hallo mzungu's

Mwashibukeni,

We slagen erin om eindelijk een eerste berichtje te posten vanuit het verre Zambia!
2 dagen ver, en al boordevol verhalen! Slecht internet zorgt voor heel wat vertraging.
Laat ons beginnen met de start in Zaventem…

Gepakt en gezakt willen we ons inchecken, ruimschoots op tijd zoals het hoort. Elk 3 valiezen, nietsvermoedend… We kregen te horen dat je slechts 2 valiezen per persoon mag meenemen. Nergens iemand die ons dit vertelde. Niet op het reisbureau, zelfs niet als we nog eens belden om te checken!
Nu, nog geen zorgen, we konden onze valiezen in plastiek draaien zodat er 2 valiezen aan elkaar waren. Daarmee was probleem 1 al van de baan.

We konden echt vertrekken… Opstijgen en landen, opstijgen en landen… Wel 4 keer na elkaar (we maakten een tussenlanding in Parijs, Adis- Abeba en Malawi).
De 4e keer was er teveel aan. We werden beiden misselijk, wellicht ook van de vele turbulentie boven het Afrikaanse continent!

Aangekomen in Lusaka stond Chalwe, een Zambiaanse vriendin van Lud, ons op te wachten. Een korte autorit bracht ons eerst naar een bank om onze euro’s in te wisselen naar Kwacha. Wauw, 1 miljoen Kwacha, best veel, niet?
Daarna voerde Chalwe ons naar het station van Lusaka. We moesten in de auto blijven zitten terwijl zij alles regelde. Ze sloot alle deuren, wat wel nodig was… Iedereen klampte ons aan, niet te geloven! Het was echte snikheet… Net voor een regenbui lopen de temperaturen gauw op tot 30-35 graden, en het is zo’n drukkende warmte. We waren blij dat Chalwe ons kwam verlossen, en ons naar de bus loodste. (Ja, we konden diezelfde avond nog de bus nemen, in plaats van een overnachting in de hoofdstad Lusaka!)
Veel indrukken en gevoelens door elkaar. Wauw, het Afrika zoals we verwachtten… Iedereen wil ons helpen. Maar: iedereen wil ook geld van ons, probeert ons aan te klampen.
Eenmaal op de bus kregen we toch een dipje. We zaten op de op 1 na laatste rij! We wisten dat je veel beter vooraan op de bus zit, maar de tickets waren al gereserveerd, dus er was geen ontkomen aan! We zaten omringd door allemaal zwarte mannen, iedereen keek voortdurend naar ons. We geven eerlijk toe dat we ons die busrit echt ongemakkelijk voelden! Daarnaast was ik (Lies) nog heel de busrit ziek. Wagenziek wellicht?
Toch maakten we ook op de bus leuke dingen mee… We zagen voor het eerst een Zambiaanse regenbui. We zagen hoe snel het hier donker wordt (op een halfuur tijd is het PIKdonker, want straatlichten kennen ze hier niet!)…

Dinsdag 04.30u: aankomst in het stationnetje van Kasama! Lud stond ons op te wachten. Jipie, eindelijk weer eens een blank gezicht! Bagage uit de bus slepen, taxi’s weigeren, en hop, weg waren we.
Onderweg vertelde Lud ons dat we niet bij haar konden overnachten. Haar verbouwingen zijn nog niet achter de rug, en in het kleine huisje konden we niet logeren wegens plaatsgebrek. (Na het zien van het huisje kunnen wij bevestigen: daar kunnen geen 2 mensen meer bij!)
Dus, Lud zorgde voor een alternatief! We kunnen slapen bij Claire. Claire is een Britse, die safari’s organiseert. Momenteel is ze echter niet thuis, ze is in de hoofdstad Lusaka voor haar werk. Donderdag komt ze terug,tot 12 februari. Daarna verhuist ze.
We zijn hier echter (gelukkig) niet alleen. Het dienstmeisje Edna blijft iedere dag komen, ook als Claire er niet is. Zij spreekt echter geen woord Engels, dus de communicatie is erg miniem.
Dan heb je nog Gertrude, zij slaapt hier wanneer Claire niet aanwezig is. Blijkbaar is het nodig dat hier altijd iemand in huis is. Zij waakt zo’n beetje over het huis, en over het dienstmeisje. Gertrude kan wel wat Engels, dus via haar kunnen we wel terecht met vragen. Al hebben we ook handen en voeten nodig om haar iets duidelijk te maken.

Dan heb je nog de mannen, maar die slapen hier niet… George De driver, waarover we later meer vertellen, die heeft iets te maken met het vervoer van de Safari’s, als we het goed begrepen. En dan is er Clément, die werkt in het guesthouse hier tegenover (de mama van Claire houdt dit open!). Hij doet hier ook de tuin en dergelijke.

Gisteren na aankomst zijn we eerst naar Lud thuis geweest. We maakten kennis met Stella en Patrick, haar kindjes. Aan hen zullen wij Nederlandse bijles geven, na onze uren.
Ook Dixon kwam ons goedemorgen wensen. Een leuk onthaal!
Rond 8u bracht Lud ons naar Claire haar huis. Daar konden we even ‘douchen’. Stel jullie er niet al te veel bij voor: behelpen met een emmer water! Maar ’t is meer dan voldoende hoor. Best grappig, om na te denken over de juiste volgorde van wassen, het sparen van water om je haar te spoelen, etc… Water is water, als dat nu uit een kraan of emmer komt, dat maakt niet uit. Voor de bezorgde ouders: we hebben hier een gewoon toilet!

Na de douche nam Lud ons terug mee naar haar huis, waar we 2 fietsen konden huren. Ideaal, maar na 2 uur was er al 1 band kapot. Nu is die ‘in de vermaak’. Je ziet die mensen ook kijken ‘gekke blanken’. Ilse heeft een fiets die veel te klein is, ik heb een fiets die een ooooorverdovend lawaai maakt wanneer je remt! Daarop 2 blanken die met een zelfgetekend plannetje de weg proberen te vinden, ik kan me wel voorstellen dat ze niet weten wat ze zien!
Wetend dat hier maar 4 blanken zijn op 95 000 inwoners, zijn we sowieso al een attractie.
We hebben daarna onze plan getrokken… Zelfstandige verkenning, zoals dat ook wel heet. Met de fiets om een Zambiaanse SIM-kaart, sloten voor de fietsen kopen, supermarkt raadplegen om wat voedsel en drank te kopen.
95000 inwoners, best veel, niet? Maar Kasama is écht niet groot, en zeker niet te vergelijken met een stad! ’t is een beetje als Moorslede en Leke qua grootte. Kasama is de stad, maar bevat ook de kleinere dorpjes in de buurt. Wij logeren ook niet in ‘Kasama Kasama’, maar eerder in een straatje wat verder weg… maar ook dat verder weg is relatief. Fietsend raken we overal!

Om de verkenning af te sluiten wilden we internet nog even checken, om een bericht te posten op de blog. Maar dat was buiten de Afrikaanse internetverbinding gerekend! Traag, maar traag… Niet te doen! We besloten dus eerst op de computer thuis te typen en daarna via een USB stick het berichtje te posten. Zo verliezen we minder tijd!
Te voet (want dan was de fiets al kapot!) zijn we dan bij Lud en Dixon gaan eten. We waren daar uitgenodigd. Lud maakte een eenvoudig maal van rijst, boontjes, kip en een lekker sausje. Als dessert kregen we fruitsla met ALLEMAAL fruit uit hun tuin! Zalig!
We verbaasden ons wel over wat Afrikaanse gewoontes: zo moet je wanneer de man binnenkomt en er geen plaats meer is, rechtstaan. Voor het eten wordt er in het Engels gebeden. Praten aan tafel mag niet. (Al werd er gisteren wel een uitzondering gemaakt),…
We kijken hier onze ogen uit. Iedereen loopt hier voortdurend op straat, en wij vragen ons af ‘moeten zij niet werken?’

Vroeg in bed zorgde ervoor dat we vanmorgen fit waren om onze 1e stageschool te bezoeken. We werden heel warm onthaald. Man, zo’n grote school, niet te geloven. Maandag mogen we beginnen met Engels, Wiskunde en Sport. Daarna zien we verder. Er zitten zo een 50 a 60 leerlingen in een klas!
Morgen maken we kennis met onze 2e stageschool voor de maand maart. En dan kunnen we er vrijdag aan beginnen…
We moeten onze lesvoorbereidingen gaan tonen aan de hoofdleerkracht (een zuster).
Benieuwd hoe alles zal lopen!

Als afsluit van deze lange post: alles gaat goed, zeer goed! Leuke sfeer, gezellig huis, warm weer, … Alles is hier naar wens, en we houden nu al van het Zambiaanse land!
Bij deze, er volgen later zeker nog foto’s, als we gevonden hebben hoe alles hier werkt!

Met heel veel liefs,
Ilse en Lies!