When the rains fall...

Mulishani,

Zoals we gisterenmorgen aankondigden, zijn we in de namiddag gaan zwemmen samen met Claire en Bambo (waar we logeren), en Hazel met de 8 weeskindjes.
Eerst aten we een lekkere picknick, zalig! Zonnetje op het gezicht, rustig genieten. Daarna speelden we met de kindjes in het zwembad. Echt lachen! We leerden ze duiken, een bommetje maken,… Het was mooi om te zien dat ze een zalige middag hadden. We spraken af met Hazel dat we nog zouden meegaan naar het zwembad, zo had zij even wat minder werk. Ook ’s avonds zullen we eens langsgaan, om bij de 8 kindjes een verhaal voor te lezen, spelletjes te spelen,…
De middag eindigde echter in ‘mineur’… Plots waren de grijze wolken er, en nog geen 10 minuten later kwam het water met bakken uit de lucht!
Vluchten dus, en zo waren we rond 15u alweer thuis.

’S avonds waren we uitgenodigd bij Christine, een Duitse vrouw. We kwamen samen om het afscheid van Suzanne te vieren. (Ook een Duitse, die terug naar Duitsland trekt.)
Iedereen maakte een hapje klaar die typisch was voor zijn land. Wij maakten chips, njammie!
Het was héél lekker, maar het moet toch niet zo goed bevallen zijn… Diarree was deze morgen van de partij.
We hebben echt een gezellige avond gehad. We waren wat bang dat we daar tussen die Engelsen en Duitsers de gesprekken moeilijk gingen kunnen volgen, maar het viel goed mee! Uli, van Oostenrijkse afkomst, was er ook. Zij blijft een jaar in Zambia om hier als vrijwilliger te werken. Ze liet uitstralen dat ze hier vaak eenzaam is, wat wij ons best kunnen voorstellen, als je zo helemaal alleen bent! Bij deze hebben we al afgesproken om af en toe iets samen te doen.

’T werd behoorlijk laat gisteren, zeker als je weet dat we vanmorgen om 5u30 op moesten voor onze eerste schooldag. Om 12u waren we thuis, maar de hond was niet zo blij met onze thuiskomst, zodat hij nog een hele tijd bleef blaffen… Die dieren hier, dat is één puinhoop. 4 honden, 2 katten, gigantisch veel kippen!

Deze morgen trokken we dus vroeg naar school, gelukkig was de bui net over!
Bij aankomst werden we in het ‘lerarenlokaal’ geplaatst, en moesten we wachten. (Wat we vandaag wel uren hebben gedaan).
Wanneer het 7u was, en de lessen normaal beginnen, riep de directeur alle leerkrachten samen. Hij gaf een speech van welgeteld 1 uur! We konden niet alles volgen, maar dit waren zaken die aan bod kwamen: Leerkrachten moeten vanaf nu op tijd komen, leerkrachten moeten toestemming vragen als ze hun klas verlaten en naar de bank gaan (nu lopen ze écht gewoon weg uit de klas!), men mag niet openlijk in klas over HIV praten, leerlingen die langer dan 10 dagen niet op school waren moeten zich eerst aanmelden bij de directie, men moet toch proberen een overzicht te houden over welke leerlingen er wel/ niet waren…
Als men dit niet naleefde, dreigde de directeur met een overplaatsing naar een andere school.Het was best beangstigend. Hij noemde geen namen, maar keek vaak duidelijk in de richting van bepaalde leerkrachten. En, wat wij dan al helemaal raar vonden, terwijl hij eigenlijk ‘van zijn voeten’ maakte, gingen er GSM’s af tijdens die vergadering, en de leerkrachten namen gewoon op en stapten naar buiten. Als hun telefoontje klaar was, kwamen ze doodnormaal weer binnen, wat praten met de buur over dat telefoontje,… Geen schaamte, geen discipline…




En ‘geen discipline’ is toepasselijk voor de hele school. Na de speech was er de ochtendparade. Alle leerlingen in een rij, samen biddend en zingend.
Wij werden voor die hele groep leerlingen voorgesteld, we moesten op een podium staan en dan klapten alle leerlingen voor ons. We voelden ons iemand in een hoge functie…
Daarna zei de directeur dat we moesten wachten tot iemand ons kwam halen en die ging dan zeggen in welke graad we moesten lesgeven. Dus wij braafjes op een stoeltje… 15 minuten, een half uur, een uur, anderhalf uur, 2 uur…. Eindelijk, de zuster kwam en bracht ons naar een klas. Alleen, er waren zoveel tegenstrijdigheden. De zuster zei dat we in grade 4 moesten lesgeven, maar de directeur had ons al verteld dat we wellicht grade 3 gingen onderwijzen. Nu, wij observeren daar een beetje, en vanaf het moment dat we de kans kregen, vroegen we de leerkracht uit… We begrepen er niets meer van.
De directeur zei dat we moesten lesgeven van 7u-13u. Nu kregen we echter te horen dat de leerlingen SLECHTS 3 UUR per dag naar school moeten. Ook de leerkrachten moeten maar 3 uur per dag werken. Er zijn groepen van 7u-10u, groepen van 10u-13u, en groepen van 13u-16u. Toen we dit hoorden besloten we dat we zelf zouden moeten vragen hoe het nu zat, want met 3 uurtjes les per dag vullen wij onze dagen hier niet.
Dus wij naar de zuster, met al onze vragen. Zij bevestigde dat de leerkrachten hier 3 uur werken, en dat 1 van ons in grade 3 zou staan, de andere in grade 4. Wij probeerden, met handen en voeten, uit te leggen dat we méér les wilden geven. Dat hadden ze nog nooit gehoord! We zeiden dat wij in België ook lesgeven van 8u30-16u. Dus nu geven we elke dag 2 keer 3 uur les. Elk aan een grade 3 en grade 4 klas, zodat we samen kunnen voorbereiden.
We hebben in ieder geval geleerd dat we alles zelf zullen moeten vragen, en dat we onze stoute schoenen moeten durven aantrekken. Anders komen we hier niets te weten!

Na de schooltijd waren we op weg naar huis als we werden aangesproken. We worden hier iedere dag wel 50 keer aangesproken, dus we waren eigenlijk al aan het doorwandelen, tot we zagen dat het te maken had met een of andere organisatie. We hielden halt en luisterden wat hij te vertellen had. Het was ‘de president’ of een organisatie voor kinderen waar de thuissituatie financieel moeilijker loopt. Hij wou ons uitnodigen om op 14 februari op bezoek te gaan, het is er dan ‘opendeurdag’. We kunnen samen met de kinderen volleybal spelen! Dus, ik zal toch nog even mijn favoriete sport kunnen beoefenen!Omdat we zeiden dat we graag een handje willen toesteken, mogen we morgen om 15u langsgaan om alles eens te bekijken, en wat wij kunnen doen. We hebben hier toch vaak wat tijd over, dus willen we graag wat extra hulp bieden.
We belden Uli, de Oostenrijkse, om te vragen als ze ook met ons meekomt, en ze zal er ook zijn! Benieuwd wat het precies allemaal zal zijn.
We zullen ook enkele dagen in de week ’s avonds of ’s middags naar een borderschool gaan waar kinderen met een handicap verblijven. Zij hebben geen geld om daar leerkrachten aan te nemen, dus er wordt daar niet onderwezen. Omdat wij dit via Claire hoorden ,vroegen we of wij iets konden doen. We zullen starten met ’s avonds een verhaal voorlezen, en zien dan verder. We gaan woensdag met Claire naar die school, zodat ze ons kan ‘introduceren’.
Nu, dat is louter vrijblijvend en als we tijd hebben! Momenteel hebben we die tijd, dus willen we er ook voor gaan. Claire vertelt ons dat die kinderen al blij zijn met een gewoon gesprek, omdat ze hier in dit land echt worden verstoten om hun lichamelijke beperking.

Zoals je ziet, raken de dagen goed ingevuld. Alhoewel er de 1e week wat lege momenten waren, lijkt alles nu op zijn pootjes te vallen. Veel werk, drukke dagen, maar ZALIG om te doen, zo willen we het!

Veel regenachtige groeten uit het warme Zambia.