Veel belevenissen!

Lange tijd geleden sinds de laatste post! Boordevol verhalen, opnieuw… Eigenlijk is het wonderlijk hoeveel dingen je hier tegenkomt op 1 dag tijd!
Donderdagavond gingen we dus eten bij Hazel en de kindjes. We waren er uitgenodigd om Ilse haar verjaardag te vieren. Rijst met kip en lekkere groentjes: de typische maaltijd hier in Zambia! Maar o zo lekker klaargemaakt, njammie! Het werd ook echt gezellig… Praatje maken met Hazel haar man, Stef die wilde verhalen heeft verteld. Er valt bij de Powels altijd iets te beleven!

Vrijdag was dan, zoals we nu al gewoon zijn, een heel bizarre lesdag! We kwamen daar toe, ruim op tijd… Kregen we niet te horen dat er geen les was. Nu, eerst begrepen we het fout… We dachten dat er workshops waren voor de kinderen. Wij al heel verwonderd: wauw, iets extra’s die georganiseerd wordt voor de kinderen: fantastisch! We vonden het wel vreemd dat wij niet ingeschakeld werden als hulp, maar ook dat zijn we al een beetje gewoon. In de Chifwani school staan ze niet echt 100 procent open voor onze hulp. We stonden daar dus wat te draaien, te bekijken wat we konden doen. Toen vertelde de zuster ons dat de ‘workshops’ voor de leerkrachten waren…
Hoe vreemd: alle leerlingen waren wel op school.Je kan het vergelijken met een pedagogische studiedag van bij ons… Nu, ’t is wat je vergelijken kan noemen, uiteraard.We moesten dus in een lokaaltje met al die leerkrachten (of wie er aanwezig was, ruwe schatting: de helft?) Er werd uitleg gegeven over het puntensysteem… We begrepen er de helft niet van, en het was héél erg saai ;) Nuja… Ondergaan zeker?
En die kdn… Welja, die liepen maar gewoon wat buiten, of gingen terug naar huis. Niemand die wist dat er geen les zou gegeven worden. Stel je voor, dat de kdn en ouders niet weten dat er geen les wordt gegeven, en dat ze toch op school aanwezig zouden zijn: Dat zou nogal stuiven! Hier is dat doodnormaal!
Na de lesdag terug naar huis. Wat een schok! Heel het huis was leeg… Maar met leeg bedoelen we dan ook echt léég! Geen talels, stoelen, zetels… Geen messen,vorken, borden… Geen potten en pannen, geen kookfornuis, NIETS. Enkel onze 2 bedden waren achter gebleven.We wisten uiteraard dat Claire ging verhuizen. Maar dat ze op 1 morgen haar hele huis kon leeghalen: dat hadden we niet meegerekend. We waren beiden behoorlijk ‘in paniek.’
We belden Claire op, en die zei dat ze wel nog bestek ging brengen van Thorn Three, het guest house dat haar moeder open houdt. Maar, dat stelde ons niet echt gerust… Moesten wij echt nog meer dan een maand in dat lege huis blijven? Hoe moesten wij koken zonder fornuis? Hoe moesten wij leven zonder tafels, stoelen of banken? Véél hebben we niet nodig, en zeker geen luxe, maar toch iéts?! Ook waren we geschrokken van de eenzaamheid. Op 1 middag voelden we al hoe leeg het huis zou zijn. Wij met ons tweetjes, in dat huis… Eenzaam! Geen bezoekers, geen huilende Bambo, geen werkende Claire. Er moest een oplossing komen, want op die manier kon het niet verder.Als Claire ’s avonds over huis kwam met bestek, legden we de situatie uit. We hadden al enkele keren gezegd dat we er wat tegenop zagen om daar alleen achter te blijven, maar toen lachte ze dat altijd weg… Nu zag ze echter dat we het serieus meenden, en ze zag ook hoe leeg en stil het huis was. Ze stelde voor, gelukkig, om mee te verhuizen naar haar nieuwe huis. We waren erg opgelucht, en dachten ‘joepie, probleem van de baan.’

Zaterdag verhuisden we dan onze spullen. Bedden afbreken, valiezen pakken, etc… Als we klaar waren gaf Claire ons de sleutels van de auto. We konden ons gerief zelf brengen! Aangezien Ilse haar rijbewijs niet meehad, moest (of mocht) ik rijden! Je moet weten, men rijdt hier links, en Claire heeft een grote jeep. Ik zie al de bezorgde blik van mijn ouders… ‘We hadden nog zo gezegd geen gevaarlijke dingen te doen’. Wees gerust, het was niet echt gevaarlijk! Ten eerste zijn hier weinig wegen, dus je kan al niet goed verdwalen. Zoveel auto’s rijden er niet, dus je kan al moeilijk een accident hebben. Alleen doen de voetgangers en fietsers zeer gevaarlijk: maar ook dat liep goed af, ik raakte niemand!
Het was echt leuk, rijden met die jeep… T was niet ver, 10 minuutjes door en 10 minuutjes terug, maar ’t was tof. Links rijden is niet zo raar, alleen vond ik de pinkers niet! Dan zonder hé!

T nieuwe huis is echt de moeite. Mooi groot, alles wat we nodig hebben! Maar, ons ‘wauw’ gevoel verdween ook wel een beetje. Eind deze week vertrekt Claire samen met Bambo naar Zuid-Afrika. Ze komt maar in de loop van april terug… Het probleem van ‘eenzaam zijn’ is dus nog niet helemaal van de baan. Met 2 wonen in dit huis zorgt voor wat isolement. Je nodigt niet zomaar mensen uit in je huis hé? Nu, hopelijk vangt Hazel ons wat op… We willen echt veel nieuwe mensen leren kennen, maar dat gaat ook niet allemaal vanzelf.

Zondag dan… Bezoek aan ‘de village’. We bezochten het dorp waar Dixon (man van Lud) geboren is. Geloof ons, wat wij zagen, dat kan je niet in woorden omschrijven, noch op foto weergeven. Het was zo intens, zo verschillend, en als we het woord armoedig mogen gebruiken, dan is het hier wel op zijn plaats…
Die hutjes in het dorp, dat zijn de hutjes die je ziet in de boekjes… Maar, als je dan de 5 kinderen en 2 volwassenen ook echt ontmoet die er in leven, dan besef je pas dat er echt geen plaats is! Wij hadden vooral veel vragen over de eenzaamheid, het isolement, de samenleving… De veerpond is nu gesloten tot in mei, dus al die tijd kan niemand uit het dorp, of in het dorp. Ook onderling in het dorp is geen sprake van samenleving. Die hutjes staan telkens op 2-3 km van elkaar. Ieder leeft in zijn eigen gezinnetje, en dat is het. Hebben zij dan geen nood aan sociaal contact? Aan een babbeltje met de buren, aan een praatje met de winkelier? Ze hebben geen buren, ze hebben geen winkels… Ze leven van wat ze planten en oogsten… Als je ooit naar Afrika gaat, dan moet je zo’n dorp bezocht hebben. Dan pas besef je in welke luxueuze wereld wij leven! Niet alleen materieel, maar ook emotioneel!
Lud vertelde onderweg van hut naar hut ook over de mensen die er leefden. Zij kende ze persoonlijk, omdat het vaak familie was van Dixon… HIV positief, bijna alle inwoners. Verkrachtingen en incest, kinderverwaarlozing en mishandeling van de vrouw… Die verhalen waren verschrikkelijk. De vrouw is, zeker in de dorpen, ook nog erg onderdrukt door de man. Als hij van het land komt, en er is geen eten, dan wordt de vrouw geslagen. En zo gingen die verhalen maar door… Iedere persoon die in dat dorp leefde, had zijn/haar eigen verhaal. En, meisjes van onze leeftijd zijn daar vrouwen, die al een hele weg aflegden, vol miserie en dergelijke… We zagen een moeder van 5 kinderen, en ze was 25, even oud als Ilse… Dat doet je denken!

Vandaag een gewone lesdag. De kinderen waren iets rustiger dan vorige week. Misschien omdat ze net weekend hadden? In ieder geval, hun goede voornemens verdwenen na een groot uur, en de chaos was terug compleet! Nuja, ’t was een begin hé!
Vanmiddag zijn we terug naar de International School geweest. Zalige middag gehad. We mochten sport en spel geven… We worden daar echt gewaardeerd, en dat doet heel veel deugd. We beginnen ook de namen van de kinderen onder de knie te krijgen, en dat appreciëren ze heel erg. We halen echt energie uit die middagen, zeker omdat we niet zo welkom zijn in de Chifwani school. Nu, nog 2 weken en ’t is al voorbij. Dan starten we in de Ngole Urban school. Benieuwd wat dat zal worden!

Vanavond gaan we pizza eten! 1 van de 8 weesjes van Hazel is jarig, en we gaan lekker eten! Hazel is echt een attente vrouw. Ze vraagt ons altijd mee, en is heel dankbaar om wat we voor haar schooltje doen. Dat heeft ons een goed gevoel!

Héél veel liefs,
Ilse en Lies!