niet vooruit ging.Nu ondergaan we, lachen we, en denken we ‘Wat zou het volgende zijn?’ Ik kan niet onder woorden brengen, hoe erg ik heb genoten.
Eenmaal aangekomen volgde een stranddagje. Met 13 mensen om je heen is het nooit echt rust, maar toch… Dat water, die natuur, wauw! We zijn een toertje gaan doen met een kano, hebben gesnorkeld en vissen gezien, ik heb een hele afstand gezwommen, en ook wat in de zon gezeten met zware gevolgen… Een verbrandde rug. Nu, de mijne is niets in vergelijking met Ilse… Je hebt rood en knalrood, en bij haar is het nog net iets erger dan het knalrood! Foto’s van ons als kreeftjes volgen nog!
De terugtocht met de boot verliep wat minder… Er was behoorlijk wat wind opgekomen, en we waren met een heleboel echt zeeziek. Toch was ook de zonsondergang op de boot iets wat in ons geheugen gegrift staat.Rond 19u waren we aangekomen met de boot, en dan gingen we eerst nog langs bij het andere gezin voor een kopje thee.
Daar hielden we een heuse ‘zonnebril’ party. Zij hadden 4 dozen vol met zonnebrillen. We hebben heel wat afgelachen, en elk van ons kreeg een zonnebril mee naar huis. Thuisgekomen nog een klein hapje gegeten, en weer een lange praatavond gehad.
Zondag 8 maart 2009
Deze morgen mochten we wat langer slapen. Door de vele dieren waren we echter al vroeg wakker, en hielpen we een handje mee bij het maken van het ontbijt.We zorgden wat voor kleine Luke (1jaar), en ik had een reuze ochtend met Lorna. Grappig, ze is wel 40 jaar, maar toch klikte dat goed met haar. Ze is zo grappig, zo open-minded, zo zorgzaam…
Dan vertrokken, in Lorna’s woorden: ‘the girls’ naar de Kalembo falls. Dit zijn de hoogste uit Afrika. Ze zijn wel smal, en niet zo héél spectaculair. De Victoria Falls in Livingstone zijn dan de spectaculairste…
Goed, we vertrokken met een auto vol meiden. Wat wordt gezegd over vrouwen en oriëntatie? Ok, we hebben het gezegde bewezen. We reden en reden maar, en normaal moest het zo’n 40 kilometer zijn. Na een 50-tal kilometer konden we plots niet meer verder… Er was een slagboom (of wat je een slagboom kan noemen). Er kwam onmiddellijk een man naar de auto, om te zeggen dat we de grens niet over mochten omdat het zondag was… Ik lach gewoonweg plat! We stonden op de grens van Tanzania, kun je dat geloven? Ik kwam echt niet meer bij, en Christine begreep maar half wat er aan de hand was. Nadat ze bekomen was van de schok dat we zo fout zaten, kon ook zij het grappige ervan inzien.Goed, terugkeren dus… We hadden een afslag gemist, maar eenmaal we de afslag gevonden hadden door veel te vragen, zagen we het probleem: ze hadden het bordje gestolen, dusja. Je kan hier een afslag niet zomaar onthouden: alle baantjes zien er hetzelfde uit!
Om 8u waren we vertrokken, om 13u waren we in de Kalembo Falls… Bezoekje brengen, en dan terugkeren. We hadden nog gepland om naar het moto-moto museum te gaan. Er volgde een kleine discussie, het was al na 14u30 en hadden nog niets gegeten. Nuja, we stopten en kochten voor elk een banaan, en gingen nog naar het museum. Schitterend! Over de historic van Zambia, best interessant. Christine en Lorna waren zeer goede gidsen. Dat museum, dat ligt echt in de middel of nowhere… Hoe kunnen ze ooit bezoekers hebben? De terugweg met de auto was zo machtig. We reden in de auto, op de slechte wegen, met alle ramen open. Kinderen zwaaien hier voortdurend naar ons, en ze roepen voortdurend ‘Money, give me money!’ 1 keer is grappig, 10 keer kan je het nog hebben, maar 50 keer dan heb je het wel gehad. We bleven echter het grappige van de situatie zien, en begonnen zeer overtuigd terug te zwaaien. Je voelt je echt een koningin die door de dorpen rijdt… Mijn hand was moe van wuiven, maar we hebben héél wat afgelachen! Ik ben the Queen, en Christine is ‘Mother Queen’. Lorna werd gedoopt als ‘Princess’.
Goed, tegen 18u kwamen we thuis aan, nogal uitgehongerd… Toen volgde een avond vol interessante gesprekken. Grand en Lynn zijn Zuid-Afrikaanse, maar blank. Wij hadden er nooit bij stilgestaan dat zij Afrika nog nooit verlaten hebben, en eigenlijk echt Afrikaans zijn. Doordat ze blank zijn blijf je denken, onbewust, dat ze Europees zijn. Toen Grand vroeg waar wij woonden, in een dorp of stad, moesten we allebei antwoorden dat we in een dorpje woonden. Toen volgde echt een grappige conversatie. Hij zag een dorp zoals een Afrikaans dorp: geen elektriciteit, geen TV,computer,internet… Geen winkels, niets!Toen probeerden we uit te leggen dat je een stad van hier kan vergelijken met een dorp van bij ons… Maar, sommige dingen zijn gewoon niet uit te leggen…Nu, na een uur leken ze het wel te begrijpen. Lynn en Grand zijn rijke Afrikanen. Ze hebben computers en internet, ze hebben elektriciteit en al wat hun hartje belangt. Zij zijn nog in staat om zich iets anders dan een dorpje voor te stellen. Andere inwoners uit het dorp kunnen dat jammergenoeg niet. Vaak hebben ze hun dorp nog nooit verlaten.
Maandag 9 maart 2009
Vandaag bezochten we een marktje met alle girls. Heel wat stofjes gekocht om kleren uit te maken, souvenirs gevonden en gewoon gezellig wat gewandeld. Het was een rustige markt, en het deed echt deugd om eens niet aangeklampt te worden. Enkel in de vismarkt kregen we het lastig met alle aandacht, dus daar hebben we snel doorgewandeld.
Na de markt nog wat gebabbeld, geholpen met de voorbereiding van de lunch en… Lorna overtuigd om mee te komen naar Kasama. Morgen zouden ze sowieso naar Kasama komen, om inkopen te doen en ze moesten nog wat bezoeken doen. Lorna kon gerust nu al meekomen om hier wat rond te hangen! Flexibiliteit, een andere factor die we hier zullen geleerd hebben…Nu zijn we terug thuis, moe maar voldaan. Voldaan is niet het juiste woord… Ik kreeg een energiestoot van deze trip. Het was echt vakantie, genieten, gezellig samenzijn. Het wordt moeilijk om van alle mensen afscheid te nemen, het wordt hard om te beseffen dat je hen wellicht nooit meer terug ziet. Echt, iedereen doet zo zijn best voor ons, ze zijn zo fantastisch! Ik heb een superweekend achter de rug, en nu is het ‘back to reality’. Schoolwerk voor morgen voorbereiden, spullen uitpakken en dan naar bed!
We genieten, snuiven alles op en proberen het ook vast te houden… We leren bij, leren nieuwe mensen kennen en zien al het rijke in deze arme wereld. Alles komt op zijn pootjes terecht, als je het de tijd geeft om je aan te passen. De vele veranderingen zijn nu ook voor ons gewone dingen. We houden van Afrika, met ons hele hart…
Met heel veel liefs na dit mooie weekend,
Ilse en Lies.
We begonnen wat nerveus aan de dag… Onze valiezen waren nog niet klaar, we hadden nog geen cadeautje voor de jarige. Tot 12u moesten we lesgeven, om 12u30 moesten we bij Uli zijn om op weekend te vertrekken.
Gelukkig is dit Afrika, en weten we al dat haasten voor niets nodig is. Rond 13u15 kwamen we bij Uli aan… Ook Christine was er, die ons naar Lake Tanganika zou vergezellen, en beter nog: ons er ook naartoe zou brengen!
Tasje koffie, gezellige babbel en om 15u30 konden we vertrekken… Dit is Afrika, en wij zijn al gewoon aan deze manier van doen.. We jagen ons niet meer op, we nemen vertrektijden al met een korreltje zout!
Goed, gepakt en gezakt konden we vertrekken… Hoe zou Lake Tanganika zijn? Wat gaan we voor de rest nog doen dit weekend? Hoe zal de familie waar we logeren meevallen? Zullen we er veilig geraken met Christines ‘karreke’?
Ik zou jullie de wegen willen beschrijven, maar kan het niet… Ik zou jullie foto’s willen tonen over hoe krankzinnig rijden hier is, maar ook dat zou jullie geen duidelijk beeld kunnen geven. Sommige dingen moet je met eigen ogen kunnen zien, voor je je er iets kan bij voorstellen. Putten over de hele weg, vol met water door het regenseizoen. Auto’s raken vastgereden… Putten, over de hele breedte, zodat je ‘de weg’ moet verlaten om nog verder te kunnen rijden. Stofwolken van auto’s voor je, dat je zelfs je eigen voorruit niet meer ziet. Officieel rijden ze hier links, maar eigenlijk rijd je gewoon waar geen putten zijn, als dat nu rechts of links is: It doesn’t matter.
3 uur moesten we rijden, voor we er aankwamen… In Afrika tel je niet in kilometers, maar in aantal uren rijden. Als je weet dat we in die 3 uur een kleine 100 kilometer hebben afgelegd, moet ik niet veel meer uitleg geven, denk ik?
Eenmaal aangekomen werden we zeer welkom onthaald. Ik blijf verbaasd door de gastvriendelijkheid, de vrijheid en openheid van de mensen hier. We kregen een hapje te eten (brood en… kip voor de verandering), een slokje te drinken en leerden iedereen wat kennen. Lynn en Grand waren de ouders, beiden van Zuid-Afrika. Dan had je nog Lorna, de zus van Lynn. Zij geeft onderwijs aan de kindjes, en woont daar in. Dat is in Afrika de normaalste zaak van de wereld. Inwonende broers en zussen, neefjes en nichtjes die worden opgevangen omdat de ouders dood zijn (meestal door aids),…Dan had je nog de 5 kindjes: Hope, Charlie, Olivia, Luke en Joel. Ieder op hun eigen manier zo fantastisch kinds.
Het huis was… adembenemend. Niet in de zin van schoonheid, grootte of architectuur. Wel in de zin van zelfstandigheid, praktisch en zo ongelooflijk kindvriendelijk. Ze wonen op een boerderij, en hebben eigenlijk een samenleving op zichzelf opgebouwd. Ze kweken hun groentjes en fruit, melken de koeien, maken boter, slachtten dieren om op te eten, maken drinken van de vruchten,… Echt, in Afrika heb je de ruimte om iets op te bouwen.
Weet je, in België zijn er zo’n 10 miljoen inwoners? Vergelijk maar even de grootte tussen België en Zambia, en hou dan in je achterhoofd dat er in Zambia 11 miljoen inwoners zijn!
Na een lange babbel, gingen we – veel te laat- gaan slapen.
Zaterdag 7 maart 2009
Om 5u30 liep de wekker af… Veel te vroeg, ook al zijn we het gewoon om vroeg uit de veren te zijn. Nu, de spanning en nieuwsgierigheid won het van de moeheid, en al gauw waren we klaar om te vertrekken. Nog vlug een boterham naar binnen, en om 6u15 waren we onderweg naar lake Tanganika himself. Eerst een uurtje op de o-zo-goede wegen van Mbala richting Mpulungu. Daar moesten we een hele tijd wachten op onze boot (Wachten… dat is één van onze specialiteiten geworden!). We wisten dat we zo’n uurtje op de boot moesten zitten, om in Isanga Bay aan te komen (een strand aan het Lake). Wij dachten echter een echte boot te zien, want we waren in totaal met 14 mensen. In Mpulungu hadden we met een ander gezin afgesproken, die ons zouden vergezellen naar Isanga Bay. De boot was echter… een groot uitgevallen kano. Ik lach plat van het lachen toen ik het zag, ik dacht echt dat ze een grapje maakten. Ik zag het niet voor me, met 14 op die boot, met alle bagage! Maar, ik had beter moeten weten. Hier is altijd nog plaats voor ééntje meer! Wij dus met 14 op die boot, FANTASTISCH… echt, die rust, die schoonheid van bergen rondom het meer… Zon op je snoet, gezellige mensen rondom je. Even waande ik me in een paradijs.
Goed, een uurtje op de boot, met heel wat belevenissen. De boot die stilviel, een speedboot die dat onderweg even kwam repareren, de benzine die op was en moest bijgevuld worden,… Het is leuk om te zien hoe wij ons aangepast hebben. De eerste weken gingen we in paniek schieten door al die problemen, gingen we boos worden van de slechte organisatie, gingen we ons opjagen omdat het maar niet vooruit ging.Nu ondergaan we, lachen we, en denken we ‘Wat zou het volgende zijn?’ Ik kan niet onder woorden brengen, hoe erg ik heb genoten.
Eenmaal aangekomen volgde een stranddagje. Met 13 mensen om je heen is het nooit echt rust, maar toch… Dat water, die natuur, wauw! We zijn een toertje gaan doen met een kano, hebben gesnorkeld en vissen gezien, ik heb een hele afstand gezwommen, en ook wat in de zon gezeten met zware gevolgen… Een verbrandde rug. Nu, de mijne is niets in vergelijking met Ilse… Je hebt rood en knalrood, en bij haar is het nog net iets erger dan het knalrood! Foto’s van ons als kreeftjes volgen nog!
De terugtocht met de boot verliep wat minder… Er was behoorlijk wat wind opgekomen, en we waren met een heleboel echt zeeziek. Toch was ook de zonsondergang op de boot iets wat in ons geheugen gegrift staat.Rond 19u waren we aangekomen met de boot, en dan gingen we eerst nog langs bij het andere gezin voor een kopje thee.
Daar hielden we een heuse ‘zonnebril’ party. Zij hadden 4 dozen vol met zonnebrillen. We hebben heel wat afgelachen, en elk van ons kreeg een zonnebril mee naar huis. Thuisgekomen nog een klein hapje gegeten, en weer een lange praatavond gehad.
Zondag 8 maart 2009
Deze morgen mochten we wat langer slapen. Door de vele dieren waren we echter al vroeg wakker, en hielpen we een handje mee bij het maken van het ontbijt.We zorgden wat voor kleine Luke (1jaar), en ik had een reuze ochtend met Lorna. Grappig, ze is wel 40 jaar, maar toch klikte dat goed met haar. Ze is zo grappig, zo open-minded, zo zorgzaam…
Dan vertrokken, in Lorna’s woorden: ‘the girls’ naar de Kalembo falls. Dit zijn de hoogste uit Afrika. Ze zijn wel smal, en niet zo héél spectaculair. De Victoria Falls in Livingstone zijn dan de spectaculairste…
Goed, we vertrokken met een auto vol meiden. Wat wordt gezegd over vrouwen en oriëntatie? Ok, we hebben het gezegde bewezen. We reden en reden maar, en normaal moest het zo’n 40 kilometer zijn. Na een 50-tal kilometer konden we plots niet meer verder… Er was een slagboom (of wat je een slagboom kan noemen). Er kwam onmiddellijk een man naar de auto, om te zeggen dat we de grens niet over mochten omdat het zondag was… Ik lach gewoonweg plat! We stonden op de grens van Tanzania, kun je dat geloven? Ik kwam echt niet meer bij, en Christine begreep maar half wat er aan de hand was. Nadat ze bekomen was van de schok dat we zo fout zaten, kon ook zij het grappige ervan inzien.Goed, terugkeren dus… We hadden een afslag gemist, maar eenmaal we de afslag gevonden hadden door veel te vragen, zagen we het probleem: ze hadden het bordje gestolen, dusja. Je kan hier een afslag niet zomaar onthouden: alle baantjes zien er hetzelfde uit!
Om 8u waren we vertrokken, om 13u waren we in de Kalembo Falls… Bezoekje brengen, en dan terugkeren. We hadden nog gepland om naar het moto-moto museum te gaan. Er volgde een kleine discussie, het was al na 14u30 en hadden nog niets gegeten. Nuja, we stopten en kochten voor elk een banaan, en gingen nog naar het museum. Schitterend! Over de historic van Zambia, best interessant. Christine en Lorna waren zeer goede gidsen. Dat museum, dat ligt echt in de middel of nowhere… Hoe kunnen ze ooit bezoekers hebben? De terugweg met de auto was zo machtig. We reden in de auto, op de slechte wegen, met alle ramen open. Kinderen zwaaien hier voortdurend naar ons, en ze roepen voortdurend ‘Money, give me money!’ 1 keer is grappig, 10 keer kan je het nog hebben, maar 50 keer dan heb je het wel gehad. We bleven echter het grappige van de situatie zien, en begonnen zeer overtuigd terug te zwaaien. Je voelt je echt een koningin die door de dorpen rijdt… Mijn hand was moe van wuiven, maar we hebben héél wat afgelachen! Ik ben the Queen, en Christine is ‘Mother Queen’. Lorna werd gedoopt als ‘Princess’.
Goed, tegen 18u kwamen we thuis aan, nogal uitgehongerd… Toen volgde een avond vol interessante gesprekken. Grand en Lynn zijn Zuid-Afrikaanse, maar blank. Wij hadden er nooit bij stilgestaan dat zij Afrika nog nooit verlaten hebben, en eigenlijk echt Afrikaans zijn. Doordat ze blank zijn blijf je denken, onbewust, dat ze Europees zijn. Toen Grand vroeg waar wij woonden, in een dorp of stad, moesten we allebei antwoorden dat we in een dorpje woonden. Toen volgde echt een grappige conversatie. Hij zag een dorp zoals een Afrikaans dorp: geen elektriciteit, geen TV,computer,internet… Geen winkels, niets!Toen probeerden we uit te leggen dat je een stad van hier kan vergelijken met een dorp van bij ons… Maar, sommige dingen zijn gewoon niet uit te leggen…Nu, na een uur leken ze het wel te begrijpen. Lynn en Grand zijn rijke Afrikanen. Ze hebben computers en internet, ze hebben elektriciteit en al wat hun hartje belangt. Zij zijn nog in staat om zich iets anders dan een dorpje voor te stellen. Andere inwoners uit het dorp kunnen dat jammergenoeg niet. Vaak hebben ze hun dorp nog nooit verlaten.
Maandag 9 maart 2009
Vandaag bezochten we een marktje met alle girls. Heel wat stofjes gekocht om kleren uit te maken, souvenirs gevonden en gewoon gezellig wat gewandeld. Het was een rustige markt, en het deed echt deugd om eens niet aangeklampt te worden. Enkel in de vismarkt kregen we het lastig met alle aandacht, dus daar hebben we snel doorgewandeld.
Na de markt nog wat gebabbeld, geholpen met de voorbereiding van de lunch en… Lorna overtuigd om mee te komen naar Kasama. Morgen zouden ze sowieso naar Kasama komen, om inkopen te doen en ze moesten nog wat bezoeken doen. Lorna kon gerust nu al meekomen om hier wat rond te hangen! Flexibiliteit, een andere factor die we hier zullen geleerd hebben…Nu zijn we terug thuis, moe maar voldaan. Voldaan is niet het juiste woord… Ik kreeg een energiestoot van deze trip. Het was echt vakantie, genieten, gezellig samenzijn. Het wordt moeilijk om van alle mensen afscheid te nemen, het wordt hard om te beseffen dat je hen wellicht nooit meer terug ziet. Echt, iedereen doet zo zijn best voor ons, ze zijn zo fantastisch! Ik heb een superweekend achter de rug, en nu is het ‘back to reality’. Schoolwerk voor morgen voorbereiden, spullen uitpakken en dan naar bed!
We genieten, snuiven alles op en proberen het ook vast te houden… We leren bij, leren nieuwe mensen kennen en zien al het rijke in deze arme wereld. Alles komt op zijn pootjes terecht, als je het de tijd geeft om je aan te passen. De vele veranderingen zijn nu ook voor ons gewone dingen. We houden van Afrika, met ons hele hart…
Met heel veel liefs na dit mooie weekend,
Ilse en Lies.
maandag 2 maart 2009
Enkele sfeerfoto's
De Chishimba Falls....
Myriam, Alex en Tabia. De 3 Duitse kindjes van Steffi en Marco (Uli haar gastgezin)
Onze lezertjes, met Fie haar potloodjes!
Ze vonden de kleurpotloodjes van Fie schitterend! Bedankt, Elke!
Ons haar vinden de kinderen écht fascinerend...
Lies en Memory...
In Afrika, You never know...
Donderdag 26 februari.
Dagen lopen hier nooit zoals gepland, dat weten we ondertussen al. Toch blijft het ons verbazen, hoeveel rare wendingen er per dag plaatsvinden.
Eerst en vooral spraken we Broeder Dominique aan over de leesmarathon. Het duurt echt te lang, de leerlingen zijn na een tijdje niet meer geboeid.Gelukkig staat hij altijd open voor tips en suggesties. We besloten er een groepsgesprek met de kinderen van te maken, om te zien wat zij vonden. Ze waren duidelijk niet gewoon dat hun mening werd gevraagd, en durfden eerst niet eerlijk te zijn. Nadat wij hen op hun gemak stelden, dat we enkel het beste met hen wilden, gaven ze toe dat het toch wel te lang duurde…Wij stelden voor om het wat te mixen: leesmarathon afgewisseld met spelletjes, en ook af en toe onderbroken met een taalspelletje zoals ‘ik ga op reis en ik neem mee…’
Broeder Dominique vond dat een goed idee, en liet de invulling aan ons over. We hebben, nu we de mogelijkheid zagen, ook een gesprek gehad met hem over onze eerste weken in de Chifwani School. Hij gaf toe dat ze ons in de slechtste klassen hadden gestoken, omdat die leerlingen nooit geen leerkracht zien. Hij zij dat hij te weinig energie in onze stage had gestoken, en dat er nu voor ons geen goede begeleiding klaar stond. We waren op veel voorbereid, maar ik denk dat ik mijn leerkracht misschien 3 of 4 keer gezien heb? Dat is toch een beetje van het goede teveel.
In de namiddag gingen we langs om ons visum te verlengen. We hebben in Lusaka een visum gekregen voor 1 maand, en moesten dit hier laten verlengen. Niet zo makkelijk als gedacht… We hebben een business visum, maar dat klopt niet, aangezien we hier geen geld verdienen. Nu wilden ze dat dus niet verlengen, zonder dat ze de papieren zien waarop staat dat wij hier komen als vrijwilliger om onze stage te doen. Woensdag moeten we teruggaan.’S avonds waren we uitgenodigd bij Uli en haar gastgezin. Het is leuk dat zij nu naast de deur wonen, dat breekt onze eenzaamheid hier wat. Eenzaam, in de zin dat wij geen gastgezin hebben en dus altijd op onszelf zijn aangewezen.
’T was lekker, en gezellig! We zijn uitgenodigd om zaterdag mee te gaan naar de Chishimba Falls, de 2e grootse watervallen uit Afrika!
Vrijdag 27 februari
Onze laatste dag van de leesmarathon. Aangezien er veel minder kinderen waren dan in de klassen, hebben we gedurende deze week echt een band opgebouwd met ieder van hen. Afscheid nemen viel ons zwaarder dan verwacht. Het waren echt lievekes! Nu, met een potlooddoosje van Fie en een sleutelhanger waren ze super gelukkig.Voor ons hadden ze op hun beurt een boekje gemaakt, waar ze elk iets in tekenden en schreven. Super!!
Zoals iedere middag aten we bij Nan. Opnieuw kip… Ik eet supergraag kip, maar het kan ook van het goede teveel zijn. Ik moet de eerste maanden geen kip meer hebben!Toen we bij Nan waren kregen we een sms van Uli. We konden deze middag mee met haar en haar gastgezin, en Lud en de kinderen om te zwemmen! Haastig naar huis gekeerd, badpak genomen, en floep, weer een namiddag gevuld zonder dat het gepland was. Hier wordt nooit iets op voorhand gepland, en daar raken wij nu stilletjes aan gewoon aan.Zwemmen was fantastisch, de kindjes zijn de max, en met Uli hebben we altijd leuke conversaties. Ze is zo anders, dat het weer interessant wordt! De middag eindigde echter in een, je raadt het nooit, regenbui! En een hevige regenbui… Ik had net mijn kleren aangetrokken, en in 3 seconden waren die weer doornat!
Zaterdag 28 februari.
Om 6u30 opstaan… Ook al is het weekend, uitslapen lijkt hier gewoon niet mogelijk. Het is hier zo klaar, zo lawaaierig. Opstaan is de laatste dagen niet zo prettig: de poes doet haar behoefte vrij in huis… De dag start telkens met het opkuisen van kattepoep. Dan eerst naar de winkel, en dan eten bij Nan.
Daarna hadden we met Uli afgesproken. Zij doet de boekhouding van een jeugdcenter, en er was een filmvertoning. Wij samen met haar ernaar toe… Maar, t was op zijn Afrika’s! Normaal ging de film om 14u starten. Wij mooi op tijd… We speelden eerst wat volleybal en Indiaga. Ilse sloeg haar voet over, het leek eerst ernstig te zijn. Gelukkig zagen we al gauw dat het vooral geschaafd was, en dat het inwendig wel ok was.
Het was 16u30 tegen dat de film begon. ’T was een Christelijke film, daar waren we op voorbereid. Maar best mooi en de moeite… over s
Samson, en de kracht in zijn haar. Misschien kennen sommigen onder jullie hem?Na de film zei Uli dat we gerust bij hen mochten eten. We vroegen toch nog eens aan Steffi en Marco als dat geen probleem was, maar ze zeiden dat ze genoten van ons bezoek. We hebben wel een mega grote berg afwas verzet, en daar was Steffi heel dankbaar voor! En toen begon het te… regenen! Onweren is in dit geval een beter woord, denk ik. En zelfs dat is te zacht uitgedrukt. Regen, bliksem, donder…. Je kan/mag niet buitenkomen in dat weer… Gelukkig deden we dat niet, en bleven we bij Uli tot het weer wat kalmer werd, en tot de elektriciteit terug was. Zaterdag waren er 4 doden in Kasama, wegens de bliksem. Je mag jezelf daar geen vragen bij stellen, maar wij blijven toch binnen als het nog maar eens begint te onweren.We speelden met Steffi en Uli heel wat gezelschapsspelletjes. We voelen ons daar echt thuis en welkom!
Zondag 1 maart
Vandaag gingen we naar de Chishimba Falls… Wondermooi! We plaatsen hier wat foto’s, dat jullie mee kunnen genieten. Alleen, sommige dingen kan je niet in woorden omschrijven, kan je niet op foto’s vastleggen. Natuur is daar vaak 1 van.
We praatten wat met Uli en met Christine (Duitse vrouw, werkt hier als verpleegster en gaat binnen maand terug naar Dutisland)… Wij waren al van plan volgend weekend naar Lake Tanganika te gaan, samen met Uli. Het is hier maandag public Holiday… Nu stelde Christine voor om mee te gaan, en dan konden we met de auto in plaats van met de bus! Vrijdagmiddag vertrekken we voor een weekendje uit!
We raken ook gewoon aan de Afrikaanse manier van picknicken. Je brengt niet je eigen lunch mee, maar je brengt genoeg mee voor iedereen. Dan deel je dat lekker uit, en eet je van elk een beetje! Wij maakten pistolets met kaas (Dit was de eerste keer dat er kaas in de winkel was!), en fruitsla als dessert.
Alleen de thuiskomst was minder prettig. Bij het openen van de deur roken we al onraad… Kattepoep! In het toilet deze keer… Wanneer we alles hadden opgeruimd, wilde ik mijn handen wassen in de badkamer… Lag het daar ook niet vol met poep. Heel mijn handdoek ondergepoept, jekkie! Wij kennen niets van katten, maar het is echt veel en slap. Zou ze ziek zijn? We waren boos, en hebben ze buiten gezet… Er lopen hier echter wel 4 kittens van haar rond.
Maandag 2 maart
Wat een dag… Na veel getwijfel en gepraat, besloten we het over een andere boeg te gooien. We wisten via Lud dat de Ngole Urban School zo mogelijk nog erger was dan de Chifwani School. Beslissingen maak je echter niet over 1 nacht ijs, maar nu waren we er wel uit. We zouden eerst Broeder Dominique verder helpen met zijn leesmarathon. Wij zullen een programma uitwerken om het voor de kinderen aangenaam en leerrijk te houden. We zullen naast die leesmarathon ook leerlingen bijwerken in wiskunde. Hoe alles precies ingevuld raakt zullen we morgen bespreken met Broeder Dominque, vandaag had hij een bespreking. In ieder geval willen wij onze energie hierin steken, willen we iets uitdokteren die de moeite waard is voor de leerlingen. In de namiddagen blijven we in de International School les geven. Misschien doen we de laatste 2-3 weken wel volledig in de International School, om zo ook eens te zien hoe de voormiddagen daar ingevuld raken. De verschillen zijn zo groot!
We waren blij dat we de draad in de International School terug konden oppikken. Na hun weekje vakantie waren de leerlingen dolbij ons terug te zien, en wij ook om hen terug te zien. T zijn echte schatjes daar!
Er is hier één klein probleempje: we zien moeder kat niet meer terug. Katten komen altijd terug, dat is wat wij weten? Maar die kleine poesjes hebben wel honger!!Nu we over dieren bezig zijn, is het misschien ook het moment om enkele anekdotes te vertellen. Het is hier een echte dierentuin. Iedere morgen opnieuw een gevecht aangaan met de honden. Als we de poort opendoen, dan rennen ze naar buiten. We hebben al verschillende technieken en tactieken geprobeerd, maar zonder resultaat. Dan moeten we beginnen met over straat te lopen en te roepen ‘Peanuts, Buttenut! Come Here… Mmmm, food!’ En dan zie je al die Afrikanen lachen met die blanke meiden…
We moeten er ook voor zorgen dat de honden NIET binnen raken, want ze bijten de kittens dood. Daarnaast is 1 van de 2 honden echt stinky! Zo’n geur, je ruikt hem vanop 10m afstand.We hebben ook kippen en een haan, die hier los rondlopen. Gisteren zat er opnieuw een kip binnen, maar het grappigste van al was: ik zet me aan tafel met een drankje bij het thuiskomen. Ik plofte neer, en t duurde even voor ik beseft dat daar een dode kip voor me lag! Dan kwam Eda naar buiten, nam de kip en begon ze te pluimen. Nu ligt die vacht gewoon in onze tuin! Ik was wat aan het spelen met 1 van de kittens, en Ilse zei dat ik nog als dierenvriend naar huis zal gaan. Wat Afrika niet allemaal met een mens kan doen!
*Met liefs*
Ilse en Lies.
Dagen lopen hier nooit zoals gepland, dat weten we ondertussen al. Toch blijft het ons verbazen, hoeveel rare wendingen er per dag plaatsvinden.
Eerst en vooral spraken we Broeder Dominique aan over de leesmarathon. Het duurt echt te lang, de leerlingen zijn na een tijdje niet meer geboeid.Gelukkig staat hij altijd open voor tips en suggesties. We besloten er een groepsgesprek met de kinderen van te maken, om te zien wat zij vonden. Ze waren duidelijk niet gewoon dat hun mening werd gevraagd, en durfden eerst niet eerlijk te zijn. Nadat wij hen op hun gemak stelden, dat we enkel het beste met hen wilden, gaven ze toe dat het toch wel te lang duurde…Wij stelden voor om het wat te mixen: leesmarathon afgewisseld met spelletjes, en ook af en toe onderbroken met een taalspelletje zoals ‘ik ga op reis en ik neem mee…’
Broeder Dominique vond dat een goed idee, en liet de invulling aan ons over. We hebben, nu we de mogelijkheid zagen, ook een gesprek gehad met hem over onze eerste weken in de Chifwani School. Hij gaf toe dat ze ons in de slechtste klassen hadden gestoken, omdat die leerlingen nooit geen leerkracht zien. Hij zij dat hij te weinig energie in onze stage had gestoken, en dat er nu voor ons geen goede begeleiding klaar stond. We waren op veel voorbereid, maar ik denk dat ik mijn leerkracht misschien 3 of 4 keer gezien heb? Dat is toch een beetje van het goede teveel.
In de namiddag gingen we langs om ons visum te verlengen. We hebben in Lusaka een visum gekregen voor 1 maand, en moesten dit hier laten verlengen. Niet zo makkelijk als gedacht… We hebben een business visum, maar dat klopt niet, aangezien we hier geen geld verdienen. Nu wilden ze dat dus niet verlengen, zonder dat ze de papieren zien waarop staat dat wij hier komen als vrijwilliger om onze stage te doen. Woensdag moeten we teruggaan.’S avonds waren we uitgenodigd bij Uli en haar gastgezin. Het is leuk dat zij nu naast de deur wonen, dat breekt onze eenzaamheid hier wat. Eenzaam, in de zin dat wij geen gastgezin hebben en dus altijd op onszelf zijn aangewezen.
’T was lekker, en gezellig! We zijn uitgenodigd om zaterdag mee te gaan naar de Chishimba Falls, de 2e grootse watervallen uit Afrika!
Vrijdag 27 februari
Onze laatste dag van de leesmarathon. Aangezien er veel minder kinderen waren dan in de klassen, hebben we gedurende deze week echt een band opgebouwd met ieder van hen. Afscheid nemen viel ons zwaarder dan verwacht. Het waren echt lievekes! Nu, met een potlooddoosje van Fie en een sleutelhanger waren ze super gelukkig.Voor ons hadden ze op hun beurt een boekje gemaakt, waar ze elk iets in tekenden en schreven. Super!!
Zoals iedere middag aten we bij Nan. Opnieuw kip… Ik eet supergraag kip, maar het kan ook van het goede teveel zijn. Ik moet de eerste maanden geen kip meer hebben!Toen we bij Nan waren kregen we een sms van Uli. We konden deze middag mee met haar en haar gastgezin, en Lud en de kinderen om te zwemmen! Haastig naar huis gekeerd, badpak genomen, en floep, weer een namiddag gevuld zonder dat het gepland was. Hier wordt nooit iets op voorhand gepland, en daar raken wij nu stilletjes aan gewoon aan.Zwemmen was fantastisch, de kindjes zijn de max, en met Uli hebben we altijd leuke conversaties. Ze is zo anders, dat het weer interessant wordt! De middag eindigde echter in een, je raadt het nooit, regenbui! En een hevige regenbui… Ik had net mijn kleren aangetrokken, en in 3 seconden waren die weer doornat!
Zaterdag 28 februari.
Om 6u30 opstaan… Ook al is het weekend, uitslapen lijkt hier gewoon niet mogelijk. Het is hier zo klaar, zo lawaaierig. Opstaan is de laatste dagen niet zo prettig: de poes doet haar behoefte vrij in huis… De dag start telkens met het opkuisen van kattepoep. Dan eerst naar de winkel, en dan eten bij Nan.
Daarna hadden we met Uli afgesproken. Zij doet de boekhouding van een jeugdcenter, en er was een filmvertoning. Wij samen met haar ernaar toe… Maar, t was op zijn Afrika’s! Normaal ging de film om 14u starten. Wij mooi op tijd… We speelden eerst wat volleybal en Indiaga. Ilse sloeg haar voet over, het leek eerst ernstig te zijn. Gelukkig zagen we al gauw dat het vooral geschaafd was, en dat het inwendig wel ok was.
Het was 16u30 tegen dat de film begon. ’T was een Christelijke film, daar waren we op voorbereid. Maar best mooi en de moeite… over s
Samson, en de kracht in zijn haar. Misschien kennen sommigen onder jullie hem?Na de film zei Uli dat we gerust bij hen mochten eten. We vroegen toch nog eens aan Steffi en Marco als dat geen probleem was, maar ze zeiden dat ze genoten van ons bezoek. We hebben wel een mega grote berg afwas verzet, en daar was Steffi heel dankbaar voor! En toen begon het te… regenen! Onweren is in dit geval een beter woord, denk ik. En zelfs dat is te zacht uitgedrukt. Regen, bliksem, donder…. Je kan/mag niet buitenkomen in dat weer… Gelukkig deden we dat niet, en bleven we bij Uli tot het weer wat kalmer werd, en tot de elektriciteit terug was. Zaterdag waren er 4 doden in Kasama, wegens de bliksem. Je mag jezelf daar geen vragen bij stellen, maar wij blijven toch binnen als het nog maar eens begint te onweren.We speelden met Steffi en Uli heel wat gezelschapsspelletjes. We voelen ons daar echt thuis en welkom!
Zondag 1 maart
Vandaag gingen we naar de Chishimba Falls… Wondermooi! We plaatsen hier wat foto’s, dat jullie mee kunnen genieten. Alleen, sommige dingen kan je niet in woorden omschrijven, kan je niet op foto’s vastleggen. Natuur is daar vaak 1 van.
We praatten wat met Uli en met Christine (Duitse vrouw, werkt hier als verpleegster en gaat binnen maand terug naar Dutisland)… Wij waren al van plan volgend weekend naar Lake Tanganika te gaan, samen met Uli. Het is hier maandag public Holiday… Nu stelde Christine voor om mee te gaan, en dan konden we met de auto in plaats van met de bus! Vrijdagmiddag vertrekken we voor een weekendje uit!
We raken ook gewoon aan de Afrikaanse manier van picknicken. Je brengt niet je eigen lunch mee, maar je brengt genoeg mee voor iedereen. Dan deel je dat lekker uit, en eet je van elk een beetje! Wij maakten pistolets met kaas (Dit was de eerste keer dat er kaas in de winkel was!), en fruitsla als dessert.
Alleen de thuiskomst was minder prettig. Bij het openen van de deur roken we al onraad… Kattepoep! In het toilet deze keer… Wanneer we alles hadden opgeruimd, wilde ik mijn handen wassen in de badkamer… Lag het daar ook niet vol met poep. Heel mijn handdoek ondergepoept, jekkie! Wij kennen niets van katten, maar het is echt veel en slap. Zou ze ziek zijn? We waren boos, en hebben ze buiten gezet… Er lopen hier echter wel 4 kittens van haar rond.
Maandag 2 maart
Wat een dag… Na veel getwijfel en gepraat, besloten we het over een andere boeg te gooien. We wisten via Lud dat de Ngole Urban School zo mogelijk nog erger was dan de Chifwani School. Beslissingen maak je echter niet over 1 nacht ijs, maar nu waren we er wel uit. We zouden eerst Broeder Dominique verder helpen met zijn leesmarathon. Wij zullen een programma uitwerken om het voor de kinderen aangenaam en leerrijk te houden. We zullen naast die leesmarathon ook leerlingen bijwerken in wiskunde. Hoe alles precies ingevuld raakt zullen we morgen bespreken met Broeder Dominque, vandaag had hij een bespreking. In ieder geval willen wij onze energie hierin steken, willen we iets uitdokteren die de moeite waard is voor de leerlingen. In de namiddagen blijven we in de International School les geven. Misschien doen we de laatste 2-3 weken wel volledig in de International School, om zo ook eens te zien hoe de voormiddagen daar ingevuld raken. De verschillen zijn zo groot!
We waren blij dat we de draad in de International School terug konden oppikken. Na hun weekje vakantie waren de leerlingen dolbij ons terug te zien, en wij ook om hen terug te zien. T zijn echte schatjes daar!
Er is hier één klein probleempje: we zien moeder kat niet meer terug. Katten komen altijd terug, dat is wat wij weten? Maar die kleine poesjes hebben wel honger!!Nu we over dieren bezig zijn, is het misschien ook het moment om enkele anekdotes te vertellen. Het is hier een echte dierentuin. Iedere morgen opnieuw een gevecht aangaan met de honden. Als we de poort opendoen, dan rennen ze naar buiten. We hebben al verschillende technieken en tactieken geprobeerd, maar zonder resultaat. Dan moeten we beginnen met over straat te lopen en te roepen ‘Peanuts, Buttenut! Come Here… Mmmm, food!’ En dan zie je al die Afrikanen lachen met die blanke meiden…
We moeten er ook voor zorgen dat de honden NIET binnen raken, want ze bijten de kittens dood. Daarnaast is 1 van de 2 honden echt stinky! Zo’n geur, je ruikt hem vanop 10m afstand.We hebben ook kippen en een haan, die hier los rondlopen. Gisteren zat er opnieuw een kip binnen, maar het grappigste van al was: ik zet me aan tafel met een drankje bij het thuiskomen. Ik plofte neer, en t duurde even voor ik beseft dat daar een dode kip voor me lag! Dan kwam Eda naar buiten, nam de kip en begon ze te pluimen. Nu ligt die vacht gewoon in onze tuin! Ik was wat aan het spelen met 1 van de kittens, en Ilse zei dat ik nog als dierenvriend naar huis zal gaan. Wat Afrika niet allemaal met een mens kan doen!
*Met liefs*
Ilse en Lies.
donderdag 26 februari 2009
Een goed hart voor oude mensen!
Dinsdag 24 februari 2009
Onze 2de dag op de leesmarathon. Lies was weer helemaal de oude en kon er weer volop voor gaan.
Ook vandaag waren de kinderen stil en werkten goed mee. Maar 4u lezen, kan soms van het goede te veel zijn. Daarom zorgden we voor wat variatie en leuke momenten.
We smeten er wat tussendoortjes in (woesch, ik ga op reis en ik neem mee, …). Dit zorgde even voor een break en stimuleerde de kinderen om daarna weer met volle moed verder te lezen.
’s Middags zijn we dan samen bij Nanny gaan eten. Lies nog wat voorzichtig want hier weet je natuurlijk nooit. Want weer ziek worden…
Nog even naar de winkel geweest, bezoekje van Christine en onze buurman. Onze buurman heet Chipi en gaf ons zijn telefoonnummer. Je weet maar nooit in noodgevallen…
Woensdag 25 februari 2009
Deze ochtend kwam broeder Dominiek onze klas in. Om de kinderen warm te maken voor het lezen, vertelde hij hen eerst zelf een verhaal. Hij kan echt heel mooi vertellen. Alle kinderen hingen aan zijn lippen. Ook wij waren gefascineerd.
Vandaag lieten we de kinderen na het lezen van hun boek een tekening maken. Ze moesten een fragment uit het boek kiezen die hen het meeste aansprak. En deze passage probeerden ze te tekenen. Dit was voor de kinderen leuk maar ook voor ons. Op die manier zagen we wat het kind belangrijk vond in het boek.
Bij Nanny was het weer lekker. Kip met groentjes en puree. Soms is het wat moeilijk om te praten met haar want ze is doof. Maar zij vertelt veel en wij luisteren naar haar.
Ze is wel blij met wat gezelschap. En wij natuurlijk ook.
Veel liefs
Lies en Ilse
Onze 2de dag op de leesmarathon. Lies was weer helemaal de oude en kon er weer volop voor gaan.
Ook vandaag waren de kinderen stil en werkten goed mee. Maar 4u lezen, kan soms van het goede te veel zijn. Daarom zorgden we voor wat variatie en leuke momenten.
We smeten er wat tussendoortjes in (woesch, ik ga op reis en ik neem mee, …). Dit zorgde even voor een break en stimuleerde de kinderen om daarna weer met volle moed verder te lezen.
’s Middags zijn we dan samen bij Nanny gaan eten. Lies nog wat voorzichtig want hier weet je natuurlijk nooit. Want weer ziek worden…
Nog even naar de winkel geweest, bezoekje van Christine en onze buurman. Onze buurman heet Chipi en gaf ons zijn telefoonnummer. Je weet maar nooit in noodgevallen…
Woensdag 25 februari 2009
Deze ochtend kwam broeder Dominiek onze klas in. Om de kinderen warm te maken voor het lezen, vertelde hij hen eerst zelf een verhaal. Hij kan echt heel mooi vertellen. Alle kinderen hingen aan zijn lippen. Ook wij waren gefascineerd.
Vandaag lieten we de kinderen na het lezen van hun boek een tekening maken. Ze moesten een fragment uit het boek kiezen die hen het meeste aansprak. En deze passage probeerden ze te tekenen. Dit was voor de kinderen leuk maar ook voor ons. Op die manier zagen we wat het kind belangrijk vond in het boek.
Bij Nanny was het weer lekker. Kip met groentjes en puree. Soms is het wat moeilijk om te praten met haar want ze is doof. Maar zij vertelt veel en wij luisteren naar haar.
Ze is wel blij met wat gezelschap. En wij natuurlijk ook.
Veel liefs
Lies en Ilse
maandag 23 februari 2009
Hidido!
Donderdag 19 februari.
’S morgens in de Chifwani School probeerden we het cijferen verder uit te werken in niveaugroepen… Best een spannende belevenis.
Het loopt echter niet altijd zoals gehoopt. Er is bitter weinig discipline in de school, en de leerlingen luisteren bij deze héél moeilijk. Wij hadden net het tegenovergestelde verwacht: een ijzeren discipline, gekweekt door wat je toch wel lijfstraffen kan noemen. Het deert de leerlingen echter niet dat ze slaag krijgen. Ze hebben ook geen respect voor de leerkrachten. Nu, wat wil je als ze maar 3 uurtjes naar school moeten per dag, en als er dan nog de helft van de tijd geen leerkracht aanwezig is?
Nu, volle moed begonnen we eraan… We besloten ballonnen mee te nemen als beloningssysteem. Wie in stilte kon werken, kreeg een ballon. Dat was een goed idee! We waren ook ‘hard’, en gaven sommige leerlingen geen ballon. Daar waren ze erg verdrietig om, maar morgen krijgen ze een nieuwe kans.Als je 60 leerlingen in de klas hebt, is stilte krijgen al een hele uitdaging! Alle kleine beetjes helpen. Het niveauwerken lukt goed. Nog enkele leerlingen in een andere groep gestoken na evaluatie van de vorige dag. Nu zou iedereen toch ongeveer in zijn eigen niveaugroep moeten zitten. Met de zwakke groep werkten we gewoon verder aan de optellingen met cijferen… Zij hebben nog heel wat begeleiding nodig, maar via onze zelfgebouwde abacus met steentjes, begint het bij de meesten te vlotten. De middelste groep moest eerst nog 5 cijferoefeningen van plus maken, en daarna konden zij beginnen aan de cijferoefeningen van min.
De sterkte groep begon onmiddellijk aan die cijferoefeningen van min. We hadden goed uitgedokterd wanneer we aan welk groepje uitleg moesten geven, en tot onze eigen verbazing bleek onze timing goed te kloppen.We haalden echt voldoening uit deze voormiddag, al blijft lesgeven in de Chifwani School bitter hard. Het is lastig om niet gerespecteerd te worden, zelfs niet als blanke leerkracht. Zolang deze kinderen het naar school gaan niet gewoon worden, zolang ze maar 3 uurtjes per dag moeten komen, zolang er meer geen dan wel een leerkracht in de klas is, zal deze situatie niet verbeteren…
In de International School moesten volume aanbrengen en inoefenen. We startten met een groepje van 14 leerlingen, en stuurden zo stelselmatig iedereen terug die de leerstof beet had. We eindigden met 3 leerlingen die nog wat extra uitleg zullen nodig hebben in 1 van de volgende weken. Het was moeilijk om alles duidelijk te maken, we zaten wat met een taalprobleem… We konden het maar op 1, misschien 2 manieren uitleggen, en voor sommige leerlingen was dat niet voldoende. Ons Engels beperkte zich ook in de wiskundige termen. Wanneer ze het mochten uitproberen en doen: dan zagen ze dat er 1000 ml in een l zat… Wanneer je die vraag stelde zonder concreet materiaal, was dat bij velen een probleem. Dat zijn echter dingen die je ook in België ziet.Hazel gaf ons een woordenboekje met Wiskundige termen in het Engels! Daar zijn we reuze blij mee.
’S avonds mochten we bij Stef gaan eten (Stef is de schoondochter van Hazel, en dus ook de schoonzus van Claire)… We waren daar met zo’n 20 volwassenen en nog meer kinderen. Ze vierden dat Luc, Stef haar man, terug was uit Tanzania voor een weekje. Hij had vuurwerk mee, en dat was prachtig, om daar met zo’n grote groep gezellig naar dat spectaculaire vuurwerk te kijken. In hoeverre dat veilig was, dat laten we even in het midden.
Vrijdag 20 februari
Vandaag weer gewerkt met ons beloningssysteem, maar deze keer hadden we potloden bij! De leerlingen waren echt gemotiveerd, maar ze blijven het heel moeilijk hebben om in stilte te werken. Ze zijn dat niet gewoon… Aangezien er nooit een leerkracht is, is er ook nooit iemand die zegt dat ze moeten zwijgen…Maar, je merkt wel ze gemotiveerd worden door het feit dat ze een beloning kunnen verdienen! Het was onze laatste dag in ons klasje… Volgende week begeleiden we in deze school wel nog een leesmarathon, en de week erop vertrekken we naar de Urban Ngole School.
In de namiddag geen les in de International School, op vrijdagmiddag mogen alle leerlingen huiswaarts keren. Ook de 8 weeskinderen van Hazel werden opgehaald door familie… De International School houdt een week vakantie (Zoals in België, de andere scholen houden geen vakantie!)De 8 weeskinderen moesten naar familie voor deze week, omdat Hazel en haar man naar Zuid-Afrika moeten op controle naar het ziekenhuis.
Eigenlijk een rustige middag gehad: naar de bank, naar de winkel, afscheid genomen van Uli die voor een weekje naar Livinsgtone trekt.We hadden gepland om naar een film te kijken op onze laptop, maar… Geen elektriciteit, voor de verandering. Dan maar vroeg in bed gekropen..
Zaterdag 21 februari.
’S morgens zijn we met Claire naar de markt geweest. We waren al eens naar daar geweest, maar moesten toen snel terugkeren. We werden overladen door voornamelijk mannelijke aandacht. Claire is hier echter opgegroeid,en spreekt Bemba, dus we voelden ons veel sterker. Het was leuk, gezellig… Claire hield de mensen van ons af. We zagen echter alleen maar het gedeelte van de markt met kinderkleertjes voor Bambo. Dus, we moeten zeker nog eens terug, maar ook nu zagen we weer dat het alleen niet haalbaar is. We hebben een zwarte bodygard nodig!Daarna stopten we bij Hazel, Claire haar moeder… Kopje thee, gezellige babbel…En toen stond Lud daar plots! Als we mee wilden gaan zwemmen. Samen met de kindjes van Stef en Luc. Tuurlijk! Vlug een hapje eten halen, zwempak meeritsen, en weg waren we.Lud nam de 3 kinderen van Stef en Luc mee, omdat zij moesten inpakken. Luc moet terug naar Tanzania voor zijn werk, maar het gezin gaat mee om daar nog een weekje te reizen (Aangezien het toch vakantie is in de International School)…Het was gezellig, en warm!Toen we hier terug thuis kwamen, was er barbecue… Wij wisten van niets, maar dat deert hier allemaal niet! Claire wou nog afscheid nemen, voor ze zondag voor 2 maanden naar Zuid-Afrika trekt. Het was allemaal vis, dus voor mij een tegenvaller… Maar Ilse verzekert me dat het zeer lekker was, in vistermen.
Zoals je hoort, zitten we vanaf morgen een weekje alleen…. Uli is in Livingstone, Hazel, haar man, Claire en Bambo trekken naar Zuid-Afrika. (Hazel en haar man komen wel binnen 1 week terug!). Stef en Luc in Tanzania, en dat alles zorgt dus voor een lege week. Maar: ’s middags mogen we wel naar Thorn Three (guesthouse waar Hazel en haar man de eigenaar van zijn) gaan eten, samen met Nanny. Nanny is de mama van Hazel (een oud dametje dus), maar die houdt van wat gezelschap. Nu het huis daar echter leeg is zonder de weeskinderen, zonder Hazel,zonder Claire, vroeg ze als wij haar ’s middags niet willen vergezellen. Wij slaan zo’n aanbod niet gauw af!
Zondag 22 februari.
Rustige dag gehad, onze was gedaan, afscheid genomen van Claire, ons daarna echt geïnstalleerd in dit huis, en dan … ja, je gelooft het echt niet… wat schoolwerk gemaakt!We zijn voor ons wero thema van onze ingroeistage een heus Zambia-spel aan het maken…
Maandag 23 februari.
De leesmarathon ging van start. Hevige diarree zorgde ervoor dat ik een dag thuis moest blijven… Saaaaai! Ilse was dus de hele morgen in school.. Ze vertelde me dat het wel nog leuk was. De slimste kinderen uit grade 5 en 6 moeten boeken lezen, en dan moeten wij hen aanmoedigen om daar in het Engels over te vertellen. Ze waren met 9, heel enthousiast en super stil! Ik verlang dus al om erbij te zijn. Hopelijk is de diarree morgen van de baan…’S middags ging Ilse dan naar Nanny om te eten. Kip met frietjes (Afrikaanse frietjes) en tomaat. De dessert vond ze maar niets: Jelly. Daarna ging ze nog iets gaan installeren op onze computers, zodat we ook nu Claire weg is, thuis op de computer kunnen. Rond 17u30 was ze thuis, en ik was wat blij dat ik iemand zag! Ik las een heel boek uit, en bekeek een film…Lud kwam nog even op bezoek, om te kijken als ik wel in orde was! Niets aan de hand, veel drinken en zout eten is haar tip. (Ze is verpleegster, dus dat volg ik mooi op!)Maar, ik voel me al stukken beter, en zal morgen wel weer van de partij zijn!
Veel liefs,Risa en Ierse. (Zo spreken ze onze namen hier uit)
’S morgens in de Chifwani School probeerden we het cijferen verder uit te werken in niveaugroepen… Best een spannende belevenis.
Het loopt echter niet altijd zoals gehoopt. Er is bitter weinig discipline in de school, en de leerlingen luisteren bij deze héél moeilijk. Wij hadden net het tegenovergestelde verwacht: een ijzeren discipline, gekweekt door wat je toch wel lijfstraffen kan noemen. Het deert de leerlingen echter niet dat ze slaag krijgen. Ze hebben ook geen respect voor de leerkrachten. Nu, wat wil je als ze maar 3 uurtjes naar school moeten per dag, en als er dan nog de helft van de tijd geen leerkracht aanwezig is?
Nu, volle moed begonnen we eraan… We besloten ballonnen mee te nemen als beloningssysteem. Wie in stilte kon werken, kreeg een ballon. Dat was een goed idee! We waren ook ‘hard’, en gaven sommige leerlingen geen ballon. Daar waren ze erg verdrietig om, maar morgen krijgen ze een nieuwe kans.Als je 60 leerlingen in de klas hebt, is stilte krijgen al een hele uitdaging! Alle kleine beetjes helpen. Het niveauwerken lukt goed. Nog enkele leerlingen in een andere groep gestoken na evaluatie van de vorige dag. Nu zou iedereen toch ongeveer in zijn eigen niveaugroep moeten zitten. Met de zwakke groep werkten we gewoon verder aan de optellingen met cijferen… Zij hebben nog heel wat begeleiding nodig, maar via onze zelfgebouwde abacus met steentjes, begint het bij de meesten te vlotten. De middelste groep moest eerst nog 5 cijferoefeningen van plus maken, en daarna konden zij beginnen aan de cijferoefeningen van min.
De sterkte groep begon onmiddellijk aan die cijferoefeningen van min. We hadden goed uitgedokterd wanneer we aan welk groepje uitleg moesten geven, en tot onze eigen verbazing bleek onze timing goed te kloppen.We haalden echt voldoening uit deze voormiddag, al blijft lesgeven in de Chifwani School bitter hard. Het is lastig om niet gerespecteerd te worden, zelfs niet als blanke leerkracht. Zolang deze kinderen het naar school gaan niet gewoon worden, zolang ze maar 3 uurtjes per dag moeten komen, zolang er meer geen dan wel een leerkracht in de klas is, zal deze situatie niet verbeteren…
In de International School moesten volume aanbrengen en inoefenen. We startten met een groepje van 14 leerlingen, en stuurden zo stelselmatig iedereen terug die de leerstof beet had. We eindigden met 3 leerlingen die nog wat extra uitleg zullen nodig hebben in 1 van de volgende weken. Het was moeilijk om alles duidelijk te maken, we zaten wat met een taalprobleem… We konden het maar op 1, misschien 2 manieren uitleggen, en voor sommige leerlingen was dat niet voldoende. Ons Engels beperkte zich ook in de wiskundige termen. Wanneer ze het mochten uitproberen en doen: dan zagen ze dat er 1000 ml in een l zat… Wanneer je die vraag stelde zonder concreet materiaal, was dat bij velen een probleem. Dat zijn echter dingen die je ook in België ziet.Hazel gaf ons een woordenboekje met Wiskundige termen in het Engels! Daar zijn we reuze blij mee.
’S avonds mochten we bij Stef gaan eten (Stef is de schoondochter van Hazel, en dus ook de schoonzus van Claire)… We waren daar met zo’n 20 volwassenen en nog meer kinderen. Ze vierden dat Luc, Stef haar man, terug was uit Tanzania voor een weekje. Hij had vuurwerk mee, en dat was prachtig, om daar met zo’n grote groep gezellig naar dat spectaculaire vuurwerk te kijken. In hoeverre dat veilig was, dat laten we even in het midden.
Vrijdag 20 februari
Vandaag weer gewerkt met ons beloningssysteem, maar deze keer hadden we potloden bij! De leerlingen waren echt gemotiveerd, maar ze blijven het heel moeilijk hebben om in stilte te werken. Ze zijn dat niet gewoon… Aangezien er nooit een leerkracht is, is er ook nooit iemand die zegt dat ze moeten zwijgen…Maar, je merkt wel ze gemotiveerd worden door het feit dat ze een beloning kunnen verdienen! Het was onze laatste dag in ons klasje… Volgende week begeleiden we in deze school wel nog een leesmarathon, en de week erop vertrekken we naar de Urban Ngole School.
In de namiddag geen les in de International School, op vrijdagmiddag mogen alle leerlingen huiswaarts keren. Ook de 8 weeskinderen van Hazel werden opgehaald door familie… De International School houdt een week vakantie (Zoals in België, de andere scholen houden geen vakantie!)De 8 weeskinderen moesten naar familie voor deze week, omdat Hazel en haar man naar Zuid-Afrika moeten op controle naar het ziekenhuis.
Eigenlijk een rustige middag gehad: naar de bank, naar de winkel, afscheid genomen van Uli die voor een weekje naar Livinsgtone trekt.We hadden gepland om naar een film te kijken op onze laptop, maar… Geen elektriciteit, voor de verandering. Dan maar vroeg in bed gekropen..
Zaterdag 21 februari.
’S morgens zijn we met Claire naar de markt geweest. We waren al eens naar daar geweest, maar moesten toen snel terugkeren. We werden overladen door voornamelijk mannelijke aandacht. Claire is hier echter opgegroeid,en spreekt Bemba, dus we voelden ons veel sterker. Het was leuk, gezellig… Claire hield de mensen van ons af. We zagen echter alleen maar het gedeelte van de markt met kinderkleertjes voor Bambo. Dus, we moeten zeker nog eens terug, maar ook nu zagen we weer dat het alleen niet haalbaar is. We hebben een zwarte bodygard nodig!Daarna stopten we bij Hazel, Claire haar moeder… Kopje thee, gezellige babbel…En toen stond Lud daar plots! Als we mee wilden gaan zwemmen. Samen met de kindjes van Stef en Luc. Tuurlijk! Vlug een hapje eten halen, zwempak meeritsen, en weg waren we.Lud nam de 3 kinderen van Stef en Luc mee, omdat zij moesten inpakken. Luc moet terug naar Tanzania voor zijn werk, maar het gezin gaat mee om daar nog een weekje te reizen (Aangezien het toch vakantie is in de International School)…Het was gezellig, en warm!Toen we hier terug thuis kwamen, was er barbecue… Wij wisten van niets, maar dat deert hier allemaal niet! Claire wou nog afscheid nemen, voor ze zondag voor 2 maanden naar Zuid-Afrika trekt. Het was allemaal vis, dus voor mij een tegenvaller… Maar Ilse verzekert me dat het zeer lekker was, in vistermen.
Zoals je hoort, zitten we vanaf morgen een weekje alleen…. Uli is in Livingstone, Hazel, haar man, Claire en Bambo trekken naar Zuid-Afrika. (Hazel en haar man komen wel binnen 1 week terug!). Stef en Luc in Tanzania, en dat alles zorgt dus voor een lege week. Maar: ’s middags mogen we wel naar Thorn Three (guesthouse waar Hazel en haar man de eigenaar van zijn) gaan eten, samen met Nanny. Nanny is de mama van Hazel (een oud dametje dus), maar die houdt van wat gezelschap. Nu het huis daar echter leeg is zonder de weeskinderen, zonder Hazel,zonder Claire, vroeg ze als wij haar ’s middags niet willen vergezellen. Wij slaan zo’n aanbod niet gauw af!
Zondag 22 februari.
Rustige dag gehad, onze was gedaan, afscheid genomen van Claire, ons daarna echt geïnstalleerd in dit huis, en dan … ja, je gelooft het echt niet… wat schoolwerk gemaakt!We zijn voor ons wero thema van onze ingroeistage een heus Zambia-spel aan het maken…
Maandag 23 februari.
De leesmarathon ging van start. Hevige diarree zorgde ervoor dat ik een dag thuis moest blijven… Saaaaai! Ilse was dus de hele morgen in school.. Ze vertelde me dat het wel nog leuk was. De slimste kinderen uit grade 5 en 6 moeten boeken lezen, en dan moeten wij hen aanmoedigen om daar in het Engels over te vertellen. Ze waren met 9, heel enthousiast en super stil! Ik verlang dus al om erbij te zijn. Hopelijk is de diarree morgen van de baan…’S middags ging Ilse dan naar Nanny om te eten. Kip met frietjes (Afrikaanse frietjes) en tomaat. De dessert vond ze maar niets: Jelly. Daarna ging ze nog iets gaan installeren op onze computers, zodat we ook nu Claire weg is, thuis op de computer kunnen. Rond 17u30 was ze thuis, en ik was wat blij dat ik iemand zag! Ik las een heel boek uit, en bekeek een film…Lud kwam nog even op bezoek, om te kijken als ik wel in orde was! Niets aan de hand, veel drinken en zout eten is haar tip. (Ze is verpleegster, dus dat volg ik mooi op!)Maar, ik voel me al stukken beter, en zal morgen wel weer van de partij zijn!
Veel liefs,Risa en Ierse. (Zo spreken ze onze namen hier uit)
woensdag 18 februari 2009
We durven al iets meer uitproberen!
Gisteren startte de dag, zoals elke morgen, heel vroeg.
We begonnen met onze was. Want dit is iets dat we altijd maar uitstelden en onze onderbroeken voorraad raakte uitgeput.
Wassen met de hand, een heel karwei. Water heen en weer brengen, kleren spoelen, uithangen, en hopen dat ze voor de regen terug binnengehaald worden.
Gelukkig was het weer een stralende dag en was alles vlug droog (al sinds zaterdag geen regen meer!!!)
Dan richting school. Zowel bij Lies en ikzelf was er geen leerkracht aanwezig.
We waren het beu. Iedere morgen hetzelfde liedje. Alleen in een klas met 50 leerlingen.
Dus gingen we naar de zuster.
Ze zei: ‘It shouldn’t be, but you can handel it?’
We stonden aan de grond genageld. Als de hoofdzuster er al geen probleem van maakt dat de leerkrachten niet komen…
Nu, we hebben al geleerd om ons uit de slag te slaan. En we probeerden ook wat Belgisch onderwijs te integreren. Gisteren moesten we beiden ‘cijferen’ geven.
We besloten de beginsituatie te checken. We gaven hen 10 oefeningen en deelden de groep in, in 3 niveau’s. Dit was wel een toffe ervaring.
Vandaag werkten we dan verder in deze groepen. Dit maakte het voor ons gemakkelijker en hadden we een beter overzicht over de leerlingen. De beste groep maakte 10 oefeningen en mocht als beloning een sudoku oplossen. De middelste groep maakte 7 oefeningen en indien ze het foutloos deden, konden ook zij een sudoku oplossen.
Degenen die foutjes maakten, kregen steentjes waar we een abacus van maakten om zo de oefeningen uit te leggen. Met de zwakke groep startten we onmiddellijk met de steentjes.
Schitterend! Na anderhalve week de Afrikaanse manier van lesgeven te volgen, durfden we nu zelf eens iets uit te proberen.
Ook in de International school overtroefden we ons zelf! We werkten verder met de leerlingen aan ‘measering’. Nu wisten we op voorhand dat dit ons onderwerp was. We konden ons ook beter voorbereiden.
Lies en ik splitsten ons op in 2 groepjes. Zo konden we beter individueel werken.
Ze moesten hun arm, voet en hand verven en op papier drukken. Zo konden ze hun Span, Feet and Cube meten. Ze vonden het fantastisch om te doen.
Daarna deden we allerlei meetoefeningen zodat iedereen ook dit onder de knie had.
Echt leuk om de kinderen telkens zo enthousiast te zien. Niets wordt hen teveel!
Op onze terugweg van school werden we lastig gevallen door een dronken man. Hij wou ons geld geven en bleef ons maar achtervolgen.
Hij probeerde de winkeltas af te pakken, raakte ons voortdurend aan. Hij wandelde mee tot we bijna thuis waren. Wat we ook probeerden, we raakten hem niet kwijt.
Het werd ons echt teveel! Hij stonk naar bier en we wilden dat hij ons met rust liet!
Gelukkig kwamen we 2 mannen tegen op een fiets. Zij zeiden ons om naar de politie te stappen. De man verstond geen Engels maar toen hij het woord ‘police’ hoorde, verdween hij snel. Toen we het verhaal aan Claire vertelden, zei ze dat we de volgende keer gewoon luid moeten beginnen schreeuwen. Dat is hier de tactiek die wel werkt! Niet beleefd blijven maar kordaat!!! Ze vond het wel grappig. Wij, de brave, beleefde Belgjes! We moeten nog wat werken aan onze assertiviteit.
’s Avonds werden we uitgenodigd bij de buren (Uli en haar gastgezin). Voor de verandering rijst met kip en sla. Maar je hoort ons niet klagen. Het was echt lekker en gezellig. Marco (de man) bleef maar praten…
Nu we buren zijn van Uli en kennis gemaakt hebben met haar gastgezin, zullen we wel vaker eens heen en weer lopen!
Vandaag dus eerst de lesdag over ‘cijferen’.
In de International school nam Lies de groep om sportactiviteiten te doen, terwijl ik nog met een 4-tal leerlingen de laatste ‘measering-oefeningen’ deed.
Fantastisch om te zien dat ook zij nu weten dat in 1m, 100 cm zitten. Dankbaar om te zien dat wij alle leerlingen die problemen hadden met measering, er boven op hielpen. Ook Hazel was super tevreden!
Morgen mogen we de leerlingen bijwerken die problemen hebben met volume. We kijken er al naar uit want het zijn echt fantastische dagen in de International School!
Veel liefs
Lies en Ilse
We begonnen met onze was. Want dit is iets dat we altijd maar uitstelden en onze onderbroeken voorraad raakte uitgeput.
Wassen met de hand, een heel karwei. Water heen en weer brengen, kleren spoelen, uithangen, en hopen dat ze voor de regen terug binnengehaald worden.
Gelukkig was het weer een stralende dag en was alles vlug droog (al sinds zaterdag geen regen meer!!!)
Dan richting school. Zowel bij Lies en ikzelf was er geen leerkracht aanwezig.
We waren het beu. Iedere morgen hetzelfde liedje. Alleen in een klas met 50 leerlingen.
Dus gingen we naar de zuster.
Ze zei: ‘It shouldn’t be, but you can handel it?’
We stonden aan de grond genageld. Als de hoofdzuster er al geen probleem van maakt dat de leerkrachten niet komen…
Nu, we hebben al geleerd om ons uit de slag te slaan. En we probeerden ook wat Belgisch onderwijs te integreren. Gisteren moesten we beiden ‘cijferen’ geven.
We besloten de beginsituatie te checken. We gaven hen 10 oefeningen en deelden de groep in, in 3 niveau’s. Dit was wel een toffe ervaring.
Vandaag werkten we dan verder in deze groepen. Dit maakte het voor ons gemakkelijker en hadden we een beter overzicht over de leerlingen. De beste groep maakte 10 oefeningen en mocht als beloning een sudoku oplossen. De middelste groep maakte 7 oefeningen en indien ze het foutloos deden, konden ook zij een sudoku oplossen.
Degenen die foutjes maakten, kregen steentjes waar we een abacus van maakten om zo de oefeningen uit te leggen. Met de zwakke groep startten we onmiddellijk met de steentjes.
Schitterend! Na anderhalve week de Afrikaanse manier van lesgeven te volgen, durfden we nu zelf eens iets uit te proberen.
Ook in de International school overtroefden we ons zelf! We werkten verder met de leerlingen aan ‘measering’. Nu wisten we op voorhand dat dit ons onderwerp was. We konden ons ook beter voorbereiden.
Lies en ik splitsten ons op in 2 groepjes. Zo konden we beter individueel werken.
Ze moesten hun arm, voet en hand verven en op papier drukken. Zo konden ze hun Span, Feet and Cube meten. Ze vonden het fantastisch om te doen.
Daarna deden we allerlei meetoefeningen zodat iedereen ook dit onder de knie had.
Echt leuk om de kinderen telkens zo enthousiast te zien. Niets wordt hen teveel!
Op onze terugweg van school werden we lastig gevallen door een dronken man. Hij wou ons geld geven en bleef ons maar achtervolgen.
Hij probeerde de winkeltas af te pakken, raakte ons voortdurend aan. Hij wandelde mee tot we bijna thuis waren. Wat we ook probeerden, we raakten hem niet kwijt.
Het werd ons echt teveel! Hij stonk naar bier en we wilden dat hij ons met rust liet!
Gelukkig kwamen we 2 mannen tegen op een fiets. Zij zeiden ons om naar de politie te stappen. De man verstond geen Engels maar toen hij het woord ‘police’ hoorde, verdween hij snel. Toen we het verhaal aan Claire vertelden, zei ze dat we de volgende keer gewoon luid moeten beginnen schreeuwen. Dat is hier de tactiek die wel werkt! Niet beleefd blijven maar kordaat!!! Ze vond het wel grappig. Wij, de brave, beleefde Belgjes! We moeten nog wat werken aan onze assertiviteit.
’s Avonds werden we uitgenodigd bij de buren (Uli en haar gastgezin). Voor de verandering rijst met kip en sla. Maar je hoort ons niet klagen. Het was echt lekker en gezellig. Marco (de man) bleef maar praten…
Nu we buren zijn van Uli en kennis gemaakt hebben met haar gastgezin, zullen we wel vaker eens heen en weer lopen!
Vandaag dus eerst de lesdag over ‘cijferen’.
In de International school nam Lies de groep om sportactiviteiten te doen, terwijl ik nog met een 4-tal leerlingen de laatste ‘measering-oefeningen’ deed.
Fantastisch om te zien dat ook zij nu weten dat in 1m, 100 cm zitten. Dankbaar om te zien dat wij alle leerlingen die problemen hadden met measering, er boven op hielpen. Ook Hazel was super tevreden!
Morgen mogen we de leerlingen bijwerken die problemen hebben met volume. We kijken er al naar uit want het zijn echt fantastische dagen in de International School!
Veel liefs
Lies en Ilse
maandag 16 februari 2009
Veel belevenissen!
Lange tijd geleden sinds de laatste post! Boordevol verhalen, opnieuw… Eigenlijk is het wonderlijk hoeveel dingen je hier tegenkomt op 1 dag tijd!
Donderdagavond gingen we dus eten bij Hazel en de kindjes. We waren er uitgenodigd om Ilse haar verjaardag te vieren. Rijst met kip en lekkere groentjes: de typische maaltijd hier in Zambia! Maar o zo lekker klaargemaakt, njammie! Het werd ook echt gezellig… Praatje maken met Hazel haar man, Stef die wilde verhalen heeft verteld. Er valt bij de Powels altijd iets te beleven!
Vrijdag was dan, zoals we nu al gewoon zijn, een heel bizarre lesdag! We kwamen daar toe, ruim op tijd… Kregen we niet te horen dat er geen les was. Nu, eerst begrepen we het fout… We dachten dat er workshops waren voor de kinderen. Wij al heel verwonderd: wauw, iets extra’s die georganiseerd wordt voor de kinderen: fantastisch! We vonden het wel vreemd dat wij niet ingeschakeld werden als hulp, maar ook dat zijn we al een beetje gewoon. In de Chifwani school staan ze niet echt 100 procent open voor onze hulp. We stonden daar dus wat te draaien, te bekijken wat we konden doen. Toen vertelde de zuster ons dat de ‘workshops’ voor de leerkrachten waren…
Hoe vreemd: alle leerlingen waren wel op school.Je kan het vergelijken met een pedagogische studiedag van bij ons… Nu, ’t is wat je vergelijken kan noemen, uiteraard.We moesten dus in een lokaaltje met al die leerkrachten (of wie er aanwezig was, ruwe schatting: de helft?) Er werd uitleg gegeven over het puntensysteem… We begrepen er de helft niet van, en het was héél erg saai ;) Nuja… Ondergaan zeker?
En die kdn… Welja, die liepen maar gewoon wat buiten, of gingen terug naar huis. Niemand die wist dat er geen les zou gegeven worden. Stel je voor, dat de kdn en ouders niet weten dat er geen les wordt gegeven, en dat ze toch op school aanwezig zouden zijn: Dat zou nogal stuiven! Hier is dat doodnormaal!
Na de lesdag terug naar huis. Wat een schok! Heel het huis was leeg… Maar met leeg bedoelen we dan ook echt léég! Geen talels, stoelen, zetels… Geen messen,vorken, borden… Geen potten en pannen, geen kookfornuis, NIETS. Enkel onze 2 bedden waren achter gebleven.We wisten uiteraard dat Claire ging verhuizen. Maar dat ze op 1 morgen haar hele huis kon leeghalen: dat hadden we niet meegerekend. We waren beiden behoorlijk ‘in paniek.’
We belden Claire op, en die zei dat ze wel nog bestek ging brengen van Thorn Three, het guest house dat haar moeder open houdt. Maar, dat stelde ons niet echt gerust… Moesten wij echt nog meer dan een maand in dat lege huis blijven? Hoe moesten wij koken zonder fornuis? Hoe moesten wij leven zonder tafels, stoelen of banken? Véél hebben we niet nodig, en zeker geen luxe, maar toch iéts?! Ook waren we geschrokken van de eenzaamheid. Op 1 middag voelden we al hoe leeg het huis zou zijn. Wij met ons tweetjes, in dat huis… Eenzaam! Geen bezoekers, geen huilende Bambo, geen werkende Claire. Er moest een oplossing komen, want op die manier kon het niet verder.Als Claire ’s avonds over huis kwam met bestek, legden we de situatie uit. We hadden al enkele keren gezegd dat we er wat tegenop zagen om daar alleen achter te blijven, maar toen lachte ze dat altijd weg… Nu zag ze echter dat we het serieus meenden, en ze zag ook hoe leeg en stil het huis was. Ze stelde voor, gelukkig, om mee te verhuizen naar haar nieuwe huis. We waren erg opgelucht, en dachten ‘joepie, probleem van de baan.’
Zaterdag verhuisden we dan onze spullen. Bedden afbreken, valiezen pakken, etc… Als we klaar waren gaf Claire ons de sleutels van de auto. We konden ons gerief zelf brengen! Aangezien Ilse haar rijbewijs niet meehad, moest (of mocht) ik rijden! Je moet weten, men rijdt hier links, en Claire heeft een grote jeep. Ik zie al de bezorgde blik van mijn ouders… ‘We hadden nog zo gezegd geen gevaarlijke dingen te doen’. Wees gerust, het was niet echt gevaarlijk! Ten eerste zijn hier weinig wegen, dus je kan al niet goed verdwalen. Zoveel auto’s rijden er niet, dus je kan al moeilijk een accident hebben. Alleen doen de voetgangers en fietsers zeer gevaarlijk: maar ook dat liep goed af, ik raakte niemand!
Het was echt leuk, rijden met die jeep… T was niet ver, 10 minuutjes door en 10 minuutjes terug, maar ’t was tof. Links rijden is niet zo raar, alleen vond ik de pinkers niet! Dan zonder hé!
T nieuwe huis is echt de moeite. Mooi groot, alles wat we nodig hebben! Maar, ons ‘wauw’ gevoel verdween ook wel een beetje. Eind deze week vertrekt Claire samen met Bambo naar Zuid-Afrika. Ze komt maar in de loop van april terug… Het probleem van ‘eenzaam zijn’ is dus nog niet helemaal van de baan. Met 2 wonen in dit huis zorgt voor wat isolement. Je nodigt niet zomaar mensen uit in je huis hé? Nu, hopelijk vangt Hazel ons wat op… We willen echt veel nieuwe mensen leren kennen, maar dat gaat ook niet allemaal vanzelf.
Zondag dan… Bezoek aan ‘de village’. We bezochten het dorp waar Dixon (man van Lud) geboren is. Geloof ons, wat wij zagen, dat kan je niet in woorden omschrijven, noch op foto weergeven. Het was zo intens, zo verschillend, en als we het woord armoedig mogen gebruiken, dan is het hier wel op zijn plaats…
Die hutjes in het dorp, dat zijn de hutjes die je ziet in de boekjes… Maar, als je dan de 5 kinderen en 2 volwassenen ook echt ontmoet die er in leven, dan besef je pas dat er echt geen plaats is! Wij hadden vooral veel vragen over de eenzaamheid, het isolement, de samenleving… De veerpond is nu gesloten tot in mei, dus al die tijd kan niemand uit het dorp, of in het dorp. Ook onderling in het dorp is geen sprake van samenleving. Die hutjes staan telkens op 2-3 km van elkaar. Ieder leeft in zijn eigen gezinnetje, en dat is het. Hebben zij dan geen nood aan sociaal contact? Aan een babbeltje met de buren, aan een praatje met de winkelier? Ze hebben geen buren, ze hebben geen winkels… Ze leven van wat ze planten en oogsten… Als je ooit naar Afrika gaat, dan moet je zo’n dorp bezocht hebben. Dan pas besef je in welke luxueuze wereld wij leven! Niet alleen materieel, maar ook emotioneel!
Lud vertelde onderweg van hut naar hut ook over de mensen die er leefden. Zij kende ze persoonlijk, omdat het vaak familie was van Dixon… HIV positief, bijna alle inwoners. Verkrachtingen en incest, kinderverwaarlozing en mishandeling van de vrouw… Die verhalen waren verschrikkelijk. De vrouw is, zeker in de dorpen, ook nog erg onderdrukt door de man. Als hij van het land komt, en er is geen eten, dan wordt de vrouw geslagen. En zo gingen die verhalen maar door… Iedere persoon die in dat dorp leefde, had zijn/haar eigen verhaal. En, meisjes van onze leeftijd zijn daar vrouwen, die al een hele weg aflegden, vol miserie en dergelijke… We zagen een moeder van 5 kinderen, en ze was 25, even oud als Ilse… Dat doet je denken!
Vandaag een gewone lesdag. De kinderen waren iets rustiger dan vorige week. Misschien omdat ze net weekend hadden? In ieder geval, hun goede voornemens verdwenen na een groot uur, en de chaos was terug compleet! Nuja, ’t was een begin hé!
Vanmiddag zijn we terug naar de International School geweest. Zalige middag gehad. We mochten sport en spel geven… We worden daar echt gewaardeerd, en dat doet heel veel deugd. We beginnen ook de namen van de kinderen onder de knie te krijgen, en dat appreciëren ze heel erg. We halen echt energie uit die middagen, zeker omdat we niet zo welkom zijn in de Chifwani school. Nu, nog 2 weken en ’t is al voorbij. Dan starten we in de Ngole Urban school. Benieuwd wat dat zal worden!
Vanavond gaan we pizza eten! 1 van de 8 weesjes van Hazel is jarig, en we gaan lekker eten! Hazel is echt een attente vrouw. Ze vraagt ons altijd mee, en is heel dankbaar om wat we voor haar schooltje doen. Dat heeft ons een goed gevoel!
Héél veel liefs,
Ilse en Lies!
Donderdagavond gingen we dus eten bij Hazel en de kindjes. We waren er uitgenodigd om Ilse haar verjaardag te vieren. Rijst met kip en lekkere groentjes: de typische maaltijd hier in Zambia! Maar o zo lekker klaargemaakt, njammie! Het werd ook echt gezellig… Praatje maken met Hazel haar man, Stef die wilde verhalen heeft verteld. Er valt bij de Powels altijd iets te beleven!
Vrijdag was dan, zoals we nu al gewoon zijn, een heel bizarre lesdag! We kwamen daar toe, ruim op tijd… Kregen we niet te horen dat er geen les was. Nu, eerst begrepen we het fout… We dachten dat er workshops waren voor de kinderen. Wij al heel verwonderd: wauw, iets extra’s die georganiseerd wordt voor de kinderen: fantastisch! We vonden het wel vreemd dat wij niet ingeschakeld werden als hulp, maar ook dat zijn we al een beetje gewoon. In de Chifwani school staan ze niet echt 100 procent open voor onze hulp. We stonden daar dus wat te draaien, te bekijken wat we konden doen. Toen vertelde de zuster ons dat de ‘workshops’ voor de leerkrachten waren…
Hoe vreemd: alle leerlingen waren wel op school.Je kan het vergelijken met een pedagogische studiedag van bij ons… Nu, ’t is wat je vergelijken kan noemen, uiteraard.We moesten dus in een lokaaltje met al die leerkrachten (of wie er aanwezig was, ruwe schatting: de helft?) Er werd uitleg gegeven over het puntensysteem… We begrepen er de helft niet van, en het was héél erg saai ;) Nuja… Ondergaan zeker?
En die kdn… Welja, die liepen maar gewoon wat buiten, of gingen terug naar huis. Niemand die wist dat er geen les zou gegeven worden. Stel je voor, dat de kdn en ouders niet weten dat er geen les wordt gegeven, en dat ze toch op school aanwezig zouden zijn: Dat zou nogal stuiven! Hier is dat doodnormaal!
Na de lesdag terug naar huis. Wat een schok! Heel het huis was leeg… Maar met leeg bedoelen we dan ook echt léég! Geen talels, stoelen, zetels… Geen messen,vorken, borden… Geen potten en pannen, geen kookfornuis, NIETS. Enkel onze 2 bedden waren achter gebleven.We wisten uiteraard dat Claire ging verhuizen. Maar dat ze op 1 morgen haar hele huis kon leeghalen: dat hadden we niet meegerekend. We waren beiden behoorlijk ‘in paniek.’
We belden Claire op, en die zei dat ze wel nog bestek ging brengen van Thorn Three, het guest house dat haar moeder open houdt. Maar, dat stelde ons niet echt gerust… Moesten wij echt nog meer dan een maand in dat lege huis blijven? Hoe moesten wij koken zonder fornuis? Hoe moesten wij leven zonder tafels, stoelen of banken? Véél hebben we niet nodig, en zeker geen luxe, maar toch iéts?! Ook waren we geschrokken van de eenzaamheid. Op 1 middag voelden we al hoe leeg het huis zou zijn. Wij met ons tweetjes, in dat huis… Eenzaam! Geen bezoekers, geen huilende Bambo, geen werkende Claire. Er moest een oplossing komen, want op die manier kon het niet verder.Als Claire ’s avonds over huis kwam met bestek, legden we de situatie uit. We hadden al enkele keren gezegd dat we er wat tegenop zagen om daar alleen achter te blijven, maar toen lachte ze dat altijd weg… Nu zag ze echter dat we het serieus meenden, en ze zag ook hoe leeg en stil het huis was. Ze stelde voor, gelukkig, om mee te verhuizen naar haar nieuwe huis. We waren erg opgelucht, en dachten ‘joepie, probleem van de baan.’
Zaterdag verhuisden we dan onze spullen. Bedden afbreken, valiezen pakken, etc… Als we klaar waren gaf Claire ons de sleutels van de auto. We konden ons gerief zelf brengen! Aangezien Ilse haar rijbewijs niet meehad, moest (of mocht) ik rijden! Je moet weten, men rijdt hier links, en Claire heeft een grote jeep. Ik zie al de bezorgde blik van mijn ouders… ‘We hadden nog zo gezegd geen gevaarlijke dingen te doen’. Wees gerust, het was niet echt gevaarlijk! Ten eerste zijn hier weinig wegen, dus je kan al niet goed verdwalen. Zoveel auto’s rijden er niet, dus je kan al moeilijk een accident hebben. Alleen doen de voetgangers en fietsers zeer gevaarlijk: maar ook dat liep goed af, ik raakte niemand!
Het was echt leuk, rijden met die jeep… T was niet ver, 10 minuutjes door en 10 minuutjes terug, maar ’t was tof. Links rijden is niet zo raar, alleen vond ik de pinkers niet! Dan zonder hé!
T nieuwe huis is echt de moeite. Mooi groot, alles wat we nodig hebben! Maar, ons ‘wauw’ gevoel verdween ook wel een beetje. Eind deze week vertrekt Claire samen met Bambo naar Zuid-Afrika. Ze komt maar in de loop van april terug… Het probleem van ‘eenzaam zijn’ is dus nog niet helemaal van de baan. Met 2 wonen in dit huis zorgt voor wat isolement. Je nodigt niet zomaar mensen uit in je huis hé? Nu, hopelijk vangt Hazel ons wat op… We willen echt veel nieuwe mensen leren kennen, maar dat gaat ook niet allemaal vanzelf.
Zondag dan… Bezoek aan ‘de village’. We bezochten het dorp waar Dixon (man van Lud) geboren is. Geloof ons, wat wij zagen, dat kan je niet in woorden omschrijven, noch op foto weergeven. Het was zo intens, zo verschillend, en als we het woord armoedig mogen gebruiken, dan is het hier wel op zijn plaats…
Die hutjes in het dorp, dat zijn de hutjes die je ziet in de boekjes… Maar, als je dan de 5 kinderen en 2 volwassenen ook echt ontmoet die er in leven, dan besef je pas dat er echt geen plaats is! Wij hadden vooral veel vragen over de eenzaamheid, het isolement, de samenleving… De veerpond is nu gesloten tot in mei, dus al die tijd kan niemand uit het dorp, of in het dorp. Ook onderling in het dorp is geen sprake van samenleving. Die hutjes staan telkens op 2-3 km van elkaar. Ieder leeft in zijn eigen gezinnetje, en dat is het. Hebben zij dan geen nood aan sociaal contact? Aan een babbeltje met de buren, aan een praatje met de winkelier? Ze hebben geen buren, ze hebben geen winkels… Ze leven van wat ze planten en oogsten… Als je ooit naar Afrika gaat, dan moet je zo’n dorp bezocht hebben. Dan pas besef je in welke luxueuze wereld wij leven! Niet alleen materieel, maar ook emotioneel!
Lud vertelde onderweg van hut naar hut ook over de mensen die er leefden. Zij kende ze persoonlijk, omdat het vaak familie was van Dixon… HIV positief, bijna alle inwoners. Verkrachtingen en incest, kinderverwaarlozing en mishandeling van de vrouw… Die verhalen waren verschrikkelijk. De vrouw is, zeker in de dorpen, ook nog erg onderdrukt door de man. Als hij van het land komt, en er is geen eten, dan wordt de vrouw geslagen. En zo gingen die verhalen maar door… Iedere persoon die in dat dorp leefde, had zijn/haar eigen verhaal. En, meisjes van onze leeftijd zijn daar vrouwen, die al een hele weg aflegden, vol miserie en dergelijke… We zagen een moeder van 5 kinderen, en ze was 25, even oud als Ilse… Dat doet je denken!
Vandaag een gewone lesdag. De kinderen waren iets rustiger dan vorige week. Misschien omdat ze net weekend hadden? In ieder geval, hun goede voornemens verdwenen na een groot uur, en de chaos was terug compleet! Nuja, ’t was een begin hé!
Vanmiddag zijn we terug naar de International School geweest. Zalige middag gehad. We mochten sport en spel geven… We worden daar echt gewaardeerd, en dat doet heel veel deugd. We beginnen ook de namen van de kinderen onder de knie te krijgen, en dat appreciëren ze heel erg. We halen echt energie uit die middagen, zeker omdat we niet zo welkom zijn in de Chifwani school. Nu, nog 2 weken en ’t is al voorbij. Dan starten we in de Ngole Urban school. Benieuwd wat dat zal worden!
Vanavond gaan we pizza eten! 1 van de 8 weesjes van Hazel is jarig, en we gaan lekker eten! Hazel is echt een attente vrouw. Ze vraagt ons altijd mee, en is heel dankbaar om wat we voor haar schooltje doen. Dat heeft ons een goed gevoel!
Héél veel liefs,
Ilse en Lies!
donderdag 12 februari 2009
Er is er ééntje jarig!
Een speciale dag vandaag, mijn verjaardag.
Lies zorgde ervoor dat de dag goed begon. Ze zorgde voor een lekker ontbijt.
Lesgeven in de Chifwanischool is toch een grote aanpassing en uitdaging hoor. Alleen al om hen stil te krijgen, vraagt dit heel wat energie.
Vandaag de krak… BOEM methode geïntroduceerd. Ook dat werkte niet, eerst wel maar daarna al niet meer.
En er komen ook steeds meer kinderen bij. Begin deze week waren er in de 40 leerlingen, nu eind te 50. Waar ze vandaan komen… ???
In de klas van Lies kwam de leerkracht pas om 12u aan. Hij is vaak niet in de klas aanwezig maar loopt dan toch ergens op school rond. Nu was hij helemaal niet te bespeuren.
Dus stond Lies er vandaag alleen voor.
Niet evident als je geen enkele naam kent en ze voortdurend praten!
Er is in de volledige school echt geen DISCIPLINE aanwezig!
Gelukkig mochten we ’s namiddags naar de International School.
Daar werden we heel vriendelijk ontvangen. Er werd ons gevraagd om 8 kinderen wat bijles te geven in Metend rekenen.
We deden dit op een speelse manier. De kinderen mochten alles zelf doen.
Hun hand (the span), arm (the cube) en hun voeten (the feet) tekenen of verven. Als de kinderen het zelf tekenen, dan onthouden ze het ook beter.
Dit vonden ze heel leuk. Echt leuk om iedereen zo blij te zien.
We haalden er veel voldoening uit!
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Hazel (de mama van Claire). Ze hoorde dat het mijn verjaardag was en vond dat we op zo een avond niet alleen thuis mochten zitten.
We hadden al een filmavond gepland, maar wijzigen met plezier onze plannen!
We genieten nog verder van deze mooie zonnige dag…
Met liefs
Lies en Ilse
Lies zorgde ervoor dat de dag goed begon. Ze zorgde voor een lekker ontbijt.
Lesgeven in de Chifwanischool is toch een grote aanpassing en uitdaging hoor. Alleen al om hen stil te krijgen, vraagt dit heel wat energie.
Vandaag de krak… BOEM methode geïntroduceerd. Ook dat werkte niet, eerst wel maar daarna al niet meer.
En er komen ook steeds meer kinderen bij. Begin deze week waren er in de 40 leerlingen, nu eind te 50. Waar ze vandaan komen… ???
In de klas van Lies kwam de leerkracht pas om 12u aan. Hij is vaak niet in de klas aanwezig maar loopt dan toch ergens op school rond. Nu was hij helemaal niet te bespeuren.
Dus stond Lies er vandaag alleen voor.
Niet evident als je geen enkele naam kent en ze voortdurend praten!
Er is in de volledige school echt geen DISCIPLINE aanwezig!
Gelukkig mochten we ’s namiddags naar de International School.
Daar werden we heel vriendelijk ontvangen. Er werd ons gevraagd om 8 kinderen wat bijles te geven in Metend rekenen.
We deden dit op een speelse manier. De kinderen mochten alles zelf doen.
Hun hand (the span), arm (the cube) en hun voeten (the feet) tekenen of verven. Als de kinderen het zelf tekenen, dan onthouden ze het ook beter.
Dit vonden ze heel leuk. Echt leuk om iedereen zo blij te zien.
We haalden er veel voldoening uit!
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Hazel (de mama van Claire). Ze hoorde dat het mijn verjaardag was en vond dat we op zo een avond niet alleen thuis mochten zitten.
We hadden al een filmavond gepland, maar wijzigen met plezier onze plannen!
We genieten nog verder van deze mooie zonnige dag…
Met liefs
Lies en Ilse
Abonneren op:
Posts (Atom)
