In Afrika, You never know...

Donderdag 26 februari.

Dagen lopen hier nooit zoals gepland, dat weten we ondertussen al. Toch blijft het ons verbazen, hoeveel rare wendingen er per dag plaatsvinden.
Eerst en vooral spraken we Broeder Dominique aan over de leesmarathon. Het duurt echt te lang, de leerlingen zijn na een tijdje niet meer geboeid.Gelukkig staat hij altijd open voor tips en suggesties. We besloten er een groepsgesprek met de kinderen van te maken, om te zien wat zij vonden. Ze waren duidelijk niet gewoon dat hun mening werd gevraagd, en durfden eerst niet eerlijk te zijn. Nadat wij hen op hun gemak stelden, dat we enkel het beste met hen wilden, gaven ze toe dat het toch wel te lang duurde…Wij stelden voor om het wat te mixen: leesmarathon afgewisseld met spelletjes, en ook af en toe onderbroken met een taalspelletje zoals ‘ik ga op reis en ik neem mee…’

Broeder Dominique vond dat een goed idee, en liet de invulling aan ons over. We hebben, nu we de mogelijkheid zagen, ook een gesprek gehad met hem over onze eerste weken in de Chifwani School. Hij gaf toe dat ze ons in de slechtste klassen hadden gestoken, omdat die leerlingen nooit geen leerkracht zien. Hij zij dat hij te weinig energie in onze stage had gestoken, en dat er nu voor ons geen goede begeleiding klaar stond. We waren op veel voorbereid, maar ik denk dat ik mijn leerkracht misschien 3 of 4 keer gezien heb? Dat is toch een beetje van het goede teveel.

In de namiddag gingen we langs om ons visum te verlengen. We hebben in Lusaka een visum gekregen voor 1 maand, en moesten dit hier laten verlengen. Niet zo makkelijk als gedacht… We hebben een business visum, maar dat klopt niet, aangezien we hier geen geld verdienen. Nu wilden ze dat dus niet verlengen, zonder dat ze de papieren zien waarop staat dat wij hier komen als vrijwilliger om onze stage te doen. Woensdag moeten we teruggaan.’S avonds waren we uitgenodigd bij Uli en haar gastgezin. Het is leuk dat zij nu naast de deur wonen, dat breekt onze eenzaamheid hier wat. Eenzaam, in de zin dat wij geen gastgezin hebben en dus altijd op onszelf zijn aangewezen.
’T was lekker, en gezellig! We zijn uitgenodigd om zaterdag mee te gaan naar de Chishimba Falls, de 2e grootse watervallen uit Afrika!

Vrijdag 27 februari

Onze laatste dag van de leesmarathon. Aangezien er veel minder kinderen waren dan in de klassen, hebben we gedurende deze week echt een band opgebouwd met ieder van hen. Afscheid nemen viel ons zwaarder dan verwacht. Het waren echt lievekes! Nu, met een potlooddoosje van Fie en een sleutelhanger waren ze super gelukkig.Voor ons hadden ze op hun beurt een boekje gemaakt, waar ze elk iets in tekenden en schreven. Super!!

Zoals iedere middag aten we bij Nan. Opnieuw kip… Ik eet supergraag kip, maar het kan ook van het goede teveel zijn. Ik moet de eerste maanden geen kip meer hebben!Toen we bij Nan waren kregen we een sms van Uli. We konden deze middag mee met haar en haar gastgezin, en Lud en de kinderen om te zwemmen! Haastig naar huis gekeerd, badpak genomen, en floep, weer een namiddag gevuld zonder dat het gepland was. Hier wordt nooit iets op voorhand gepland, en daar raken wij nu stilletjes aan gewoon aan.Zwemmen was fantastisch, de kindjes zijn de max, en met Uli hebben we altijd leuke conversaties. Ze is zo anders, dat het weer interessant wordt! De middag eindigde echter in een, je raadt het nooit, regenbui! En een hevige regenbui… Ik had net mijn kleren aangetrokken, en in 3 seconden waren die weer doornat!

Zaterdag 28 februari.

Om 6u30 opstaan… Ook al is het weekend, uitslapen lijkt hier gewoon niet mogelijk. Het is hier zo klaar, zo lawaaierig. Opstaan is de laatste dagen niet zo prettig: de poes doet haar behoefte vrij in huis… De dag start telkens met het opkuisen van kattepoep. Dan eerst naar de winkel, en dan eten bij Nan.
Daarna hadden we met Uli afgesproken. Zij doet de boekhouding van een jeugdcenter, en er was een filmvertoning. Wij samen met haar ernaar toe… Maar, t was op zijn Afrika’s! Normaal ging de film om 14u starten. Wij mooi op tijd… We speelden eerst wat volleybal en Indiaga. Ilse sloeg haar voet over, het leek eerst ernstig te zijn. Gelukkig zagen we al gauw dat het vooral geschaafd was, en dat het inwendig wel ok was.
Het was 16u30 tegen dat de film begon. ’T was een Christelijke film, daar waren we op voorbereid. Maar best mooi en de moeite… over s
Samson, en de kracht in zijn haar. Misschien kennen sommigen onder jullie hem?Na de film zei Uli dat we gerust bij hen mochten eten. We vroegen toch nog eens aan Steffi en Marco als dat geen probleem was, maar ze zeiden dat ze genoten van ons bezoek. We hebben wel een mega grote berg afwas verzet, en daar was Steffi heel dankbaar voor! En toen begon het te… regenen! Onweren is in dit geval een beter woord, denk ik. En zelfs dat is te zacht uitgedrukt. Regen, bliksem, donder…. Je kan/mag niet buitenkomen in dat weer… Gelukkig deden we dat niet, en bleven we bij Uli tot het weer wat kalmer werd, en tot de elektriciteit terug was. Zaterdag waren er 4 doden in Kasama, wegens de bliksem. Je mag jezelf daar geen vragen bij stellen, maar wij blijven toch binnen als het nog maar eens begint te onweren.We speelden met Steffi en Uli heel wat gezelschapsspelletjes. We voelen ons daar echt thuis en welkom!

Zondag 1 maart

Vandaag gingen we naar de Chishimba Falls… Wondermooi! We plaatsen hier wat foto’s, dat jullie mee kunnen genieten. Alleen, sommige dingen kan je niet in woorden omschrijven, kan je niet op foto’s vastleggen. Natuur is daar vaak 1 van.
We praatten wat met Uli en met Christine (Duitse vrouw, werkt hier als verpleegster en gaat binnen maand terug naar Dutisland)… Wij waren al van plan volgend weekend naar Lake Tanganika te gaan, samen met Uli. Het is hier maandag public Holiday… Nu stelde Christine voor om mee te gaan, en dan konden we met de auto in plaats van met de bus! Vrijdagmiddag vertrekken we voor een weekendje uit!
We raken ook gewoon aan de Afrikaanse manier van picknicken. Je brengt niet je eigen lunch mee, maar je brengt genoeg mee voor iedereen. Dan deel je dat lekker uit, en eet je van elk een beetje! Wij maakten pistolets met kaas (Dit was de eerste keer dat er kaas in de winkel was!), en fruitsla als dessert.
Alleen de thuiskomst was minder prettig. Bij het openen van de deur roken we al onraad… Kattepoep! In het toilet deze keer… Wanneer we alles hadden opgeruimd, wilde ik mijn handen wassen in de badkamer… Lag het daar ook niet vol met poep. Heel mijn handdoek ondergepoept, jekkie! Wij kennen niets van katten, maar het is echt veel en slap. Zou ze ziek zijn? We waren boos, en hebben ze buiten gezet… Er lopen hier echter wel 4 kittens van haar rond.

Maandag 2 maart

Wat een dag… Na veel getwijfel en gepraat, besloten we het over een andere boeg te gooien. We wisten via Lud dat de Ngole Urban School zo mogelijk nog erger was dan de Chifwani School. Beslissingen maak je echter niet over 1 nacht ijs, maar nu waren we er wel uit. We zouden eerst Broeder Dominique verder helpen met zijn leesmarathon. Wij zullen een programma uitwerken om het voor de kinderen aangenaam en leerrijk te houden. We zullen naast die leesmarathon ook leerlingen bijwerken in wiskunde. Hoe alles precies ingevuld raakt zullen we morgen bespreken met Broeder Dominque, vandaag had hij een bespreking. In ieder geval willen wij onze energie hierin steken, willen we iets uitdokteren die de moeite waard is voor de leerlingen. In de namiddagen blijven we in de International School les geven. Misschien doen we de laatste 2-3 weken wel volledig in de International School, om zo ook eens te zien hoe de voormiddagen daar ingevuld raken. De verschillen zijn zo groot!
We waren blij dat we de draad in de International School terug konden oppikken. Na hun weekje vakantie waren de leerlingen dolbij ons terug te zien, en wij ook om hen terug te zien. T zijn echte schatjes daar!
Er is hier één klein probleempje: we zien moeder kat niet meer terug. Katten komen altijd terug, dat is wat wij weten? Maar die kleine poesjes hebben wel honger!!Nu we over dieren bezig zijn, is het misschien ook het moment om enkele anekdotes te vertellen. Het is hier een echte dierentuin. Iedere morgen opnieuw een gevecht aangaan met de honden. Als we de poort opendoen, dan rennen ze naar buiten. We hebben al verschillende technieken en tactieken geprobeerd, maar zonder resultaat. Dan moeten we beginnen met over straat te lopen en te roepen ‘Peanuts, Buttenut! Come Here… Mmmm, food!’ En dan zie je al die Afrikanen lachen met die blanke meiden…
We moeten er ook voor zorgen dat de honden NIET binnen raken, want ze bijten de kittens dood. Daarnaast is 1 van de 2 honden echt stinky! Zo’n geur, je ruikt hem vanop 10m afstand.We hebben ook kippen en een haan, die hier los rondlopen. Gisteren zat er opnieuw een kip binnen, maar het grappigste van al was: ik zet me aan tafel met een drankje bij het thuiskomen. Ik plofte neer, en t duurde even voor ik beseft dat daar een dode kip voor me lag! Dan kwam Eda naar buiten, nam de kip en begon ze te pluimen. Nu ligt die vacht gewoon in onze tuin! Ik was wat aan het spelen met 1 van de kittens, en Ilse zei dat ik nog als dierenvriend naar huis zal gaan. Wat Afrika niet allemaal met een mens kan doen!

*Met liefs*
Ilse en Lies.